บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 791 - บทที่ 800

“พูด!”เยียนจ้านเทียนสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงดังกังวาน กล่าวออกมาจากปากหนึ่งคำ“ทูลฝ่าบาท องค์หญิงสามนำผู้อาวุโสเซี่ย คุณชายตระกูลหลัวและคนอื่น ๆ ไปส่งมอบที่เมืองอู่โจว ครึ่งเดือนให้หลัง ไม่เพียงแต่สูญเสียอำนาจการควบคุมเมืองอู่โจวโดยสิ้นเชิง ยังล่วงเกินรัชทายาทต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟานอีก”ขุนนางผู้นั้นเอ่ยเสียงหนัก “สุดท้ายทำให้หลัวเทียนเป้าถูกฉินอวิ๋นฟานสังหาร ทั้งยังถูกฉินอวิ๋นฟานควบคุมอยู่ในกำมือ ร่วมมือกับแคว้นใหญ่ต่าง ๆ คว่ำบาตรทางเศรษฐกิจต้าเยียนรอบด้าน ตัดสัมพันธ์ทางการค้ากับต้าเยียนเด็ดขาด เรื่องนี้ส่งผลกระทบใหญ่หลวงยิ่งนัก ฝ่าบาททรงวินิจฉัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท รัชทายาทต้าเฉียนฉินอวิ๋นฟานรังแกคนเกินไปแล้ว พฤติกรรมต่ำทรามเช่นนี้ แทบจะเป็นการท้าทายประกาศศึกกับต้าเยียนเราอย่างโจ่งแจ้ง ต้าเยียนเราเคยต้องรับความแค้นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร? กระหม่อมเสนอว่าส่งทหารไปเมืองอู่โจวทันที เพื่อประกาศศักดาของต้าเยียนเราพ่ะย่ะค่ะ” “ฝ่าบาท ฉินอวิ๋นฟานร่วมมือกับบรรดาแคว้นใหญ่กีดกันทางเศรษฐกิจทุกด้านของต้าเยียน ละเมิดขอบเขตของต้าเยียนเราแล้ว นี่คือการจงใจเล่นงานต้าเยียน แล้วต้าเย

ทุกคนในที่นี้ต่างอยากรู้นักว่าขณะนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่แม่ทัพใหญ่พิทักษ์แดนแห่งราชวงศ์ต้าเยียน ผู้นำตระกูลหลัวหลัวอิงสงที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วมุ่น ความฉงนปราดผ่านดวงตาเล็กน้อย การที่จู่ ๆ หลิวอี้ซือก็ก้าวออกมาทำให้เขาเกิดความรู้สึกกระวนกระวายอย่างหนึ่งในราชสำนักแห่งนี้ น้อยคนนักที่กล้าหือกับตระกูลหลัว ต่อให้มีบางคนไม่พอใจตระกูลหลัวก็ไม่กล้าตั้งตัวเป็นฝ่ายตรงข้ามกับตระกูลหลัวต่อหน้าผู้คน!เห็นเพียงหลิวอี้ซือเอ่ยเสียงหนัก “องค์หญิงสาม ข้าอยากถามท่านสักหน่อย ในตอนนั้นหลัวเทียนเป้าเป็นคนเสนอเรื่องกีดกันทางธุรกิจและวางแผนทลายรังโจรไม่ผิดกระมัง?”เยียนอวี่เฉินไม่เข้าใจว่าหลิวอี้ซือต้องการพูดอะไรกันแน่ ดังนั้นนางจึงได้แต่ตอบตามความจริง “อัครมหาเสนาบดีหลิว แม่ทัพหลัวเป็นผู้วางแผนการทั้งหมดจริง อย่างไรเสีย เขาเป็นคนยึดเมืองอู่โจวมา มิหนำซ้ำเขายังมีความเข้าใจต่อเมืองอู่โจวที่สุด และแผนการที่เขาเสนอก็ได้รับความเห็นชอบจากข้า ผู้อาวุโสเซี่ยและคนอื่น ๆ แล้ว”เยียนอวี่เฉินเป็นคนมีจิตเมตตา หลัวเทียนเป้าย่อมมีความผิด หากเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตระกูลหลัวผมขาวส่งผมดำน่าเวทนาพอแล้ว นางไม่อยากให้ตระก

“ทูลฝ่าบาท หากจะแก้ไขปัญหานี้ให้หมดไปจริง ๆ จะต้องวิเคราะห์เรื่องนี้เชิงลึก ค้นหาต้นตอของปัญหาจึงจะดีพ่ะย่ะค่ะ”หลิวอี้ซือไม่คิดจะปล่อยตระกูลหลัวไปง่าย ๆ เพราะนี่คือโอกาสดียากพบพานที่จะกดตระกูลหลัวลงได้ ต่อให้ไม่สามารถทำอะไรตระกูลหลัว แต่ก็ต้องให้อีกฝ่ายถลอกปอกเปิกสักหน่อย“อื่ม อัครมหาเสนาบดีคือผู้นำของขุนนางฝ่ายบุ๋น ความคิดอ่อนไหวว่องไว เหมาะแก่การเริ่มวิเคราะห์ปัญหายิ่งนัก”เยียนจ้านเทียนเอ่ยราบเรียบครั้นได้รับการอนุญาตจากฮ่องเต้ หลิวอี้ซือจึงกระหยิ่มยิ้มย่องพูด “แม้ตระกูลหลัวจะชดใช้เรื่องนี้ในราคาสูงแล้ว แต่ก็มิอาจปฏิเสธความผิดของพวกเขา”“ท่าน...!”เห็นหลิวอี้ซือยังกัดตระกูลหลัวไม่ปล่อย หลัวอิงสงแค้นใจนัก เขายอมรับบทลงโทษต่อหน้าทุกคนแล้ว และฝ่าบาทก็อภัยโทษให้แล้ว หลิวอี้ซือกลับกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อยหลิวอี้ซือมองหลัวอิงสงแวบหนึ่งจึงเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “ในการทลายรังโจรอีกครั้ง ตระกูลหลัวทำผิดพลาดร้ายแรงหนึ่งเรื่องหนึ่ง หากตระกูลหลัวไม่ให้คำอธิบายต่อเรื่องนี้ เกรงว่าวันนี้คงยากจะจบด้วยดี!”เมื่อหลิวอี้ซือกล่าวคำพูดนี้ออกมา ทั้งท้องพระโรงก็มีเสียงเซ็งแซ่ทันที การที่หลิวอี้ซือมีท

ในตอนที่พวกเขาเดินทางไปโน้มน้าวแคว้นต่าง ๆ หากสถานการณ์ไม่สู้ดี เป็นไปได้มากว่าฝ่าบาทอาจเปิดสงครามกับต้าเฉียนในตอนที่ฉินอวิ๋นฟานมาต้าเยียน และใช้สิ่งนี้ในการขย่มขวัญแคว้นต่าง ๆ......เวลานี้ฉินอวิ๋นฟานกำลังอยู่ระหว่างทางกลับเมืองหลวง และแผนการชั่วร้ายที่จะเล่นงานเขากำลังก่อตัว!“ทูลไท่ซั่งหวง พรุ่งนี้รัชทายาทก็จะเดินทางกลับถึงเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”ในตำหนักเหยียนเหนียน ไท่ซั่งหวงนอนอยู่บนเก้าอี้อย่างพึงพอใจอารมณ์ดี ดื่มด่ำกับแสงตะวันอย่างผ่อนคลาย ในตอนนี้เอง เฉาเจิ้งฉุนมาถึงข้างตัวเขาและพูดเตือนอย่างระวัง“ฟานเอ๋อร์ทำดีมาก สามารถควบคุมเมืองอู่โจวได้ในเวลาหนึ่งเดือน และทำคำสัญญาของเขาในตอนนั้นให้เป็นจริงได้ ช่างน่ายินดียิ่งนัก!”ไท่ซั่งหวงไม่ปกปิดความยินดีบนใบหน้าของเขาสักนิด นับจากสถาปนาแคว้นต้าเฉียน แม้จักรพรรดิทุกองค์ต่างมีวิธีการที่แตกต่างกันไป แต่ยอดฝีมือในการใช้อำนาจและความสามารถในการปกครองบ้านเมือง กลับไม่เป็นดังปรารถนาการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฉินอวิ๋นฟานและการแสดงสติปัญญาและวิธีการเหนือคนของเขาทำให้ไท่ซั่งหวงปลาบปลื้มไม่หยุด กระทั่งทำให้เขาเห็นความหวังอีกอย่างหนึ่

ถูกคนลอบโจมตีจากด้านหลัง มู่หรงจิ่นตกตะลึงพรึงเพริด โยนน้ำแกงเห็ดหูหนูขาวเม็ดบัวข้นในมือออกไปแบบไม่รู้ตัว ก่อนจะกระวีกระวาดผลักมือใหญ่ของฉินอวิ๋นฟานออกแล้วรีบหนีเหมือนกระต่ายที่แตกตื่นแต่ขณะที่นางกำลังหมุนตัวเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านาง จู่ ๆ ชายในดวงใจก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า มู่หรงจิ่นสมองขาวโพลนเดี๋ยวนั้น ทั้งคนยืนโง่งมอยู่กับที่“จิ่นเอ๋อร์ ไม่เจอกันหนึ่งเดือน เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่?”ฉินอวิ๋นฟานยิ้มแป้น ดวงตาซุกซนกวาดมองบนตัวมู่หรงจิ่นไปมา ดวงหน้าใสซื่อบริสุทธิ์พิไลลักษณ์แห่งยุคนั้น สรีระนูนเว้างดงามสมบูรณ์แบบ กอปรกับสัมผัสมือยืดหยุ่นเมื่อครู่ ทำให้ความดันเลือดของฉินอวิ๋นฟานพุ่งปรี๊ด เกิดอารมณ์วาบหวาม“พี่อวิ๋นฟาน ใน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว?”เมื่อนั้นมู่หรงจิ่นจึงคืนสติจากความตกตะลึง ดวงตาชื้นแฉะ กระโจนตัวเข้าสู่อ้อมอกของฉินอวิ๋นฟานทันที ความคิดถึงมากล้นเหนือวาจา การกระทำของนางบ่งบอกทุกสิ่ง“แหะ ๆ คิดถึงข้าหรือไม่?”ฉินอวิ๋นฟานกอดมู่หรงจิ่นพลางพ่นลมร้อนข้างใบหูของนาง แม้การกระทำของมู่หรงจิ่นจะบอกคำตอบเขาแล้ว แต่ฉินอวิ๋นฟานก็ยังถามต่อ