บททั้งหมดของ ผมคือหมอเทวดา: บทที่ 21 - บทที่ 30

ประจวบเหมาะที่หยางหว่านอวี่เพิ่งเดินออกมาจากตึกแอดมิท ก็เห็นด้านข้างมีคนที่คุ้นเคยเดินออกมา“ลั่วอู๋ฉาง?”รอให้หยางหว่านอวี่ไปดูให้ชัด ๆ อีกฝ่ายก็เดินเลี้ยวหายไปเธอส่ายหน้า พูดกับตัวเอง “จะเป็นเขาได้อย่างไร!”ได้ยินว่าทางด้านห้องพักผู้ป่วยระดับสูงมีบุคคลใหญ่โตเข้าอยู่ บุคคลภายนอกไม่สามารถเข้าไปได้ตามใจชอบต้องเกิดภาพหลอนแน่ ๆ เหนื่อยใจ!สำหรับเรื่องที่ลั่วอู๋ฉางทำร้ายแม่และน้องชาย หยางหว่านอวี่เตรียมไปคิดบัญชีกับเขา หลังงานเลี้ยงการกุศลในเมื่อความก้าวหน้าของบริษัทสำคัญกว่า โอกาสจะหายไปได้ง่าย ๆ ต้องทุ่มเทเต็มที่ จะจมอยู่กับเรื่องเล็กๆ ไม่ได้“หว่านอวี่ หนูมาอยู่นี่ได้อย่างไร ไม่สบายเหรอ?”ชายสูงวัยที่ถือถุงยาอยู่ดีใจอย่างมาก รีบถอดหน้ากากบนใบหน้าออกหยางหว่านอวี่ยังนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องเมื่อครู่ ถูกชายสูงวัยที่ปรากฏตัวกะทันหันทำให้ตกใจ แล้วพูดออกมา “คุณอาอวี๋ หนูมาเยี่ยมผู้ป่วยค่ะ”ชายสูงวัยก็คืออวี๋ซือหยวน ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ความเป็นกังวลบนใบหน้าลดน้อยลง พูดด้วยรอยยิ้ม “หว่านอวี่ หลายปีมานี้ที่เสี่ยวลั่วไม่อยู่ ลำบากเธอจริง ๆ จัดการธุรกิจใหญ่ขนาดนั้นเพียงลำพัง”“แต่อีกไ

ลั่วอู๋ฉางงุนงง ครอบครัวอาอวี๋ย้ายบ้านแล้ว?น้าวัยกลางคนพูดอธิบาย "เดิมทีครอบครัวสามคนอาศัยอยู่ที่นี่ ผู้ชายเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ขายบ้านให้กับพวกเรา"อาจารย์มหาวิทยาลัย งั้นก็ถูกแล้ว!ลั่วอู๋ฉางรีบถาม "เรื่องตั้งแต่ตอนไหนครับ?""สีปีที่แล้ว! พูดให้ถูกต้องไม่ถึงสี่ปี อีกเดือนสองเดือน ตอนนั้นพวกเขาขายอย่างรีบร้อนมาก ขายราคาไม่สูง พวกเราคิดว่าเหมาะสม ก็ซื้อเอาไว้"ลั่วอู๋ฉางถามอีกครั้ง "งั้นคุณน้ารู้ไหมครับว่า ครอบครัวนี้ย้ายไปที่ไหนแล้ว?"คุณน้าครุ่นคิดพูดว่า "เหมือนว่า เป็นทางด้านชุมชนโจวจวงล่ะมั้ง!""คุณแน่ใจไหมครับ?" ลั่วอู๋ฉางคิดว่าเป็นไปไม่ได้จากฐานะของอาอวี๋ของครอบครัวอาอวี๋ เปลี่ยนบ้านก็ควรจะเลือกหมู่บ้านใหม่ถึงจะถูก และบ้านเก่าก็ขายไปแล้ว ต่อให้อยู่ที่หมู่บ้านหรู ก็แบกรับไหว"มีครั้งหนึ่งฉันผ่านไปที่นั่น เห็นครอบครัวพวกเขาโดยบังเอิญ" น้ามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้จำผิด พูดด้วยท่าทางจริงจัง"ตรอกซอยที่อยู่สุดทิศตะวันตก บ้านหลังที่อยู่ด้านในสุด ฉันยังทักทายกับพวกเขาอยู่เลย ได้ยินว่าพวกเขาเป็นผู้เช่า"ชุมชนโจวจวง เป็นชุมชนกลางเมือง ที่รื้อถอนสิบกว่าปีแล้วก็ยังรื้อไม่เสร็จ จิ

เจิ้งอวิ๋นจวนรีบพูดอธิบาย “พ่อตาแม่ยายอย่าโมโห! ฉันไม่ได้หมายความแบบนี้ ฉันจะสงสัยความจริงใจของพวกคุณได้อย่างไร พวกคุณคือพ่อตาแม่ยายของเสี่ยวลั่ว ต้องหวังดีกับเขาอยู่แล้ว!”“ฉันหวังอยากให้เสี่ยวลั่วออกมาเร็วหน่อยอยู่แล้ว ต่อให้ออกมาล่วงหน้าหนึ่งวันก็เป็นเรื่องดี! เมื่อครู่มีตรงไหนที่ฉันพูดไม่ถูกต้อง ฉันขอโทษพวกคุณนะคะ พวกคุณอย่าใส่ใจกับหญิงแก่ที่ไม่เคยเจอสังคมคนนี้เลย”อวี๋ซือหยวนยกมือขัดคำพูดของภรรยา พูดด้วยความจริงจัง “เงินก้อนนี้ พวกเราต้องเอาออกมา!”สวีชุ่ยหลานกับหยางซิ่งเหวินมองตากัน ทั้งสองคนดีใจอย่างบ้าคลั่ง นี่สำเร็จแล้วเหรอ!ห้าแสนบาทเชียวนะ! พูดว่าเยอะก็ไม่เยอะ พูดว่าน้อยก็ไม่น้อย ถือว่าเอาดอกเบี้ยก้อนแรกมาจากไอ้ระยำลั่วอู๋ฉางแล้วกัน ต่อไปไม่เพียงยังมีอีก แต่จะยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น“แต่ครอบครัวพวกเราจะเอาเงินห้าแสนบาทจากไหน?” เจิ้งอวิ๋นจวนลำบากใจอวี๋ซือหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ไม่พอก็ไปขอยืม! โทรหาญาติ ๆ เพื่อนกับเพื่อนร่วมงาน ยังมีเสี่ยวอี ให้เธอคิดหาวิธี ต้องรวบรวมมาได้อยู่แล้ว”เจิ้งอวิ๋นจวนพูดอย่างขมขื่น “ยืมเงินเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน คุณลืมแล้วเหรอเมื่

ภรรยาใจดำเสนอขอหย่าร้าง ในสายตาเห็นเพียงเงินทอง อำนาจและฐานะน้องชายภรรยาอกตัญญู ร่วมมือกับแม่ยายมาหาเรื่องถึงที่ ทั้งสองคนเหมือนกับผู้หญิงปากคอเราะราย ไม่มีมารยาทแม้แต่น้อยและก็พูดถึงเงินอยู่ตลอดเดิมทีลั่วอู๋ฉางคิดว่า พ่อตาหยางซิ่งเหวินจะเป็นคนมีเหตุผล รู้จักถูกผิด คิดไม่ถึงว่าเลวทรามเหมือนกับพวกเขา หรือแม้กระทั่งเลวเสียยิ่งกว่านี่ตรงกับคำพูดสมัยก่อนจริง ๆ ไม่ใช่คนนิสัยเดียวกัน อยู่ด้วยกันไม่ได้“หลอกเงิน ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอครับ?” ลั่วอู๋ฉางพูดเสียงเย็นชา สิ้นหวังกับครอบครัวนี้อย่างถึงที่สุดลั่วอู๋ฉางอดคิดไม่ได้ ตอนนั้นตัวเองโง่เกินไป หรือพวกเขาแสดงได้ดีเก็บซ่อนไว้ได้ลึก ถึงได้ไม่เห็นความชั่วช้าของพวกเขาแม้แต่นิดสวีชุ่ยหลานถลึงตา ความปากร้ายในตอนปกติพุ่งขึ้นมาทันที กระทืบเท้า ชี้หน้าด่าลั่วอู๋ฉางสาดเสียเทเสียขึ้นมา “นายพูดจาซี้ซั้ว นี่มันเป็นการยัดเยียด ใส่ร้ายป้ายสี!”“แกสมรู้ร่วมคิดกับนังสารเลวกระทืบฉันกับจวิ้นหาว ตอนนี้ฉันเจ็บไปทั้งตัว!”“ยังมีลูกชายที่น่าสงสารของฉัน อายุยังน้อยก็ถูกนายหักขาทั้งสองข้าง เขาเพิ่งอายุยี่สิบสี่เอง ถ้าอนาคตเกิดพิการอะไร ชีวิตนี้ก็จบเห่แล้ว!

เจิ้งอวิ๋นจวนรีบเข้าไปห้าม “มีอะไรพูดกันดี ๆ อย่าลงไม้ลงมือสิ!”“นังขอทาน ไสหัวไปซะ!” หยางซิ่งเหวินผลักเจิ้งอวิ๋นจวนล้มลงกับพื้น โบกหมัดไปทางลั่วอู๋ฉางอีกครั้ง“ผลัวะ!”ลั่วอู๋ฉางถีบไปที่ท้องของหยางซิ่งเหวิน กระเด็นออกไปไกลสามสี่เมตร ล้มหน้าคะมำเต็ม ๆ“กล้าทำสามีฉัน ฉันสู้ตายแล้ว!” สวีชุ่ยหลานพุ่งเข้ามาลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้ว พูดอย่างดุดัน “ไสหัวไป!”สวีชุ่ยหลานกลัวจนขี้หดตดหาย สองขาอ่อนแรง ล้มนั่งลงกับพื้นหยางซิ่งเหวินก็ตกใจอย่างมาก ทั้งสองคนสภาพน่าอนาถ ประคองกันและกันหนีหัวซุกหัวซุนจนกระทั่งพุ่งออกไปนอกประตู พวกเขาถึงรู้สึกความกดดันที่ลดลง สวีชุ่ยหลานวิ่งไปด้วย หันหลังกลับไปพูดข่มขู่ด้วย “ลั่วอู๋ฉาง แกมันไอ้ระยำที่เกาะผู้หญิงกินเป็นอย่างเดียว แกคอยดูเถอะ ฉันไม่ฆ่าแกให้ตาย ฉันก็ไม่ใช่สกุลสวี!”อวี๋ซือหยวนประคองภรรยา พูดอย่างกลัดกลุ้ม “เสี่ยวลั่ว มีอะไรค่อย ๆ พูดไม่ได้เหรอ? ต้องทำให้แย่ถึงขนาดนี้ ต่อไปจะกู้กลับไม่ได้”“เดิมทีก็ไม่มีที่ให้กู้กลับอยู่แล้ว”ลั่วอู๋ฉางถึงได้เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง พูดว่า “เรื่องในอดีต ก็ให้มันผ่านไปเถอะ อาอวี๋สอนผมเอง อย่าใส่ใจกับเมื่อวานมากเกินไป