บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 341 - บทที่ 350

รถม้าคันหนึ่งหยุดอยู่นอกประตูข้าราชบริพารในวังเข้ามาทันทีและประกาศว่า "ฝ่าบาท พระชายา มีสารจากพระราชวังพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่าพระองค์ทรงตั้งครรภ์ ซูเฟยรู้สึกปิติยินดีมาก จึงส่งคนมาเชิญพระองค์เข้าวังด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ... ”เย่เสวียนถิงขมวดคิ้วทันที“อาอู่กำลังตั้งครรภ์ไม่ควรขยับร่างกายมากนัก เหตุใดตอนนี้ท่านแม่ถึงได้เรียกหานางล่ะ?”ทุกคนตกตะลึงหลังจากที่ซูเฟยได้รับข่าว นางก็มีความสุขมากจนอยากพบพระชายา นั่นก็ถือเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?แต่เมื่อมองดูหน้าท่านอ๋อง บ่าวรับใช้ทุกคนก็ไม่กล้าปริปากพูดเย่เสวียนถิงมีสีหน้าเคร่งขรึม และคอยประคองซูชิงอู่ในอ้อมแขนของเขา ในขณะที่เขาเดินออกไป สายตาของเขาดูเป็นปรปักษ์กับทุกคนเล็กน้อยดูเหมือนว่าหากมีใครเข้าใกล้ซูชิงอู่ ก็แปลว่าคนพวกนั้นจะทำร้ายนางได้ซูชิงอู่คิดว่าความรู้สึกนี้นับว่าวิเศษมาก ดูเหมือนว่าจู่ ๆ นางก็ได้กลายเป็นทรัพย์สมบัติแสนเปราะบางที่พร้อมจะพังทลายลงถูกสัมผัส นางได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนาจากมังกรยักษ์ และไม่มีใครแตะต้องนางได้คิ้วของนางยกสูง และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มหลังจากนั้น เย่เสวียนถิงอุ้มนางขึ้นรถม้าด้วยตัวเอง เขา

“ข้าตัดสินใจไปแล้ว ให้เป็นไปตามนั้น”ฮ่องเต้เฒ่ามักจะเผด็จการอยู่เสมอ เช่นนั้นเขาจะล้มเลิกแผนการที่วางไว้เพียงเพราะคำพูดของซูชิงอู่ได้อย่างไรซูชิงอู่ขมวดคิ้ว รู้สึกรำคาญเล็กน้อยจู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า "เสด็จพ่อยังไม่แก่ชราและยังมีโอกาสได้เลี้ยงดูเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง อีกทั้งกระหม่อมยังได้ยินมาว่าสนมในวังบางคนตอนนี้ตั้งครรภ์แล้ว"ฮ่องเต้เฒ่าเลิกคิ้วเล็กน้อย“เสด็จพ่อ ไม่จำเป็นต้องมาแย่งลูกจากลูกชายของตัวเองเช่นนี้เลย”ฮ่องเต้เฒ่าเลิกตาขึ้นมองเย่เสวียนถิงแล้วยิ้มทันที "แต่ข้าชอบหลานชายตัวน้อยของข้า เจ้าสองคนยังเด็กอยู่ หากลูกคนแรกถูกทิ้งไว้ในวัง เจ้าก็ยังจะมีลูกเพิ่มได้อีกไม่ใช่หรือ?"ทันใดนั้นน้ำเสียงเย็นชาของเย่เสวียนถิงก็ดังขึ้น “ที่เสด็จพ่อเสนอความคิดนี้ ไม่ได้ต้องการที่จะเลี้ยงดูหลานชายตัวน้อยไว้ใกล้ตัว และก็ไม่ใช่เพราะเห็นคุณค่าในตัวเขา แต่เพราะต้องการที่จะกุมจุดอ่อนของลูกไว้มากกว่า”ทันใดนั้นดวงตาของฮ่องเต้ผู้เฒ่าก็มืดลง และเสียงของเขาแสดงความโกรธ "ดูเหมือนว่าข้าจะให้ท้ายเจ้ามากเกินไป ถึงได้ปล่อยให้เจ้ามาพูดจ้าตำหนิข้าได้เช่นนี้"เย่เสวียนถิงเ

จุดประสงค์ของเจียวกุ้ยเฟยที่นำผู้คนมาที่นี่ ล้วนชัดเจนในตัวเองอยู่แล้วแม้ว่านางจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ดวงตาของนางก็เย็นชาความเป็นพันธมิตรระหว่างสองฝ่ายกำลังตกอยู่ในอันตรายซูชิงอู่ไม่แยแสต่อความกังวลของเจียวกุ้ยเฟย ท้ายที่สุด นี่คือพันธมิตรที่เจียวกุ้ยเฟยร้องขอหมอหลวงซุนวางผ้าเช็ดหน้าบนข้อมือของซูชิงอู่ จากนั้นจึงคลำดูอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยุดและพูดว่า "ชายาเสวียนมีชีพจรครรภ์จริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ อาจมีอายุครรภ์มากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว"แม้ว่านางจะทราบผลลัพธ์อยู่ก่อนแล้ว แต่ซูเฟยก็ยังคงมีความสุขในดวงตา เมื่อได้ยินคำวินิจฉัยของหมอหลวงซุนนางยิ้มแล้วพูดว่า "นั่นหมายความว่าข้าจะมีหลานชายในเดือนตุลาคมปีนี้ใช่หรือไม่?""ขอแสดงความยินดีกับซูเฟย ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องและพระชายาพ่ะย่ะค่ะ"หมอหลวงซุนลุกขึ้นและประสานมือซูชิงอู่ตอบกลับ "ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องลำบาก หมอหลวงซุน"นางกะพริบตาแล้วถามว่า "ทารกในครรภ์มีอะไรน่าห่วงหรือไม่?"หมอหลวงซุนพยักหน้า "อย่าได้กังวลไปพะยะค่ะ พระชายา ท่านร่างกายสุขภาพแข็งแรงดี และเด็กในครรภ์ของท่านก็สบายดีเช่นกัน"นางจงใจถามให้เย่เสวียนถ

พระสนมซูเฟยเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้นจู่ ๆ นางก็รู้สึกเสียใจ“เป็นความผิดของข้าเอง ไม่ควรเรียกชิงอู่เข้ามาในวังตอนนี้เลย”ซูชิงอู่ส่ายหัว “แม้ท่านจะไม่เรียกหม่อมฉัน แต่ฮ่องเต้ก็ต้องมีรับสั่งอยู่ดี ไม่ต่างกันหรอกเพคะ”ซูเฟยเดินไปที่ประตูแล้วพูดว่า “ไปทูลว่าชิงอู่ไม่สบายและกำลังพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าข้าจะพานางไปเข้าเฝ้าไทเฮาด้วยตัวเอง”นางกำนัลกำลังจะนำความไปกราบทูล แต่ซูชิงอู่ก็ห้ามไว้“พระสนมไม่ต้องเป็นห่วงชิงอู่หรอกเพคะ ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถปฏิเสธรับสั่งของไทเฮาได้”ซูเฟยกังวลเล็กน้อย “แต่…”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเบา ๆ “กระหม่อมจะไปกับอาอู่เองพ่ะย่ะค่ะ”ซูชิงอู่ตรวจสอบชิ้นส่วนของสร้อยข้อมือและตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรซ่อนอยู่ข้างในก่อนที่จะสั่งให้คนเก็บกวาดออกไปทั้งหมดสิ่งของเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้ข้ามปีไทเฮาทรงประทับที่ตำหนักฉืออัน เนื่องจากทรงสักการะพระพุทธองค์ตลอดทั้งปี จึงมีวิหารเล็ก ๆ อยู่ในสวนหลังตำหนักทั่วทั้งตำหนักฉืออันค่อนข้างเงียบสงบ ผู้คนในตำหนักต่างก้มหน้าเวลาเดินและพยายามไม่ส่งเสียงดังตอนนี้นางกำนัลอาวุโสนำทางทั้งสองมาที่ประตูตำหนักฉืออัน ไทเฮากำลั

เพื่อระงับความโกรธของตน ซูชิงอู่ยังคงถามอย่างกล้าหาญ “ไทเฮาทรงทราบไหมเพคะว่าใครคือคนที่ฆ่ามารดาของหม่อมฉัน?”ไทเฮาทรงหรี่ตาลง แสงแห่งความคิดก็แวบขึ้นมาในดวงตาที่ชราและพร่ามัวของนาง“ข้านึกว่าเจ้ารู้เรื่องนี้นานแล้ว ข้าเหมือนจะจำได้ว่าเป็นฝีมือของสำนักที่ชื่อหลัวซา…”ซูชิงอู่เบิกตากว้างเป็นคำสองคำที่นางคุ้นเคยมากเพราะเมื่อไม่นานมานี้ นางเพิ่งได้เจอกับคนที่ว่าที่วัดเหลียงซานทันใดนั้นนางก็หันไปหาเย่เสวียนถิงภายนอกเย่เสวียนถิงดูนิ่งสงบ สีหน้าของเขาไม่ไหวติงดูเหมือนว่าเขาจะรู้อยู่แล้วซูชิงอู่หันกลับมา “แต่สำนักหลัวซาเป็นเพียงคนลงมือนี่เพคะ ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้สั่งการอยู่เบื้องหลัง…”ไทเฮาส่ายหัว “ข้ารู้เพียงเท่านี้ พูดถึงสำนักหลัวซา ก็รู้สึกน่ารังเกียจจริง ๆ เมื่อสองวันก่อน พวกเขาสังหารท่านเจ้าอาวาสและราชครูในวัดเหลียงซาน ข้าได้ออกคำสั่งให้ค้นหาทั่วทั้งเมืองเพื่อจับกุมคนชั่วเหล่านั้นแล้ว”เย่เสวียนถิงก้มมองซูชิงอู่ด้วยสายตาที่รู้สึกผิดเล็กน้อยเขาได้ตรวจสอบเบาะแสทั้งหมดแล้ว และเมื่อใดก็ตามที่เขาได้ยินข่าวเกี่ยวกับสำนักหลัวซา เขาจะลงมือด้วยตัวเองครั้งล่าสุดที่เขาได้รับบาดเ