Semua Bab โคตรคนยอดปรมาจารย์: Bab 701 - Bab 710

ศิษย์พี่หลายคนลูบหัวอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อยก็จริง ถ้าก่อนที่จะลงมือเสวี่ยเหมยบอกพวกเขาว่าชายหนุ่มที่ดูอ่อนวัยจนนน่าตกใจซึ่งอยู่ตรงหน้านี้เป็นปรมาจารย์อาวุโสท่านหนึ่ง พวกเขาไม่ทีทางเชื่ออย่างแน่นอนในความเป็นจริงเย่ซิวแข็งแกร่งกว่าปรมาจารย์อาวุโสไม่รู้กี่เท่าแต่เสวี่ยเหมยขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย เข้าใจผิดก็เข้าใจผิดไปเถอะการแสดงออกของเย่ซิวไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก "อย่าพูดเรื่องไร้สาระให้มาก พาผมไปพบอาจารย์ของคุณเถอะ จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ผมจะได้กลับ"ไม่กล้าชักช้า รีบพาเย่ซิวไปหยุดอยู่ที่หน้าเตียงของอาจารย์ทันทีนี่คือผู้อาวุโสที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เขานอนปิดตาสนิทอยู่บนเตียง คลุมผ้าห่มไว้ การหายใจช้ากว่าคนปกติมากบนตัวมีกลิ่นอายของความเสื่อมสลายเล็ดลอดออกมามองแวบแรกก็รู้เลยว่าอยู่ได้ไม่นานแล้วมองดูอาจารย์ที่รักและเอ็นดูตัวเองตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ เสวี่ยเหมยก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดปากไม่ให้ตัวเองส่งเสียงร้องไห้ออกมาศิษย์พี่ชายหลายคนเมื่อได้เห็นฉากนี้ ก็ทำได้แค่ลอบถอนหายใจในความเป็นจริง พวกเขาไม่คิดว่าเย่ซิวจะมีความสามารถช่วยชีวิตอาจารย์ของพวกเขากลับมาได้

แต่สิ่งที่เย่ซิวคิดหลังจากเห็นรายงานนี้ คือในพื้นที่นั้นมีค่ายกลที่ทรงพลังเพื่อปกปิดสภาพที่แท้จริงเอาไว้หรือไม่ยังมีดาวเคราะห์ดวงอื่น รวมถึงดาวศุกร์และดาวพฤหัสบดีที่ถูกสำรวจมานานแล้ว มันไม่เหมาะสำหรับการอยู่อาศัยของมนุษย์ แต่จะเป็นอย่างไรหากเปลี่ยนเป็นผู้บำเพ็ญตน?ต้องรู้ก่อนว่าตอนนี้แม้เย่ซิวจะไม่หายใจสักสองสามปีก็ไม่เป็นไรตัวตนที่ทรงพลังพวกนั้นกระทั่งไม่หายใจเลยตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไรด้วยซ้ำสิ่งที่โลกนี้เปิดเผยให้เขาเห็น ขนาดยอดภูเขาน้ำแข็งก็ยังนับไม่ได้ ยังมีความลับอีกมากมายรอให้เขาไปสำรวจอยู่เย่ซิวแสร้งทำเป็นล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ไม่ได้เจาะลึกปัญหานี้นานเกินไปนัก แต่จริง ๆ แล้วหยิบขวดยาออกมาจากแหวนผนึกของสองขวด หนึ่งขวดสีดำและอีกหนึ่งขวดสีแดงเขายื่นมันให้ผู้อาวุโส "ผู้อาวุโส นี่เป็นโอสถที่ผมหลอมขึ้นมา ถ้าคุณกินโอสถเม็ดสีขาววันละหนึ่งเม็ด สภาพร่างกายของคุณจะกลับไปอยู่ที่อายุประมาณห้าสิบปีในครึ่งเดือนจากนั้นกินโอสถในขวดสีแดงนี้จะช่วยให้คุณทะลวงไปสู่จอมยุทธ์ระดับเก้าได้”สิ่งเหล่านี้มีค่ามากในโลกภายนอก แต่สำหรับเย่ซิวตอนนี้ พวกมันไม่นับว่าเป็นอะไรเลย ให้ก็ให้ไปแต่ศิ

เมื่อคืนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนได้ก้าวไปอีกขั้นอย่างไม่ต้องสงสัยลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ แล้วใส่เสื้อผ้า เดินไปที่อ่างล้างหน้า และเริ่มแปรงฟันน้ำที่นี่ล้วนมาจากน้ำพุบนภูเขา น้ำจึงหวานมากเย่ซิวเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่งตัว นั่งขัดสมาธิ และเริ่มดูดซับพลังฟ้าดินเขาค้นพบมานานแล้วว่ายามเช้าตรู่มีพลังที่บริสุทธิ์ที่สุดของวันการบำเพ็ญตนในเวลานี้จะให้ผลลัพธ์ที่เป็นสองเท่าผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากเองก็เลือกบำเพ็ญตนในตอนเช้าตรู่เพื่อที่จะได้รับแสงแรกของวันเมื่อถึงเจ็ดโมงเช้า เย่ซิวก็ผลักเปิดประตูแล้วเดินออกไปเสวี่ยเหมยเพิ่งทำและกินอาหารเช้าไปเมื่อสักครู่แม้ว่าตอนนี้เขาจะกินหรือไม่กินอาหารก็ไม่สำคัญ แต่เย่ซิวก็ยังคงรักษานิสัยเดิมของตัวเองไว้เสมอถ้าไม่ทานอาหารบ่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป ก็จะเกิดความชินชาและไม่ถือว่าตัวเองเป็นมนุษย์อีก ซึ่งแบบนี้อันตรายมาก“เป็นยังไงบ้าง? เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือเปล่า?” จู่ ๆ ผู้อาวุโสที่ฟื้นตัวและย้อนวัยกลับมาหลายสิบปีก็เดินออกมาจากในห้อง ข้างหลังเธอมีลูกศิษย์ตามมาด้วยหลายคน“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านอาจารย์” เสวี่ยเหมยทักทายอย่างอ่อนหวาน จากนั้นเดินไปข้างหน้า

สิ่งของที่วางอยู่บนชั้นวางนี้แต่ละชิ้นดูเก่าแก่และโบราณมากมีกริช กระจกทองสัมฤทธิ์ กระถางธูป และอื่น ๆ อีกมากมายเหตุผลที่เขาหยุด เป็นเพราะกระบี่หงส์โบยบินในจุดตันเถียนของเขาจู่ ๆ ก็กระสับกระส่ายขึ้นมามันปล่อยคลื่นพลังที่แสดงเจตจำนงชัดเจนว่าต้องการออกมากลืนบางสิ่งบางอย่างซึ่งวางอยู่บนชั้นวางนั้นเย่ซิวผู้ได้เรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีต ย่อมไม่ยอมปล่อยให้กระบี่หงส์โบยบินทำเช่นนี้เขาจึงยื่นมือไปที่ชั้นวางแล้วลูบสิ่งของที่อยู่บนนั้นทีละชิ้น ๆเมื่อนิ้วแตะสัมผัสกับเตาหลอมเตาหนึ่ง กระบี่หงส์โบยบินก็มีปฏิกิริยารุนแรงที่สุดนี่คือเตาที่ภายนอกมีพื้นผิวเป็นสนิม เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนว่ามันจะทำขึ้นจากเหล็ก แต่เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด จะพบว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้นสัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าเตานี้น่าจะเป็นสมบัติเวทมนตร์ที่น่าทึ่งชิ้นหนึ่งอย่างไรก็ตามไม่สามารถทำการทดลองที่นี่ได้เขามองไปที่ผู้อาวุโส "ท่านอาจารย์ ผมเลือกอันนี้"ผู้อาวุโสสงสัย “เตานี้มีอะไรพิเศษเหรอ?”โดยพื้นฐานแล้วเธอได้ทำการศึกษาของทุกอย่างข้างในนี้แล้ว แต่ไม่พบอะไรที่พิเศษเย่ซิวส่ายหัว "ผมก็ดูไม่ออกว่ามันมีอะไรพิเศษ แค

พวกเขาทั้งสองเดินอยู่บนถนนที่พลุกพล่านของเมืองหลวง เสวี่ยเหมยมองไปที่เย่ซิวอย่างอาลัยอาวรณ์ "นี่ก็ดึกมากแล้ว ถ้ายังไงมาค้างคืนที่บ้านของฉันดีไหม?"เย่ซิวเป็นเหมือนยาพิษร้าย ยิ่งอยู่กับเขาเป็นเวลานานก็จะยิ่งเสพติดเย่ซิวตบหน้าเธอเบา ๆ ทำให้สาวงามหน้าบูดบึ้งอยู่พักหนึ่ง "ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ อย่าลืมข้อตกลงระหว่างเราล่ะ รีบโอนหุ้นมาอยู่ภายใต้ชื่อของผมโดยเร็วที่สุด"“ก็ได้” อารมณ์ของเธอไม่ค่อยจะสูงเท่าไหร่นักเย่ซิวลงมืออีกครั้งราวกับสายฟ้า ตบเธอเบา ๆ อีกทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "รีบบำเพ็ญตนสิ เมื่อคุณทะลวงไปถึงจอมยุทธ์ระดับเก้าแล้ว ถึงจะมีคุณสมบัติพอที่จะถูกผมกิน"เสวี่ยเหมยแลบลิ้นออกมา "นั่นจะยากเกินไปแล้วนะ อีกอย่างใครจะให้คุณกินกัน พวกชอบคิดเองเออเอง หึ!"พูดจบก็บิดสะโพกและแยกทางกับเย่ซิวเย่ซิวส่ายหัวและหัวเราะ ดูเหมือนว่าผู้หญิงไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ชอบที่จะปากไม่ตรงกับใจตัวเองเย่ซิวดูเวลา เมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงแปดโมงเช้า ก็ครุ่นคิดสักครู่แล้วเตรียมไปยังบ้านเช่าของชูตงไม่ได้ฝึกอบรมสาวน้อยคนนี้มาหลายเดือน ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้ว…… “นางสารเลว ยังไม่รีบเปิดประตู