บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1521 - บทที่ 1530

เช้าตรู่วันถัดมา หยุนเจิงนำคนไปตรวจตราค่ายทหารที่ซั่วฟางภายในค่ายทหารทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ทหารทุกนายตื่นขึ้นมาตามเวลาที่กำหนดเพื่อฝึกซ้อมหยุนเจิงตั้งใจไปดูที่สนามฝึกซ้อมเป็นพิเศษในสนามฝึกนั้นแทบไม่มีเศษหญ้าแห้งให้เห็นเลยแม้ว่าสิ่งนี้อาจไม่ได้ยืนยันว่าผู้บัญชาการที่ซั่วฟางทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าทหารที่นี่ฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ไม่ใช่การซ้อมหลอกๆ เพื่อหลอกเขาหลังจากตรวจตราค่ายทหารเสร็จ หยุนเจิงก็ไปที่ทำการซั่วฟางเมื่อรู้ว่าหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นผู้ปกครองเขตซั่วฟางก็ได้นำข้าราชการหลายคนมายืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้าเมื่อหยุนเจิงมาถึง เหยาเซียงซวิ่นก็รีบนำข้าราชการเข้าไปต้อนรับทันที“พอเถอะ เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า”หยุนเจิงโบกมือก่อนจะก้าวลงจากม้าและเดินเข้าไปในทำการด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเมื่อเข้าไปข้างใน หยุนเจิงก็สั่งให้เหยาเซียงซวิ่นนำสมุดบัญชีของซั่วฟางมาให้เหยาเซียงซวิ่นเตรียมพร้อมไว้แล้ว จึงสั่งให้คนไปนำสมุดบัญชีทั้งหมดมาให้ทันที“เอาบัญชีคลังหลวงออกมาให้ข้าดูก่อน”หยุนเจิงพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความเมื่อเหยาเซียงซวิ่นนำบัญชีคลังหลวงออกมาให้

แม้ว่าเสิ่นควานจะยังไม่ได้รายงานผล แต่แค่เห็นปฏิกิริยาของหัวหน้าผู้ดูแลคลัง หยุนเจิงก็รู้คำตอบแล้วมารดามันสิ!ละครโทรทัศน์ที่เคยดูในชาติก่อนนั้นไม่ได้เสียเปล่าเลย!ทุกอย่างเหมือนในละครไม่มีผิด แถมวิธีการยังดูเหนือชั้นกว่าด้วยซ้ำไม่นานนัก เสิ่นควานก็วิ่งเข้ามารายงานด้วยท่าทีเร่งรีบ “กราบทูลฝ่าบาท ใต้โกดังข้าวหนึ่งชั่วยาวมีแผ่นกั้นพ่ะย่ะค่ะ และใต้แผ่นกั้นเต็มไปด้วยทรายทั้งหมด!”ทรายหรือ?หยุนเจิงหรี่ตามองไปที่หัวหน้าผู้ดูแลคลังเล่นกันเช่นนี้เลยนะ!ใช้ทรายถมพื้นที่ใต้แผ่นกั้นจนเต็ม เวลาตรวจสอบด้วยการเคาะจึงไม่เกิดเสียงโปร่งดูสิ!ช่างรอบคอบอะไรเช่นนี้!นี่ล่ะถึงจะเรียกว่ามีรูปแบบของพวกข้าราชการฉ้อฉลจริงๆแต่พวกเขาคงต้องใช้แรงงานคนไม่น้อยทีเดียวในการขนทรายมาใส่ในโกดังขนาดนี้ถ้าจะว่าไป วิธีการเช่นนี้ก็ไม่ได้ฉลาดอะไรมากนักแค่ใช้กระสอบทรายวางไว้ชิดกำแพงโกดัง ก็ง่ายกว่ามากแล้วแท้ๆ“ไป พาเขามาหาข้าซะ”หยุนเจิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่หัวหน้าผู้ดูแลคลัง“พ่ะย่ะค่ะ!”เสิ่นควานรับคำแล้วเดินเข้าไปคว้าตัวหัวหน้าผู้ดูแลคลังที่ตอนนี้เหมือนก้อนโคลนไร้เรี่ยวแรง ล

เมื่อกลับมาที่ทำการ หยุนเจิงก็นั่งลงด้วยใบหน้าที่ดูสงบนิ่งไม่นานนัก เสิ่นควานก็เดินเข้ามาพร้อมรายงานผลการสอบสวนกลุ่มของเหยาเซียงซวิ่นได้ยักยอกเงินภาษีไปกว่าสี่หมื่นตำลึง และยังได้กำไรจากการลักลอบขายข้าวในคลังหลวงอีกกว่าเจ็ดหมื่นตำลึงผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีการลักลอบขายข้าวนั้นมีจำนวนมากแต่สิ่งเดียวที่น่ายินดีคือ ผู้บัญชาการทหารที่ซั่วฟางไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องนี้สำหรับหยุนเจิง นี่ถือเป็นความสบายใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดถ้าทั้งข้าราชการท้องถิ่นและกองทัพต่างก็เน่าเฟะไปหมด เขาคงได้ระเบิดอารมณ์ออกมาแน่หยุนเจิงสูดหายใจลึกก่อนจะออกคำสั่งว่า “ให้จับกุมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ รวมถึงครอบครัวของพวกเขา ส่งตัวเข้าเรือนจำทั้งหมด จากนั้นให้ส่งคนควบม้ากลับติ้งเป่ย แจ้งให้คุณหญิงจื่อคัดเลือกผู้ที่เหมาะสมจากวังหลวงมาเป็นผู้ปกครองซั่วฟางคนใหม่โดยเร็วที่สุด”เสิ่นควานรู้ว่าหยุนเจิงกำลังโกรธจัด จึงไม่กล้าล่าช้าและรีบออกไปปฏิบัติหน้าที่ทันทีหลังจากนั้น หยุนเจิงจึงเลือกข้าราชการที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีขึ้นมาไม่กี่คน ให้พวกเขารับหน้าที่ดูแลกิจการต่างๆ ในซั่วฟางชั่วคราว ก่อนจะพยายามระงับความ

เช้าวันถัดมา หยุนเจิงรีบพาคนไปยังสถาบันการทหารการคัดเลือกบางส่วนของหน่วยจูเชวี่ยต้องมาจากสถาบันการทหารเมื่อวางโครงสร้างหลักได้แล้ว การดำเนินการต่อก็จะง่ายขึ้นหยุนเจิงใช้เวลาอยู่ในสถาบันการทหารถึงสามวัน ระหว่างนั้นเขาได้บรรยายให้เหล่านักเรียนฟังและคัดเลือกคนที่เหมาะสมออกมาขั้นตอนต่อไป คือการตรวจสอบประวัติของผู้ที่ถูกคัดเลือกอย่างละเอียดหน่วยจูเชวี่ยจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องลับสุดยอดหลายอย่างคนในหน่วยจูเชวี่ย ต้องมั่นใจได้ในเรื่องความภักดีเป็นอันดับแรกหลังจากคัดเลือกบุคลากรเบื้องต้นเสร็จแล้ว หยุนเจิงก็กลับมายังติ้งเป่ยเมื่อกลับมาถึงจวน เขาอุ้มลูกชายเล่นอยู่ได้เพียงครู่เดียว เจียเหยาก็มาหาเขาเมื่อเห็นหยุนเจิงกำลังเล่นกับลูก เจียเหยาก็กลืนคำพูดที่ตั้งใจจะพูดไว้ลงไป“มีอะไรก็พูดมาเถอะ!”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เจียเหยาลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะเดินทางกลับไปยังราชสำนักของเป่ยหวนแล้ว”จะกลับพรุ่งนี้แล้วหรือ?หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจเขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “สถานการณ์ที่เป่ยหวนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”“ไม่ถือว่าดี แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป”

“ลองใจงั้นหรือ?”หยุนเจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมถึงคิดเช่นนั้น?”เจียเหยากำเส้นผมหงอกในมือแน่น พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัย “นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าสังเกตเห็นว่าข้ามีผมหงอก?”“มิเช่นนั้นล่ะ?”หยุนเจิงตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย“ข้าว่าไม่ใช่หรอก”เจียเหยาหัวเราะเบาๆ “ในคืนที่ซั่วฟาง ข้านอนหลับบนบ่าเจ้า เจ้าไม่มีทางไม่เห็นจริงๆ หรือ?”“จริงๆ แล้วไม่เห็น”หยุนเจิงยังคงรักษาสีหน้าไม่ให้เผยพิรุธ“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือไม่?”เจียเหยาเบ้ปาก “ข้ารู้ เจ้ากำลังสงสัยว่าข้าจงใจแสดงความน่าสงสาร เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากเจ้าหรือเปล่าใช่หรือไม่?”ผมหงอกของนางไม่ใช่เรื่องใหม่ มันค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละเล็กทีละน้อย แต่ที่ผ่านมา หยุนเจิงไม่เคยทักหรือแสดงท่าทีใดๆเจียเหยาคิดว่าเขาน่าจะเห็นมันตั้งแต่ตอนที่นางหลับพิงบ่าเขาที่ซั่วฟางแล้วหากคืนนี้เขาแสร้งทำเป็นเพิ่งสังเกตเห็น นั่นก็เหมือนเป็นการลองใจอย่างหนึ่งเขาต้องการวัดปฏิกิริยาของนางต่อผมหงอกเหล่านี้ เพื่อดูว่านางตั้งใจให้เขาเห็นหรือเปล่า“เจ้านี่มันคิดเยอะจริงๆ”หยุนเจิงหัวเราะพลางส่ายหัว “ข้าคิดว่าข้าคงต้องสงสัยว่าเจ้าจงใจยั่วข้ามาก