All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 1051 - Chapter 1060

"หือ? งั้น...งั้นป้าถังคะ ถ้าหลินเฟยไม่ใช่มหาจอมยุทธ์จริงๆ แล้วทำไมเขาถึงเอาชนะตาเฒ่าว่าที่มหาจอมยุทธ์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ล่ะคะ?"เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเฉินหยู่ก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น"เรื่องนี้ฉันก็ยิ่งไม่รู้ไปใหญ่ รอให้หลินเฟยออกมา เราค่อยเข้าไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดีกว่านะ"ถังรั่วเสวี่ยพูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ"อืม ได้ค่ะ ฉันต้องถามหลินเฟยสักหน่อยแล้ว เพราะหากเขาเป็นปีศาจเฒ่าทารกจริงๆ งั้นการที่ฉันอยู่กับเขาก็คงจะขาดทุนย่อยยับเลยนะคะ!"เจียงเฉินหยู่กระซิบอย่างซุกซน……ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงใหญ่ของวิลล่าหลังจากฟังเรื่องราวที่เจียงเจี้ยนเย่ได้เล่ามาแล้วนั้น อู๋เจิ้นกั๋วก็ดูเหมือนจะเปิดประตูสู่โลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน!พร้อมอดไม่ได้ที่จะพร่ำพรรณนาออกมาว่า"ที่แท้เจียงอู๋เซี่ยวคนนี้ก็เป็นจอมยุทธ์โบราณที่หาได้ยากในโลกนี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงได้เหิมเกริมขนาดคุณชายเซียวหลานชายแท้ๆ ของคุณท่านหยวนเหล่าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย""เพียงเพราะเขามีพลังในการควบคุมชีวิตความเป็นความตายของคนอื่นๆ แบบนี้!""แต่ทว่าคุณหลินกลับแข็งแกร่งกว่าเจียงอู๋เซี

"ไม่หรอก ไม่ถือว่าคุณได้รับผลกรรมตามสนองหรอก ผมได้ยินมาว่า แต่ก่อนก็มีภูตผีปีศาจสามารถบำเพ็ญเพียรจนสำเร็จ สุดท้ายก็อยากจะกลายเป็นคนด้วยกันทั้งนั้นนะ""และตอนนี้คุณก็สามารถสัมผัสการเป็นคนได้แล้ว ความจริงมันคุ้มค่ามากเลยนะ!"เมื่อสังเกตเห็นว่าหลงอู่กำลังรู้สึกหดหู่หลินเฟยก็อาศัยจังหวะนี้ปลอบประโลมเธอ และคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมเอาร่างกายของตัวเองกลับมาให้ได้"หืม? นี่เจ้าเอาข้าไปเปรียบกับภูตผีปีศาจชั้นต่ำแบบนั้นงั้นรึ?""เจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ข้าเป็นใคร?""ข้าเป็นบรรพบุรุษของปีศาจทุกตัวบนโลกใบนี้!"ตูม! 'หลินเฟย' รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ร่างกายโดยรอบกลับเกิดคลื่นที่รุนแรง และทำให้กระจกแตกละเอียดได้โดยตรงประตูไม้ได้สั่นสะเทือนตลอดเวลา!"ผมว่านะเจ้ ในเมื่อคุณรังเกียจที่จะเป็นคนมากขนาดนี้ งั้นคุณก็คืนร่างกายให้ผมเถอะนะ!"เดิมทีหลินเฟยก็โกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอโกรธแบบนี้ เขาก็ไม่อดทนอีกต่อไปเช่นกันไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เขาก็ต้องพูดความในใจทั้งหมดออกมา"ผมเป็นคนมาแค่สิบกว่าปี ผมยังอยากจะใช้ชีวิตต่อไปนะ!""ผมยังมีสาวๆ ที่ต้องดูแ

หลังจากเสียงอุทานที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกผ่านเลยไปหลงอู่ก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมาอีกหลินเฟยมองไปยังถังรั่วเสวี่ยและเจียงเฉินหยู่ที่กำลังขวัญเสียอยู่และอดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้"อาเล็กครับ คุณเจียงครับ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพวกคุณเลยนะ เมื่อกี้...ผมแค่..."แม้ว่าความคิดที่จะทำร้ายพวกเธอ มันจะไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของหลินเฟยแต่หากเขาไม่สามารถหยุดมันได้ นั่นก็คือความหายนะที่จะตามมาอย่าพูดเลยว่าเขานั้นรู้สึกผิดแค่ไหน แทบอยากจะสับมือทั้งสองข้างของตัวเองเลยก็ว่าได้"เสี่ยวเฟย นายไม่ต้องอธิบายหรอก คุณเจียงบอกอาการของนายกับอาแล้วล่ะ อาเล็กเชื่อในตัวนาย เมื่อกี้ไม่ใช่ความคิดของนายอย่างแน่นอน""เสี่ยวเฟย ตอนนี้นายกลับมาเป็นปกติหรือยัง?"ถังรั่วเสวี่ยส่ายหน้าไปมา และไม่ได้ตำหนิหลินเฟยแต่อย่างใดแต่กลับลองถามออกไปด้วยความยินดีแทน"ป้าถังคะ ในเมื่อตอนนี้หลินเฟยจำพวกเราได้แล้ว งั้นเขาก็ต้องกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะค่ะ"เจียงเฉินหยู่ถอนหายใจออกมาด้วยความกลัวที่ยังเหลืออยู่เธอจับไหล่ที่หอมละมุนของถังรั่วเสวี่ยแล้วพูดขึ้นมา"หลินเฟย คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันและป้าถังเป็นห่วงคุ

เนื่องจากความทรงจำเหล่านี้มีขนาดมหึมา ซับซ้อน ลึกลับ และเข้าใจได้ยากรวมไปถึงวิธีการฝึกลมปราณที่หลินเฟยไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน อีกทั้งวิธีการฝึกลึกลับต่างๆ พวกนั้นซึ่งมันทำให้หลินเฟยรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าไปหมดในชั่วระยะเวลาสั้นๆ ยากยิ่งที่จะยอมรับและแยกแยะข้อมูลเหล่านี้ได้"จำไว้ว่าตอนนี้พลังของเจ้ายังอ่อนแอเกินไป วิธีการฝึกที่ข้าได้ถ่ายทอดให้กับเจ้า อย่าได้เปิดเผยต่อหน้าผู้คน ไม่อย่างนั้นแล้ว มันจะชักนำอันตรายมาหาตัวเจ้า แม้แต่ข้าก็จะพลอยติดร่างแหไปด้วยได้""หากระหว่างการฝึกเจ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจ ในช่วงที่ไม่มีใครอยู่เจ้าก็ถามข้าได้""ข้าจะอธิบายไปทีละอย่าง"ท่ามกลางความพร่ามัว ท้ายที่สุดเสียงของหลงอู่ก็ได้ดังขึ้นมาเนื่องด้วยสมองที่ตึงเครียด หลินเฟยจึงอยู่ในสภาวะที่สะลึมสะลือร่างของเขาโอนเอน พร้อมล้มลงบนเตียงที่อ่อนนุ่มและหอมละมุนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนหลินเฟยที่หมดสติไปก็ได้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์และเมื่อเขาเงยหน้ามองดูหน้าต่าง ด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว"ที่แท้จอมยุทธ์โบราณก็คือสิ่งบกพร่องจากการฝึกลมปราณในสมัยก่อนนั่นเอง ในอาณาจักรระดับเดียวกัน ความแข็งแกร่งนั้นด้อยกว

อู๋เจิ้นกั๋วและคนอื่นๆ ได้เห็นความแข็งแกร่งของ 'หลินเฟย' มาก่อนหน้านี้แล้วดังนั้นในเวลานี้ พวกเขาจึงไม่คิดว่าหลินเฟยจะพูดจาโอ้อวดแต่อย่างใด"คุณหลินช่างมีจิตใจที่โอบอ้อมอารีจริงๆ ผมนับถือจากใจ มิน่าล่ะคุณท่านหวางถึงได้ร่วมสาบานกับคุณหลิน…""ใช่ ใช่ แม้ว่าคุณหลินอายุยังน้อย แต่จิตใจกว้างใหญ่กว่าพวกคนแก่เฒ่าอย่างเราๆ เสียอีก""คุณหลินไม่เพียงแต่โอบอ้อมอารีเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งยังเป็นที่โจษขานเสียต่างหาก!""การที่ได้รู้จักกับคุณหลิน ถือว่าเป็นเกียรติของผมเป็นอย่างยิ่ง!"หลังจากเสียงของอู๋เจิ้นกั๋วได้จบลงหลังจากนั้นไม่นาน ฉินหลินและคนอื่นๆ ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมพูดคำที่ออกมาจากใจอย่างไม่ขาดสายเมื่อได้ยินทุกคนพูดยกย่องหลินเฟยแบบนี้แล้วถังรั่วเสวี่ยรวมไปถึงเจียงเฉินหยู่ที่อยู่ข้างๆ หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาแม้กระทั่งเจียงเจี้ยนเย่และเจียงเจี้ยนกั๋วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเช่นกันมีก็เพียงแต่ฉีฉงเหยาที่ยืนอยู่มุมห้องเท่านั้นที่รู้สึกไม่มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ โดยแอบพูดในใจขึ้นมาว่าก็แค่ไอ้บ้านนอกที่อาศัยบารมีของคนอ