All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 151 - Chapter 160

“ทำไม ตอนนี้แกจะถูกจับเข้าคุก ลงโทษประหารแล้ว ยังจะเพ้อฝันว่าจะมีคนมาช่วยแกอีกเหรอ?”“ฝันให้มันน้อย ๆ หน่อย!”ตอนที่เกาอู่เฟิงพูด เลือดก็ไหลออกมาจากปากไม่หยุดเขาถูกกระทืบจนยืนแทบไม่ไหว ต้องให้คนประคองเดินเข้ามา แต่ก็ยังคงยิ้มเยาะใส่หลินเฟยด้วยความกำเริบเสิบสานถึงที่สุด“ถูกต้องฉันเกลี้ยกล่อมให้พวกนายปล่อยฉันกับซินเยว่ออกไปซะดี ๆ ไม่อย่างนั้นอีกเดี๋ยวจะไม่มีที่ให้ร้องไห้!”หลินเฟยยกโทรศัพท์ขึ้น มองไปทางเกาอู่เฟิงกับหลินชิงซานแล้วพูดขึ้น“หึหึ หรือว่าผู้บังคับบัญชาตำรวจโทรศัพท์หาแกเหรอ?”หลินชิงซานฝืนยิ้มและพูดถากถางเขาในฐานะรองผู้บังคับบัญชาตำรวจ ลูกหลานตระกูลร่ำรวยที่ในเมือง หรือบุคคลที่มีหน้ามีตา เขาก็เคยเจอมาหมดแต่เห็นได้ชัดว่าหลินเฟยไม่ใช่หนึ่งในนั้น นี่ก็เป็นเหตุผลที่ดีที่สุดว่าทำไมเขาถึงกล้าทำคดีสกปรกคนอย่างหลินเฟยที่ไม่มีชื่อเสียง จัดการไปซะก็ไม่มีความเสี่ยงอะไรมากนัก!“ไม่ใช่” หลินเฟยส่ายหน้าพูด“ไม่ใช่? งั้นแกดีใจอะไร? ในเมืองนี้นอกจากผู้บังคับบัญชาตำรวจแล้ว ยังมีใครที่ข่มฉันได้!”หลินชิงซานหัวเราะเยาะอย่างหงุดหงิด จากนั้นยื่นมือออกมาจะริบโทรศัพท์ของหลินเฟยไป

“ตำรวจหลินคุณใจเย็น ๆ……”“นั่นอาจจะไม่ใช่นายกเทศมนตรีเหลิ่งตัวจริง……”เกาอู่เฟิงถูกกระทืบจนสู้กลับไม่ได้ และยังคงตะโกนขึ้นมาด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่เชื่อว่าหลินเฟยจะรู้จักกับบุคคลใหญ่โตอย่างเหลิ่งชิงซง!“แม่งเอ๊ย นายกโทรมาหาด้วยตัวเองแล้วยังจะปลอมได้อีกเหรอ?”“ถ้าฉันไม่เชื่อคำพูดบ้า ๆ ของแก ฉันจะล่วงเกินผู้มีบุญคุณของนายกได้อย่างไร!”“แกทำให้ฉันฉิบหายแล้ว!”เมื่อหลินชิงซานคิดว่าตัวเองจะถูกนายกจัดการด้วยตัวเอง เขามีความคิดที่จะฆ่าเกาอู่เฟิงด้วยซ้ำ!แต่ตอนนี้เขารู้ว่า โอกาสชดเชยเพียงหนึ่งเดียวก็คือได้รับการให้อภัยจากหลินเฟย หลังจากเขาเตะเกาอู่เฟิงไปสองครั้งแรง ๆ ก็มาตรงหน้าหลินเฟยแล้วโค้งคำนับขอโทษ!“ขอโทษครับหมอเทวดาหลิน ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณคือผู้มีบุญคุณของนายกเทศมนตรี!”“ไม่อย่างนั้นให้ความกล้ากับผมมากมาย ผมก็ไม่กล้าสร้างคดีต่อคุณ!”“ขอร้องนะครับ ผู้ที่ใหญ่กว่าย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อยกับผู้ที่เล็กกว่า คุณช่วยพูดขอความเมตตาต่อหน้านายกเทศมนตรี ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ!”เห็นท่าทางของหลินชิงซานที่ก่อนหน้านี้หยิ่งยโสภายหลังเคารพนบน้อม คนที่อยู่ในเหตุการณ์พา

“ฆาตกร? หมอเทวดาคุณพูดอย่างละเอียดว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ!”สีหน้าของเหลิ่งชิงซงเคร่งขรึมลงในทันที!“ซินเยว่ คราวนี้เธอพูดออกมาได้อย่างวางใจแล้ว”“นายกเทศมนตรีเหลิ่งจะจัดการให้เธอ”หลินเฟยจับมือของจางซินเยว่ ให้เธอบอกความจริงกับเหลิ่งชิงซง“ฉัน……”เมื่อนึกถึงเรื่องเศร้า จางซินเยว่น้ำตาไหลออกมาอ่างหยุดไม่ได้อีกครั้งจากนั้นเล่าความจริง และการกระทำผิดกฎหมายของเกาอู่เฟิงและคนอื่น ๆ ออกมาจนหมด“ผู้หญิงหน้าตาสวยมาก……”ในตอนนี้ เหลิ่งหนิงซวงถึงได้สังเกตเห็นจางซินเยว่ที่อยู่ด้านข้างหลินเฟย ในใจอดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้เพียงแต่ เธอก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ในเมื่อเธอกับหลินเฟยก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน“ผู้หญิงคนนี้หรือว่าเป็นแฟนของเขาเหรอ?”“งั้นคนก่อนหน้านี้เป็นอะไรกับเขา?”ลู่หลีมองหลินเฟยด้วยสีหน้าแปลกประหลาดเธอถูกหลินเฟยดูเรือนร่าง แถมยังกอดขาปล่อยน้ำ จากนั้นก็ถูกหลินเฟยทำให้โมโหจนร้องไห้ และก็เป็นเพราะหลินเฟยถึงได้เลื่อนตำแหน่งไปถึงรองผู้บังคับบัญชาสายตรวจพูดได้ว่าอยากลืมหลินเฟยนั้นยากมากเห็นก่อนหน้านี้ข้างกายหลินเฟยมีพานเสี่ยวเหลียนผู้หญิงหน้าตาสวยคนนั้น ตอนนี้ก็มีจางซินเยว่

“แหะแหะ วัตถุดิบยาที่ฉันต้องการก็คือ……”หลินเฟยฟังแล้วรู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่มากมายในเมื่อ ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถให้ประธานสาวมาเป็นกิ๊กของตัวเองได้อย่าเต็มอกเต็มใจอีกทั้งยังสาวและสวยขนาดนี้“วัตถุดิบยาพวกนี้หาได้ยากจริง ๆ”“แต่รอให้ฉันรวบรวมได้ ฉันจะเอาไปส่งให้นายทันที”“พรุ่งนี้ฉันจะเรียกประชุมผู้ถือเก่า และขึ้นรับตำแหน่งประธาน”จางซินเยว่จดจำไว้ในใจเกาอู่เฟิงถูกกำจัดแล้ว เหลือเพียงแค่เกาโหย่วฉายที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำตำแหน่งประธานเภสัชกรรมหนานผิงต้องเป็นของเธอ“งั้นก็รบกวนเธอแล้วซินเยว่”“อ่อใช่ ฉันยังมีของที่อยากจะมอบให้เธอ”หลินเฟยหาสถานที่ที่ค่อนข้างเปลี่ยวแล้วจอดรถลง จากนั้นล้วงสร้อยคอหยกเส้นหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าออกมานี่ก็คือสร้อยหนึ่งในสี่เส้นที่ได้มาจากซูเฉี่ยนเสวี่ยก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถือว่ามีโอกาสมอบให้จางซินเยว่แล้ว“นี่นาย……สร้อยหยกเส้นนี้แพงมากใช่ไหม?”“หลินเฟย ฉันไม่ชอบของพวกนี้สักหน่อย นายรีบเอาไปคืนเถอะ”“มีนายอยู่ด้วยกัน ฉันดีใจมากกว่ามอบของขวัญอะไรให้ซะอีก”จางซินเยว่เคยเจออะไรมาเยอะ พริบตาเดียวก็ดูมูลค่าโดย

“ชิ ฉันไม่ได้ตาบอดสักหน่อย นายยอดเยี่ยมมากต่างหาก”จ้าวลู่ลู่ถูกหลินเฟยพูดจาซี้ซั้ว และก็ขจัดความสงสัยในใจไปได้มาก“งั้นนายบอกว่านายคิดถึงฉันตอนปลดปล่อย นายพูดมาสิ นายคิดถึงฉันตรงไหน?”จ้าวลู่ลู่จับพลัดจับผลูถามขึ้นมากะทันหัน“แน่นอนว่าคิดถึงหน้าอกของพี่ คิดถึงก้นของพี่ คิดถึงลิ้นของพี่ คิดถึงบ่อน้ำพุเล็ก ๆ ของพี่……”หลินเฟยเห็นจ้าวลู่ลู่ไม่ได้โกรธแล้ว จึงถือโอกาสโอบกอดเข้ามา แล้วหอมอย่างบ้าคลั่ง“คนโรคจิต!”“ฉันรู้แล้วว่าในปากของนายไม่มีคำพูดดี ๆ อะไร!”คำพูดของหลินเฟยโจ่งแจ้งเกินไป จ้าวลู่ลู่ทั้งเขินอายทั้งชื่นใจ จากนั้นก็ต่อยหลินเฟยเบา ๆ ในที่สุดก็ไม่จี้ถามหลินเฟยเรื่องน้ำลักแล้ว“เอาเถอะพี่ลู่ลู่ ผมไม่ล้อเล่นกับพี่แล้ว ดึกมากแล้ว ผมไปส่งพี่กลับไปนอนเถอะ”หลินเฟยรู้สึกโล่งอก“คืนนี้ฉันไม่กลับไปแล้ว นอนกับนายที่คลินิกได้ไหม?”จ้าวลู่ลู่สีหน้าออดอ้อนพูดขึ้น“ตรงนั้นของพี่บวมอยู่ไม่ใช่เหรอ กลับไปพักผ่อนไม่ดีเหรอ”“พี่อยู่ที่นี่ไม่กลัวว่าฉันจะทำให้พี่บวมอีกเหรอ?”หลินเฟยถามอย่างกลัดกลุ้ม“อย่าพูดมาก”“เมื่อวานฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ วันพรุ่งนี้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นที