Mag-log inShare
บทที่ 1002
Kaugnay na kabanata
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1003
เมื่อเสียงปืนดังขึ้น เฉินฝานและอ๋องตวนไม่อาจปิดบังตัวตนได้อีกต่อไป“เฉินฝานมาแล้ว!”เฉินฝานมาแล้วทุกคนในตำหนักมองหน้ากันด้านนอกมีทหารจ้าวนับสองแสนนายกำลังตามหาเขา ที่นี่มีทหารรักษาพระองค์มากกว่าหมื่นนายคอยคุ้มกันเฉินฝานไม่หนี แต่กลับโผล่มาที่ตำหนักหากพวกเขาไม่ได้หูฝาด เช่นนั้นก็คือเฉินฝานบ้าไปแล้ว!“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวรุ่ยโบกมืออย่างไม่ยี่หร่ะบุกมาที่ตำหนัก เฉินฝานจะกล้าหรือ?หากเขากล้า ก็คงไม่เป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองนานเช่นนี้แล้วจ้าวรุ่ยสะบัดแขนเสื้อ“บรรเลงดนตรีต่อ ร่ายรำกันต่อ!”จ้าวรุ่ยคนนี้ ชื่นชอบหญิงงาม ไม่ว่าจะไปที่ใด ข้างกายเขาล้วนมีนางรำแสนเย้ายวน คอยปรนนิบัติสร้างความสุขให้เขา“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”“อ๊ากกก!”จ้าวรุ่ยพูดจบเพียงครู่หนึ่ง นอกตำหนักก็มีเสียงปืนและเสียงร้องโอดครวญของทหารรักษาพระองค์ดังขึ้นคนในตำหนัก ตะลึงงันอีกครั้งเสียงร้องโอดครวญของคนด้านนอก ใกล้เข้ามาเรื่อยๆหรือว่า..."ช่างเป็นพวกไม่ได้เรื่องจริงๆ"“เจ้าคนสารเลวจ้าว ข้ามาแล้ว ออกมาแล้วยอมแพ้แต่โดยดี”เสียงดังราวกับนาฬิกาบอกเวลาของอ๋องตวนดังขึ้น จากด้านนอกภายใน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1004
จ้าวรุ่ยโบกมือไปด้านหน้า“ลุย!”“พรึ่บ!”ในเวลาเดียวกัน เฉินฝานกระชากเสื้อตัวนอกออกภายใต้เสื้อตัวนอก ตัวของเขามีกระสุนแขวนอยู่ทั่วทั้งตัว ที่เอวมีระเบิดมือเรียงราย“ท่านอ๋อง ท่านเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”“เสี่ยวฝาน ข้าพร้อมแล้ว”เฉินฝานคว้าระเบิดมือที่เอว ดึงสลัก แล้วโยนไปทางทหารรักษาพระองค์ที่กำลังกรูเข้ามาหาเขาระเบิดมือนี้ไม่ใช่ระเบิดทำลายล้าง แต่เป็นระเบิดควันควันจำนวนมากพวยพุ่งออกมาขณะเดียวกัน เฉินฝานชูปืนกลมือขึ้น เล็งไปด้านหน้า“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”ทหารรักษาพระองค์แคว้นจ้าวที่อยู่ด้านหน้าสุด ตัวของพวกเขากระตุกอย่างรุนแรงครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ล้มลงเฉินฝานไม่หยุด เขาชูปืนกลมือขึ้น กราดยิงไปตลอดทาง วิ่งไปทางจ้าวรุ่ยอย่างรวดเร็วใช้กระสุนหมดไปหนึ่งแถว เขาก็รีบเปลี่ยนแถวใหม่ทันทีขณะเปลี่ยนกระสุน มีทหารรักษาพระองค์แคว้นจ้าวบุกมาก ถูกอ๋องตวนคว้าตัวขึ้นทุ่มโยนตอนโยนตัวทหารออกไป ทหารล้มลงเป็นแนวระนาบทางด้านทหารที่อยู่ใกล้ๆ อ๋องตวนปล่อยหมัดไม่ยั้ง ทหารรักษาพระองค์ที่ถูกเขาต่อย อาเจียนเป็นเลือด ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดควันค่อยๆ จางหายไประยะห่างระหว่างเฉินฝานและจ้าวรุ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1005
มือธนูอยู่ห่างจากพวกเขาไม่ถึงห้าเมตรแล้ว“เสี่ยวฝาน ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปต้องแย่แน่ พวกเราต้องรีบคิดหาวิธีเข้าใกล้จ้าวรุ่ยให้เร็วที่สุด”ริ้วรอยที่ห่างหายไปนาน ปรากฏบนใบหน้าแดงก่ำของอ๋องตวนภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ บุกไปพร้อมกันสองคนเป็นเรื่องยาก หากมีคนหนึ่งคุ้มกัน คนหนึ่งบุกโจมตี...“เสี่ยวฝาน!”ทันใดนั้นเอง จู่ๆ อ๋องตวนก็ร้องตะโกน“ข้าจะป้องกันให้เจ้า เจ้ารีบอาศัยโอกาสนี้พุ่งตัวไปหาจ้าวรุ่ย!”“ต่อจากนี้ ดูแลลูกสาวของข้าให้ดี อีกเรื่อง ชาติหน้าเจ้าต้องเกิดเป็นลูกเขยของข้าอีก และต้องเล่นเป่ายิ้งฉุบกับข้าด้วย!”อ๋องตวนร้องตะโกนพร้อมกับลุกขึ้น เขาตั้งใจจะเสียสละตนเอง ให้เฉินฝานพุ่งตัวออกไป“ให้ตายสิ!” เฉินฝานก็ร้องตะโกนเสียงดังเช่นเดียวกัน “ท่านอ๋อง พ่อเขยที่แสนดีของข้า ท่านไม่ต้องทำเช่นนี้”ขณะพูด เฉินฝานกระโดด เหยียบหัวไหล่ของอ๋องตวนอย่างแรง กดตัวเขาลงในเวลาเดียวกัน เฉินฝานดึงสลัก โยนระเบิดมือออกไปสองลูก“ฟู่ ฟู่ ฟู่!”ควันจำนวนมาก ปะทุออกมาจากระเบิดมือทั้งสอง“ท่านอ๋อง ปิดจมูกเอาไว้ นั่งลงระหว่างศพพวกนั้น อย่าขยับ!”ระเบิดสองลูกนี้มีกำมะถันผสม ภายในควันสีเหลือง เต็มไปด้วย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1006
เฉินฝานมุมปากกระตุกเล็กน้อย เขาจ้องจ้าวรุ่ยแล้วแสยะยิ้ม“ยอมจำนน คุกเข่าขอร้อง คนนั้นควรเป็นเจ้ากระมัง!”“เจ้าอย่าเหิมเกริมนักเลย ข้ามีทหารสองแสนนาย” จ้าวรุ่ยกัดฟันแน่น“อ๋องจ้าว ท่านมีทหารสองแสนนายก็จริง แต่ตอนนี้พวกเขาออกไปตามหาข้ากันหมดแล้ว เวลานี้น้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ได้”“เฉินฝานอยู่ในค่ายทหารรักษาพระองค์หลายวัน เขาส่งจดหมายท้าทายไปหาจ้าวรุ่ยเพราะต้องการให้ทหารสองแสนนายแยกตัวออกไป“เจ้า...เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก!”เวลานี้ จ้าวรุ่ยเข้าใจแผนล่อเสือออกจากถ้ำของเฉินฝานแล้ว”“เฮ้อ ทหารไม่ชิงชังกลอุบาย!”“เจ้าอย่าลำพองใจให้มากนัก แม้ทหารสองแสนนายไม่อาจกลับมาในตอนนี้ได้ ในวังหลวงก็ยังมีทหารอีกหมื่นกว่านาย แม้เจ้าจะมีอาวุธสีดำในมือ เจ้าก็ไม่อาจมีชีวิตรอดออกไปได้เช่นเดียวกัน”“ลำพังเพียงข้าคนเดียวย่อมไม่อาจออกไปได้ แต่ว่า หากอ๋องจ้าวออกไปพร้อมกับข้า ท่านว่าข้าจะออกไปได้หรือไม่?”ขณะพูด เท้าของเฉินฝานเคลื่อนไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วอีกครั้ง“ขวางเขาเอาไว้ ขวางเขาเอาไว้!”จ้าวรุ่ยถอยหลังเข้าไปในตำหนักด้วยความกระวนกระวายจ้าวกังและทหารรักษาพระองค์ล้วนอยากขวางเฉินฝาน แต่ว่าระยะห่างร
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1007
อ๋องตวนวิ่งเข้ามา ถ่มน้ำลายใส่จ้าวรุ่ย “ถุย! เจ้าคนชั่ว คนอย่างเจ้าคู่ควรเรียกลูกเขยแสนดีของข้าว่าน้องรักหรือ?”เฉินฝานหัวเราะ “อ๋องจ้าว ท่านเห็นหรือไม่ ไม่ใช่ข้าไม่อยากเป็นน้องชายของท่าน แต่ผู้ปกครองของข้าไม่อนุญาต!”“ผู้ปกครอง!”สรรพนามนี้ อ๋องตวนได้ยินเป็นครั้งแรก ถึงแม้จะไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ให้ความรู้สึกสนิทสนม“เสี่ยวฝาน ลูกเขยแสนดีของข้า พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ”“ทำตามที่ผู้ปกครองว่าขอรับ”เมื่อเห็นเฉินฝานพยักหน้า อ๋องตวนยกเท้าของตนขึ้น เตะสะโพกของจ้าวรุ่ยแรงๆ หนึ่งที “ไปเร็วเข้า!”เฉินฝานและอ๋องตวน นับตั้งแต่บุกเข้าตำหนักจนจับตัวจ้าวรุ่ยต่อหน้าทหารรักษาพระองค์ พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามจ้าวรุ่ยถูกชาวต้าชิ่งจับตัวไปสองครั้งแล้วครั้งก่อนคือถูกอ๋องหนึ่งคนและทหารหนึ่งร้อยนายจับตัวครั้งนี้ ถูกอ๋องหนึ่งคนและเสนาบดีหนึ่งคนจับตัวครั้งก่อน จ้าวรุ่ยรู้สึกขายหน้ามากแล้ว ครั้งนี้...จ้าวรุ่ยกัดฟันแน่น คนที่เขาแค้นที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เฉินฝานและอ๋องตวน แต่เป็นจ้าวกังทหารรักษาพระองค์หมื่นกว่าคน กลับไม่อาจต้านทานเสนาบดีหนึ่งคนและอ๋องหนึ่งคนได้ หลังจากนี้ ทุกคนต้องห
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1008
จ้าวรุ่ยหลับตาปี๋ ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของอ๋องตวน“หูหนวกหรือไง?”อ๋องตวนแหย่จ้าวรุ่ยอีกครั้ง อีกทั้งครั้งนี้ยังออกแรงมากกว่าเดิมเล็กน้อย ที่เรียกว่าออกแรงมากขึ้นเล็กน้อยของเขา เท่ากับใช้ไม้ทิ่มอย่างแรงของผู้อื่น“โอ๊ย!”จ้าวรุ่ยเจ็บจนกัดฟันแน่น“รีบบอกคนด้านล่างเร็ว เจ้าเป็นใคร?”“...” จ้าวรุ่ยปิดปากแน่นอีกครั้ง“หึ! ดูไม่ออกจริงๆ ครั้งก่อนถูกข้าต่อย ถึงขั้นฉี่ราด ครั้งนี้ กลับนิ่งเฉยเช่นนี้หรือ?”ยิ่งจ้าวรุ่ยแสดงความนิ่งเฉย อ๋องตวนก็ยิ่งได้ใจ เขาทิ่มจ้าวรุ่ยอีกสองสามครั้ง จ้าวรุ่ยไม่กล้าส่งเสียงดัง กัดฟันแน่น อดทนกับความเจ็บปวดจนหน้าแดงก่ำ เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เหงื่อเม็ดโตรินไหลลงมา ดวงตาแดงก่ำ ถลึงตามองอ๋องตวนและเฉินฝาน“อย่าใช้สายตาเช่นนั้นมองพวกข้า!” สีหน้าอ๋องตวนคล้ายถูกเข้าใจผิดเต็มประตู“เดิมทีพวกข้าก็ไม่คิดจะแขวนเจ้าไว้ที่นี่ แต่เจ้าเป็นคนคิดขึ้นเอง”จุดประสงค์ในการมาเยือนเมืองเฟิ่งหวงของเฉินฝานและอ๋องตวนนั้นชัดเจน ก็คือเพียงอยากจับตัวจ้าวรุ่ย บีบให้เขาเอาทหารกลับไปแต่จ้าวรุ่ยเอาแต่พูดไม่หยุดว่า หลังจากจับตัวเฉินฝานและอ๋องตวนได้แล้ว ตนจะแขวนพวกเขาไว้ที่กำแพงเมือง ใ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1009
ด้านล่างกำแพงเมือง ประจวบเหมาะกับที่เวลานี้ จ้าวกังกำลังพาคนมานอกกำแพงเมืองทหารจ้าวสองแสนนายกำลังเร่งเดินทางมาเห็นจ้าวรุ่ยที่ถูกแขวนบนกำแพงเมือง ขุนนางและแม่ทัพทั้งหมดของแคว้นจ้าว ต่างตกใจอย่างมากจักรพรรดิของแคว้น ถูกแขวนไว้ที่กำแพงเมือง เป็นเรื่องที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน นี่เป็นการหยามเกียรติอย่างมาก“ฝ่าบาท! รีบไปช่วยฝ่าบาท!”ขุนนางและทหารทั้งในและนอกกำแพงเมืองต่างชุลมุนวุ่นวายแม่ทัพแคว้นจ้าวนำทหารมุ่งหน้าไปที่กำแพงเมืองมือธนูขึ้นสายเตรียมความพร้อมเฉินฝานเอาปากกระบอกปืนจ่อศีรษะของจ้าวรุ่ย “ควรทำอย่างไร? ข้าคงไม่ต้องสอนท่านกระมัง”“กรึก!”เสียงขึ้นลำปืนดังขึ้น“ถอยไป!”“ถอยกลับไปให้หมด!”จ้าวรุ่ยกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคืนตอนออกจากตำหนัก มีทหารรักษาพระองค์คนหนึ่งอยากเสี่ยงตายไปช่วยจ้าวรุ่ย แต่ถูกเฉินฝานยิงตายปืนนัดนั้น ยิงไปที่ท้ายทอยของเขาจุดที่ถูกยิงทั้งใหญ่และลึก เพียงครู่หนึ่ง เลือดพวยพุ่งออกมา ทหารรักษาพระองค์คนนั้นกระตุกไม่หยุด จากนั้นไม่นาน เขาก็สิ้นใจเห็นภาพเหตุการณ์การตายอันน่าสยดสยองของทหารรักษาพระองค์ในระยะใกล้ด้วยตาตนเอง กระทั่งเวลานี้จ้าวรุ่ยก็ยังก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1010
“แหะๆ!” อ๋องตวนหัวเราะแห้งๆ “ไม่อาจปิดบังเจ้าได้สักเรื่องจริงๆ”“ว่าแต่ เสี่ยวฝาน เมื่อวานเจ้าเป่ายิ้งฉุบได้เยี่ยมยอดจริงๆ ข้าไม่คิดเลยว่าจะเป่ายิ้งฉุบเช่นนี้ก็ได้ เวลานั้นเจ้า...”ขณะพูด อ๋องตวนเริ่มทำไม้ทำมือมือซ้ายคือเฉินฝาน มือขวาคือตัวเขาเองจ้าวรุ่ยไม่เข้าใจ นึกว่าอ๋องตวนกำลังพูดความลับบางอย่าง ดังนั้นจึงเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ทั้งยังท่องจำเงียบๆเฉินฝาน "“..”“เช่นนั้นท่านก็เดาอยู่ที่นี่เถอะ รอท่านเดาออกแล้ว ข้าค่อยกลับมาเจรจากับจ้าวรุ่ย!”เฉินฝานขยับตัวหาท่านั่งที่สบาย“โอ๊ยๆ ไม่เดาแล้ว ข้าไม่เอาแล้ว!” อ๋องตวนรีบคว้าตัวเฉินฝาน แต่เฉินฝานไม่สนใจเขา หาที่ที่มีลมโกรก แล้วนอนพักผ่อน ไม่ว่าอ๋องตวนจะอ้อนวอนขอร้องเขาอย่างไร เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน“เจ้าดูเจ้าสิ ดูเจ้าสิ ทำเสียงเรื่องหมดแล้ว!” จ้าวรุ่ยตำหนิอ๋องตวน“เฮ้อ ทุกครั้งที่ข้าอยากเล่นเป่ายิ้งฉุบ ก็ไม่อาจหยุดตนเองได้”“ชิๆๆ ไม่แปลกที่จักรพรรดิต้าชิ่งคนก่อนกล่าวว่าเจ้าไม่อาจประสบความสำเร็จ ทั้งยังสร้างปัญหาเก่ง วันนี้เห็นกับตาท่าจะเป็นเรื่องจริง”“ใช่ๆๆ!” อ๋องตวนพยักหน้า “ต่อไปนี้ข้า...”จู่ๆ อ๋องตวนก็หยุดลง หันไปม
Pinakabagong kabanata
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1315
“อะไรนะ!?”“ตอนนี้องค์หญิงเสี่ยวฉู่พาฝ่าบาทไปที่ประตูอู่แล้วขอรับ เจ้าสิ่งนั้น ปะ ปะ...”“ปืนไรเฟิล”“ใช่ ๆ ปืนไรเฟิล ปากกระบอกปืนไรเฟิลจ่อพระเศียรของฝ่าบาทอยู่เลยขอรับ!”“หา นี่เป็นเพราะอะไรกัน?”บรรดาพี่สาวน้องสาวตระกูลฉินได้ยินข่าวขึ้นมา“กราบทูลบรรดาองค์หญิง ข้อเรียกร้องขององค์หญิงเสี่ยวฉู่คืออยากให้ท่านอัครเสนาบดีกับฝ่าบาทอภิเษกสมรสกันเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“เหลวไหล!”เฉินฝานพุ่งตัวออกไปราวกับพายุเวลานี้บรรดาพี่น้องตระกูลฉินที่เพิ่งแสดงท่าทีรีบร้อนทำหน้าร้อนใจกลับมีสีหน้าแจ่มใส ถึงขนาดที่นั่งลงปรึกษาหารือกันฉินเย่ว์โหรว “พี่หญิงรอง ท่านมีฝีมือดี ท่านรีบไปขวางอยู่ที่หอด้านบนประตูอู่ อย่าให้นายท่านลงมา” ฉินเย่ว์เจียว “ไม่มีปัญหา พอถึงเวลานั้นข้าจะเรียกน้องหวั่นเอ๋อร์ นายท่านหนีไม่รอดแน่”ฉินเย่ว์ฉิน “เช่นนั้นข้าจะให้พี่น้องในวังเซียวเหยาก่อนหน้านี้ไปเดินเล่นแถว ๆ ประตูอู่ให้หมดเลย จะต้องครึกครื้นเป็นแน่ รับรองว่าพี่น้องทหารองครักษ์พวกนั้นจะต้องมองสาวงามอย่างไม่หวาดไม่ไหว”สามพี่น้อง “ความปรารถนาของเสี่ยวฉู่ พวกเราในฐานะพี่สาวจะต้องช่วยอย่างเต็มที่!”เมื่อมองถนนละแวกป
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1314
“ข้าไม่ได้ขัดขืนจริง ๆ” เย่ลวี่เลี่ยก้มหน้าลง ชายสูงแปดฉื่อทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ใจ เขาอยากขัดขืนอยู่แล้ว แต่ฉินเย่ว์ฉู่ไม่ได้ให้โอกาสนั้นกับเขาเลยตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่บุกเข้ามาในกระโจมใหญ่ของเย่ลวี่เลี่ย ก็ยิงปืนกำจัดองครักษ์ของเย่ลวี่เลี่ยก่อนพูดแล้วก็น่าอับอาย เย่ลวี่เลี่ยที่เคยผ่านศึกมาอย่างโชกโชนตกใจกลัวรูเลือดตรงกลางหน้าผากขององครักษ์ เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยได้ยินแค่เสียงดังปัง หน้าผากขององครักษ์ก็มีรูเลือดใหญ่ขนาดนี้แล้ว ความเร็วที่แม้แต่เทพเซียนก็ทำไม่ได้ ความแม่นยำที่แม้แต่เทพเซียนก็ยังทำไม่ได้ในตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่ยกปืนขึ้นแล้วลั่นไกอีกครั้ง เมื่อเย่ลวี่เลี่ยได้ยินเสียง เขาก็ตกใจจนสลบไปทันที หลับไปตื่นหนึ่งถึงค่อยพบว่าฉินเย่ว์ฉินยิงใส่หมวกเล็กของเขาเท่านั้นตกใจสาวน้อยจนสลบไป ไม่ว่าสือจิ่งซานผู้นี้จะถามอย่างไร เย่ลวี่เลี่ยก็ไม่บอกเขา .....ในคืนที่เย่ลวี่เลี่ยถูกจับ ข่าวก็ไปถึงเมืองหลวงแล้ว “เครื่องอัดเสียงพลังงานแสงอาทิตย์ เครื่องเสียง...” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยอ่านคำเหล่านี้ก็ถามเฉินฝานด้วยความมึนงงว่า “จดหมายของเสี่ยวฉู่บอกว่า นางแค่อาศ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1313
“นางไม่รู้หรือว่าพวกเราไม่อยากลงมือจริงจัง?” “พอไปถึงค่ายทหารของชาวหู ไม่ใช่แค่โดนฆ่าธรรมดาแบบนั้นหรอกนะ” ชาวหูไม่มีทางปล่อยสตรีชาวต้าชิ่งใด ๆ ที่ตกอยู่ในมือพวกเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสตรีชาวต้าชิ่งที่หน้าตางดงามฐานะสูงศักดิ์อย่างฉินเย่ว์ฉู่ พฤติกรรมของพวกเขาใช้คำว่าเดรัจฉานมาอธิบายยังไม่พอเลย สือจิ่งซานสะบัดแขนเสื้อ “พอได้แล้ว สตรีนางเดียวไม่มีค่าพอให้เราต้องใส่ใจหรอก นางอยากตายก็ปล่อยนางไปเถิด โจวจวี่ เจ้าส่งคนไปบอกเยลวี่เลี่ยว่าให้พวกเขาเหลือศพไว้ครบถ้วน ข้าจะซื้อศพไว้ใช้ประโยชน์” ไม่ต้องให้สือจิ่งซานรอนานเกินไป วันรุ่งขึ้นทหารลาดตระเวนก็มารายงาน “ว่าไงนะ? เยลวี่เลี่ยมาด้วยตนเอง?”“ท่านแม่ทัพใหญ่ หากพูดให้ตรงคือเยลวี่เลี่ยโดนฮูหยินเล็กของท่านอัครเสนาบดีจับกุมมาขอรับ”“เจ้าพูดอีกทีสิ?”ทหารลาดตระเวนพูดซ้ำถึงสามรอบเต็ม ๆ สือจิ่งซานก็ยังไม่เชื่อไม่ใช่แค่สือจิ่งซานที่ไม่เชื่อ ต่อให้เป็นผู้ถูกจับกุมอย่างเยลวี่เลี่ยก็ไม่เชื่อเช่นกัน เขาจะโดนสตรีนางเดียวจับกุมได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นสตรีผู้นี้ยังอายุน้อย พาทหารหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันมาแค่ร้อยกว่าคนเมื่อฉินเย่ว์ฉู่พาเยลวี่เล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1312
สือจิ่งซานยกมุมปากยิ้มคลุมเครือ “แปรพักตร์อันใดกัน ฝ่าบาทกับท่านอัครเสนาบดีเห็นอกเห็นใจกองทัพหมาป่าเรา จึงส่งสะใภ้คนเล็กมา เช่นนั้นกองทัพหมาป่าเราย่อมต้องต้อนรับสะใภ้ท่านนี้ให้ดี ๆ”“แม่ทัพใหญ่กล่าวถูกต้อง พวกเราต้อง ‘ต้อนรับ’ ให้ดี ๆ!” โจวจวี่พูดคล้อยตามทันที ไม่นานนักก็มีคำสั่งจากในกระโจมใหญ่ ให้ทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนยุคโบราณที่จารีตเคร่งครัดอย่างยิ่ง การเปลือยท่อนบนเช่นนี้เป็นพฤติกรรมดูหมิ่นไม่ให้ความกียรติสตรีอย่างรุนแรงยิ่งกว่านั้นฉินเย่ว์ฉู่เป็นภรรยาเอกของอัครเสนาบดีขั้นหนึ่ง องค์หญิงแห่งต้าชิ่ง พระขนิษฐาแท้ๆ ของฮ่องเต้หญิงหากฉินเย่ว์ฉู่เป็นเพียงสตรีทั่วไปในยุคนี้ เกรงว่ามีแต่จะตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมดทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนออกจากกระโจม รอดูท่าทางตกใจกลัวจนร้องไห้โฮยกใหญ่ของฉินเย่ว์ฉู่“ผู้ชายมากมายถึงเพียงนี้ข่มขู่เด็กสาวคนเดียวจะไม่เกินไปหน่อยหรือ” มีบางคนรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่คำพูดของเขาก็โดนคนอื่นสวนกลับทันที “เกินไปอันใดเล่า เฉินฝานเป็นคนส่งมา ให้เขาหยามพวกเราได้เท่านั้น แต่ไม่ยอมให้พวกเราตอบโต้คืนหรือ? เปลือย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1311
เย่ว์หนูได้รับบาดเจ็บในระหว่างที่ปกป้องเฉินฝานครั้งหนึ่ง ร่างกายของนางตอนนี้จึงไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเฉินฝานอยากให้หวงหวั่นเอ๋อร์ตามฉินเย่ว์ฉู่ไป มีหวงหวั่นเอ๋อร์อยู่ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัยของฉินเย่ว์ฉู่ ผลปรากฏว่าฉินเย่ว์ฉู่ปฏิเสธแม้กระทั่งหวงหวั่นเอ๋อร์ด้วยฉินเย่ว์ฉู่พาทหารหญิงไปหนึ่งร้อยกว่าคน มุ่งตรงสู่ทางเหนือ บุกไปยังกองทัพหมาป่าอย่างกล้าหาญ “เจ้าปล่อยให้นางไปเช่นนี้หรือ?” คนที่ตำหนิเฉินฝาน ไม่ใช่แค่พี่น้องตระกูลฉินทั้งสามคนในจวนสกุลเฉิน แม้แต่ฉินเย่ว์เหมยที่อยู่ในวังหลวงก็รีบออกมาเช่นกันนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยที่สุดเฉินฝานต้องให้ฉินเย่ว์ฉู่นำกองพลมือปืนไป“เย่ว์ฉู่เป็นน้องเล็กของพวกเจ้า น้องเล็กของพวกเจ้ามีนิสับแบบไหน พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือไร?” คำพูดประโยคเดียวของเฉินฝานทำให้พวกนางสำลักแล้วแม้ว่าฉินเย่ว์ฉู่จะเป็นน้องเล็กสุดในตระกูลฉิน ทว่าตั้งแต่เด็กจนโต นางมีความคิดของตัวเองมากที่สุด ขอเพียงเป็นเรื่องที่นางตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครสามารถทำให้นางเปลี่ยนใจได้“แต่ว่า...” ฉินเย่ว์โหรวที่เป็นคนกังวลใจมากที่สุด ขมวดคิ้วมุ่น ดูกลัดกล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1310
การปรากฏตัวของนาง ทำให้ทุกคนรู้สึกปีติยินดีกันมากแต่ฉินเย่ว์เจียวกลับถลึงมองสตรีผู้นั้น “พอได้แล้ว เสี่ยวฉู่เจ้าเด็กตัวแสบ แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันใด ยังไม่รีบเข้ามาอีก?” ฉินเย่ว์ฉู่ขี่ม้าเข้ามา ขณะที่นางผ่านฉินเย่ว์เจียวยังไม่ลืมเถียงกลับว่า “พี่หญิงรอง ข้าอายุยี่สิบแล้ว เป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้วนะ”ฉินเย่ว์เจียวเชิดหน้าขึ้นสูง “ไม่ว่าเจ้าจะอายุเท่าไหร่ ถึงอย่างไรในสายตาข้า เจ้าก็เป็นเด็กตลอดกาล” ฉินเย่ว์ฉู่ควบม้าตรงมาหาเฉินฝาน แล้วฟ้องเขาว่า “นายท่านดูสิเจ้าคะ พี่หญิงรองรังแกข้าอีกแล้ว นางรังแกข้ามาตลอด ท่านไม่จัดการนางบ้างหรือ?”เฉินฝานมองฉินเย่ว์ฉู่ที่สดใสมั่นใจในตัวเองตรงหน้า ภาพที่เขาเห็นฉินเย่ว์ฉู่ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนฉายขึ้นมาในสมอง เกิดความรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปชาติหนึ่งเด็กสาวที่ขี้กลัวในวันวาน บัดนี้กลายเป็นโฉมสะคราญที่มีสง่าราศี เฉินฝานรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย“เหตุใดที่กลับมาตอนนี้ ไม่ต้องเข้าเรียนแล้วหรือ?” เฉินฝานถามตั้งแต่ฉินเย่ว์ฉู่อายุสิบห้า เฉินฝานก็ส่งนางไปเรียนที่โรงเรียนสตรีในเมืองเซียนตู“นายท่าน ข้าน้อยเรียนจบแล้วเจ้าค่ะ”“เรียนจบแล้ว?”“ข้าน้อยเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1309
วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ซึ่งทั้งเดือนจะมีเพียงวันเดียวเท่านั้น นี่เป็นวันที่หาได้ยาก ในฐานะที่ฉินเย่ว์โหรวเป็นภรรยาเอกที่ดูแลบ้านย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ นางได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าหลายวันแล้วว่าวันนี้พวกเขาจะไปเที่ยวเล่นกินอาหารที่ชานเมืองกันทั้งครอบครัวนี่เป็นสิ่งที่เฉินฝานเสนอขึ้นเมื่อหลายปีก่อน หลังจากครั้งนั้น ฉินเย่ว์โหรวก็หลงใหลอยู่สุดซึ้ง ขอเพียงเฉินฝานมีวันหยุด นางจะต้องออกไปให้ได้สถานที่เที่ยวเล่นกินอาหารกันในครั้งนี้มีทิวทัศน์งดงามราวกับภาพวาดเหมือนเช่นเคยเฉินฝานนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักพิง กินผลไม้มองบุตรชายบุตรสาวเล่นกันอย่างสนุกสนานบนทุ่งหญ้า ส่วนบรรดาภรรยาก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวันกลิ่นอาหารที่เฉินฝานชอบลอยอยู่ในอากาศอาหารของพวกเขาทั้งหมดเป็นรูปแบบยุคปัจจุบัน เนื้อแกะย่างทั้งตัว สเต๊กซี่โครงย่าง หมูสามชั้นย่าง ปีกไก่ย่าง กระดูกอ่อนย่าง... ยังมีหม้อไฟทะเล และผลไม้แช่เย็นต่าง ๆ นานา“อืม~” เฉินฝานสูดจมูก แล้วแค่นเสียงเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจ เขาหลับตาพักผ่อน พักผ่อนสักพักก็เริ่มกินได้แล้ว“ฮี่!”เฉินฝานเพิ่งจะนอนหลับก็ตกใจตื่นกับเสียงร้องฮี่ของม้า “
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1308
หลังจากสือจิ่งซานควบคุมกองทัพหมาป่า เขาก็เปลี่ยนตัวแม่ทัพก่อนหน้านี้ทั้งหมด ตอนนี้ทหารเหล่านี้ล้วนเชื่อฟังสือจิ่งซานเท่านั้น“ใครบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทและท่านอัครเสนาบดีที่นี่?”สือจิ่งซานตวาดอย่างเย็นชา เขาเดินแหวกแม่ทัพเหล่านั้นพร้อมกับเอ่ยวาจา หลังจากนั้นก็หันกาย สายตากวาดมองไปบนร่างแม่ทัพเหล่านั้นห“ข้าน้อยไม่บังอาจวิจารณ์ เดิมทีสิ่งที่ข้าน้อยพูดก็เป็นความจริง หากไม่มีกองทัพหมาป่าของเรา ไม่มีท่านแม่ทัพใหญ่ ต้าชิ่งจะสงบสุขเหมือนทุกวันนี้ได้อย่างไร เวลานี้กลับให้เฉินฝานผู้นั้นยึดความดีความชอบทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว” “ถูกต้อง พวกเรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับท่านแม่ทัพใหญ่เลย”แม้ว่าเสียงของพวกแม่ทัพจะเบาลงแล้ว แต่ความโกรธเกรี้ยวและความไม่พอใจในคำพูดกลับยิ่งรุนแรงขึ้น “เหลวไหล เดิมทีความสงบสุขของต้าชิ่งก็เป็นหน้าที่ของกองทัพหมาป่าเรา ในฐานะที่ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพหมาป่ายิ่งต้องทำเช่นเดียว ต่อไปหากมีใครกล้าบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทกับอัครเสนาบดีอีก ลงโทษโบยด้วยไม้พลองทหาร!”“ท่านแม่ทัพใหญ่...”“ทหาร!” สือจิ่งซานตัดบทคนผู้นั้น “นำตัวสวี่ต๋าออกไปโบยด้วยไม้พลองทหารห้าสิบที!” ไม่นานนัก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1307
ตอนนี้น่าจะถือว่ารักษาสัญญาแล้วกระมังฉินเย่ว์เหมยรับประทานอาหารค่ำที่จวนสกุลเฉิน พี่น้องทั้งห้าคุยเล่นกันในห้องจนดึกดื่น หลี่เต๋อฉวนเร่งอยู่หลายครั้ง ฉินเย่ว์เหมยถึงค่อยอำลาบรรดาน้องสาวของตนด้วยความอาลัยอาวรณ์“พี่หญิงใหญ่ ท่านถอนรับสั่งได้หรือไม่?”เมื่อเห็นฉินเย่ว์เหมยกำลังจะจากไป ฉินเย่ว์ฉินก็รีบเอ่ยขึ้นมา“รับสั่งใดเล่า?” ฉินเย่ว์เหมยหันหน้ากลับมาถาม“ก็เรื่อง ก็เรื่อง...” เสียงของฉินเย่ว์ฉินแผ่วเบา หน้าแดงเล็กน้อย “เข้าหอในวันนี้”แม้ยามนี้ฉินเย่ว์ฉินไม่รังเกียจเฉินฝานแล้ว แต่นางยังไม่ได้เตรียมใจแต่งงานกับเฉินฝาน “เหตุใดต้องถอนคืนด้วย เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรจะมีทายาทให้สามีของเจ้าได้แล้ว เช้านี้ข้าตรวจดูปฏิทินโหรแล้ว วันนี้เป็นวันดี ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธอีก”นี่ก็คือการปราบปรามโดยสายเลือด ก่อนที่ฉินเย่ว์เหมยจะมา พวกฉินเย่ว์เจียวไม่อาจเอ่ยถึงเรื่องเข้าหอได้เลย เวลานี้เมื่อฉินเย่ว์เหมยเอ่ย ฉินเย่ว์ฉินไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่คำเดียว “ยังจะว่าข้าอีก ท่านก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าท่านเองก็หาเหตุผลต่าง ๆ เพื่อหนีนายท่านหรือไร” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยหันกายเดินจากไป ฉินเย่ว์ฉ
