All Chapters of หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: Chapter 21 - Chapter 30

หลิงเฟิงขมวดคิ้วแล้วเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน และพูดเสียงดังจากระยะไกลว่า“เลิกเอะอะโวยวายได้แล้ว ให้ตายเถอะ เงียบ!”ผู้คนนับหมื่นด้านล่างปิดปากทันที ทุกอย่างเงียบจนอาจได้ยินเสียงเข็มหล่น!ตึกๆ!ขาของหลี่หู่สั่นเทา เขาแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น เหงื่อกาฬไหลออกมาหลี่เฟิงเป็นคนเรียกจางกังติงมาจริงหรือนี่?!!นั่นเป็นหนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ในเมืองชางไห่—จักรพรรดิใต้ดินจางกังติงเลยนะ!นึกไม่ถึงเลยว่าจะเชื่อฟังเจ้าเด็กนี้น่ะเหรอ?!เย่อวี่หลิวก็ตาโตปากค้าง “แม้แต่จางกังติงแกก็ยังเรียกมาได้เหรอ?”“เร็วเข้า!” หลี่หู่พูดด้วยเสียงแหบแห้ง“โทรหาพ่อของฉัน! เรียกกำลังเสริมของหู่เหมินมา! เราถูกล้อมไปด้วยพวกใต้ดินนับหมื่นแล้ว!"“ไม่มีสัญญาณครับ สัญญาณถูกรบกวน!”“คนจากรัฐบาลเมืองพวกนั้นอยู่ที่ไหน? เกิดความวุ่นวายใหญ่ขนาดนี้ ทำไมตอนนี้พวกเขายังไม่ส่งคนมาที่นี่อีก!!”หลี่หู่ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว มีความคิดที่น่ากลัวอยู่ในใจ......หรือทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลิงเฟิง?เป็นไปไม่ได้! ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถรบกวนสัญญาณของภูมิภาคและควบคุมรัฐบาลเมืองได้!แต่หลิงเฟิงมีสีหน้าเคร

หลี่หู่ตกตะลึงและไม่กล้าพูดอะไรสักคำหลิงเฟิงเลิกคิ้ว "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ถือว่ายอมรับ แกแตะต้องเธอด้วยสิบนิ้วของแกแล้ว?"ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็หักนิ้วทั้งสิบของหลี่หู่ทันทีมือของหลี่หู่ท่วมด้วยเลือด และคุกเข่าลงพร้อมกับกรีดร้องลั่นหลิงเฟิงเหยียบหัวของอีกฝ่ายและกดลงแน่น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นรนแค่ไหน มันก็ไม่เกิดประโยชน์!“แกไว้ใจได้ ฆ่าแกเลยทันที มันดีเกินไปสำหรับแก!”หลิงเฟิงพูดทีละคำ “ฉันจะทำให้แกมีตายทั้งเป็น!”หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้น และมองบรรดาพี่น้องของหลี่หู่ไปรอบๆ อย่างเย็นชา“ฆ่าเขา แล้วฉันจะปล่อยให้พวกแกมีชีวิตอยู่”ตึง!ทันใดนั้น เหล่าพี่น้องของหลี่หู่ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ต่อยและเตะเจ้านายเดิมของพวกเขา!“ไอ้สารเลว! พวกแกกล้าตีฉันก็ลองดูสิ! ต้องมีคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”“อ้าก อ้าก... ฉันจะไม่ไว้ชีวิตพวกแก!”“หยุดตีได้แล้ว! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”“หยุดมือเถอะนะ! ขอร้องพวกแกแล้ว ฉันจะถูกทุบตีจนตายแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”ความเย่อหยิ่งของหลี่หู่ถูกทุบตีจนหายไป เขาคุกเข่าลงกับพื้นและร้องขอความเมตตา เสื้อผ้าของเขาฉีกขาด เนื้อและ

อีกฝ่ายเป็นน้องชายของจางหลานฮวาชื่อจางจือห่าว หลายปีก่อนถูกจำคุกเพราะปล้นฆ่าคน เพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาเมื่อสองปีก่อนนึกไม่ถึงว่าสันดานยังคงไม่เปลี่ยน!“แม่!” ใบหน้าของหลิงเฟิงระเบิดพลังชั่วร้าย“ปล่อยแม่ของฉัน ไม่อย่างงั้นฉันจะให้แก...จ่ายราคาของมัน!”พูดแล้วก็ก้าวไปข้างหน้า!“หลิงเฟิง อย่าลงมือนะ!” เหอซิ่วฟางตะโกนด้วยใบหน้าซีดเซียว“นี่เป็นความผิดของคนรุ่นพ่อแม่เราทั้งนั้น! ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกฉันเลย! หากต้องการคิดบัญชี ก็คิดบัญชีที่ฉันคนเดียว!”จางจือห่าวคาบบุหรี่ไว้ในปาก ปล่อยอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“พี่เหอ ฉันเหล่าจางเป็นคนมีคุณธรรม ฉันจะไม่มาบ้านพี่โดยไม่มีเหตุผลหรอก!”“ฉันมีหลักฐานการยืมเงิน เมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้วสามีของพี่ยืมไปห้าพันบาท! ตอนนี้อัตราดอกเบี้ยทบต้นและราคาก็พุ่งสูงขึ้น ฉันต้องการสองล้านห้าแสนคงไม่เกินไปหรอกใช่มั้ย?”หลิงเฟิงขมวดคิ้วและถามว่า “แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”“ตอนนั้น พ่อของลูกป่วย ที่บ้านไม่มีเงินไปรักษา ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเป็นหนี้นอกระบบต้องยืมเงินห้าพันบาทจากจางจือห่าวมาช่วยเขา"เหอซิ่วฟางเช็ดน้ำตาของเธอแล้วพูดเฉินเหม่ยหลิง

ฝ่ามือที่รุนแรงและรวดเร็วกระแทกเข้าที่หน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ทำให้เขาล้มลงกับพื้น ฟันกรามหักในบัดดล!ท่ามกลางสายตาของทุกคน อีกฝ่ายพลันโน้มตัวไปหยิบบัตรราชาแห่งความมืดที่ถูกทิ้งลงบนพื้นขึ้นมาพร้อมใช้ชุดสูทของตัวเองเช็ดให้สะอาด แล้วสูดหายใจเข้าก่อนจะยื่นกลับไปให้หลิงเฟิงอย่างเคารพ“ขอโทษครับ คุณชายหลิง! เจ้าหน้าที่คนนี้เพิ่งมาใหม่ ยังไม่รู้กฎเกณฑ์ ในฐานะเจ้าของหมู่บ้านชายฝั่งทองคำ คุณมีสิทธิ์ทำทุกอย่างที่คุณต้องการกับเขาได้เลยครับ! "เมื่อพูดจบ!ทุกคนรอบๆ พลันเงียบสงัดราวกับกดปุ่มหยุดชั่วคราวเอาไว้!ทุกคนต่างตกตะลึงจนกรามแทบค้าง!เจ้าของชายฝั่งทองคำคือ หลิง! เฟิง!จางหลานฮวากังวล "เป็นไปได้ยังไง? เขาเป็นแค่..."เธออยากจะพูดอย่างอื่น แต่เฉินเหม่ยหลิงปิดปากเธอไว้แน่น!เพราะดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวคู่หนึ่งกำลังจ้องตรงมาที่พวกเขา!ผู้จัดการเกาจ้องมองทุกคนด้วยสายตาเย็นชา“คุณชายหลิงคือผู้ที่อยู่สูงสุดของที่นี่ ถ้าใครบังอาจไม่เคารพเขา ก็จะถูกไล่ออกจากชายฝั่งทองคำ โทษหนักที่สุดก็...หึๆ บ้านแตกสาแหรกขาด!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนก็ตัวสั่น!เจ้าหน้

พูดให้ถูกก็คือจริงๆ แล้วมันคือหน้าท้องส่วนล่างที่อยู่เหนือขาเล็กน้อยดวงตาของเย่อวี่หลิวเป็นประกายด้วยความตื่นตระหนกทันทีเมื่อเธอเห็นหลิงเฟิง“ใครให้นาย...เข้ามา? ออกไปซะ! ไม่อย่างนั้นฉัน...จะไม่...เกรงใจนายแล้ว!”เธอหายใจหอบขณะที่เธอพูด แต่ยังคงจ้องมองหลิงเฟิงด้วยสายตาที่ระมัดระวัง กลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในออฟฟิศจะเกิดขึ้นอีกครั้งหลิงเฟิงสังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้ประสงค์ร้าย ประธานเย่ ผมดูแล้วคุณเหมือนว่าจะไม่สบาย สะดวกให้ผมตรวจอาการไหม?”เย่อวี่หลิวได้ยินคำพูดนั้นและยังคงเงียบหลิงเฟิงพูดว่า“คุณมีเหงื่อออกมากบนหน้าผาก ซึ่งหมายความว่าสภาพร่างกายตอนนี้ของคุณไม่ดีนัก หากคุณยังทำเช่นนี้ต่อไป เรียกรถพยาบาลไปก็ไม่มีประโยชน์”เย่อวี่หลิวกัดฟันแล้วพูดว่า "ได้! ดูแต่ตามืออย่าต้อง!"หลิงเฟิงได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้อีกฝ่ายเมื่อมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวสวยงามและร่างกายที่โค้งงอของเย่อวี่หลิวก็รู้แล้วดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บเก่าที่หลี่หู่ทิ้งไว้บนท้องของอีกฝ่ายได้เกิดการเจ็บขึ้นมาหลิงเฟิงกล่าวว่า "เหยียดเท้าของคุณมาหาผมหน่อย" “นายคิดจะ