LOGINShare
บทที่ 1063
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1064
หลินเฟยสัมผัสแหวนที่อยู่บนมือ พร้อมกับถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว"อีตาบ้า นี่เราเพิ่งจะหมั้นหมายกันนะ""คุณช่วยพูดคำหวานๆ ให้ฉันดีใจสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?"เจียงเฉินหยู่กลอกตามองบนใส่หลินเฟย พร้อมกับบ่นพึมพำออกมา"คุณเจียง ผมว่าตอนนี้คุณก็ดีใจมากแล้วนะ คงไม่จำเป็นที่ผมจะต้องพูดอะไรหวานแหววแล้วล่ะมั้ง?""แน่นอน ถ้าคุณเจียงอยากจะได้ยินจริงๆ ผมก็สามารถพูดคำหวานๆ ให้คุณดีใจได้"หลินเฟยขยิบตา พร้อมกับส่งยิ้ม"ให้ตายเถอะหลินเฟย คุณนี่ชอบล้อเล่นจริงๆ ต่อไปถ้าคุณมาล้อเล่นแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะไม่สนใจคุณต่อไปแล้ว!"เจียงเฉินหยู่แสร้งทำเป็นโกรธ พร้อมพูดออกมาทันทีที่พูดจบจู่ๆ หลินเฟยก็โอบกอดเจียงเฉินหยู่เอาไว้แน่น และจูบริมฝีปากที่อวบอิ่มและบอบบางของเจียงเฉินหยู่ไปหนึ่งฟอด!รสชาติที่หอมหวานและนุ่มนวลนั้น มันทำให้หลินเฟยยิ่งกอดเจียงเฉินหยู่แน่นยิ่งขึ้น!"ฮือ…" เจียงเฉินหยู่ตื่นตระหนกกับการจู่โจมอย่างกะทันหันของหลินเฟยราวกับกวางน้อยขณะที่หัวใจกำลังหวานชื่นอยู่นั้น เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อยเธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลินเฟยจะกล้าจูบเธอตรงๆ ต่อหน้าทุกคน โดยเฉพาะต่อหน้าเจียงเจี้ยนเย่แบบน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1065
ก่อนที่คำพูดของหลินเฟยจะจบลงร่างร่างนั้นก็ได้หายไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็วซึ่งมันก็เร็วมากจนทำให้ถังรั่วเสวี่ยคิดว่าตัวเองตาลาย และอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นออกมา"เสี่ยวเฟยเด็กคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ ไม่สงวนท่าทีเสียบ้างเลย!""เหอะๆ คุณถังครับ มันเป็นเรื่องของคนหนุ่มสาว เราไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ ผมได้ให้คนไปจัดเตรียมห้องให้คุณแล้วนะครับ""ทานเสร็จแล้ว คุณก็ควรจะพักผ่อนสักหน่อยด้วยเหมือนกันนะครับ"เจียงเจี้ยนเย่พูดด้วยรอยยิ้มหลังจากนั้นถังรั่วเสวี่ยและเจียงเจี้ยนเย่ก็กลับไปนั่งที่โต๊ะและทานอาหารต่อ……"เฮ้ หลินเฟย คุณตามฉันมาทำไม?""คุณไม่กินข้าวแล้วเหรอ?"เจียงเฉินหยู่กำลังคิดที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อสงบสติอารมณ์และความรู้สึกเคอะเขินเสียสักหน่อยจู่ๆ หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นหลินเฟยที่เดินตามมา เธอจึงถามเบาๆ อย่างดีใจออกไป"คุณเจียงครับ ผมไม่อยากจะกินข้าวแล้วล่ะ"หลินเฟยก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกอดเอวที่เรียวบางของเจียงเฉินหยู่เอาไว้แน่น และพูดออกมา"ฮือ...วันนี้คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ไม่หิวหรือไง?"เจียงเฉินหยู่ชำเลืองมองไปรอบๆ ราวกับหัวขโมยอย่างไงอย่างงั้นเมื่อไม่เห็นว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1066
"ไหนคุณบอกว่า คุณจะดีกับฉันไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ?""ตอนนี้คุณชายเซียวไม่แคร์ในความรักที่ยาวนานของเรา เพียงเพราะหลินเฟยคนนั้นเนี่ยนะ…"ฉีฉงเหยาไม่ลดละ เธอพยายามเกาะแขนของเซียวจ้านขวางเอาไว้แน่น พร้อมพูดอ้อนวอนออกมา"หุบปาก ผมถามว่าตอนนี้คุณเขียนไปแล้วกี่จบ ตอบคำถามของผมด้วย!"จู่ๆ เซียวจ้านขวางก็รู้สึกรังเกียจแบบสุดๆเขาสะบัดแขนของฉีฉงเหยาออกแล้วถามขึ้นมา"คุณชายเซียว ฉัน...ฉันเขียนสี่ร้อยสามสิบจบแล้วค่ะ…"และในครั้งนี้ฉีฉงเหยาก็ได้ร้องไห้ออกมาจริงๆ โดยที่พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจออกมา"งั้นคุณก็ยังขาดอีกเก้าพันห้าร้อยกว่าจบ เขียนต่อเถอะ เขียนจบแล้วผมมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณ"เซียวจ้านขวางถอนหายใจ พร้อมพูดด้วยท่าทีที่หมดอดทนเมื่อฉีฉงเหยาเห็นสีหน้าของเซียวจ้านขวางแบบนี้แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที โดยแอบคิดความเป็นไปได้ว่าหรือว่าคุณชายเซียวจะสงสารฉันขึ้นมาแล้ว?ฉันเข้าใจแล้ว ที่คุณชายเซียวทำกับฉันแบบนี้ เขาจะต้องมีความลำบากใจอะไรบางอย่างแน่นอน ความจริงแล้วเขายังแคร์ฉันอยู่มาก!ไม่อย่างนั้น คุณชายเซียวจะอยู่ต่อและรอให้เธอเขียนเสร็จกว่าหมื่นจบได้อย่างไรเขาคงกำลังคิดว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1067
"ฮือ...หลินเฟยอย่า...ฉัน...ฉันยังไม่พร้อม..."สงสารก็เพียงแต่เจียงเฉินหยู่คุณหนูใหญ่คนนี้ที่ไม่ว่าจะขอร้องอ้อนวอนสักแต่ไหน เธอก็ไม่อาจหนีรอดไปจากเงื้อมมือของหลินเฟยได้!"อุ๊ย..."หลินเฟยประเดิมด้วยทักษะการใช้ลิ้นที่ยอดเยี่ยมจูบเสียจนร่างกายของเจียงเฉินหยู่อ่อนระทวยดูเหมือนเจียงเฉินหยู่จะตกอยู่ในภวังค์ เนื้อตัวของเธออ่อนปวกเปียก พร้อมซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหลินเฟยอย่างไร้เรี่ยวแรงยอมให้หลินเฟยทำทุกอย่างตามใจปรารถนาหลินเฟยใช้แรงดูด พร้อมชำเลืองมองไปแวบหนึ่งและก็ได้พบว่าลิ้นที่บอบบางและชมพูระเรื่อของเจียงเฉินหยู่ถูกดูดจนแดงก่ำ และนุ่มนวลมากขึ้นเรื่อยๆเขาค่อยๆ ลิ้มรสชาติอย่างละเอียดอ่อน ราวกับว่ามันจะละลายในปากเสียให้ได้ทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวลเมื่อรู้สึกว่าจูบไปพอประมาณแล้ว หลินเฟยถึงได้จูบเป็นครั้งสุดท้าย และยุติการจูบที่แสนจะยาวนานลง"หลินเฟย ตัวคุณร้อนจังเลย..."เจียงเฉินหยู่หายใจหอบๆ ควันหมอกพร่ามัว ราวกับว่าเธอจะไม่ได้สติอีกต่อไปครั้งสุดท้ายที่หลินเฟยได้เห็นเจียงเฉินหยู่อยู่ในท่าทางแบบนี้ก็ตอนที่อยู่ในโรงแรมของเมืองฉีหลินนั่นเองในครั้งนั้น เจียงเฉินหยู่ได้เผ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1068
"ฮะ?""หรือฉันจะท่องผิด...""หรือการฝึกพวกนี้มันเป็นของปลอมทั้งหมด?"และสิ่งที่ทำให้หลินเฟยหงุดหงิดก็คือว่า หลังจากที่เขาท่องเคล็ดวิชาสองบทนี้จนจบ เขากลับไม่ได้ล่องหน หรือเจาะกำแพงได้แต่อย่างใดหลังจากอ่านเนื้อหาในความทรงจำอย่างละเอียดแล้วนั้น หลินเฟยถึงได้ตระหนกขึ้นมาว่าที่แท้ก็เป็นเพราะหลินเฟยเข้าสู่การฝึกลมปราณได้อย่างหมิ่นเหม่มันจึงส่งผลให้เขาสามารถเลือกใช้ทักษะการล่องหนหรือเจาะกำแพงได้ในคราวละหนึ่งอย่างเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแต่ต้องท่องเคล็ดวิชาแต่ยังจำเป็นต้องมีสมาธิ ระดมพลังจิตในช่องท้อง และใช้มันร่วมกันเพื่อให้บรรลุผล"งั้นก็ใช้วิชาล่องหนเสียก่อน แล้วค่อยทำเซอร์ไพรส์กับอาเล็ก…"หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว หลินเฟยก็ท่องเคล็ดวิชาตามวิธีการในความทรงจำอย่างเงียบๆ อีกครั้งหลังจากท่องจบแล้ว หลินเฟยก็ต้องทนดูร่างกายของตัวเองกลายเป็นลูกบอลสุญญากาศไปต่อหน้าต่อตา!เพียงแต่ว่าพลังจิตในร่างกายที่เพิ่งจะรวบรวมมาได้เพียงนิดนั้น มันกลับถูกใช้ไปเกือบครึ่งแล้ว!"ครั้งหน้าฉันจะไม่ใช้พลังจิตของตัวเองอีกแล้ว เพราะการใช้แสงเงินขาวก็น่าจะได้ผลเหมือนกัน"หลินเฟยดูตื่นเต้นเสีย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1069
"อาเล็กครับ อาไม่ได้ฝันไปหรอก มันเป็นเรื่องจริง..."หลินเฟยจูบดวงตาและคิ้วของถังรั่วเสวี่ยอย่างนุ่มนวล"ไม่...นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ คืนนี้เสี่ยวเฟยพักอยู่กับคุณเจียงในห้อง ไม่ว่างที่จะมาหาฉันหรอก...""ฉันรู้ว่านี่จะต้องเป็นความฝันแน่ๆ แต่ต่อให้มันจะเป็นความฝัน ฉันก็พอใจมากแล้วล่ะ..."ถังรั่วเสวี่ยยังคงหลับตา หายใจหนักๆ และพึมพำกับตัวเอง"อาเล็กครับ อาลืมตาขึ้นมาดูหน่อยสิว่า ตอนนี้ยังเป็นความฝันอยู่หรือเปล่า?"หลินเฟยทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากอดถังรั่วเสวี่ยเอาไว้แน่นพร้อมถอนวิชาล่องหนออกไป"เสี่ยวเฟย...นาย นาย... ทำไมนายมาที่นี่ได้ รีบกลับไปเร็วเข้า ถ้าคุณเจียงรู้จะต้องโกรธอย่างแน่นอน!"ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาแล้ว เธอก็ได้เห็นหลินเฟยแสยะยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับมองมาที่เธอ"ไม่เป็นไรหรอกอาเล็ก คุณเจียงหลับไปแล้วล่ะ""ครึ่งคืนหลังผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนอา พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับไป ไม่มีใครรู้หรอก..."…………ในค่ำคืนนี้ หลินเฟยได้ใช้การฝึกแบบคู่เป็นครั้งที่สองแล้วและผลลัพธ์ก็เป็นไปอย่างที่หลงอู่พูดเอาไว้ทุกประการถังรั่วเสวี่ยที่ถูกหลินเฟยครอบครองร่า
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1070
หลังจากนั้นไม่นาน ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่พึงพอใจเป็นอย่างยิ่งของหลินเฟย ถังรั่วเสวี่ยก็หลับตาลงไปอีกครั้งเพียงแต่ว่า ในครั้งนี้ถังรั่วเสวี่ยไม่ได้หลับตาอย่างสนิทโดยยังเหลือช่องว่างเล็กๆ เอาไว้ เพราะเธอไม่เชื่อหลอกนะว่าหลินเฟยที่ตัวเป็นๆจะสามารถหายตัวจากห้องนี้ไปยังห้องของเจียงเฉินหยู่ได้ภายในพริบตาแต่อย่างไรก็ตาม ฉากต่อจากนั้น มันก็ทำให้ถังรั่วเสวี่ยตกตะลึงจนตาค้าง!เธอเห็นเพียงแต่หลินเฟยขมุบขมิบปาก เหมือนจะพึมพำอะไรออกมา!จากนั้นเขาก็ได้หายวับไปจากสายตาของถังรั่วเสวี่ยทันที!"เสี่ยวเฟย… เสี่ยวเฟยมีคาถาหายตัวอย่างนั้นจริงๆ…""หรือว่าการที่ฉันจูบตรงนั้นของหลินเฟย มันจะทำให้เขาหายตัวได้…""มันจะวิเศษอะไรอย่างนี้!"ถังรั่วเสวี่ยพึมพำกับตัวเองด้วยความประหลาดใจและหลินเฟยที่ล่องหนไปแล้ว ในตอนนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันขึ้นมาเขาตั้งใจรออีกสักพัก จนกระทั่งถังรั่วเสวี่ยได้หลับไปอีกครั้งจากนั้นเขาก็ค่อยๆ เปิดประตู และกลับไปที่ห้องของเจียงเฉินหยู่อีกครั้งโดยที่ในเวลานี้ เจียงเฉินหยู่ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมาซึ่งบนใบหน้ายังมีรอยแดงระเรื่อที่ยังไม่ได้จางหายไปหลินเฟยมองไปมอง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1071
"คุณเจียง คุณช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริงๆ ต่อไปถ้าผมได้อยู่กับคุณ ผมจะต้องมีความสุขมากๆ"หลังจากแต่งตัวเสร็จ หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะจูบเจียงเฉินหยู่ไปอีกหนึ่งที"ช่างปากหวานเสียจริงๆ พูดมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ รีบไปล้างหน้าแปรงฟันเร็วเข้า"แม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ความจริงแล้ว เจียงเฉินหยู่กลับมีความสุขเป็นอย่างมากทั้งคิ้วคางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน……หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้ว หลินเฟยกับเจียงเฉินหยู่ก็เดินไปที่ห้องของถังรั่วเสวี่ยด้วยกัน พร้อมกับเรียกถังรั่วเสวี่ยลงไปทานมื้อเช้าในระหว่างนี้ เจียงเฉินหยู่ก็ได้ตรวจสอบโทรศัพท์มือถือถึงได้รู้ว่าวันนี้เจียงเฉินหยู่ไม่อยู่บ้าน ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปเจรจาธุรกิจแต่เช้าแล้วและนี่ก็ทำให้เจียงเฉินหยู่รู้สึกผ่อนคลายลงได้ไม่น้อย"ป้าถังคะ เมื่อคืนพักผ่อนสบายหรือเปล่าคะ?"ระหว่างที่เดินไปยังห้องอาหาร เจียงเฉินหยู่ก็ถามถังรั่วเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ อย่างว่าง่าย"เมื่อคืนป้าถังนอนหลับสบายดี ขอบใจคุณเจียงมากนะคะ คุณกับเสี่ยวเฟยล่ะพักผ่อนกันสบายหรือเปล่า?""เสี่ยวเฟยไม่ได้รังแกคุณใช่ไหม?"ถังรั่วเสวี่ยชำเลืองมองไปที่หลินเฟยอย่างประหม
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
