พูดให้ถูกก็คือจริงๆ แล้วมันคือหน้าท้องส่วนล่างที่อยู่เหนือขาเล็กน้อยดวงตาของเย่อวี่หลิวเป็นประกายด้วยความตื่นตระหนกทันทีเมื่อเธอเห็นหลิงเฟิง“ใครให้นาย...เข้ามา? ออกไปซะ! ไม่อย่างนั้นฉัน...จะไม่...เกรงใจนายแล้ว!”เธอหายใจหอบขณะที่เธอพูด แต่ยังคงจ้องมองหลิงเฟิงด้วยสายตาที่ระมัดระวัง กลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในออฟฟิศจะเกิดขึ้นอีกครั้งหลิงเฟิงสังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้ประสงค์ร้าย ประธานเย่ ผมดูแล้วคุณเหมือนว่าจะไม่สบาย สะดวกให้ผมตรวจอาการไหม?”เย่อวี่หลิวได้ยินคำพูดนั้นและยังคงเงียบหลิงเฟิงพูดว่า“คุณมีเหงื่อออกมากบนหน้าผาก ซึ่งหมายความว่าสภาพร่างกายตอนนี้ของคุณไม่ดีนัก หากคุณยังทำเช่นนี้ต่อไป เรียกรถพยาบาลไปก็ไม่มีประโยชน์”เย่อวี่หลิวกัดฟันแล้วพูดว่า "ได้! ดูแต่ตามืออย่าต้อง!"หลิงเฟิงได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้อีกฝ่ายเมื่อมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวสวยงามและร่างกายที่โค้งงอของเย่อวี่หลิวก็รู้แล้วดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บเก่าที่หลี่หู่ทิ้งไว้บนท้องของอีกฝ่ายได้เกิดการเจ็บขึ้นมาหลิงเฟิงกล่าวว่า "เหยียดเท้าของคุณมาหาผมหน่อย" “นายคิดจะ
“ทำไม?” ทั้งสองคนแปลกใจเล็กน้อย“เพราะตามหลักการการทำงานของเรา คือชวนให้คืนดีกันไม่ให้เลิกกัน แถมคุณเพิ่งแต่งงานด้วย แถมยังเหมาะสมกันมาก พูดตรงๆ เป็นเหมือนคู่รักตัวอย่าง"อีกฝ่ายยิ้มอย่างมีนัย“ปกติคงรักกันมากๆ ใช่มั้ย? พวกเราจะกล้าทำลายคู่สร้างคู่สมแบบอย่างพวกคุณได้อย่างไร?”“......”ทั้งสองเงียบไปรักกัน? คู่สร้างคู่สม? จริงๆ แล้วทั้งสองเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันเท่านั้น!เย่อวี่หลิวเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "คุณกำลังพูดถึงกฎไร้สาระอะไรกัน! แล้วสถานการณ์แบบพวกเรา เมื่อไรถึงจะสามารถหย่าได้?”หญิงสาวที่ช่องพูดว่า “เร็วที่สุดก็คงผ่านไปหนึ่งเดือนก่อน!”รอจนกระทั่งเดินออกมาจากสำนักงานจดทะเบียนเย่อวี่หลิวอดไม่ได้ที่จะพูดว่า“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่หย่ากันตอนนี้ นายก็อย่าเพิ่งย้ายออกไป รอให้ฉันหายป่วยก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องลาออกก็ด้วย”หลิงเฟิงพูดว่า “อืม ได้!”เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่อวี่หลิวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธดูเหมือนว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชายคนนี้จะยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและไม่สะทกสะท้านอยู่เสมอแม้แต่เธอก็ไม่สามารถมองออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะ
หลิงเฟิงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ“ขึ้นมาแล้วนายจะรู้เอง” ซูเหยี่ยนกะพริบตา พูดพร้อมยกมุมปากขึ้น“นี่เป็นคำสั่งจากประธานเย่เชียวนะ! นายห้ามปฏิเสธ!”หลิงเฟิงขมวดคิ้ว เพิ่งทะเลาะกัน เย่อวี่หลิวก็สั่งให้เลขาซูขับรถมารับตน? แปลกพิกลแต่เขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก อย่างไรเสียซูเหยี่ยนก็เคยช่วยเขามาก่อนหน้านี้ ท้ายที่สุดก็ขึ้นรถตามไปใครจะรู้ว่าซูเหยี่ยนกลับขับรถตรงดิ่งไปที่บาร์แห่งหนึ่ง“เลขาซู ประธานเย่สั่งให้คุณเรียกผมมาที่บาร์เหรอ?” หลิงเฟิงประหลาดใจ“ฮิฮิ นายเข้ามาก็จะรู้เองแหล่ะน่า...”ซูเหยี่ยนกึ่งผลักกึ่งดึง ลากเขามาเลือกที่แล้วนั่งลง จากนั้นก็จับปอยผมของตัวเองขึ้นเล่นแล้วพูดว่า“หลิงเฟิง ที่จริงแล้ว ไม่มีคำสั่งอะไรจากประธานเย่ทั้งนั้นแหล่ะ เป็นฉันเองที่อยากพานายมาที่นี่”หลิงเฟิงงุนงง “เลขาซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายความว่ายังไง?”ซูเหยี่ยนบ่นพึมพำ “อย่าเรียกฉันว่าเลขาซูสิ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในบริษัทเสียหน่อย เรียกฉันว่าซูเหยี่ยนหรือว่าเหยี่ยนเหยี่ยนก็ได้”หลิงเฟิง “......”ในใจเขาคิดว่า ช่างเถิด ดูซิว่าหญิงสาวตรงหน้าอยากจะเล่นเกมอะไร!ซูเหยี่ยนเปิดปากพูดว่า“หลิงเฟิง ฉันถามนายนะ
หวางเวย จู่ๆ ก็โกรธและพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า“ดูเหมือนนายจะมีความสามารถมากนะ? นายอยู่ในบริษัทไหน? เดือนหนึ่งนายมีรายได้กี่หมื่น?”หลิงเฟิงตอบว่า "ฉันเป็นพนักงานฝ่ายขายของหลี่ห่าวกรุ๊ป เพิ่งผ่านโปรมาเป็นพนักงานประจำ ตอนนี้เงินเดือนของฉันน่าจะสองหมื่นแล้ว"เมื่อได้ยินสิ่งนี้จู่ๆ เพื่อนหวางเวยก็เปลี่ยนสีหน้า “สองหมื่น?”พวกเขาไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?ในแวดวงของพวกเขาแต่ละคนมีค่าตัวเฉลี่ยมากกว่าร้อยล้าน แต่กลับมีผู้ชายที่มีเงินเดือนสองหมื่นแอบเข้ามาจริงๆ เหรอ?ทันใดนั้นทุกคนก็เริ่มหัวเราะไม่หยุด“ไม่หรอกมั้ง สองหมื่นบาทเหรอ ยังไม่แพงเท่าเสื้อผ้าของฉันเลย!”“สุนัขของฉัน แค่อาหารสุนัขมื้อหนึ่งราคาสามสี่แสนบาทแล้ว! สองหมื่นบาท เขาจะใช้ชีวิตรอดไหมเนี่ย”ลูกคนรวยเหล่านี้หาเงินหลักแสนหรือล้านได้ง่ายๆ หลิงเฟิงก็เหมือนคนนอกคอกไม่เข้าพวก!หวางเวยหัวเราะเยาะเย้ย:“เห็นแก่ที่นายเป็นเพื่อนของซูเหยี่ยน ฉันจะไม่ไล่นายออกไป ถือว่านายโชคดี! หากไม่มีพวกเรา ฉันเกรงว่าทั้งชาตินี้นายคงไม่มีปัญญาเข้ามาร่วมวงกับคนระดับสูงแบบนี้ได้”หลิงเฟิงหลับตาแล้วผ่อนคลาย คิดเสียว่าหมาเห่าในฐานะราชาแห่ความมืดที
ภาษาฝรั่งเศสที่นุ่มนวลนี้ทำให้ผู้ฟังทั้งหมดเงียบลงในทันทีเงียบจนได้ยินเสียงหากเข็มหล่น!ทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่หรอกมั้ง? ผู้ชายเงินเดือนสองหมื่นคนนี้พูดภาษาฝรั่งเศสได้จริงเหรอ?เชฟทำขนมชาวฝรั่งเศสก็ยืนนิ่งเช่นกันพอหวางเวยเห็นแบบนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้:“พูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ก็อย่ามาเก๊กได้ไหม ดูสิ เชฟทำขนมไม่เข้าใจด้วยซ้ำ หลอกตัวเอง!”ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อไป จู่ๆ เชฟทำขนมชาวฝรั่งเศสก็ยกนิ้วให้หลิงเฟิงแล้วพูดเป็นภาษาจีนแบบทื่อๆ ว่า:“คุณครับ หากไม่ใช่ว่าคุณมีผิวสีเหลือง ผมแทบจะคิดว่าได้เจอคนบ้านเดียวกันเสียแล้ว เพราะคุณพูดภาษาฝรั่งเศสได้ดีมาก! ราวกับว่าคุณเกิดและเติบโตที่นั่น!”พูดจบ ทุกคนก็ตะลึง!ขนาดสีหน้าของหวางเวยยังเดี๋ยวซีดเดี๋ยวคล้ำ...รอจนกว่าอีกฝ่ายจากไปแล้วซูเหยี่ยนยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า "หลิงเฟิง ปกติฉันดูนายงี่เง่า แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายจะพูดภาษาฝรั่งเศสได้คล่องปร๋อแบบนี้!"หลิงเฟิงพูดอย่างใจเย็นว่า "ก็ไม่เห็นมีอะไร ฉันว่านี่เป็นเรื่องปกติปาก"ตอนอยู่ที่เป่ยเจียง การติดต่อกับประเทศตะวันตกทำให้เขาเชี่ยวชาญภาษาตะวันตกได้หลายภาษา และภาษาฝรั่งเศสเป็นเพียงส่วน
ซูเหยี่ยนตกใจมากจนหน้าซีดแล้วพูดว่า "อย่ามาแตะตัวฉัน ฉันจะให้เงินคุณ เงินจำนวนเยอะมาก!"“แน่นอนว่า เงิน ฉันก็จะเอา ส่วนเธอ ฉันก็เอาด้วย!”ชายร่างใหญ่ยิ้มเจ้าเล่ห์ซูเหยี่ยนสิ้นหวังอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าคนตรงหน้าเป็นคนไร้จุดหมายล่องลอยไปทั่วสารทิศ คนแบบนี้ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินในเวลานี้ จู่ๆ นิ้วเรียวก็คว้าแขนของชายร่างใหญ่ไว้หลิงเฟิงพูดอย่างใจเย็น “สวัสดี ฉันอยากจะถามว่ารอยสักบนหน้าอกของนายได้มาจากไหน?”ชายร่างใหญ่ตกตะลึงเหลือบมองรอยสักรูปตัว "V" บนหน้าอกแล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าหลิงเฟิง“ไสหัวไป! อย่าทำให้ฉันหมดสนุก!”ทันทีที่สิ้นเสียง ร่างใหญ่โตของอีกฝ่ายก็ปลิวไปข้างหลังในทันที!หัวติดอยู่ในผนังอย่างแรง และมีเลือดไหลออกมา น่าหดหู่เป็นอย่างมาก!ซูเหยี่ยนยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ หลิงเฟิงเขา...หลิงเฟิงชักนิ้วที่เปื้อนฝุ่นออกแล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:“ฉันพยายามควบคุมอารมณ์แล้ว แต่ก็มีคนไร้เหตุผลที่ต้องตีสั่งสอนสักหน่อยจริงๆ!”“หลิงเฟิง นายใช้นิ้วเดียวดีดปรมาจารย์คนนั้นกระเด็นออกไปเลยเหรอ?”ซูเหยี่ยนปากอ้าตาค้าง“ไม่งั้นล่ะ?” หลิงเฟิงขมวดคิ้วตอนน
"พูดจบแล้ว?"เมื่อเผชิญกับการดูซ้ำเติมจากตระกูลเล่ เย่อวี่หลิวยังคงไร้สีหน้า“ฉันเป็นรองประธานบริหารของกลุ่มบริษัท มีแผนกหลัก 9 แผนกอยู่ภายใต้อำนาจของฉัน ฉันจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่ต่อเหตุการณ์นี้”“รับผิดชอบเหรอ? คุณรับผิดชอบไหวเหรอ? สูญเสียมากขนาดนี้!” เย่เจิ้งหมิงโกรธมากเย่ซิงชางโบกมือแล้วกล่าวว่า:“คณะกรรมการสามารถให้เวลาเธอได้เพียงครึ่งเดือนเท่านั้น หากเธฮยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ภายในครึ่งเดือน อวี่หลิว เธอต้องรับโทษและลาออก!”"ได้ค่ะ!"เย่อวี่หลิวเดินออกจากการประชุมคณะกรรมการด้วยสีหน้าเย็นชาแต่จนกระทั่งเธออยู่ห่างไกล มือของเธอก็อดสั่นไม่ได้คิดไม่ถึงว่าความพิการของหลี่หู่ในครั้งนี้จะทำให้หู่เหมินโกรธขนาดนี้ ทำทุกวิถีทางเพื่อปราบหลี่ห่าวกรุ๊ป ความพิการของ Li Hu ในครั้งนี้จะทำให้หู่เหมินโกรธจัด และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อปราบหลี่ห่าวกรุ๊ปคณะกรรมการบริหารของตระกูลเย่ต้องการหุ้นที่แม่ของเธอทิ้งไว้มานานแล้ว หากไม่สามารถกอบกู้วิกฤติของบริษัทในครั้งนี้ได้ เธอจะสูญเสียทุกสิ่งอย่างแน่นอน!พอนึกถึงสิ่งนี้ สายตาของเย่อวี่หลิวก็กลับมามุ่งมั่นอีกครั้ง!เมื่อมองดูทั่วทั้งเมืองชางไห่
ชั้นบนสุดของต้าไห่กรุ๊ปจางกังติงนำหลิงเฟิงเข้าห้องทำงานของท่านประธานผ่านช่องทางพิเศษข้างในมีชายที่ร่ำรวยที่สุดชื่อเส้าต้าไห่ สวมใส่ชุดสูทจงซาน ข้างๆ มีชายชรากำลังโขลกยาอยู่“ไอ้จาง แกบอกว่าจะพาหมอเทวดามารักษาฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเป็นเด็กหัวโปกได้ล่ะ?”เส้าต้าไห่มองหลิงเฟิงที่อยู่ด้านหลังจางกังติง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ล้อฉันเล่นอยู่เหรอ?”จางกังติงหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า:“เส้าต้าไห่ แกอย่าดูถูกคนอื่นมากได้ไหมวะ หมอเทวดาหลิงคนนี้เนี่ย คนที่มีเงินมีอำนาจมากมายอยากจะขอให้เขารักษาให้ยังไม่มีโอกาสเลย!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เส้าต้าไห่และชายชราที่อยู่ข้างๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้แน่นอนว่าพวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่จางกังติงพูด“ไอ้จาง แกเป็นคนหยาบกร้าน ไม่มีการศึกษา โดนหลอกง่าย!”เส้าต้าไห่จ้องหลิงเฟิงตรงๆ “หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกนักธุรกิจอย่างพวกเราไม่ได้หรอกนะ เรื่องหลอกลวงน่ะพวกเราเหนือกว่า!”วงการแพทย์นั้นให้ความสำคัญกับลำดับอาวุโสเป็นอย่างมากวัยของหลิงเฟิงนี้ ในด้านการแพทย์แผนตะวันตก อย่างมากก็เป็นได้แค่เด็กฝึกงาน แต่ในการแพทย์แผนจีนยังด้อยกว่านั้นมาก อย่างมากก็เป็นได้แค่เด็กติดตามที่
“ปานแรกเกิด? ปานแรกเกิดอะไร?”ความโกรธของจินฝูเซิงถูกคำพูดที่พ่นออกมากะทันหันนี้ทำเอาหยุดชะงัก แล้วเอ่ยถามอย่างแปลกใจหลิงเฟิงกล่าวเรียบเฉยว่า “ปานแรกเกิดบนก้นของเด็กในท้องของภรรยาคุณ”ฝูงชนตกใจ!มู่หรงป๋อกล่าวด้วยความสงสัย “คุณหลิงครับ คุณ…คุณสามารถมองเห็นปานแรกเกิดของเด็กในท้องด้วยตาเปล่าเลยเหรอครับ?!”นี่มันเหนือความสามารถของมนุษย์แล้วนะเนี่ย!หม่ากวงกลับลนลานขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างมั่นใจว่า“ยังจะพูดจาเหลวไหล ทำตัวเป็นที่สนใจอยู่อีก! ลงมือฆ่าพวกมันได้เลย!”วินาทีนั้น บอดี้การ์ดพิเศษหลายสิบคนก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขา!“อ๊าก! อย่าฆ่าผมเลยนะ! เหล่าจินไว้ชีวิตผมด้วย!”มู่หรงป๋อตกใจจนหน้าสั่นไร้สีเลือดฝาด!ทว่าทันใดนั้นเองคนหลายสิบคนนั่นกลับส่งเสียงร้องออกมา ตัวกระเด็กออกไปทั่วสารทิศ!“ผมไม่ชอบต่อสู้ ใช่ว่าผมจะสู้ไม่เป็นนะ”หลิงเฟิงเพียงแค่กางแขนออก แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ซ่านออกมาทันที!มู่หรงป๋อถอนหายใจโล่งอกหนักๆ แล้วปาดเหงื่อเบาๆ“เกือบลืมไปเลยว่า คุณหลิงเป็นคนที่สามารถกวาดล้างทั้งสมาคมชุดแดงได้! คนแค่นี้นับประสาอะไรกัน?”หลิงเฟิงกล่าวอย่างเรียบเฉย“ถ้าผมอยาก ผมจะไ
เมื่อคำพูดนี้เผยออกไป บรรยากาศรอบๆ ก็แข็งทื่อในบัดดล!ฝูงชนหน้าถอดสีจินฝูเซิงโกรธจัด หันไปตบหน้าหร่วนหว่านหวาทีหนึ่ง“นังแพศยา! ถ้าฉันเป็นหมันแต่กำเนิดจริงๆ แล้วเด็กในท้องแกมันมาได้ยังไง!”หร่วนหว่านหวาเอามือปิดหน้า แล้วกล่าวด้วยเสียงร้องไห้“เหล่าจิน! คุณเชื่อคำพูดไอ้มิจฉาชีพนี่ แล้วมาสงสัยคนร่วมเตียงเคียงหมอนคุณงั้นเหรอ! ฉันอยู่กับคุณมาหลายปีขนาดนี้ มอบทั้งชีวิตวัยรุ่นให้คุณไปแล้วด้วยซ้ำ!”หม่ากวงเองก็รีบเอ่ยขึ้นว่า“นั่นน่ะสิครับ! นายท่าน คุณออกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ไม่อยู่บ้าน คุณนายต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว โดดเดี่ยวและเหงาจะตาย! คุณนายทำเพื่อคุณขนาดนี้ ทำไมคุณถึงสงสัยเธออีกล่ะครับ?”“ยิ่งไปกว่านั้นหลิงเฟิงเป็นหมอจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาพูดจาลมๆ แล้งๆ ไม่มีหลักฐาน แม้แต่ใบประกอบวิชาชีพแพทย์ก็ไม่มี!”จินฝูเซิงตะลึงงันคล้ายว่ากึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อหร่วนหว่านหวาร้องไห้ แล้วกล่าวว่า“ดี คุณกล้าตบหน้าฉันเพราะคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่นาที! ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปเอาเด็กออกตอนนี้เลย! คุณก็ถือซะว่าเด็กนี่เป็นลูกชู้แล้วกัน!”จินฝูเซิงรีบเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้“ที่รัก! ผมผ
หร่วนหว่านหวาได้ยินดังนั้น ก็เบิกตากว้าง“ไอ้หมอเถื่อนมีใบประกอบวิชาชีพแพทย์ไหม? อยู่ดีไม่ว่าดีก็จะตรวจชีพจรฉัน!”มู่หรงป๋อแก้ไขสถานการณ์อย่างเก้อเขิน“ซ้อครับ ทักษะทางการแพทย์ของคุณหลิงผมเคยลิ้มลองมาแล้ว ไม่แพ้หมอใหญ่ๆ ในเมืองหลวงเลย!”“ฉันท้องทายาทตระกูลจินเพียงคนเดียวอยู่นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา พวกนายสองคนอย่าคิดออกไปจากประตูนี้ได้เลย!”หร่วนหว่านหวากลับไม่ไว้หน้า กล่าวอย่างโอหังว่า“ดูท่าแล้วต่อไปฉันคงต้องเตือนเหล่าจินแล้วว่าอย่าไปคบค้ากับหมาๆ แมวๆ แบบนี้นัก! จะทำให้ลดระดับตัวเองเอาได้!”พูดจนอีกฝ่ายหน้าดำหน้าแดงจินฝูเซิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “หว่านหวา อย่าล้ำเส้นเกินไปหน่อยเลย พวกเขาเป็นแขกของผมนะ!”“อีกอย่าง ก็แค่ตรวจชีพจรเฉยๆ จะผิดพลาดอะไรได้?”มู่หรงป๋อเองก็กล่าวยิ้มๆ“ผมยืนยันได้! ถ้าทำให้ครรภ์ของซ้อมีปัญหาจริงๆ ผมมู่หรงป๋อจะถวายชีวิตนี้ให้เลย!”หร่วนหว่านหวากลอกตามองบน จากนั้นยื่นมือขาวหยกออกไปพลางกล่าวว่า“เห็นแก่เหล่าจินหรอกนะ ตรวจสิ!”“แต่ว่าฉันขอเตือนเลยนะ อย่าฉวยโอกาสทำอะไรล่ะ! ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”ต่อหน้าอุปสรรคต่างๆ จากเธอ หลิงเฟิงเพียงแค่ยิ้มเบาๆ
ข้างในมีคนหลายคนกำลังร้องเพลงกันสนุกสนาน!มู่หรงป๋อรีบเดินเข้าไปทักทาย“เถ้าแก่จิน! ผมพาคุณหลิงเฟิงที่คุณอยากเจอตัวมาแล้วครับ!”ชายผมสั้นที่สวมพระเครื่องและแหวนหยกคนหนึ่งวางไมค์ลงก่อน แล้วกล่าวด้วยท่าทียิ้มแย้มว่า“ฮ่าๆ! มู่หรงป๋อ สมแล้วที่เป็นสหายของฉัน! พูดจริงทำจริง!”“คุณหลิง ผมผู้แซ่จินคาดหวังอยากพบคุณมาตลอด ในที่สุดก็ได้พบกันสักที!”เขาเดินเข้ามาจับมือทักทายอีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น“แต่ก่อนถึงจะไล่จีบสาวยังไง ก็ไม่เคยเหนื่อยยากขนาดนี้มาก่อน!”มุมปากของหลิงเฟิงกระตุกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าตกใจผู้ชายคนนี้ลามกอนาจาร ดูแล้วเหมือนเศรษฐีหน้าใหม่จากชนบทแต่ก็เพราะเป็นคนติดดินเหมือนกันจึงทำให้ทั้งสองกระชับความสัมพันธ์ได้โดยไม่รู้ตัว!ทำให้หลิงเฟิงมีความรู้สึกสนิทสนมกันอย่างบอกไม่ถูก“คุณหลิง ผมจินฝูเซิง! คนนี้คือภรรยาของผม หร่วนหว่านหวา! แล้วก็พ่อบ้านของผม หม่ากวง!”อีกฝ่ายแนะนำอย่างเป็นมิตรมู่หรงป๋อโฉบฉวยโอกาสกล่าวว่า“เถ้าแก่จินเป็นเศรษฐีจากมณฑลเจียงหนาน ร้านค้าเกือบครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงล้วนอยู่ภายใต้ชื่อเขาทั้งนั้น อีกทั้งยังมีธุรกิจและการลงทุนที่ต่างประเทศด้วย ถ้าไม่ใช่เ
มู่หรงป๋อตกตะลึงงันไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยความตกใจ“กวาดล้างตระกูลพวกมัน? คุณหลิงครับ ฆ่าพวกมันน่ะง่าย แต่ถ้าจะกวาดล้างทั้งตระกูลเลยจะไม่ง่ายขนาดนั้นนะครับ…”อีกอย่างจะว่าไปแล้ว ตระกูลของพวกมันก็เป็นเศรษฐีประจำเมืองหลวงด้วย ความสัมพันธ์ซับซ้อน จะต้องมีเบื้องหลังและเครือข่ายที่ไม่อาจประมาทได้แน่นอนถึงแม้เขามู่หรงป่อจะไม่มองตระกูลระดับ 2-3 พวกนี้ไว้ในสายตาอยู่แล้ว แต่ถ้าหากบีบบังคับให้คนอื่นเขาหมดหนทางขึ้นมาจริงๆ ใครจะรู้ว่าเขาจะสู้ให้ตายไปข้างหรือเปล่า!“ถ้าคุณไม่กล้า ก็ช่างมันเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง!”หลิงเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ไม่ว่าอย่างไร เฉาเส้าหลงคนพวกนี้ต้องตายสถานเดียว! กล้ามายุ่งกับครอบครัวของเขา นี่มันถึงขีดจำกัดของเขาอย่างร้ายแรง ต้องชดใช้ด้วยเลือดเท่านั้น!เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาเฟิ่งหวงแต่มู่หรงป๋อกลับห้ามไว้ก่อน “เดี๋ยวครับ!”“เรื่องเล็กน้อยแบบนี้จะลำบากคุณหลิงได้ยังไงกัน ผมจัดการเองก็พอครับ!”เขากล่าวอย่างมั่นใจหากคิดจะเกาะต้นไม้ใหญ่อย่างหลิงเฟิง ถ้าไม่ลงทุนอะไรเลยคงจะไม่ได้!ถ้างั้นก็เอาชีวิตของตระกูลระดับ 2 อย่างตระกูลเฉามาเป็นคำสัตย์ปฏิญาณของต
“คุณทำน้องสาวผมเหรอ?”ใบหน้าของหลิงเฟิงเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต ประโยคแรกที่พ่นออกจากปากหลังจากเดินเข้ามาก็ทำเอาอุณหภูมิในห้องส่วนตัวนี้ลดลงหลายองศา!มู่หรงป๋อรู้สึกเพียงเลือดหยุดไหลเวียน ตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว แล้วกล่าวด้วยเสียงสั่นๆ ว่า“มะ…ไม่ใช่ผม…ไม่ใช่ผมครับ!”“พี่คะ! ไม่ใช่เขาค่ะ! เป็นฝีมือพวกเฉาเส้าหลงต่างหาก! โชคดีที่คุณมู่หรงป๋อเข้ามาช่วยพวกหนูได้ทันเวลา!”หลิงเยว่รีบออกตัวพูด“เสี่ยวเยว่!”ทันทีที่หลิงเฟิงเห็นหลิงเยว่ เขาก็โผล่เข้ากอดอีกฝ่ายทันทีโดยไม่พูดพล่ำทำเพลง จากนั้นก็ตรวจชีพจร เช็กซ้ายเช็กขวาอีกฝ่าย“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”หลิงเยว่หน้าร้อนผ่าวราวกับน้ำต้มเดือด“พี่คะ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ไม่ต้องเวอร์ขนาดนี้ก็ได้ หนูไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย”กอดเธอที่เป็นผู้ใหญ่แล้วกลางที่สาธารณะแบบนี้ดูน่าอายจะตายชัก!ทว่าหลิงเฟิงกับลูบศีรษะของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่เอ็นดู“ในสายตาของพี่ หนูเป็นเด็กน้อยเสมอ! เป็นเด็กที่พี่ต้องปกป้องตลอดเวลา!”มู่หรงป๋อที่อยู่ข้างๆ ทั้งตกใจและดีใจตกใจที่หลิงเฟิงผู้ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาคนนี้กลับเป็นคนที่รักน้องสาวมากคนหนึ่ง! ให้ควา
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็ถามลองเชิงอย่างระมัดระวังว่า“เธอมีพี่ชายคนหนึ่งชื่อหลิงเฟิงใช่ไหม?”“รู้ได้ยังไง?” หลิงเยว่ตะลึงงันมู่หรงป๋อแทบจะเป็นลม เอาหัวมุดดินให้รู้แล้วรู้รอด!จบกัน! บังเอิญขนาดนั้นจริงๆ ด้วย!น้องสาวของหลิงเฟิงเกิดเรื่องที่เขตของตนเสียงั้น!ถ้าอีกฝ่ายรู้เข้า ทั้งตระกูลมู่หรงคงได้ถูกกวาดล้างแหง่แก๋!นี่มันเท่ากับว่ารังแกน้องสาวแท้ๆ ของปีศาจร้ายของสมาคมชุดแดงทั้งสมาคมเชียวนะนั่น!“มู่หรงป๋อ! ฉันกำลังพูดกับนายอยู่นะ! อย่าคิดว่าตัวเองมีตระกูลมู่หรงคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังก็สามารถทำตัวไม่กลัวฟ้ากลัวดินได้นะ ตระกูลเฉาของฉันก็ไม่ใช่เล่นๆ เหมือนกัน!”เฉาเส้าหลงที่อยู่ข้างหลังเห็นอีกฝ่ายไม่สนใจตัวเองเลยจากนั้นบริเวณใบหน้าของเขาพลันรู้สึกปวดแสบปวดร้อนคล้ายถูกตบด้วยหนังเหล็ก ทำเอาเขาโมโหจนตะคอกเสียงดังแต่ทว่าวินาทีต่อมามู่หรงป๋อก็บีบคอเขาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดว่า“เป็นเพราะมึงคนเดียว! เพราะไอ้ระยำอย่างพวกมึง! ทำให้กูต้องซวยไปด้วย!”“มึงยังมีหน้ามาตะคอกใส่กูอีก! อย่าว่าแต่ตระกูลเฉาเลย ถึงจะเป็นตระกูลเฉาสิบตระกูล กูก็จะเหยียบไว้ใต้ตีนแล้วเยี่ยวใส่พวกมึ
“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? คิดจะติดสินบนฉันเหรอ? ฉันเป็นพวกหน้าเงินหรือไง?”มู่หรงป๋อรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันทว่าบนใบหน้ากลับอ่อนโยนลงหลายส่วน!ตนชื่นชอบรถหรูจริง โดยเฉพาะซุปเปอร์คาร์ ลำพังแค่คลังจอดรถที่บ้านก็มีซุปเปอร์คาร์อยู่หลายสิบคันแล้ว!เฉาเส้าหลงรู้ว่ามีหวังจึงรีบกล่าวต่อว่า“เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของผม อีกอย่างคุณชายมู่หรง คุณไม่รู้อะไรซะแล้ว ผู้หญิงสองคนนั้นแค่แกล้งใสชื่อ เพื่อโกงราคาเท่านั้น!”มู่หรงป๋อเลิกคิ้วกล่าว “งั้นเหรอ? แต่พวกเธอร้องไห้แล้วนะ!”“ผู้หญิงสมัยนี้น่ะการละครจะตายไป คุณชายมู่หรงเป็นชายซื่อสัตย์บริสุทธิ์ ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว นักศึกษาหญิงออกมาขายตัวกันถมเถไป! ถ้าไม่เชื่อ ก็ลองตรวจสอบดู!”เฉาเส้าหลงกล่าวอย่างมั่นใจ“เห็นแก่ที่เป็นวันเกิดนาย ฉันจะเชื่อนายสักครั้งแล้วกัน จำไว้ ทำอะไรเบาๆ หน่อย! ถ่อมตัวหน่อย! เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นเขตของฉัน”มู่หรงป๋อถึงจะยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ลูกน้องถอยกลับเฉาเส้าหลงกล่าวด้วยความดีใจ “ไม่ต้องห่วงครับ พวกผมรู้กฎระเบียบดี!”แต่เมื่อไป๋หรูเสวี่ยเห็นดังนั้น ก็รีบเอ่ยด้วยความหวาดหวั่นว่า“โกหก
“บอกแล้วไงว่าวันนี้วันเกิดฉัน ถ้าใครทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันก็จะทำให้มันไม่มีความสุขด้วย!”เฉาเส้าหลงกล่าวด้วยหน้าตาน่าเกลียดหลิงเยว่เป็นดาวประจำห้อง และขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้เย็นชาก่อนหน้านี้ เขายอมทำทุกอย่าง ใช้วิธีจีบสาวทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายก็ไม่เล่นด้วย!ทำให้เฉาเส้าหลงเกิดความต้องการครอบครองผู้หญิงคนนี้มากตั้งแต่นั้นมา!วันนี้ ไม่ว่าเธอจะสมยอมหรือไม่ก็ตาม เธอก็ต้องเสร็จเขาให้ได้!ไม่อย่างนั้น ต่อหน้าเพื่อนๆ มากมายเพียงนี้ เขาเฉาเส้าหลงก็จะเสียหน้าน่ะสิ ซ้ำยังจะกลายเป็นจุดอ่อนในวงเพื่อนด้วย!“อื้อๆๆ!”หลิงเยว่ถูกเฉาเส้าหลงใช้มือหนึ่งกดทับเอาไว้บนโซฟาจนไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนเลย ทำได้เพียงปล่อยให้เหล้าฤทธิ์แรงไหลผ่านลำคอไปส่วนเพื่อนนักเรียนที่อยู่ข้างๆ ต่างก็มองเธอถูกเฉาเส้าหลงกระทำชำเราอยู่อย่างนั้นเพื่อนร่วมห้องที่ปกติจะพูดคุยเฮฮากันกลับไม่มีใครยืดอกออกมาช่วยเลยสักคน!บางที นี่แหละคือธาตุแท้ของมนุษย์!ต่อหน้าอำนาจครอบครองแล้ว ศักดิ์ศรีก็เหมือนเศษกระดาษไร้ค่าแผ่นหนึ่งเท่านั้น!“พี่ พี่อยู่ไหน! หนูคิดถึงพี่จัง หนูเสียใจ เสียใจที่ไม่เชื่อฟังพี่ หนูผิดไปแล้ว พี่