All Chapters of ผมคือหมอเทวดา: Chapter 921 - Chapter 930

เพราะมันแข็งแกร่งพอ จึงถูกใช้เพื่อจัดการกับผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้แบบโบราณเรียกได้ว่าแข็งแกร่งมั่นคงมากจนไม่อาจถูกทำลายหรือแตกหักได้!ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีใครที่สามารถหลุดจากโซ่แบบนี้ได้โดยไม่อาศัยอุปกรณ์เสริมช่วยท่าทางการเคลื่อนไหวของลั่วอู๋ฉางเมื่อครู่นั้น เบาสบายอย่างมากหนึ่งในชิ้นส่วนของโซ่ ตกลงไปตรงเท้าของจูอี้ฉวินพอดีจากรอยหัก เขาเห็นแสงของโลหะผสมที่เป็นเอกลักษณ์อย่างชัดเจนในเมื่อโซ่ไม่มีปัญหา ก็เหลือคำอธิบายเพียงข้อเดียวไอ้คนที่ชื่อลั่วอู๋ฉางคนนี้ มีพลังที่มาก เขาเป็นเหมือนปีศาจ!“ท่านอาจารย์ก็คือท่านอาจารย์ ศิษย์นับถืออย่างยิ่ง!”จวงจวิ้นข่ายยกนิ้วโป้งขึ้นชมอย่างจริงใจลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่เป็นคนที่พวกเขาเคารพมากที่สุด แต่ยังเป็นแบบอย่างในใจของพวกเขาทุกคนอีกด้วยสามปีแล้ว จวงจวิ้นข่ายคิดว่าตัวเองพยายามฝึกฝนทุกวันโดยไม่เคยละเลยช่องว่างระหว่างเขากับท่านอาจารย์ลั่วอู๋ฉาง ควรจะลดน้อยลงเรื่อยๆ ไม่ใช่หรือ?แต่ตอนนี้ดูเหมือน แม้ศิษย์กำลังพัฒนา แต่ท่านอาจารย์กลับยิ่งพัฒนามากกว่า!ช่องว่างนี้ ดูจะยิ่งห่างไกลมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วลั่วอู๋ฉางขยับตัวยืดเส้นยืดสาย

“ขอส่งท่านลั่วด้วยความเคารพ!” ทูตพิเศษติงพูดด้านนอกประตู หัวหน้าทีมที่รับคำสั่งไปจับลั่วอู๋ฉางจากโรงพยาบาล และลูกทีมของเขา กำลังคุกเข่าอยู่ทั้งสองฝั่งของทางเดิน ก้มหน้าตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อลั่วอู๋ฉางเดินจากไปไกลแล้ว จวงจวิ้นข่ายก็ออกคำสั่งด้วยสีหน้าดุดัน “จับคนพวกนี้ทั้งหมดและจัดการลงโทษอย่างเข้มงวด!”“และหน่วยรักษาการณ์เมืองอันทั้งหมด ทุกคนที่เกี่ยวข้อง ให้ปลดออกจากตำแหน่งทันที แล้วหาคนใหม่มาแทน!”ท่านลั่วยังจะอยู่ที่เมืองอันต่อไป!ดังนั้นเรื่องแบบนี้ จะไม่ให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองเด็ดขาดไม่เช่นนั้น จวงจวิ้นข่ายคงไม่มีที่ยืนอีกแล้วเมื่อสิ้นคำพูดของเขา ทั้งหน่วยรักษาการณ์เมืองอันก็มีเสียงร้องคร่ำครวญไปทั่ว...ที่โรงพยาบาล“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”จ้าวหลิงเยว่มีสีหน้าตกใจ ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง คิ้วยิ่งขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆเธอกำลังคุยโทรศัพท์ “ข่าวเป็นเรื่องจริงหรือ? โอเค...ฉันรู้แล้ว!”เมื่อซูหมิงหยาเห็นเธอวางสาย จึงรีบถามว่า “เป็นยังไงบ้าง?”“เรื่องนี้ดูเหมือนจะยุ่งยากนิดหน่อยแล้ว!”จ้าวหลิงเยว่ยังคงขมวดคิ้ว พูดว่า “ทางหน่วยรักษาการณ์ทำการปิดพื้นที่แล้ว ได้ยินมาว่ามี

เขามีปากแค่ปากเดียว แต่พวกเธอสองคนกลับคีบอาหารให้ไม่หยุด จะทานหมดได้อย่างไร!นอกหน้าต่างกระจก มีรถลัมโบร์กีนีสีส้มคันหนึ่งขับเข้ามาประตูรถเปิดออก จ้าวหลิงเยว่ลงมาจากรถ แล้วรีบวิ่งตรงเข้าประตูร้านอาหาร“ลั่วอู๋ฉาง นายอยู่ไหน?”จ้าวหลิงเยว่ผลักพนักงานที่เข้ามาทักทายออกไป แล้วตะโกนเสียงดัง “ฉันรู้ว่านายอยู่ที่นี่ รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”ลูกค้าทั้งหลายต่างขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจใครกันนี่?ไร้มารยาทขนาดนี้!ตะโกนโหวกเหวกในที่สาธารณะ คิดว่านี่เป็นห้องนั่งเล่นบ้านเธอหรือไง?“เธอเป็นใครกัน ทำไมไร้มารยาทแบบนี้!” ซูเฉี่ยนเฉี่ยนทนไม่ได้ รีบพูดเสียงดังถามจ้าวหลิงเยว่หันมาทางเสียง มองข้ามซูเฉี่ยนเฉี่ยนและหลิ่วซือหยินไปเลย ชี้มือไปที่ลั่วอู๋ฉางแล้วพูดว่า “นายยังมีอารมณ์กินข้าวอีกเหรอ?”“พูดบ้าอะไร ผมยังเจริญอาหารดีอยู่หรอก!”ลั่วอู๋ฉางชี้ไปที่จานอาหารของตัวเอง แล้วพูดว่า “ผมจะกินหรือไม่กิน มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”“นาย...”จ้าวหลิงเยว่โกรธจัด พูดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง “แม่ฉันอาเจียนเป็นเลือดทั้งวัน รีบไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้ รักษาอาการให้เธอซะ!”ถ้าคำพูดนี้เกิดขึ้นในตอนเช้า จ้าวห

“ว่าแต่ คุณได้เจอลั่วอู๋ฉางไหม เขาว่าไงบ้าง?”จ้าวหลิงเยว่แบฝ่ามือออก เป็นเม็ดยาที่มีฝุ่นติดอยู่ แล้วพูดว่า "เขาให้ยานี่ฉันมาเม็ดหนึ่ง บอกว่าจะทำให้แม่ข้าฟื้นสติได้ชั่วคราว"เรื่องไปขอโทษ เธอไม่สามารถพูดออกมาได้จริงๆ"ท่านแน่ใจนะ?"ซูหมิงหยาเบิกตากว้าง “ของนี่ดูสกปรกมาก คงไม่ใช่ขยะที่หยิบขึ้นมาจากพื้นหรอกนะ?”จ้าวหลิงเยว่ขมวดคิ้ว ใช่แล้วล่ะ มันเก็บขึ้นมาจากพื้นจริงๆผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งเดินเข้ามา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณคือญาติของผู้ป่วยใช่ไหมครับ?”“ผมเป็นอาจารย์จากมหาวิทยาลัยแพทย์ในเมืองหลวง ผมเข้าใจความรู้สึกของญาติที่เป็นห่วงผู้ป่วยและพยายามทำทุกวิถีทางในยามที่ป่วยหนัก”“แต่ก็ไม่ควรเชื่อคำพูดของใครไปหมด ของที่อยู่ในมือคุณนี่ เรียกว่ายาได้หรือ?”“อย่าบอกนะว่าคุณหลงเชื่อคำของพวกหลอกลวงในยุทธภพ คุณโดนหลอกแน่ๆ!"หมอข้างๆ รีบเสริมว่า “ใช่ คุณควรเชื่อพวกผู้เชี่ยวชาญแบบพวกเรามากกว่า พวกหลอกลวงในยุทธภพไม่น่าเชื่อถือ!"จ้าวหลิงเยว่ที่กำลังโกรธอยู่แล้ว ตอนนี้ยังถูกพวกเขาสองคนมาสั่งสอนตรงหน้าอีก จึงระเบิดอารมณ์ออกมาทันที “จะให้ฉันเชื่อพวกคุณใช่ไหม! งั้นบอกข้ามา แม่ฉันป่วยเป็นอะไร?”“

คราวนี้ มาดูกันว่านายจะรับมือยังไง“แม่คะ เกรงว่าจะไม่ได้” จ้าวหลิงเยว่พูดด้วยสีหน้าซับซ้อนหยวนอิงหลันถลึงตาโต “หมายความว่าอะไร หรือว่าไอ้เด็กนั่นหนีไปแล้ว?”“ไม่เป็นไร!”“ตอนนี้หนีได้ แต่ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องถูกลากกลับมาอยู่ดี...”จ้าวหลิงเยว่พูดขัดจังหวะ “ยาเม็ดนั้นแค่ช่วยให้แม่ดีขึ้นชั่วคราวเท่านั้น!”“ลั่วอู๋ฉางบอกไว้ว่า ถ้าเราไม่ไปขอโทษสองแม่ลูกวันนี้ พรุ่งนี้แม่จะต้องตายแน่นอน”หยวนอิงหลันถลึงตาอีกครั้ง พูดอย่างตกใจ “ลูกพูดว่าอะไรนะ?”“ฉัน! หยวนอิงหลัน นายหญิงของตระกูลจ้าวแห่งเมืองหลวง จะต้องไปขอโทษแม่ลูกต่ำต้อยคู่นั้นเนี่ยนะ?”ล้อเล่นอะไรกัน!ในพจนานุกรมของฉัน ไม่มีคำว่าขอโทษหรือเสียใจอยู่เลยจ้าวหลิงเยว่ยิ้มขื่นๆ พร้อมพยักหน้า “แถมยังต้องขอโทษด้วยการคุกเข่า ชดเชยความเสียหาย และต้องได้รับการยกโทษอีกด้วยค่ะ”“ไม่งั้น แม่ก็ต้องตาย”หยวนอิงหลันด่าลั่น “เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร?!”“ให้ฉันไปขอโทษ ไม่มีทางเด็ดขาด!”“ฉันหายดีแท้ๆ แผนตื้นๆ แบบนี้ คิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบที่หลอกง่ายรึไง?”ยังไม่ทันขาดคำ หยวนอิงหลันก็ขมวดคิ้วทันทีสีหน้าของเธอก็เริ่มแสดงความเ