“นี่เรียกว่าการให้ท้ายลูกตนเอง” นางเช็ดไม้เท้าตีสุนัขที่เปื้อนเลือด พร้อมย่อส่วนกลับไป แล้วเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ“เฟิงเจิ้งอวี้ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้าในห้องขังแห่งนี้ คิดทบทวนกรรมชั่วของเจ้าให้ดีเถอะ มีข้าฉู่เชียนหลีอยู่หนึ่งวัน เจ้าก็เลิกเพ้อฝันที่จะได้ออกมาใช้ชีวิตอีกเลย!”ยกมือขึ้นโยนจดหมายปึกหนึ่งออกไปฟึ่บ...จดหมายเหล่านี้ ทั้งหมดเป็นของรัชทายาท ทั้งยัดเยียดความผิด ทั้งวางแผนทำร้าย ทั้งฆ่าคน...จดหมายทุกฉบับ ล้วนจดบันทึกความชั่วร้ายแรงแต่ละอย่างเอาไว้ เพียงแค่ถูกเปิดโปง ชาวบ้านทั่วทั้งแคว้นตงหลิงก็จะพร้อมใจกันประท้วงขึ้น เมื่อถึงตอนนั้น ต่อให้ราชาแห่งสวรรค์มา ก็ปกป้องเฟิงเจิ้งอวี้ไม่ได้ฉู่เชียนหลีเดินย้อนกลับไปที่ริมกำแพง “อวิ๋นอิง!”“พระชายา ข้า...มะ...ไม่เป็นอะไร...อัก...”ทันทีที่พูดจบ หัวของสาวน้อยก็หล่นลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่างกายที่สูบผอมนั้นเต็มไปด้วยเลือด ยุ่งเหยิง อ่อนแอ ทำให้คนรู้สึกสงสาร“อวิ๋นอิง!”“ไม่ต้องกังวล นางเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น!” เฟิงเจิ้งหลีตรวจสอบลมหายใจของอวิ๋นอิง จับมือทั้งสองข้างของนางวางลงบนลำคอของตนเอง แล้วแบกนางขึ้นมาทันทีที่ลุกขึ

“อ๋องเฉิน!”เฟิงเจิ้งหลีเห็นผู้ที่มา รีบดึงเสื้อผ้าลง ไม่ได้สนใจอาการปวดที่บริเวณบั้นเอว รีบลุกขึ้น ถอยหลังออกไปสามกัน เว้นระยะห่างกับฉู่เชียนหลี“ข้าได้รับบาดเจ็บเพราะไม่ทันระวัง เมื่อครู่นี้พระชายาอ๋องเฉินกำลังทายาให้ข้า เดิมทีข้าคิดว่าทายาเสร็จแล้วก็จะส่งนางกลับจวนอ๋องเฉิน คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมาที่นี่”เขาเอ่ยปากกล่าวอธิบายก่อน ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดเฟิงเย่เสวียนเดินเข้าไปใกล้เขายืนอยู่หน้าประตู จ้องมองทั้งสองคนที่อยู่ด้านในห้อง ร่างกายสะท้อนด้วยแสงเทียน เงาทอดยาว ไปจนถึงพื้นด้านในห้อง ในทิศทางตรงกันข้ามกับแสงไฟ มองสีหน้าเขาไม่ชัดเจนเขากำลังจ้องมองคนทั้งสอง เม้มริมฝีปากบางแน่นจนเป็นเส้นตรง สายตาลึกลับ ยากที่จะคาดเดาอารมณ์ฉู่เชียนหลีมองเขาแวบหนึ่ง แล้วจึงเคลื่อนสายตา ไม่อยากพูดมากเฟิงเย่เสวียนเห็นท่าทางลุ่มลึกของนาง ประกายในดวงตายิ่งอึมครึมกว่าเดิม สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง พยายามระงับอารมณ์บางอย่างลงไป สาวเท้ายาวเดินเข้าไป จับข้อมือของนางขึ้นมา“เวลาดึกมากแล้ว!”มีแค่คำพูดหนาวสะท้านเพียงประโยคเดียวพูดจบ ก็ลากนางเดินออกไปทางด้านนอก“อ๋อง...” เฟิงเจิ้งหลีกำ

เช้าวันใหม่กลางเมืองหลวง ข้อวิจารณ์เกี่ยวกับรัชทายาทยังคงไม่หยุด จวนรัชทายาทยังคงมีกองกำลังทหารมากเฝ้าอยู่ ห้ามผู้ใดเข้าออก และเฟิงเจิ้งอวี้ ได้เริ่มตื่นตระหนกแล้วกงเจิ้นหงตายแล้ว จุดอ่อนยังอยู่ในมือของฉู่เชียนหลีอีก เขากังวลว่าเสด็จพ่อจะปกป้องเขาไม่ได้ จึงพยายามคิดหาหนทางเพื่อขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทแต่ไม่ว่าจะก่อเรื่อง ตะโกน มอบหมายคนไป ถ่ายทอดคำพูด ไม่ว่าจะวิธีการไหน ก็ไม่เป็นผล...วังหลวงห้องทรงพระอักษรนับตั้งแต่หลังจากที่รัชทายาทถูกปลด ฝ่าบาทไม่ได้ทรงว่าราชกิจเป็นเวลาสามวันติดต่อกันแล้ว ฎีกาทั้งหมดของทุกวันถูกส่งไปยังห้องทรงพระอักษร ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งหมดเองก็ไม่กล้ามาเสนอหน้าต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท แต่ละคนหลบหลีกให้ไกลบรรดาขันทีคอยปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง รอบคอบกว่าตอนปกติสิบเท่าเต๋อฝูยกชาร้อนที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ ๆ มาถ้วยหนึ่ง เดินเข้ามา มองใบหน้านิ่ง ตั้งใจอ่านฎีกาแวบหนึ่ง ฝ่าบาทที่พระพักตร์ไร้อารมณ์ แต่กลับมีรัศมี เขาเองก็ระวังมากเช่นกัน“ฝ่าบาท เมื่อคืนนี้ทรงบรรทมแค่เพียงหนึ่งชั่วยาม จะพักผ่อนสักหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”วางชาร้อนลง แล้วเดินไปบีบไหล่ให้ฝ่าบาทคำพูดมากมา

“อยู่ต่อหน้าเราแล้ว มีอะไรที่พูดไม่ได้อีก” ฝ่าบาทถูกความโหดร้ายของพระชายารัชทายาททำให้ตื่นตะลึงมือใหญ่ยกขึ้น “พูดมา!”ฉู่หงหลวนสะอึกสะอื้น ก้มหน้าลงไปอย่างขี้ขลาด“จวนรัชทายาทมีสตรีมากมาย แต่รัชทายาทมีบุตรสาวเพียงแค่คนเดียว หม่อมฉันรู้สึกประหลาดใจมาก ตอนหลังมีครั้งหนึ่งด้วยบังเอิญ พบว่า หลังจากทุกครั้งที่รัชทายาทหลับนอนกับหญิงสาว พระชายารัชทายาทก็จะปรากฏตัว”“เหมือนกับว่านางถืออะไรบางอย่างมาด้วย ที่มีส่วนผสมของยาบำรุงกำลัง ให้คนอื่นดื่มลงไป...”“เจ้าว่าอะไรนะ!?”สีหน้าของฝ่าบาทเปลี่ยนไปทันทีฉู่หงหลวนตกใจ รีบกล่าว “หม่อมฉันเพียงแค่เห็นหลายครั้ง รู้สึกแปลกใจมาก แต่ไม่กล้าถามมาก หม่อมฉันไม่ได้มีเจตนาพูดให้ร้ายพระชายารัชทายาทเพคะ!”ศีรษะแนบลงบนพื้น ร่างกายสั่นเทา เห็นได้ชัดว่านางหวาดกลัวและยำเกรงต่อพระชายารัชทายาทแต่สีหน้าของฝ่าบาทกลับอึมครึมจนถึงขีดสุด ดูแย่จนเหมือนได้กินปัสสาวะแม้ว่าฉู่หงหลวนจะพูดอย่างไม่ชัดเจน แต่เรื่องเกิดในราชวงศ์ เขาจะไม่รู้ความหมายที่แท้จริงอย่างนั้นหรือ?ที่แท้ที่เชื้อสายของรัชทายาทบางเบา เพราะเป็นฝีมือของพระชายารัชทายาท!น่ารังเกียจ!สมควรตาย!เพ

เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน อ๋องหลีจงใจทำตัวห่างเหินกับนางเรื่องนี้ทำให้ฉู่เชียนหลีไม่พอใจเป็นอย่างมาก เฟิงเย่เสวียนไม่เชื่อนาง สงสัยนาง หรือว่ายังจะจำกัดสังคมเพื่อนของนางอีกด้วย?หรือว่านางจะมีไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อนต่างเพศ?แม้ว่าจะจำกัดอ๋องหลี แล้วจิ่งอี้ล่ะ? คนของสำนักอู๋จี๋ล่ะ? คนอื่น ๆ ล่ะ? หรือว่านางจะต้องอยู่แต่จวนอ๋องเฉินทุกวี่วัน ห้ามออกจากเรือน ห้ามออกจากประตูเรือน?ข้อนี้ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง“เมื่อคืนเป็นข้าที่ไม่ดี อ๋องเฉินอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป ข้า...จะไปอธิบายสักหน่อย” เฟิงเจิ้งหลีเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจสีหน้าของฉู่เชียนหลีกลับเย็นชาขึ้นอีกเฟิงเย่เสวียนไม่เชื่อมั่นในตัวนางเลยสักนิด จะอธิบายอะไร?เขาจะคิดว่า ยิ่งอธิบาย ยิ่งมีอะไรในกอไผ่ ไม่แน่ว่าอาจจะปรักปรำนางอีกด้วย“ไม่ต้องไปหรอก!”ไม่เชื่อนาง นางพูดจนปากเปียกปากก็ไม่มีประโยชน์ในเวลานี้ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกำลังคลุกอยู่กับสตรีชาวเหมียวเจียงคนนั้นอยู่ก็ได้ นางกลับไปทำไม?ฉู่เชียนหลีไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป สายตาหยุดอยู่ที่บริเวณเอวของเขา “อาการบาดเจ็บของท่านดีขึ้นหรือไม่?”“ไม่เป็นอะไร แผลเล็กน้อย”