บททั้งหมดของ หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: บทที่ 221 - บทที่ 230

บรรยากาศเงียบขรึมชั่วขณะ!ทั้งสองสบตากัน แววตาเย็นชาของเย่อวี่หลิวเผยประกายระยิบระยับ จากนั้นค่อยๆ ปริปากพูดขึ้น“สมองนายวันๆ เอาแต่คิดอะไรกันอยู่เนี่ย? ถ่ายรูปแต่งงาน? กับนายเนี่ยนะ? ฉันว่างขนาดนั้นหรือไง?”หลิงเฟิงกล่าวต่ออย่างไม่ยอมแพ้“ประธานเย่ พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะมีผู้หญิงที่ต้านทานต่อชุดแต่งงานได้! นอกเสียจาก คุณไม่ใช่ผู้หญิง!”สิ้นเสียง บรรยากาศก็เงียบสงัดลงอีกครั้ง!มุมปากของเย่อวี่หลิวกระตุกเล็กน้อย“ไร้สาระ!”เธอทิ้งท้ายไว้คำหนึ่ง แล้วเดินหนีอย่างรวดเร็ว“เดี๋ยวก่อน!” หลิงเฟิงรู้ว่าถ้าไม่รีบเปิดไพ่ หญิงเย็นชาไม่มีทางตกลงแน่นอน“ความจริงเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะความคิดกะทันหันของผมหรอก แต่เป็นความคิดของแม่ผม…”เขาเล่าความเป็นมาของเรื่องให้อีกฝ่ายได้รับรู้เย่อวี่หลิวได้ยินดังนั้น ก็เอามือกอดอก แล้วกล่าวด้วยสายตาลุกเป็นไฟ“หลิงเฟิง ตั้งแต่ที่กลับจากตระกูลหลิงเมื่อคราวก่อน ฉันก็บอกนายแล้วว่าฉันไม่มีทางตกลงกับคำขอบ้าๆ ของแม่นายอีก!”“นายไม่รู้หรอกว่าตอนเจอแม่นายเมื่อคราวก่อน ฉันอายแค่ไหน ขาฉันแคะจนแทบจะกลายเป็นห้องนอนสาม ห้องรับแขกหนึ่งแล้ว!”หลิงเฟิง

หลิงเฟิงตอบกลับ“บังเอิญจริง เพราะวันนี้ฉันก็ต้องได้ชุดแต่งงานนี้เหมือนกัน!”ฝ่ายชายตะเบ็งเสียงดัง“แม่ย้อย! รู้จักฉันเกาฉี่เลี่ยงไหม? เป็นราชาประมงแห่งชางไห่! แกมาแย่งของๆ ฉัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม?”หลิงเฟิงตอบกลับนิ่งๆ “พูดไปพูดมา ที่แท้ก็เป็นแค่พ่อค้าขายปลาเหรอเนี่ย! ไม่น่าล่ะ ฉันถึงได้กลิ่นเหม็นคาวมาแต่ไกลเชียว”เมื่อคำพูดนี้เผยออกไป เกาฉี่เลี่ยงก็โกรธจนหน้าบูดเบี้ยวเขาเกลียดคนที่ด่าเขาว่าเป็นพ่อค้าขายปลาที่สุด เพื่อกลบกลิ่นเหม็นคาวบนตัว เขาถึงขนาดฉีดน้ำหอมเยอะๆ ทุกครั้งฝ่ายหญิงเองก็เบะปากพูด “ที่รักคะ ทำยังไงดี? เค้าอยากได้ชุดแต่งงานนั่นมากเลย!”เกาฉี่เลี่ยงพูดด้วยสีหน้าตกต่ำ“นี่พนักงาน พวกคุณที่เปิดร้านทำธุรกิจน่ะ ไม่ใช่ว่าใครจ่ายสูง ก็คนนั้นได้หรอกเหรอ? เอาอย่างนี้ ฉันจ่ายราคาสองเท่าของราคาเดิม ขอซื้อชุดแต่งงานนี้ในราคา 800,000!”พนักงานมึนงงในทันใด แล้วกล่าวอย่างลำบากใจว่า“ทางร้านเรามีกฎแบบนี้จริงค่ะ คุณเย่คะ ถ้าเกิดอีกฝ่ายยอมจ่ายราคาสองเท่าของราคาเดิมจริงๆ ดิฉันคงทำได้เพียงมอบของๆ คุณให้กับเขา!“แต่คุณวางใจได้ เราจะคืนเงินให้คุณเต็มจำนวน แล้วถ้าคุณ

ผู้หญิงผมยาวหน้าตาดีคนหนึ่งในชุดพนักงานต้อนรับเดินเข้ามากะทันหัน แล้วพูดพร่ำเพรื่อไม่หยุดว่า“ฉันรู้จักไอ้กระจอกคนนี้ดี เขาเป็นพนักงานต่ำต้อยของหลี่ห่าวกรุ๊ปที่ไม่แม้แต่จะมีวุฒิการศึกษา เป็นพนักงานเงินเดือนไม่กี่พันเท่านั้น!”“เขาน่ะเหรอจะมีปัญญาเอาเงินสี่สิบล้านออกมาได้? ถ้าได้จริงก็อ่านชื่อฉันจากข้างหลังมาหน้าได้เลย!”“เฉินเหม่ยหลิง? ทำไมถึงเป็นเธอได้?” หลิงเฟิงสงสัยใบหน้านี้ เขาคุ้นเคยมากซะยิ่งกว่ามาก เพราะเป็นคู่นัดบอร์ดที่ไร้จริยธรรม และเห็นแก่ตัวของตนก่อนหน้านี้!ตั้งแต่ที่จางจื่อหาวถูกฆ่าตาย ครอบครัวของเฉินเหม่ยหลิงก็ซ่อนตัวไปต่างๆ นานา น้อยมากที่จะเจอตัวพวกเขาไม่คิดเลยว่าจะหลบซ่อนมาเป็นพนักงานต้อนรับอยู่ที่ร้านชุดแต่งงานนี้ได้“ทำไม? คิดว่ามีจางกังติงช่วยแล้วจะทำตัวเหนือฟ้าขับไล่ครอบครัวฉันทั้งตระกูลออกจากชางไห่ได้งั้นเหรอ?”เฉินเหม่ยหลิงเอามือท้าวเอว เบิกตาโตกว้าง และกล่าวว่า“ถ้างั้นฉันขอบอกนายตรงนี้เลย! ฝันไปเถอะ! จางกังติงจะสามารถบังฟ้าได้ด้วยมือเดียวแค่ไหน ก็เป็นแค่จักรพรรดิใต้ดินคนหนึ่งเท่านั้น! เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องชั้นบนไม่ได้หรอก!”“ฉันมีวุฒิการศึกษา

“หา? ลูกค้าคนสำคัญ?”ไม่ใช่แค่เฉินเหม่ยหลิง แม้แต่คนอื่นๆ ก็พากันตกใจ!เมื่อวินาทีที่แล้วหลิงเฟิงยังเป็นนักต้มตุ๋นในสายตาพวกเขาอยู่เลย แต่ทำไมวินาทีต่อมากลายเป็น “ลูกค้าคนสำคัญ” ไปได้!การพลิกผันนี้มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า!“คุณหวา คุณโอว พวกคุณสองคนจำคนผิดไปหรือเปล่าคะ! ลูกค้าคนสำคัญอะไรกัน? คนคนนี้เป็นนักต้มตุ๋นตางหาก คุณทั้งสองก็เห็นกับตาแล้ว!”เฉินเหม่ยหลิงยกมือกุมหน้าไม่อยากจะเชื่อ“หึหึ! นังผู้หญิงตาบอด แกคิดว่าบัตรนี้เป็นบัตรปลอมกระจอกทั่วไปหรือไง?”โอวหมิงฮุยกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“นั่นคือบัตรแบล็คการ์ดระดับสูงของโลกที่ผลิตขึ้นอย่างจำกัด ในทั้งมณฑลเจียงหนานนี้มีคนที่ถือบัตรนี้ไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ำ! พวกแกยังคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋นอีกหรือ!”“บัตรแบล็คการ์ดรุ่นลิมิเต็ดใบนี้มีวงเงินถึง 250,000 ล้านหยวน และยังมีวงเงินเบิกเกินบัญชีแบบไม่จำกัด ถือว่าผู้ที่ครอบครองบัตรนี้ก็เหมือนกับมีขุมทรัพย์ภูเขาทองคำอยู่ในมือ!”หวาซือน่าเปลี่ยนท่าทีไปเป็นอีกคนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอเยาะเย้ยอย่างแรง“แกนี่มันโง่จริงๆ คิดว่าคนที่ถือบัตรนี้จะไม่มีปัญญาจ่ายเงินแค่ 200 ล้านบาทได้ยังไง?”เพราะ

ตามหลักแล้ว เมื่อหูยวี่ได้บัตรแบล็คการ์ดระดับสูงของเขาไป บริษัทน่าจะผ่านพ้นวิกฤตไปนานแล้วแต่ทำไมเธอถึงยังมีเรื่องด่วนที่ต้องมาตามหาเขาอีกล่ะ?ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าเธอมาหาเราและหวังว่าเราจะสามารถติดต่อคุณได้ แต่น่าเสียดายที่เราก็ไม่มีเบอร์ของคุณ”หวาซือน่าพูดต่อ “วันนี้บังเอิญเจอคุณ เลยนึกขึ้นได้”หลิงเฟิงพูดเสียงต่ำว่า “งั้นผมจะทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้พวกคุณ ช่วยส่งต่อให้หูยวี่ด้วย”“ถ้ามีอะไรให้โทรหาผมได้เลย”“ได้ค่ะ!” อีกฝ่ายรีบพยักหน้าทั้งสองกลับมาถึงบ้านอย่างรวดเร็วแต่สิ่งที่ทำให้หลิงเฟิงรู้สึกแปลกใจคือตลอดทางเย่อวี่หลิวเงียบไม่พูดอะไรเลย แม้แต่ตอนที่เขาแกล้งหยอกล้อเธอ เธอก็ทำเป็นไม่สนใจใบหน้าที่เย็นชาราวกับพื้นน้ำแข็งในเขตขั้วโลกเหนือที่ไม่เคยละลาย“แย่แล้ว ประธานเย่คงไม่ได้โกรธผมหรอกใช่ไหม?”หลิงเฟิงนึกไม่สบายใจในใจ แค่ตอนถ่ายรูปชุดแต่งงานเขา “ล้ำเส้น” ไปหน่อยเอง ถึงกับต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ?ผู้หญิงน้ำแข็งคนนี้อารมณ์เริ่มจะรุนแรงขึ้นทุกที!“หลิงเฟิง ในที่สุดนายก็กลับมา!”เมื่อกลับถึงบ้าน ก็พบว่าซูเหยี่ยนก็มาที่นี่ด้วยวันนี้เธอ