บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 1001 - บทที่ 1010

“ไม่!” ทหารที่รูปร่างสูงที่สุดโบกมือ “ไม่อาจดื่มได้แล้ว ฝ่าบาทมีรับสั่ง วันนี้ให้ทหารทุกนาย ตามจับเฉินฝานชาวแคว้นต้าชิ่งคนนั้น”“เฮ้อ!” อ๋องตวนตอบอย่างไม่ยี่ร่ะ “พวกข้าคือทหารรักษาพระองค์ ทหารรักษาพระองค์ เข้าใจหรือไม่ พวกข้าทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของฝ่าบาท ตามหาเฉินฝานไม่เกี่ยวอะไรกับพวกข้า”“เพราะไม่เจอตัวเฉินฝาน พวกเราจึงต้องระมัดระวัง เฉินฝานกล่าวว่า จะมาจับฝ่าบาทของพวกเราถึงตำหนัก”“เจ้าฟังเขาคุยโวไปเถอะ!” อ๋องตวนโบกมือพร้อมกับทำสีหน้าดูแคลน“พวกเราทหารรักษาพระองค์มากกว่าหนึ่งหมื่นนาย เขาบอกว่าจะเข้ามาก็เข้ามาได้เช่นนั้นหรือ? ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าพวกข้างนอกนั่นไร้ความสามารถ ตามหาคนคนหนึ่งตั้งนานก็ยังไม่เจอตัวอีก ดังนั้นจึงเจตนาพูดให้เฉินฝานอะไรนั่นเก่งกาจ?”อ๋องตวนพูด จากนั้นหันไปมองเฉินฝานที่กำลังย่างเนื้อกวาง “เจ้าว่าใช่หรือ?”“ใช่ พวกคนข้างนอกไร้ความสามารถจริงๆ!” เฉินฝานยกเนื้อกวางที่ย่างเสร็จออกมา “พี่ชายทุกคน มากินเนื้อกวางกันเถอะ!”เนื้อกวางที่เฉินฝานย่างรสชาติอร่อยเลิศ เมื่อเห็นเนื้อกวางในมือเฉินฝาน ทหารรักษาพระองค์อีกสองนายที่เงียบมาโดยตลอด รีบยื่นมือมาหยิบทันที“น

เมื่อเสียงปืนดังขึ้น เฉินฝานและอ๋องตวนไม่อาจปิดบังตัวตนได้อีกต่อไป“เฉินฝานมาแล้ว!”เฉินฝานมาแล้วทุกคนในตำหนักมองหน้ากันด้านนอกมีทหารจ้าวนับสองแสนนายกำลังตามหาเขา ที่นี่มีทหารรักษาพระองค์มากกว่าหมื่นนายคอยคุ้มกันเฉินฝานไม่หนี แต่กลับโผล่มาที่ตำหนักหากพวกเขาไม่ได้หูฝาด เช่นนั้นก็คือเฉินฝานบ้าไปแล้ว!“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวรุ่ยโบกมืออย่างไม่ยี่หร่ะบุกมาที่ตำหนัก เฉินฝานจะกล้าหรือ?หากเขากล้า ก็คงไม่เป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองนานเช่นนี้แล้วจ้าวรุ่ยสะบัดแขนเสื้อ“บรรเลงดนตรีต่อ ร่ายรำกันต่อ!”จ้าวรุ่ยคนนี้ ชื่นชอบหญิงงาม ไม่ว่าจะไปที่ใด ข้างกายเขาล้วนมีนางรำแสนเย้ายวน คอยปรนนิบัติสร้างความสุขให้เขา“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”“อ๊ากกก!”จ้าวรุ่ยพูดจบเพียงครู่หนึ่ง นอกตำหนักก็มีเสียงปืนและเสียงร้องโอดครวญของทหารรักษาพระองค์ดังขึ้นคนในตำหนัก ตะลึงงันอีกครั้งเสียงร้องโอดครวญของคนด้านนอก ใกล้เข้ามาเรื่อยๆหรือว่า..."ช่างเป็นพวกไม่ได้เรื่องจริงๆ"“เจ้าคนสารเลวจ้าว ข้ามาแล้ว ออกมาแล้วยอมแพ้แต่โดยดี”เสียงดังราวกับนาฬิกาบอกเวลาของอ๋องตวนดังขึ้น จากด้านนอกภายใน

มือธนูอยู่ห่างจากพวกเขาไม่ถึงห้าเมตรแล้ว“เสี่ยวฝาน ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปต้องแย่แน่ พวกเราต้องรีบคิดหาวิธีเข้าใกล้จ้าวรุ่ยให้เร็วที่สุด”ริ้วรอยที่ห่างหายไปนาน ปรากฏบนใบหน้าแดงก่ำของอ๋องตวนภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ บุกไปพร้อมกันสองคนเป็นเรื่องยาก หากมีคนหนึ่งคุ้มกัน คนหนึ่งบุกโจมตี...“เสี่ยวฝาน!”ทันใดนั้นเอง จู่ๆ อ๋องตวนก็ร้องตะโกน“ข้าจะป้องกันให้เจ้า เจ้ารีบอาศัยโอกาสนี้พุ่งตัวไปหาจ้าวรุ่ย!”“ต่อจากนี้ ดูแลลูกสาวของข้าให้ดี อีกเรื่อง ชาติหน้าเจ้าต้องเกิดเป็นลูกเขยของข้าอีก และต้องเล่นเป่ายิ้งฉุบกับข้าด้วย!”อ๋องตวนร้องตะโกนพร้อมกับลุกขึ้น เขาตั้งใจจะเสียสละตนเอง ให้เฉินฝานพุ่งตัวออกไป“ให้ตายสิ!” เฉินฝานก็ร้องตะโกนเสียงดังเช่นเดียวกัน “ท่านอ๋อง พ่อเขยที่แสนดีของข้า ท่านไม่ต้องทำเช่นนี้”ขณะพูด เฉินฝานกระโดด เหยียบหัวไหล่ของอ๋องตวนอย่างแรง กดตัวเขาลงในเวลาเดียวกัน เฉินฝานดึงสลัก โยนระเบิดมือออกไปสองลูก“ฟู่ ฟู่ ฟู่!”ควันจำนวนมาก ปะทุออกมาจากระเบิดมือทั้งสอง“ท่านอ๋อง ปิดจมูกเอาไว้ นั่งลงระหว่างศพพวกนั้น อย่าขยับ!”ระเบิดสองลูกนี้มีกำมะถันผสม ภายในควันสีเหลือง เต็มไปด้วย

อ๋องตวนวิ่งเข้ามา ถ่มน้ำลายใส่จ้าวรุ่ย “ถุย! เจ้าคนชั่ว คนอย่างเจ้าคู่ควรเรียกลูกเขยแสนดีของข้าว่าน้องรักหรือ?”เฉินฝานหัวเราะ “อ๋องจ้าว ท่านเห็นหรือไม่ ไม่ใช่ข้าไม่อยากเป็นน้องชายของท่าน แต่ผู้ปกครองของข้าไม่อนุญาต!”“ผู้ปกครอง!”สรรพนามนี้ อ๋องตวนได้ยินเป็นครั้งแรก ถึงแม้จะไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ให้ความรู้สึกสนิทสนม“เสี่ยวฝาน ลูกเขยแสนดีของข้า พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”“ทำตามที่ผู้ปกครองว่าขอรับ”เมื่อเห็นเฉินฝานพยักหน้า อ๋องตวนยกเท้าของตนขึ้น เตะสะโพกของจ้าวรุ่ยแรงๆ หนึ่งที “ไปเร็วเข้า!”เฉินฝานและอ๋องตวน นับตั้งแต่บุกเข้าตำหนักจนจับตัวจ้าวรุ่ยต่อหน้าทหารรักษาพระองค์ พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามจ้าวรุ่ยถูกชาวต้าชิ่งจับตัวไปสองครั้งแล้วครั้งก่อนคือถูกอ๋องหนึ่งคนและทหารหนึ่งร้อยนายจับตัวครั้งนี้ ถูกอ๋องหนึ่งคนและเสนาบดีหนึ่งคนจับตัวครั้งก่อน จ้าวรุ่ยรู้สึกขายหน้ามากแล้ว ครั้งนี้...จ้าวรุ่ยกัดฟันแน่น คนที่เขาแค้นที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เฉินฝานและอ๋องตวน แต่เป็นจ้าวกังทหารรักษาพระองค์หมื่นกว่าคน กลับไม่อาจต้านทานเสนาบดีหนึ่งคนและอ๋องหนึ่งคนได้ หลังจากนี้ ทุกคนต้องห

ด้านล่างกำแพงเมือง ประจวบเหมาะกับที่เวลานี้ จ้าวกังกำลังพาคนมานอกกำแพงเมืองทหารจ้าวสองแสนนายกำลังเร่งเดินทางมาเห็นจ้าวรุ่ยที่ถูกแขวนบนกำแพงเมือง ขุนนางและแม่ทัพทั้งหมดของแคว้นจ้าว ต่างตกใจอย่างมากจักรพรรดิของแคว้น ถูกแขวนไว้ที่กำแพงเมือง เป็นเรื่องที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน นี่เป็นการหยามเกียรติอย่างมาก“ฝ่าบาท! รีบไปช่วยฝ่าบาท!”ขุนนางและทหารทั้งในและนอกกำแพงเมืองต่างชุลมุนวุ่นวายแม่ทัพแคว้นจ้าวนำทหารมุ่งหน้าไปที่กำแพงเมืองมือธนูขึ้นสายเตรียมความพร้อมเฉินฝานเอาปากกระบอกปืนจ่อศีรษะของจ้าวรุ่ย “ควรทำอย่างไร? ข้าคงไม่ต้องสอนท่านกระมัง”“กรึก!”เสียงขึ้นลำปืนดังขึ้น“ถอยไป!”“ถอยกลับไปให้หมด!”จ้าวรุ่ยกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคืนตอนออกจากตำหนัก มีทหารรักษาพระองค์คนหนึ่งอยากเสี่ยงตายไปช่วยจ้าวรุ่ย แต่ถูกเฉินฝานยิงตายปืนนัดนั้น ยิงไปที่ท้ายทอยของเขาจุดที่ถูกยิงทั้งใหญ่และลึก เพียงครู่หนึ่ง เลือดพวยพุ่งออกมา ทหารรักษาพระองค์คนนั้นกระตุกไม่หยุด จากนั้นไม่นาน เขาก็สิ้นใจเห็นภาพเหตุการณ์การตายอันน่าสยดสยองของทหารรักษาพระองค์ในระยะใกล้ด้วยตาตนเอง กระทั่งเวลานี้จ้าวรุ่ยก็ยังก