บททั้งหมดของ หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: บทที่ 231 - บทที่ 240

ซูเหยี่ยนถึงกับอึ้งไปทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อว่า“อะไรนะ? ของปลอม? นี่นายกำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า? ของที่กล้าประมูลถึงสองร้อยห้าสิบล้าน จะเป็นของปลอมได้ยังไง?”“ของปลอมแน่นอน” หลิงเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อยโดยไม่อธิบายเพิ่มเติมตลกสิ้นดี! ลายมือพู่กันจีนที่ฉันเขียนเองกับมือเป็นของจริงหรือของปลอม ฉันจะดูไม่ออกหรือไง?เมื่อสองปีก่อน เขาเคยเขียนผลงานที่เรียกได้ว่าที่“หนึ่งในปฐพี”นี้ไว้แต่หลังจากที่เผยแพร่ไม่นาน มันก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในกองไฟผลงานชิ้นนี้ที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้ น่าจะเป็นฝีมือของนักคัดลอกอักษรพู่กันจีนคนหนึ่ง แม้ว่าจะมีลายมือใกล้เคียงกับเขาอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับของจริงแล้ว ยังห่างไกลราวฟ้ากับดิน!ซูเหยี่ยนเห็นหลิงเฟิงไม่พูดอะไรต่อ ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแล้วพูดว่า“เหตุผลแค่นี้เองเหรอ? สรุปนายเดาเอาใช่ไหม? บอกว่ามันปลอมก็เป็นของปลอม? ไร้สาระสิ้นดี!”“หลิงเฟิง ว่ากันตามตรงแล้ว ถ้านายไม่เข้าใจผลงานศิลปะการเขียนพู่กันที่สูงส่งแบบนี้ ก็อย่าพูดอะไรดีกว่า อย่ามาทำลายความรู้สึกดีๆ ของฉันเลย”เธอจ้องมองหลิงเฟิงอย่างไม่พอใจคล้ายกับว่ากินยาผิดมาหลิงเฟิงเห็นแบบ

“หลิงเฟิง ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้ายในการเลือกคำพูดใหม่! ตอนนี้นายขอโทษฉันต่อหน้าทุกคน และบอกว่าคำพูดเมื่อครู่ของนายเป็นแค่ความพลั้งเผลอ ฉันจะถือว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!”ใบหน้าของเหยาหยุนหลานเต็มไปด้วยความลังเลและโกรธจัดนี่เป็นสติเดียวที่เธอเหลืออยู่ เพียงแค่หลิงเฟิงยอมก้มหัวและยอมรับผิด เธอจะปล่อยเขาไปซักครั้งเพราะเห็นแก่ความสามารถของเขา!ขณะนั้น ซูเหยี่ยนรีบก้าวไปข้างหน้าเธอยืนขวางหน้าหลิงเฟิง ใบหน้าซีดเผือดราวกับสีดินพลางกล่าว“ขอโทษค่ะคุณหนูเหยา ฉันซูเหยี่ยนจากตระกูลซูแห่งเมืองหลวง ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วย หลิงเฟิงเขาแค่พูดไปเพราะความคะนองปาก ไม่มีเจตนาที่จะพูดเหลวไหลค่ะ!”เหยาหยุนหลานจ้องมองซูเหยี่ยนด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า “คนที่ฉันให้ขอโทษคือหลิงเฟิง เธอชื่อหลิงเฟิงหรือ?”“ตระกูลซูแห่งเมืองหลวง สำคัญอะไรสำหรับฉัน? แม้แต่พี่ชายของเธอซูชาง เมื่อเห็นฉันก็ต้องหลบไปอยู่อีกมุมหนึ่งเลย!”คำพูดที่เฉียบขาดนี้ทำให้ซูเหยี่ยนนิ่งอึ้งไป ไม่สามารถพูดอะไรได้เหยาหยุนหลานยิ่งเมินซูเหยี่ยนไปมากกว่าเดิม สายตาของเธอจ้องไปที่หลิงเฟิง“ให้คำตอบมา!”“ได้ยินไหม? คุณหนูเหยาบอ

ชายสองคนที่เดินเข้ามานั้น คนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ย คนหนึ่งผอมคนหนึ่งอ้วนชายสูงที่มีท่าทางดุร้ายหัวเราะเยาะและพูดว่า“เพิ่งเจอกันครั้งแรก ขอแนะนำตัวคร่าวๆ หน่อยนะ ฉันชื่อพยัคฆ์สายฟ้าเปินเหล่ยหู่”ชายเตี้ยอ้วนข้างๆ ยิ้มแย้มและพูดว่า“จริงๆ แล้วน่าจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ ฉันชื่อผู้ครองหมาป่า หลังป้า จำชื่อนี้ไว้ให้ดีนะ เพราะเมื่อถึงตอนที่นายลงนรก นายจะได้ตอบยมบาลได้ว่าตายเพราะอะไร!”“พวกนายคือ...คนที่พี่ชายฉันส่งมาใช่ไหม!”ซูเหยี่ยนตกใจอย่างมาก เหงื่อเย็นไหลไม่หยุดจนแทบจะพูดไม่ออกพลังอันน่ากลัวที่ปล่อยออกมาจากชายทั้งสองคนทำให้ซูเหยี่ยนรู้สึกเหมือนถูกภูเขาลูกใหญ่สองลูกทับลงบนตัวเธอ!“คุณหนูซูรู้ก็ดีแล้วครับ พี่ชายของคุณ ซูชาง กำชับมาว่าถ้าคุณยอมกลับไปกับพวกเราไปตอนนี้ เขาจะไม่ถือสาความผิดที่คุณทำไว้ก่อนหน้า ส่วนผู้ชายคนนี้...ต้องตายเท่านั้น!”เปินเหล่ยหู่พูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่งพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ“เพราะฉะนั้นคุณหนูอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย กลับไปกับพวกเราซะโดยดีกว่า”“ส่วนไอ้หมอนี่ก็…ฆ่าตัวตายซะ นั่นเป็นวิธีที่เจ็บปวดน้อยที่สุด ไม่อย

หลังจากที่จัดการเปินเหล่ยหู่เสร็จแล้ว หลังป้าก็จ้องมองไปที่หลิงเฟิง พร้อมกับยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดขึ้นว่า“สิ่งที่แกพูด มีอย่างหนึ่งที่ฉันเห็นด้วย นั่นก็คือมันอ่อนแอจริงๆ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างควรจะจบลงแล้ว เพราะฉันมาแล้ว!”“อันดับที่ 97 ในรายชื่อมหาปรมาจารย์สูงสุดแห่งเจียงหนาน หลังป้า!”หลังป้าพูดอย่างอวดดีเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวนี้แล้ว ซูเหยี่ยนถึงกับไม่สามารถระงับความหวาดกลัวในใจได้“อันดับภายใน 100 ของเจียงหนาน? โอ้พระเจ้า! พี่ชายของฉันลงทุนขนาดนี้เพื่อฆ่าหลิงเฟิงเลยเหรอ ถึงกับเชิญยอดฝีมือระดับนี้มาได้!”ในรายชื่อมหาปรมาจารย์สูงสุดแห่งเจียงหนาน การที่จะติดอันดับภายในสองร้อยนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่หายากมากและการที่จะติดอันดับภายในหนึ่งร้อยนั้นยิ่งถูกเรียกว่าเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดเข้าไปอีก แม้แต่ผู้ว่าราชการและข้าราชการทหารในท้องถิ่นก็ยังต้องให้ความเคารพอย่างเห็นได้ชัดแม้แต่สี่ตระกูลใหญ่แห่งศิลปะการต่อสู้โบราณในเมืองชางไห่ที่มีประวัติยาวนานกว่าพันปีก็มีเพียงสามคนเท่านั้นที่ติดอันดับภายในหนึ่งร้อยของเมืองเจียงหนาน และในช่วงร้อยปีที่ผ่านมาแทบจะไม่มีใครเลย!หลิงเฟิงหรี่ตามองแล้วส

หลิงเฟิงไม่ใช่พ่อพระที่มีความบริสุทธิ์จากไหน ที่จะเชื่อคำพูดของนักฆ่าพวกนั้นเพียงเพราะต้องการเอาชีวิตรอดเพียงแต่เพราะมีซูเหยี่ยนอยู่ด้วย เขาจึงจำใจต้องทำเป็นว่าปล่อยพวกนั้นไปแล้วตอนนี้ เขาได้ส่งเธอกลับไปแล้ว แน่นอนว่าเขาจะต้องกำจัดพวกนั้นให้สิ้นซากจนไม่เหลือโคน ความเมตตาต่อศัตรูคือความโหดร้ายต่อตัวเอง!“รับทราบครับ ผมจะจัดการพวกมันที่ด่านตรวจทุกแห่งโดยไม่ให้เป็นอันตรายต่อคนอื่น”ชิงหลงตอบรับคำสั่งหลิงเฟิงที่ตั้งใจจะกลับบ้าน แต่ระหว่างทางกลับเขาได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย“หลิงเฟิง ฉันคือหูยวี่! ในที่สุดก็ติดต่อนายได้ซักที!”เสียงของหูยวี่ดังมาจากปลายสาย น้ำเสียงของเธอเหมือนกำลังร้องไห้หลิงเฟิงหยุดชะงัก แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า“เพื่อนร่วมห้อง เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ เล่าให้ผมฟังนะ!”“บัตรแบล็คการ์ดระดับสูงที่นายให้ฉัน ฉันใช้มันช่วยบริษัทจนผ่านพ้นวิกฤตไปได้แล้วและตอนนี้บริษัทกลับมาดำเนินกิจการตามปกติแล้ว ขอบคุณนายมากจริงๆ!”“แต่ฉันใช้เงินไปถึงสิบห้าล้านบาท ฉันรู้สึกผิดมากจึงพยายามหาเงินมาคืนนาย”หูยวี่พูดด้วยความรู้สึกผิด“หลังจากที่คิดไปคิดมา ฉัน