All Chapters of ผมคือหมอเทวดา: Chapter 381 - Chapter 390

ฉันเห็นฝ่ามือของเขาโค้งจากซ้ายไปขวา ฟาดไปที่หน้าอกและหน้าท้องของไต้ซือแรงฝ่ามือแรงเหมือนลม ดูเหมือนจะมีเสียงลมและฟ้าร้องเล็กน้อยชวีเว่ยถิงผู้นี้สมกับเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของสำนักฮุ้นหยวน แส้สายฟ้าแลบดูเหนือธรรมชาติไต้ซือก็ไม่ได้ตื่นตระหนก ร่างกายของเขาสว่างไสวไปด้วยแสงสีเงินขาว รับฝ่ามือทั้งสองข้างนี้อย่างแข็งขันตัวสั่นเล็กน้อย แต่เท้าไม่ได้ถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว"ไอ้บ้าไต้ซือ มีดีอยู่บ้าง ดูถูกนายแล้ว!" ชวีเว่ยถิงรู้สึกประหลาดใจกับผลลัพธ์โซ่สายฟ้าคู่ของเขาถึงระดับความเชี่ยวชาญแล้ว แม้ว่ามันจะยังขาดพลังการโจมตีอยู่บ้างเมื่อเทียบกับแส้ห้าโซ่ของเจ้าอาจารย์แล้ว แต่เขาก็สามารถเป็นปรมาจารย์ได้อย่างง่ายดายเมื่อเผชิญหน้ากับไต้ซือ กลับไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อยมีคนดูเยอะขนาดนี้!ชวีเว่ยถิงหยิ่งผยองเคยชินแล้ว เขาให้ความสำคัญกับหน้าตาเป็นอย่างมาก ดังนั้นแน่นอนว่าเขาทนไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นถ้าจับไต้ซือคนนี้ไว้ไม่ได้ ชื่อเสียงก็จะถูกทำลายจนหมด!ไต้ซือยังคงแนะนำว่า "หวังว่าผู้มีพระคุณจะกลับใจ...""กลับแม่มึงสิ ฉันจะหักคอแก!" ชวีเว่ยถิงตะโกนและกำลังจะลงมืออีกครั้งไต้ซือดูเหมือนจะ

คนกลุ่มหนึ่งว่าลั่วอู๋ฉางและเกาชิงเหยียน ในคำพูดเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและการดูถูกเกาชิงเหยียนขมวดคิ้วรู้สึกไม่พอใจลั่วอู๋ฉางทำเป็นหูทวนลมและหามุมนั่งลงระหว่างทางที่มาเมื่อกี้ ชายวัยกลางคนบอกว่าต้องรอให้คนครบแล้ว แล้วจะวินิจฉัยโรคคุณหนูพร้อมกันใครสามารถระบุโรคได้ก็สามารถรักษาได้สำหรับคนที่ต้องการฉวยโอกาสในช่วงที่ชุลมุนก็จะถูกคัดออกไปตั้งแต่ด่านแรกแม้ว่าตระกูลหนิงจะลอกทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหมาแมวตัวไหนก็มีโอกาสลงมือได้ถ้ารักษามั่วซั่วแล้วอาการของคุณหนูรุนแรงขึ้นจะทำยังไง?สถานการณ์แบบนี้ต้องป้องกัน!"เอี๊ยด!"ประตูเปิดออก ชายชราคนหนึ่งในชุดสีน้ำตาลแดงเดินออกมา ใบหน้าของเขาเศร้าอย่างเห็นได้ชัดตาข้างหนึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือด สันนิษฐานว่านอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้วเขาเป็นเจ้าของที่นี่ หนิงหงถูแห่งตระกูลหนิง"ทุกท่านมากันไกล ผมไม่ได้ออกไปต้อนรับ เนื่องจากลูกสาวป่วยหนัก ก็ขอให้ทุกคนเห็นใจด้วย"หนิงหงถูทักทายทุกคนก่อนแล้วพูดว่า "ทุกท่าน เชิญข้างในเถอะ"คนที่เดินนําหน้าคือชายชราที่มีผมเคราหงอกคนหนึ่ง คนนี้คือ หลินซงหยางปรมาจารย์ด้านแพทย์แผนจีนเพิ่งก้าวเข้าไปใน

"งั้นนายบอกหน่อยสิว่า นี่คือโรคอะไร?"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างจริงจัง "มันไม่ใช่โรคเลย!"หลินซงหยางดูเหมือนจะหมดความอดทนและตะโกนเสียงดัง "ไร้สาระ! คนป่วยหนักขนาดนี้ นายตาบอดหรือเปล่า?""คุณหนิง ผมคิดว่าผู้ชายคนนี้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา!"หนิงหงถูก็โกรธมากเช่นกัน กัดฟันแล้วพูดว่า "ไอ้หนุ่ม ฉันจะให้โอกาสนายพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพูดไม่ตรงประเด็น อย่าโทษฉันที่ไม่เกรงใจนาย!"มีเสียงดัง "พรึ่บ"!คนสิบกว่าคนแต่งกายด้วยชุดนักรบและแสดงโมเมนตัมที่แข็งแกร่งออกมาล้อมรอบที่นี่เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ก็พากันหวาดกลัวได้ยินมานานแล้วว่าตระกูลหนิงนั้นไม่ธรรมดา ตอนนี้ได้เห็นมันด้วยตาตัวเองแล้ว!นี่ไม่ธรรมดาที่ไหนกัน แต่ไม่ธรรมดามาก!เกรงว่าไอ้หมอนี่ วันนี้ยากที่จะถอยกลับสมควร!ใครใช้ให้เขาตาไม่ดีเอง มาหลอกลวงตระกูลหนิงเกาชิงเหยียนรู้สึกกังวลทันที คิดในใจว่าจะโทรศัพท์ดีไหม ให้พวกพี่ตาวมาช่วยแต่แล้วก็คิดได้ว่าคุณลั่วเป็นสุดยอดฝีมือ จะต้องกลัวอะไรอีก?หนิงหงถู ไอ้แก่ตาฟาง!กล้าพูดจาหยาบคายกับคุณลั่วอย่างนี้ เดี๋ยวก็จะเสียใจในภายหลังลั่วอู๋ฉางไม่กลัวแม้แต่น้อย พูดด้วยความเร็วปกติ "ลูกสาวของคุ

ด้วยเหตุนี้ตอนลั่วอู๋ฉางเล่าเรื่องนี้ออกมา หนิงหงถูจึงเชื่ออย่างสนิทใจเพราะไม่มีใครสามารถทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ไม่ต้องพูดถึงมาก่อเรื่องทุกคนตกตะลึง!เป็นไปได้ไหมที่ชายหนุ่มคนนี้มีความสามารถพิเศษบางอย่างจริง ๆ?"สิบปีแล้ว ถงถงเป็นปกติมาตลอด พวกเราก็ค่อย ๆ ลืมเรื่องนี้ไป"หนิงหงถูขมวดคิ้วและพูดว่า "แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถงถงก็ป่วยอย่างกะทันหันเมื่อเดือนที่แล้ว สถานการณ์คล้ายกับเมื่อสิบปีก่อนมาก มันแปลกมาก""หมดปัญญาผมจึงประกาศออกมา ใช้เงินจำนวนมากเพื่อค้นหาหมอที่มีชื่อเสียง หวังว่าจะดึงดูดความสนใจของท่านอาจารย์คนในปีนั้น และลงมือรักษาลูกสาวอีกครั้ง""คุณสามารถอธิบายสาเหตุของอาการป่วยของถงถงได้เพียงคำเดียว ก็ต้องรักษาเธอให้หายได้ ใช่ไหม? คุณช่วยลงมือหน่อย ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ผมจะไม่กระพริบตาเลยเด็ดขาด!"เกาชิงเหยียนตะคอก "ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าจะขอร้องคนอื่น ตั้งนานทำอะไรอยู่?""บอกแต่ว่าเป็นนักต้มตุ๋น ไม่มีความเคารพใด ๆ เลย ยังเรียกคนออกมาขู่เราอีก นี่เป็นวิธีการต้อนรับแขกของตระกูลหนิงของพวกคุณเหรอ?"ทันใดนั้นหนิงหงถูก็หน้าแดงด้วยความเขินอายและพูดอย่างเร่งรีบ "ผมมีตาไม่มีแวว โป

ผู้แข็งแกร่งหลายคนที่มีจมูกช้ำและใบหน้าบวม ไม่กอดแขนที่หักหรือลากขาที่หัก สีหน้ารู้สึกผิดมาหาหนิงหงถู"ขยะ!" หนิงหงถูโบกมือชวีเว่ยถิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "พวกลูกกระจ๊อกก็กล้าขวางฉัน ถ้าไม่ใช่วันนี้ฉันอารมณ์ดี พวกนายคงไม่รอดแล้ว"ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า ตีหมาให้ดูเจ้าของด้วยชายคนนี้พูดต่อหน้าหนิงหงถูแบบนี้ จะสามารถอธิบายด้วยความเย่อหยิ่งได้อย่างไรชวีเว่ยถิงไม่สนใจว่าหนิงหงถูกำลังคิดอะไรอยู่ เขาแค่โยนซองจดหมายออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกคำสั่ง "สิบปีแล้ว อาจารย์ให้ผมมาทำตามสัญญาการแต่งงาน""นายก็คือลูกศิษย์ของท่านอาจารย์คนนั้นเหรอ?" หนิงหงถูระงับความโกรธแล้วถามชวีเว่ยถิงพยักหน้า "ใช่ ในปีนั้นปรมาจารย์หม่าอาจารย์ของผมเดินทางลงเขา ผ่านที่นี่ได้ช่วยลูกสาวของคุณ และได้ทำสัญญาแต่งงานไว้""ตอนนี้ผมมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับเธอ!""ยังยืนเฉยอยู่ทำไม? รีบไปจัดการสิ! เวลาของฉันมีค่ามาก รีบเข้าหอเดี๋ยวนี้ ได้ยินฉันไหม?"หนิงหงถูโกรธจนจะระเบิดแล้ว "ตอนนี้ถงถงหมดสติ เป็นตายไม่รู้ แต่นายกลับเรียกร้องแบบนี้ ไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยเหรอ?"ชวีเว่ยถิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า