All Chapters of หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: Chapter 301 - Chapter 310

เมื่อเห็นภาพถ่ายขาวดำนี้แล้ว บุคคลที่อารมร์ร้อนที่สุดคือคุณปู่ทวดหลิงอย่างไม่ต้องสงสัยเขาโกรธจนแทบคลั่งและตะโกนออกมาทันที“หลิงเฟิง! แกต้องการจะสื่ออะไร? รีบเก็บภาพนี้ไปซะ!”“วันนี้เป็นวันมงคล ยังจะกล้านำสิ่งอัปมงคลอย่างนี้มาอีก! แกตั้งใจจะทำให้ตระกูลหลิงของเรารู้สึกขยะแขยงใช่ไหม?”หลิงเป้าโกรธจนปอดแทบระเบิด“ใครก็ได้รีบเข้ามา! มาให้ไว! แล้วเอาภาพนี้ไปทิ้งซะ!”ภาพสีแดงและขาวที่ขัดกันเช่นนี้ จะนำพาความโชคร้ายมาสู่ตระกูลหลิงแน่นอน! คนในตระกูลหลิงถือเคล็ดเรื่องนี้มาก“พวกแกกล้าเหรอ?”สายตาเย็นยะเยือกของหลิงเฟิง สะกดรอยเท้าของบอดี้การ์ดที่วิ่งเข้ามาทุกคนต่างรู้สึกหนาวสั่นเหมือนลมจากขั้วโลกใต้ ในชั่วขณะนั้น พวกเขาหวาดกลัวจนร่างกายแข็งทื่อ ไม่สามารถขยับได้!หลิงเป้าโมโหจนกระทืบเท้า “ไอ้พวกไร้ประโยชน์! ฉันเลี้ยงพวกแกไว้ทำไมกัน!”“อาเป้า เก็บนิสัยใจร้อนของแกไปซะ นี่ไม่ใช่ท่าทีของผู้ที่จะมาเป็นทายาทสืบทอดตระกูลหลิง!”คุณปู่ทวดหลิงตวาดเสียงเข้ม ทำเอาหลิงเป้าต้องรีบปิดปาก“พ่อครับ! ผมรู้แล้ว ผมไม่ควรโกรธ...”“ผู้ที่คิดจะทำการใหญ่ ต้องมีสีหน้าให้เรียบเฉยแม้ภูเขาไท่ซานจะถล่มตรงหน้า

แม้ว่าในเวลาปกติทั้งสองคนทำตัวถ่อมตนเป็นนิสัยแต่ในสถานการณ์สำคัญเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหลิงเฟิงท้าทายตระกูลหลิงอย่างเปิดเผย พวกเขาจำเป็นต้องแสดงความแข็งแกร่งออกมา เพื่อกดหลิงเฟิงให้อยู่ใต้เท้า!แต่หลิงเฟิงกลับไม่สะทกสะท้าน พูดอย่างเรียบเฉยว่า “สรุปพวกคุณสองคนคิดจะขวางทางผมเหรอ?”“หุบมาก!” หลิงจ้านเย้ยหยันและตอบว่า“คิดจะเอารูปภาพพ่อคนทรยศของแกมาแขวนไว้ในห้องโถงใหญ่ของตระกูลหลิงอย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! เขามีค่าพอด้วยหรือ?”หลิงอู่โพล่งออกมาด้วยความหยิ่งผยองว่า“คนทรยศแบบนั้น สมควรที่จะถูกบดกระดูกเป็นเถ้าถ่าน แล้วเอากระดูกของเขาฝังไว้ใต้พื้นตระกูลหลิง ให้เหล่าลูกหลานเหยียบย่ำทุกวัน!”“หลิงเฟิง! ไม่ใช่แค่พ่อของแกหรอก แต่แกเองก็จะถูกฉันบดเป็นผงเหมือนกัน!”ทันทีที่ทั้งสองพูดจบแรงกดดันมหาศาลบางอย่างได้แผ่ซ่านออกมาทั่วทั้งบริเวณ!ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ พลังกายภายในของพวกเขาเริ่มพุ่งออกมาเพื่อรับมือกับแรงกดดันนั้นแต่กลับกลายเป็นเหมือนลมพัดใบไม้ร่วง พายุระดับสิบที่โหมกระหน่ำบนต้นหญ้าอันเปราะบาง แรงกดดันนี้ทำลายทุกสิ่งจนไม่เหลือซาก!หลิงเฟิงพูดขึ้นว่า “ถ้าคิดจะสู

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ทั้งตัวแกคงเหลือแค่ปากที่ยังแข็งอยู่สินะ”หลิงเฟิงยิ้มบางๆเขาไม่สนใจปฏิกิริยาของคนในตระกูลหลิงเลยแม้แต่น้อย สำหรับเขาแล้ว คนพวกนี้เป็นเพียงศัตรูที่มีตำแหน่ง“ญาติ”กับเขาเท่านั้นเขาทิ้งคุณผู้คุณปู่ทวดหลิงที่โกรธจนตัวสั่นไว้ข้างหลัง รวมถึงคนในตระกูลหลิงที่ยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็งด้วยหลิงเฟิงเดินตรงไปข้างหน้าเพื่อแขวนรูปรำลึกของหลิงหวังไว้ที่กลางห้องโถง ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้ารูปนั้น และโขกศีรษะสามครั้งอย่างแรง!หลิงเฟิงเงยหน้าขึ้น จ้องมองภาพรำลึกพ่อของเขา แล้วพึมพำว่า“พ่อครับ กลับบ้านแล้วนะครับ!”“ครั้งนี้ไม่ได้เข้ามาอย่างแอบๆ แต่เข้ามาอย่างเปิดเผย!”ในขณะนั้นเองคุณปู่ทวดหลิงร่างกายค่อยๆฟื้นตัวได้เล็กน้อย เขาวิ่งมาอย่างโซเซด้วยความโกรธอย่างที่สุด“ไอ้สารเลว! ฉันไม่ยอมให้แกแขวนรูปรำลึกของไอ้ชั่วนี่ในห้องโถงของตระกูลหลิงของฉัน! นี่เป็นการทำให้บรรพบุรุษอับอายขายขี้หน้า!”คนของตระกูลหลิงก็เดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียงและกล่าวด้วยความโกรธเต็มอกเช่นกัน“ใช่! ถึงแม้ว่าแกจะเอาชนะพวกเราทุกคนในนี้ได้ แต่แกคิดว่าพวกเราจะยอมรับแกหรอ!”“ต่อให้พวกเราต้องตายก็อย่าหวังว่าจะให

“หลิงซิง ลุกขึ้นได้แล้ว! จะว่าไปแล้วเวลาก็ผ่านไปตั้ง 50 ปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกัน นายแก่ไวจริงๆ!” สองผู้อาวุโสกล่าวด้วยท่าทางเรียบเฉยคุณปู่ทวดหลิงตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดทันที “52 ปีเต็มๆแล้ว ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้พบสองบรรพบุรุษอีกครั้ง เป็นเกียรติยิ่งนัก!”เหล่าคนในตระกูลหลิงต่างตกตะลึง!สองคนนี้ได้รับการขนานนามว่าเป็น “ฟอสซิลที่ยังมีชีวิต” เป็นบรรพบุรุษของตระกูลหลิง!เล่ากันว่าหนึ่งพันปีก่อน พวกเขากับบรรพบุรุษของตระกูลหลิงร่วมกันสร้างตระกูลหลิงนี้ขึ้นมา!ภายหลัง พวกเขาได้ฝึกฝนวิชาลับบางอย่างที่ทำให้พวกเขากลายเป็นอมตะโดยปกติพวกเขามักเก็บตัวคอยฝึกฝนวิชาอยู่ในส่วนลึกของบ้านตระกูลหลิง เว้นเสียแต่ว่าตระกูลหลิงจะเผชิญกับวิกฤติใหญ่หลวงเช่นถูกลบล้างตระกูล พวกเขาถึงจะออกมาช่วยกอบกู้สถานการณ์!แม้แต่คุณปู่ทวดหลิงผู้เป็นมหาปรมาจารย์เอง ก็เคยพบพวกเขาเพียงแค่สองครั้งในชีวิตนี้เท่านั้น!ไม่นึกเลยว่าการปรากฏตัวของหลิงเฟิงในครั้งนี้ จะดึงดูดพวกเขาให้มาหาได้!“ทั้งสองท่านอยากรักษาเกียรติของตระกูลหลิงด้วยการท้าประลองกับผมหรอครับ?”หลิงเฟิงถามอย่างไม่เกรงกลัว แม้แต่กับผู้อาวุโสที่คุ

เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของกงจื่อเจินที่ชัดเจนว่ามาจากการหมกมุ่นที่มากเกินไป เย่อวี่หลิวก็เกิดความรู้สึกรังเกียจขึ้นมาโดยอัตโนมัติเธอขมวดคิ้วแน่นและไม่ยอมยื่นมือออกไปจับสถานการณ์เต็มไปด้วยความอึดอัดทันที!กงอู๋ตี๋แสดงสีหน้าไม่พอใจ เขาไอหนักๆ หลายครั้ง เย่ซิงชางจึงรีบพูดแทรกขึ้นมา“อวี่หลิว มัวแต่ยืนนิ่งอะไรอยู่หล่ะ! ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ผู้คนจะคิดว่าตระกูลเย่เป็นพวกไม่รู้จักมารยาท!”เย่อวี่หลิวจึงจำใจต้องยื่นนิ้วเรียวบางของเธอออกไป เธอแค่ยื่นมือของตนเองไปแตะบนฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่เพียงเท่านี้กลิ่นหอมอันเย้ายวนของเธอก็ยังไปกระตุ้นกงจื่อเจินเขายิ้มกว้างแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไร! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับคุณหนูเย่ได้พบกัน การที่เธอจะยังไม่คุ้นเคยกับผมก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา! ในอนาคตเราสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ไปได้เรื่อยๆ!”กงอู๋ตี๋หัวเราะออกมาเสียงดัง“ใช่แล้ว หลังจากวันนี้ไป พวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว! เรื่องมารยาทค่อยๆสอนกันได้!”แต่เย่อวี่หลิวกลับพูดด้วยความตรงไปตรงมาอย่างไม่น่าเชื่อถือว่า “ขอโทษนะคะ ดิฉันแต่งงานแล้ว จึงไม่สามารถหมั้นกับคุณได้”คำพูดนี้เหมือนฟ้