เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1057
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1058
งดงามคนละแบบ ไม่ด้อยไปกว่ากันเลยหากไม่ใช่เป็นเพราะความทรงจำเหล่านี้น่าทึ่งจนเกินไปหลินเฟยก็อยากจะแบ่งปันความยินดีของตัวเองกับพวกเธอทั้งสองคนขึ้นมาจริงๆ"หลินเฟย คุณอุดอู้อยู่ในห้องตลอดทั้งวัน หิวหรือเปล่า? อาหารเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ เราออกไปกินข้าวกันก่อนเถอะ มีอะไรค่อยพูดกันทีหลัง"เมื่อได้ยินหลินเฟยพูดว่าตัวเองนั้นสบายดี และยังดูมีความสุขขนาดนี้อีกต่างหากโดยที่ส่วนอื่นๆ ก็กลับมาเป็นปกติทุกอย่างแล้วเจียงเฉินหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ได้สิครับคุณเจียง""ไปกันเถอะครับอาเล็ก เราไปกินข้าวพร้อมกัน"หลินเฟยขยิบตาให้กับเจียงเฉินหยู่ พร้อมตอบกลับไปในทันที……หลังจากเดินตามเจียงเฉินหยู่เข้าไปภายในของวิลล่า เขาก็ได้พบกับห้องอาหารที่ถูกตกแต่งอย่างประณีต แลดูหรูหราเป็นอย่างมากจากนั้นหลินเฟยก็มองเห็นเจียงเจี้ยนเย่ เจียงเจี้ยนกั๋วเซียวจ้านขวาง อู๋เจิ้นกั๋ว ฉินหลิน ติงหรูหลง เฉินหย่วนเฉียว มู่อวิ๋นเฮ่อและภรรยาของเขาที่กำลังนั่งรอเขาอยู่ในห้องอาหารแล้วแม้กระทั่งมุมห้อง ก็ยังมีหญิงสาวที่หลินเฟยคิดไม่ถึงว่าจะได้พบยืนอยู่อีกด้วยฉีฉงเหยาที่แท้ในช่วงกลางวันที่เธอถู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1059
อู๋เจิ้นกั๋วและคนอื่นๆ ได้เห็นความแข็งแกร่งของ 'หลินเฟย' มาก่อนหน้านี้แล้วดังนั้นในเวลานี้ พวกเขาจึงไม่คิดว่าหลินเฟยจะพูดจาโอ้อวดแต่อย่างใด"คุณหลินช่างมีจิตใจที่โอบอ้อมอารีจริงๆ ผมนับถือจากใจ มิน่าล่ะคุณท่านหวางถึงได้ร่วมสาบานกับคุณหลิน…""ใช่ ใช่ แม้ว่าคุณหลินอายุยังน้อย แต่จิตใจกว้างใหญ่กว่าพวกคนแก่เฒ่าอย่างเราๆ เสียอีก""คุณหลินไม่เพียงแต่โอบอ้อมอารีเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งยังเป็นที่โจษขานเสียต่างหาก!""การที่ได้รู้จักกับคุณหลิน ถือว่าเป็นเกียรติของผมเป็นอย่างยิ่ง!"หลังจากเสียงของอู๋เจิ้นกั๋วได้จบลงหลังจากนั้นไม่นาน ฉินหลินและคนอื่นๆ ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมพูดคำที่ออกมาจากใจอย่างไม่ขาดสายเมื่อได้ยินทุกคนพูดยกย่องหลินเฟยแบบนี้แล้วถังรั่วเสวี่ยรวมไปถึงเจียงเฉินหยู่ที่อยู่ข้างๆ หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาแม้กระทั่งเจียงเจี้ยนเย่และเจียงเจี้ยนกั๋วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเช่นกันมีก็เพียงแต่ฉีฉงเหยาที่ยืนอยู่มุมห้องเท่านั้นที่รู้สึกไม่มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ โดยแอบพูดในใจขึ้นมาว่าก็แค่ไอ้บ้านนอกที่อาศัยบารมีของคนอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1060
เขาสะบัดแขนของฉีฉงเหยาออกอย่างเต็มแรง แล้วพูดอย่างแน่วแน่ขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางที่ดูไม่ได้ล้อเล่นของเซียวจ้านขวางแบบนี้แล้วฉีฉงเหยาถึงได้กุมใบหน้าอย่างไม่เต็มใจ แต่กลับจำใจต้องเดินเข้ามาหาหลินเฟยด้วยท่าทีที่ขอโทษ พร้อมกดเสียงลงแล้วพูดออกมาว่า"คุณ...คุณหลินคะ ฉันผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันไม่ควรดูถูกคุณ ฉันขอโทษด้วยนะคะ ถือเสียว่าเห็นแก่การที่ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินหยู่ คุณยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ…""ฉันสัญญาว่าต่อไปฉันจะไม่ดูถูกคุณอีกแล้ว และฉัน และฉันก็จะไม่มาสร้างปัญหาให้เฉินหยู่อีกแล้วค่ะ""คุณหลิน คุณว่าแบบนี้โอเคหรือเปล่าคะ?""ผมว่าแบบนี้โอเคหรือเปล่า? ถ้าจะให้ผมว่า มันคงไม่โอเคหรอกนะ"หลินเฟยพูดด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน"ถ้าไม่เห็นแก่ความจริงใจของคุณชายเซียวที่มีต่อคุณแล้วละก็ ผมก็คงจะให้คนไล่ตะเพิดคุณออกจากตระกูลเจียงไปตั้งแต่เห็นหน้าคุณแล้วล่ะ""หากไม่เต็มใจที่จะขอโทษ แล้วจะแกล้งทำมาเป็นขอโทษทำไมกัน?""คุณหลิน...แล้วฉันต้องทำอย่างไรคุณถึงจะยกโทษให้ฉัน?"เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทีของหลินเฟย ฉีฉงเหยาก็ร้องไห้ออกมาด้วยความคับข้องใจในตอนนี้ ไอ้บ้านนอกในสายตาของเธอแค่คำพูดปร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1061
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยอมช่วยตัวเองพูดขอร้องกับหลินเฟยฉีฉงเหยาก็รู้สึกไม่พอใจและไม่เต็มใจขึ้นมาอีกครั้งแต่ทว่าสถานการณ์ได้บีบบังคับเช่นนี้หากเธอไม่ทำตามสิ่งที่หลินเฟยพูดก็เกรงว่าแม้แต่การเป็นแฟนของเซียวจ้านขวาง เธอก็ไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้ท่ามกลางความสิ้นหวัง ฉีฉงเหยาจึงทำได้เพียงติดต่อฉีซานไห่ หัวหน้าตระกูลฉีซึ่งเป็นปู่ของเธอเสียเท่านั้น"นี่หลาน ก่อนหน้านี้คุณชายเซียวยังโทรหาปู่โดยเฉพาะว่า ให้ตระกูลฉีมอบอำนาจให้กับหลานในอนาคตอยู่เลยไม่ใช่เหรอ""ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมจู่ๆ หลานถึงจะยกตำแหน่งอำนาจให้กับลูกพี่ลูกน้องของหลานอย่างนี้ด้วย?"หลังจากรับรู้เรื่องราวเหล่านี้แล้ว ฉีซานไห่ก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างประหลาดใจขึ้นมา"คุณปู่คะ ความจริงแล้วในครั้งนี้คุณชายเซียวให้หนูมาบอกกับคุณปู่อีกครั้ง คุณชายเซียวบอกว่า ตอนนี้เขาพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว จริงๆ แล้วหนูไม่มีความสามารถทางธุรกิจเลย ดังนั้นเขาก็เลยอยากจะให้หนูอยู่เป็นแม่บ้านแม่เรือนจะดีกว่าค่ะ""คุณปู่คะ คุณปู่ทำตามที่คุณชายเซียวต้องการเถอะนะคะ"ฉีฉงเหยาไม่กล้าที่จะบอกความจริงเพราะกลัวว่าจะอับอายขายหน้าพร้อมพูดด้วยน้ำเสี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1062
ในเวลานี้ หลินเฟยที่กำลังทานข้าวอยู่นั้นก็ได้ชำเลืองมองตัวหนังสือที่ฉีฉงเหยาได้เขียนออกมาแวบหนึ่งพร้อมพูดพึมพำออกมาเบาๆ"คุณ..." ฉีฉงเหยาแทบอยากจะเขวี้ยงปากกาทิ้ง พร้อมหน้าอกที่กระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา"ผมทำไมงั้นเหรอ? ถ้าคุณฉีคิดว่าผมร้องขอมากเกินไป คุณฉีไม่ทำก็ได้นี่"หลินเฟยเลิกคิ้ว พร้อมพูดอย่างราบเฉยขึ้นมาเขาไม่เคยลืมว่า ในตอนแรกฉีฉงเหยาได้เหยียดหยามและทับถมเจียงเฉินหยู่มากแค่ไหนด้วยคำร้องขอเพียงนิดหน่อยในตอนนี้ หลินเฟยก็ยังรู้สึกว่าจะปรานีเธอเกินไปเสียด้วยซ้ำ"ไม่มากเกินไปหรอกค่ะ คำร้องขอของคุณหลินไม่ได้มากไปเลย ฉันเขียน ฉันจะเขียนดีๆ…"ฉีฉงเหยาแทบจะกระอักเลือดแต่เมื่อเห็นว่าเซียวจ้านขวางได้กวาดตามองมายังเธออย่างเย็นชาแบบนั้นแล้วเธอก็ทำได้เพียงพยายามฝืนยิ้มแห้งๆ ออกมา แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไปเมื่อเขียนได้หนึ่งร้อยกว่าจบเธอก็รู้สึกปวดมือจนแทบจะจับปากกาเอาไว้ไม่อยู่เสียแล้วอย่าเห็นว่าเป็นการเขียนหนังสือธรรมดาๆแต่สำหรับคุณหนูใหญ่ที่มือไม่ได้สัมผัสกับความสกปรกใดๆ อย่างเธอการที่ต้องมาเขียนอะไรซ้ำๆ แบบนี้ มันยังคงเป็นเรื่องที่ยากอยู่เรื่องหนึ่ง!และเนื่องจากเธอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1063
ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่ในที่สุดถังรั่วเสวี่ยก็เพิกเฉยต่อฉีฉงเหยา พร้อมเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง"ฉีฉงเหยานะฉีฉงเหยา ท่าทางแบบนี้ของคุณ จะให้ผมชอบคุณต่อไปได้ยังไงกัน?""รอให้พิธีหมั้นของคุณปู่หลินและคุณเจียงเสร็จสิ้นลง พวกเราก็เลิกราต่อกันเถอะนะ!"ส่วนเซียวจ้านขวางที่เห็นท่าทางแบบนี้ของฉีฉงเหยาเขาก็โกรธจัด พร้อมกับตัดสินใจอย่างลับๆ ในใจขึ้นมาแต่ทว่าความคิดของเซียวจ้านขวาง จนถึงตอนนี้ฉีฉงเหยาก็ยังไม่รับรู้เลยแม้แต่น้อยเธอกำลังเช็ดน้ำตา และก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือต่อไปโดยที่ในหัวยังคงพร่ำเพ้อว่า ความคับข้องใจในวันนี้ เธอจะต้องเอาคืนจากเจียงเฉินหยู่และหลินเฟยในคราวหน้าอย่างแน่นอน!"คุณถังครับ ในตอนกลางวันเกิดความผิดพลาดขึ้นมา ทำให้พิธีหมั้นของสหายหลินและลูกสาวของผมดำเนินไปไม่ราบรื่น""มันเป็นสิ่งที่เราคาดไม่ถึงและเสียใจเป็นอย่างมาก""แต่อย่างไรก็ตาม มารมันมาไม่ผจญเรื่องมงคลอย่างนี้ไม่ได้หรอกนะครับ""อาศัยตอนที่คุณชายเซียว รัฐมนตรีอู๋ หัวหน้าฉิน หัวหน้าติง หัวหน้าเฉิน ผู้จัดการมู่และภรรยายังอยู่ตรงนี้""พวกเรามาดำเนินพิธีหมั้นของสหายหลินและลูกสา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1064
หลินเฟยสัมผัสแหวนที่อยู่บนมือ พร้อมกับถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว"อีตาบ้า นี่เราเพิ่งจะหมั้นหมายกันนะ""คุณช่วยพูดคำหวานๆ ให้ฉันดีใจสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?"เจียงเฉินหยู่กลอกตามองบนใส่หลินเฟย พร้อมกับบ่นพึมพำออกมา"คุณเจียง ผมว่าตอนนี้คุณก็ดีใจมากแล้วนะ คงไม่จำเป็นที่ผมจะต้องพูดอะไรหวานแหววแล้วล่ะมั้ง?""แน่นอน ถ้าคุณเจียงอยากจะได้ยินจริงๆ ผมก็สามารถพูดคำหวานๆ ให้คุณดีใจได้"หลินเฟยขยิบตา พร้อมกับส่งยิ้ม"ให้ตายเถอะหลินเฟย คุณนี่ชอบล้อเล่นจริงๆ ต่อไปถ้าคุณมาล้อเล่นแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะไม่สนใจคุณต่อไปแล้ว!"เจียงเฉินหยู่แสร้งทำเป็นโกรธ พร้อมพูดออกมาทันทีที่พูดจบจู่ๆ หลินเฟยก็โอบกอดเจียงเฉินหยู่เอาไว้แน่น และจูบริมฝีปากที่อวบอิ่มและบอบบางของเจียงเฉินหยู่ไปหนึ่งฟอด!รสชาติที่หอมหวานและนุ่มนวลนั้น มันทำให้หลินเฟยยิ่งกอดเจียงเฉินหยู่แน่นยิ่งขึ้น!"ฮือ…" เจียงเฉินหยู่ตื่นตระหนกกับการจู่โจมอย่างกะทันหันของหลินเฟยราวกับกวางน้อยขณะที่หัวใจกำลังหวานชื่นอยู่นั้น เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อยเธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลินเฟยจะกล้าจูบเธอตรงๆ ต่อหน้าทุกคน โดยเฉพาะต่อหน้าเจียงเจี้ยนเย่แบบน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1065
ก่อนที่คำพูดของหลินเฟยจะจบลงร่างร่างนั้นก็ได้หายไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็วซึ่งมันก็เร็วมากจนทำให้ถังรั่วเสวี่ยคิดว่าตัวเองตาลาย และอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นออกมา"เสี่ยวเฟยเด็กคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ ไม่สงวนท่าทีเสียบ้างเลย!""เหอะๆ คุณถังครับ มันเป็นเรื่องของคนหนุ่มสาว เราไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ ผมได้ให้คนไปจัดเตรียมห้องให้คุณแล้วนะครับ""ทานเสร็จแล้ว คุณก็ควรจะพักผ่อนสักหน่อยด้วยเหมือนกันนะครับ"เจียงเจี้ยนเย่พูดด้วยรอยยิ้มหลังจากนั้นถังรั่วเสวี่ยและเจียงเจี้ยนเย่ก็กลับไปนั่งที่โต๊ะและทานอาหารต่อ……"เฮ้ หลินเฟย คุณตามฉันมาทำไม?""คุณไม่กินข้าวแล้วเหรอ?"เจียงเฉินหยู่กำลังคิดที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อสงบสติอารมณ์และความรู้สึกเคอะเขินเสียสักหน่อยจู่ๆ หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นหลินเฟยที่เดินตามมา เธอจึงถามเบาๆ อย่างดีใจออกไป"คุณเจียงครับ ผมไม่อยากจะกินข้าวแล้วล่ะ"หลินเฟยก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกอดเอวที่เรียวบางของเจียงเฉินหยู่เอาไว้แน่น และพูดออกมา"ฮือ...วันนี้คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ไม่หิวหรือไง?"เจียงเฉินหยู่ชำเลืองมองไปรอบๆ ราวกับหัวขโมยอย่างไงอย่างงั้นเมื่อไม่เห็นว
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
