All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 431 - Chapter 440

"นั่นมันชนะหกสิบสองนัดติดต่อกันเลยนะ หมียักษ์ไม่เคยแพ้อย่างย่อยยับแบบนี้มาก่อน พูดเป็นเล่น?""ไม่ มันไม่จริง ฉันจะต้องฝันอยู่แน่ๆ เร็ว รีบมาชกฉันให้ตื่นหน่อย ชกให้เต็มแรงเลยนะ""หมียักษ์จะแพ้ได้ยังไง? เงินของฉัน เงินของฉัน""หมียักษ์ แกมันไอ้โง่ แม่งเอ๊ย..."และในขณะนี้ ผู้ชมจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้ระเบิดเสียงโอดครวญอย่างคาดไม่ถึงขึ้นมาครั้งนี้พวกเราได้ล้มละลายอย่างราบคาบ โดยไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย จึงพากันโห่ร้องต่อว่าหมียักษ์ไปยกใหญ่ผลการแพ้ชนะได้รับการตัดสินแล้ว การเดิมพันเสร็จสิ้น อัตราต่อรองคือหนึ่งต่อหนึ่งร้อยหลินเฟยช่างเดิมพันเก่งจริงๆการเดิมพันของเขาเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่าชนะการเดิมพันจากผู้ชมที่อยู่ในสถานที่นั้นทั้งหมด มีมูลค่ามากกว่าสองร้อยห้าสิบล้านเลยทีเดียวซึ่งเงินเหล่านี้จะถูกคำนวณอย่างเสร็จสรรพ และไหลส่งบัญชีธนาคารของหลินเฟยอย่างอัตโนมัติหลินเฟยเหลือบมองหน้าจอคำนวณ และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ"เล่นเป็นเพื่อนพวกคุณสักพัก ก็เลยหารายได้เสริมสักหน่อย กลับไปจะซื้อชุดต่อสู้ให้พวกเธอสักหน่อย ถือว่าคุ้มค่าเลยทีเดียว"หลินเฟยได้รับชัยชนะ และดูอารมณ์ไม่เลวเลยหมียักษ์ย

หลินเฟยยังคงมองดูคู่ต่อสู้ของตัวเองด้วยใบหน้าที่สงบและสุขุมโดยที่เฉินซานก็ไม่รีบร้อนที่จะลงมือด้วยเช่นกันแต่เขากลับเดินไปรอบๆ หลินเฟยราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายตัวหนึ่งอย่างไงอย่างงั้นหลินเฟยรู้ดีว่า เจ้าหมอนี่ไม่ได้ประมาทหรือประเมินคู่ต่อสู้ต่ำแต่อย่างใด กระทั่งกำลังมองหาจุดอ่อนของตัวเองเสียด้วยซ้ำเฉินซานพูดขึ้นมาว่า "ฉันได้เห็นการต่อสู้ของนายเมื่อกี้นี้แล้วนะ นายมีความแข็งแกร่งจริงๆ มีคุณสมบัติที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับฉันได้""แต่จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของนายก็คือนายใจอ่อนเกินไป ถ้าฉันเป็นนายแล้วละก็ ฉันจะไม่ยอมปล่อยหมียักษ์ไป นั่นเป็นเหตุผลหลักที่ทำไมนายจะต้องตายในเกมนี้!"เนื่องจากเหลยเป้าและคนอื่นๆ คิดวางแผนปั่นหัวแบบนี้ หลินเฟยจึงหมดความอดทนทันที "คำพูดไร้สาระแบบนี้ไม่ต้องพูดหรอก ถ้านายต้องการจะตายขนาดนั้น ฉันก็จะสามารถสนองให้ได้""ฉันกำลังรีบ รีบลงมือเถอะ"เฉินซานไม่ได้รับผลกระทบของหลินเฟยแต่อย่างใด เขาสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งครั้งจู่ๆ สายตานั้นก็แหลมคม รวมถึงการออกหมัดที่รวดเร็วแบบนั้นด้วย!เห็นได้ชัดว่าเฉินซานไม่ได้เงอะงะอย่างหมียักษ์ ที่จะอาศัยแต่พละกำลังในการเอาชนะคู่ต่อสู้

เหลยเป้าคิดไอเดียขึ้นมาได้ ตบหน้าขาไปหนึ่งฉาดแล้วพูดว่า "อย่าตกใจ อย่าตกใจ จริงด้วยสิ ฉันคิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้แล้วล่ะ!""ไม่สิ น่าจะเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งมากกว่า ขอแค่เขาลงมือ หลินเฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน ยื้อเวลาเอาไว้สักหน่อย เชิญคนคนนั้นมาก็โอเคแล้ว""ซานเอ๋อ นายพยายามยื้อเวลาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เข้าใจหรือเปล่า?"นายน้อยพยายามพยักหน้าหงึกหงักแล้วมองไปยังหลินเฟยด้วยความอ้อนวอน"พี่ชายครับ บอสของเราบอกว่า คู่ต่อสู้คนที่สามของคุณยังอยู่ระหว่างการเดินทาง น่าจะมาถึงในครึ่งชั่วโมงนี้ครับ""พี่ชายอย่าเพิ่งโมโหนะครับ คุณอยากจะดื่มอะไร พวกเราได้เตรียมเอาไว้แล้ว หากคุณมีสิ่งไหนร้องขอ ผมจะจัดหามาให้ทันที ขอแค่คุณเอ่ยปากออกมาเท่านั้น"เพราะที่จะสามารถยื้อเวลาออกไป นายน้อยพยายามอย่างเต็มที่แล้วเขาทำได้เพียงแค่ประจบเอาใจหลินเฟย ทำให้อารมณ์ของหลินเฟยสงบลงได้ไม่เช่นนั้นแล้ว นักต่อสู้ของพวกเขาที่อยู่รอบสังเวียนนี้คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟยอย่างแน่นอนหลินเฟยหัวเราะเยาะ "ก็ได้ งั้นรอพวกนายครึ่งชั่วโมงก็แล้วกัน"และนายน้อยก็รีบเชิญให้หลินเฟยไปพักผ่อนที่โซนรับรองข้างสังเวียนในทันที

"เหลยเป้า ถ้าอยากตาย นายก็ลองยิงดูสิ!"แต่ทว่าจ้าวอู๋จี๋กลับมองไปยังเหลยเป้าด้วยท่าทางที่ดูแคลนเป็นอย่างยิ่ง"อาจารย์จ้าว ต่อให้ผมจะกล้ามากแค่ไหน ผมก็ไม่กล้ากับท่านหรอกนะครับ!"เหลยเป้าพูดด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆเขารู้ดีว่า ด้วยพละกำลังของจ้าวอู๋จี๋ ของพวกนั้นไม่มีประโยชน์แต่อย่างใดยิ่งไปกว่านั้น จ้าวอู๋จี๋ก็ไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถรุกรานได้อีกด้วยซึ่งเขาไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้หลินเฟยและจ้าวอู๋จี๋เทพทั้งสองคนนั้นขุ่นเคืองใจเพียงเพราะคนอย่างเกาโหย่วฉายแบบนั้นเมื่อเห็นท่าทางของจ้าวอู๋จี๋ที่เคารพนอบน้อมขนาดนั้น คาดว่าหลินเฟยคนนี้คงใช่ย่อยอยู่เมื่อใดก็ตามที่เขาลงมือ ผลลัพธ์เป็นสิ่งที่เขารับไม่ไหวอย่างแน่นอนเขายังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปภายใต้การรบเร้าของเกาโหย่วฉาย เหลยเป้าจึงตัดสินใจด้วยตัวเองเหลยเป้าได้ฟาดฝ่ามือลงไปที่หัวของเกาโหย่วฉายอย่างเต็มแรงซึ่งมันเกือบจะทำให้เกาโหย่วฉายถึงกับเอ๋อไปเลยในตอนนั้น "ไอ้โง่ ถ้าไม่ใช่แก ฉันจะทำให้คุณหลินขุ่นเคืองใจได้อย่างไรกัน?"เหลยเป้ากดเกาโหย่วฉายเอาไว้ แล้วส่งไปให้หลินเฟยฟุ่บ เขาคุกเข่าลงไปที่พื้นในทันที"คุณหลินครับ อย่าได้ถือสาคน

สำหรับหลินเฟยแล้ว แทนที่จะหมกมุ่นอยู่กับสาวๆ ธรรมดาๆ พวกนั้น สู้เอาเวลาไปกระชับความสัมพันธ์กับเหล่าบรรดาเมียรักดีกว่าเป็นไหนๆหลังจากมีพานเสี่ยวเหลียนและจางซินเยว่แล้ว หลินเฟยก็ไม่ได้สนใจต่อสิ่งล่อตาล่อใจพวกนี้เลยแม้แต่น้อยหลังจากที่หลินเฟยได้แยกตัวออกจากจ้าวอู๋จี๋แล้วนั้น เขาก็เดินทางหลับไปที่บ้านของจางซินเยว่แต่ทว่าภายในห้องมืดมิด และไม่เห็นเงาของจางซินเยว่แต่อย่างใด"พี่ซินเยว่ คุณหลับแล้วเหรอ? พี่ซินเยว่?"จากนั้นหลินเฟยก็พยายามโทรติดต่อจางซินเยว่อีกสองสามครั้งแต่กลับไม่ได้รับคำตอบจากจางซินเยว่ที่อยู่ปลายสายแต่อย่างใดหลินเฟยเกาหัว และพูดอย่างสงสัยว่า"ไม่อยู่บ้านงั้นเหรอ? ก่อนออกไป ก็กำชับเอาไว้แล้วนะว่าให้เธออยู่รอที่บ้าน อย่าออกไปไหน..."และที่ชั้นหนึ่งก็ไม่ได้พบตัวของจางซินเยว่แต่อย่างใดขณะที่หลินเฟยกำลังจะก้าวขึ้นไปชั้นสองเพื่อตามหาจางซินเยว่ทันใดนั้นไฟในห้องก็สว่างขึ้นมันไม่ใช่ไฟที่สว่างจ้า แต่เป็นไฟสีชมพูที่นุ่มนวลและคลุมเครือเสียต่างหากส่วนภายในห้องก็มีเสียงเพลงที่คลุมเครือดังขึ้นมาด้วยเช่นกันบรรยากาศทั่วทั้งห้องราวกับว่าจะดึงหลินเฟยให้เข้าสู่คลับระด