บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 781 - บทที่ 790

หยุนลี่สะลึกเล็กน้อย ถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด “เช่นนั้นเจ้าว่าควรทำเช่นไร?”สวีสือฝู่นิ่งเงียบเนิ่นนาน ถอนหายใจกล่าวว่า “ดูสถานการณ์ก่อนเถอะ ดูว่าจะให้ใครคุ้มกันเว่ยเหวินจง ตอนนี้ ฉินลิ่วก่านอยู่ซั่วเป่ย! แต่สิ่งที่ข้าเป็นห่วงที่สุดคือฝ่าบาทสั่งให้ตาแก่ฉินลิ่วก่านคุ้มกันเว่ยเหวินจง...”หากเป็นแม่ทัพคนอื่นรับผิดชอบคุ้มกัน พวกเขาสามารถซื้อตัวได้แต่หากฉินลิ่วก่านรับผิดชอบเรื่องนี้ พวกเขาไม่มีทางซื้อตัวฉินลิ่วก่านได้แน่นอนหากเป็นเช่นนั้นจริง เช่นนั้นก็ลำบากแล้ว!ขณะที่ทั้งสองคนกลัดกลุ้มหน้านิ่วคิ้วขมวด คนในวังก็เข้ามา“องค์รัชทายาท จิ้งกั๋วกง ฝ่าบาทเรียกประชุมขุนนางด่วน!”เมื่อได้ฟังคำของขันที ทั้งสองคนหนังตากระตุก รีบไปเข้าวังรอจนพวกเขามาถึงท้องพระโรง จักรพรรดิเหวินประทับอยู่ตรงนั้นแล้ว ทว่าเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ที่อยู่ห่างจากวังยังมาไม่ถึงจักรพรรดิเหวินรอเหล่าขุนนาง เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากยิ่งภายในท้องพระโรง เหล่าขุนนางยืนตามตำแหน่งของตนเองบรรยากาศทั่วท้องพระโรงน่าอึดอัดอย่างยิ่ง ทุกคนเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ต่างไม่รู้เกิดเรื่องใดขึ้นทว่าใช้หัวแม่เท้าคิดก็คิดออก ต้องไม่ใช่เรื่

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าวันนี้จักรพรรดิเหวินเป็นเช่นไรรู้เพียงว่าทุกการกระทำของจักรพรรดิเหวินวันนี้ล้วนผิดปกติหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นจักรพรรดิเหวินอารมณ์ดีเช่นนี้จักรพรรดิเหวินไม่สนใจทุกคน หลังจากดื่มสุราหนึ่งคำ ก็ถามมู่ซุ่นอีกครั้ง “ฤดูเพาะปลูกใบไม้ผลิคงเริ่มแล้วกระมัง?”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”มู่ซุ่นตอบ “หลายพื้นที่ในด่านเริ่มเพาะปลูกในฤดูใบไม้ผลิแล้ว...”เวลานี้ แม้แต่มู่ซุ่นที่ติดตามจักรพรรดิเหวินมาหลายปีก็สับสนมึนงงเช่นกันเรื่องนี้ ประกาศบนประตูสำนักขุนนางเขียนไว้ชัดเจนไม่ใช่หรือ?เหตุใดฝ่าบาทจึงถามขึ้นมา?“จิ้งกั๋วกง”จักรพรรดิเหวินเงยหน้ามองสวรสือฝู่ “งบประมาณการซ่อมแซมช่องชลประทานของแต่ละมณฑลส่งรายงานขึ้นมาหรือยัง?”สวีสือฝู่กล่าวด้วยความตื่นเต้น “กราบทูลฝ่าบาท รายงานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เงินของกรมคลังพอหรือไม่?”จักรพรรดิเหวินถามอีกครั้ง“ตอนนี้เพียงพอพ่ะย่ะค่ะ”สวีสือฝู่ตอบ “ทว่า หากต้องใช้ทหารซั่วเป่ย เงินของกรมคลังต้องขาดแคลนเป็นจำนวนมาก หากเกิดน้ำท่วมหรือภัยแล้ง เกรงว่าราชสำนักคงไม่อาจนำเงินออกมาช่วยขจัดภัยได้แล้ว...”“เงินขจัดภัยจำเป็นต้องเก็บเอาไว้”จักรพรรดิเห

จักรพรรดิเหวินไม่เพียงแต่อนุญาตให้หยุนเจิงดูแลกองทหารมณฑลทางเหนือเท่านั้น คำขอที่หยุนเจิงเสนอ ล้วนได้ทุกอย่างหยุนลี่พาพวกตู๋กูเช่อและครอบครัวเดินทางไปยังฟู่โจว และจ้าวจี๋ก็ได้รับบัญชาจากจักรพรรดิเหวินแล้ว ให้คุ้มกันเสบียงมายังด่านเป่ยลู่อีกอย่าง จักรพรรดิเหวินสั่งให้เหล่าราชองครักษของหันจิ้นอยู่ที่ซั่วเป่ยต่อ ยืนยันว่าหยุนเจิงได้กอบกู้สามเมืองชายแดนแล้ว ค่อยกลับมารับคำสั่งที่เมืองจักรพรรดิเมื่อได้ฟังเนื้อหาในราชโองการ หยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันพวกเจาเดาได้ว่าจักรพรรดิเหวินต้องตกลงคำขอของหยุนเจิง ทว่าคิดไม่ถึง จักรพรรดิเหวินจะใจกว้างเช่นนี้ ยกสิทธิ์ทางทหารทั้งหมดของซั่วเป่ยให้หยุนเจิงแม้แต่ตำแหน่งเจี๋ยตู้สื่อของราชสำนักก็ยกให้ด้วยนั่นก็กล่าวได้ว่า ตอนนี้หยุนเจิงไม่ใช่เพียงแค่องค์ชายที่ระเมิดกฎแต่งตั้งเป็นอ๋องผู้เดียวเท่านั้น ยังเป็นเจี๋ยตู๋สื่อเพียงคนเดียวของต้าเฉียน!แม้หยุนเจิงจะยึดกองทหารมณฑลทางเหนือได้แล้ว แต่ความแตกต่างระหว่างมีราชโองการและไม่มีราชโองการนั้นต่างกันมากเมื่อมีราชโองการ หยุนเจิงก็จะมีความชอบธรรมโดยสมบูรณ์!นี่เป็นผลจากจดหมายส่วนต

กล่าวให้ถูกต้อง ก็คือไม่คิดจะก่อกบฎกับจักรพรรดิเหวินทุกวันนี้มีสถานการณ์ที่สุขสงบแล้ว ต้องเป็นเรื่องดีส่วนหลังจากหยุนลี่ขึ้นครองราชย์แล้วจะเป็นเช่นไร มันก็เป็นเรื่องภายภาคหน้าดีไม่ดี หยุนลี่อาจไม่รอดจนถึงเวลารับช่วงต่อตำแหน่งกษัตริย์!“กลัวสิ่งใด!”เมี่ยวอินกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย “หนังสือประวัติศาสตร์คือสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือที่สุด! แต่ไหนแต่ไรประวัติศาสตร์ล้วนมีแต่ผู้ชนะที่เป็นผู้เขียน! อีกอย่าง ชีวิตคนมีชาติเดียว ต้นไม้ใบหน้ามีเพียงฤดูใบไม้ร่วงเดียว ตอนมีชีวิตไหนเลยจะห่วงชื่อเสียงหลังความตาย?”เมื่อได้ฟังคำเมี่ยวอิน ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างจนปัญญาคำพูดของเมี่ยวอิน ผิดแผกจากหลักการของยุคสมัยต้าเฉียนนักทว่า ตอนนี้พวกเขาต่างก็รู้ตัวตนของเมี่ยวอินแล้ว เมี่ยวอินมีความแค้นต่อจักรพรรดิเหวิน นี่ก็เป็นเรื่องปกติเรื่องนี้ พวกเขาก็ไร้หาทางเกลี่ยกล่อม ได้แต่หวังว่าเมี่ยวอินจะเข้าใจหยุนเจิง“ข้าว่าเจ้าโง่ใช่หรือไม่?”ฉินลิ่วก่านมองเมี่ยวอินด้วยความไม่พอใจ “ต่อให้ฝ่าบาทสังหารครอบครัวเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม ตอนนี้ลูกชายเขาอยู่ข้างกายเจ้า เจ้าว่างไม่มีสิ่งใดทำกก็เฆี่ยนลูกชายเขาก็สิ

เยี่ยจื่อขอบตาแดงเล็กน้อย กำมือฮูหยินเสิ่นแน่น“อย่าร้อง พวกเราสองแม่ลูกดีใจ”ฮูหยินเสิ่นลูบมือเยี่ยจื่อ “คนต้องมองไปข้างหน้า เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะ! แม่เป็นเช่นนี้ เจ้าก็ต้องเป็นเช่นนี้ รู้หรือไม่?”เยี่ยจื่อพยักหน้า กอดฮูหยินเสิ่นเบาๆฮูหยินเสิ่นลูบหลังเยี่ยจื่อ จากนั้นก็กล่าว “เรื่องที่หยุนเจิงและเมี่ยวอินไม่มีลูก แม่ไม่สะดวกถาม พวกเจ้าหาเวลาถามสักหน่อย หากเป็นเพราะร่างกายหยุนเจิงมีปัญหา ควรรักษาเช่นกันก็รักษาเช่นนั้น อย่าคิดเกรงใจเด็ดขาด หากถ่วงเวลาเช่นนี้ต่อไป...”“พี่สะใภ้ ท่านไปถามเถอะ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนโยนเรื่องนี้ให้เยี่ยจื่อทันที“จะถามก็เป็นเจ้าถาม”เยี่ยจื่อกล่าวด้วยความอาย “เจ้าเป็นพระชายา เจ้าไม่ถามใครจะถาม?”“ข้า...”เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าร้อนผ่าวจะให้นางถามเช่นไร!ฮูหยินเสิ่นยิ้มมองสองสาว “ใครไปถาม พวกเจ้าปรึกษากันเอง! ถึงเช่นไร เรื่องนี้ต้องทำให้กระจ่างโดยเร็ว”สองสาวมองหน้ากันเงียบๆ ต่างแอบบ่นในใจ……“ก็อกๆ...”หยุนเจิงกำลังเขียนบางอย่างอยู่ในห้อง ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูลอยมา“เข้ามาเถอะ!”หยุนเจิงวางปากกาขนนกในมือลง งายหน้ามองประตู“