บททั้งหมดของ หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี: บทที่ 1281 - บทที่ 1290

เผิงกวงฉี่ก็ฉลาดแกมโกงเหมือนกันเขาฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่มีใครตอบสนอง แล้วจู่ ๆก็เสนอราคาสองหมื่นห้าพันล้านทันทีถึงแม้อาจารย์โปจะเพิ่งพิสูจน์ไปแล้วก็ตามว่ายาหยกโมราเม็ดนี้เป็นของจริงแต่สำหรับเรื่องการยืดอายุนี้ ผู้คนต่างก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อนอกจากนี้ เผิงกวงฉี่ก็ยังบริจาคเงินจำนวนมากถึงสองหมื่นห้าพันล้านมันก็ทำให้คนทั้งหมดเงียบกริบทันทีเมื่อเห็นฉากนี้ เผิงกวงฉี่ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก และในขณะที่เขากำลังจะประกาศว่ายาหยกโมราเม็ดนี้เป็นของตัวเอง อาจารย์โปกลับลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นยืน“ยาหยกโมราเม็ดนี้มีความสำคัญอย่างมาก ต้องขออภัยคุณเผิงกวงฉี่ที่ผมต้องเข้ามาแทรก”หลังจากที่พูดจบ อาจรย์โปก็ยกมือขึ้นพร้อมกับพูดว่า :“ผมขอเดิมพันทรัพย์สินทั้งหมดของผม หนึ่งแสนห้าหมื่นล้าน”“อะไรนะ?!”“หนึ่งแสนห้าหมื่นล้าน?!”เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ แขกผู้มีเกียรติทุกคนต่างก็สูดหายใจลึก ๆถึงแม้ว่าผู้คนที่นั่นทั้งหมด จะไม่ได้ขาดแคลนเงินก็ตามแต่การเอาเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นล้านจากทรัพย์สินทั้งหมดไปเดิมพันกับยาเม็ดเล็ก ๆเม็ดเดียวที่ไม่แน่ใจว่าจะได้ผลหรือเปล่า ก็ถือเป็นเรื่องสุดโต่งเกินไปส

คิดถึงตรงนี้ หลินเฟิงมองไปทางเผิงกวงฉี่แล้วพูดว่า:“พี่เผิงรู้ว่า ผมคนนี้นั่งไม่ติด ยิ่งเกลียดงานที่ซับซ้อน ดังนั้นไม่เหมาะสมจะเป็นผู้อำนวยการอะไร”“เหรอครับ? งั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว…”สายตาของเผิงกวงฉี่เผยความเสียดายออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้บีบบังคับแต่หลินเฟิงเปลี่ยนเรื่อง ยิ้มพูดว่า:“แต่ว่า ที่ผมมีตัวเลือกที่ไม่เลวอยู่คนหนึ่ง”“ใครครับ?”เผิงกวงฉี่นิ่งอึ้ง“น้องสาวของผม หลินเสวี่ยฮุ่ย”“หลินเสวี่ยฮุ่ย?”เผิงกวงฉี่พูดชื่อนี้เสียงเบา จากนั้นขมวดคิ้วพูดว่า:“ในฐานะผู้อำนวยการ จะต้องมีทักษะทางการแพทย์ที่มีความน่าเชื่อถือ น้องสาวของคุณ…”“วางใจเถอะครับ น้องสาวของผมสำเร็จการศึกษาจากคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเจียงหลิง อีกทั้งจะถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้เธอ ต้องสามารถทำหน้าที่ได้”ได้ยินการรับรองแบบนี้ของหลินเฟิงขนาดนี้ คิ้วที่ขมวดของเผิงกวงฉี่ถึงได้คลายออก และพยักหน้าพูดอย่างพึงพอใจ:“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้นผู้อำนวยการคนใหม่ของโรงพยาบาลเมืองเจิ้งเต๋อก็ยืนยันแล้ว น้องสาวของคุณจะมารับตำแหน่งได้เมื่อไหร่ครับ?”“หนึ่งเดือนแล้วกัน”หลินเฟิงครุ่นคิด และให้เวลาที่ชัดเจน“ได้ครับ”เผ

“อ่อ พวกเขาน่ะเหรอ”โจวเสี่ยวหงเบะปากดูถูก พูดอย่างรู้สึกเซ็งว่า:“พวกเขาเป็นรุ่นพี่ที่จบเร็วกว่าพวกเราสองสามปี ถูกพวกต้วนหย่าถงเรียกมา บอกว่าสามารถช่วยพวกเราจัดการปัญหาเรื่องฝึกงานได้”“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”หลินเสวี่ยฮุ่ยพยักหน้า ไม่รอให้เธอพูดต่อ ชายคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยตอหนวดเครา เดินเข้ามาด้วยเจตนาไม่ดีอย่างเห็นได้ชัดนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างหลินเสวี่ยฮุ่ยตามใจชอบ“รุ่นน้องคนนี้ ไม่ทราบว่าเธอชื่ออะไรเหรอ?”เขามองหลินเสวี่ยฮุ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเปิดเผย และขยับเข้าใกล้หลินเสวี่ยฮุ่ยไม่หยุด“รุ่นพี่ ฉัน…ฉันชื่อหลินเสวี่ยฮุ่ย”หลินเสวี่ยฮุ่ยหลบเลี่ยงเล็กน้อย และขมวดคิ้วพูดแนะนำตัวเอง“อ๊ะ หลินเสวี่ยฮุ่ยเหรอ ชื่อนี้เพราะจัง”รุ่นพี่คนนี้หัวเราะร่า ชี้ไปทางตัวเองแล้วพูดว่า:“พี่ชื่อเซี่ยตงโป เป็นรุ่นพี่รุ่นที่แล้วของพวกน้อง ทำงานอยู่ในแผนกอายุรกรรม โรงพยาบาลเจียงโจวแห่งที่ 2”“คนนั้นชื่อว่าชุยหยาง เขาอยู่ในแผนกโรคกระดูกของโรงพยาบาลเจียงโจวแห่งที่ 1”“ส่วนคนนั้นชื่อว่าเวินเจียเหลียง เขาเปิดโรงพยาบาลเล็กๆ ของตัวเองอยู่ที่เมืองหนิงโจว”คนที่ถูกแนะนำ ต่างยิ้มพยัก

”พี่หลินเฟิง…”เสื้อผ้าของหลินเสวี่ยฮุ่ยกำลังถูกฉีกขาด เห็นประตูห้องส่วนตัวถูกคนถีบออก ในดวงตาของเธอก็เผยความตื่นเต้นออกมาทันทีแต่…“หึ พวกสารเลว ไม่รอให้ฉันมาถึง ก็อดทนไม่ไหวจนลงมือแล้วงั้นเหรอ?”คนที่เข้ามาเป็นผู้ชายผิวคล้ำ สีหน้าไม่เป็นมิตรคนหนึ่งดูอายุ น่าจะมีอายุประมาณสามสิบ ไม่ถือว่าเยอะมากและด้านหลังเขา ยังมีคนตามเข้ามาอีกสามสี่คนประตูเมื่อครู่นี้ ถูกพวกเขาถีบออก“อ๊ะ…อ๊ะขอโทษด้วยจริงๆ ครับพี่สยง!”เห็นคนที่มาถึง ชุยหยางรีบเผยรอยยิ้มประจบประแจงออกมา อย่ากล้าที่จะยึกยักเซี่ยตงโปก็รีบปล่อยหลินเสวี่ยฮุ่ย และยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยกับเวินเจียเหลียง ทั้งสามคนเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่สยงที่ว่า ก็เหมือนกับเด็กที่นอนสอนง่าย“ไม่ใช่พี่หลินเฟิง…”ในใจของหลินเสวี่ยฮุ่ยเผยความผิดหวังออกมาแต่ไม่นานเธอก็ตั้งสติกลับมาได้ทุกครั้งที่เจออันตราย เธอมักจะคิดถึงหลินเฟิงเป็นคนแรกเธอพึ่งพาอาศัยเขามากเกินไปแล้วใช่ไหม?ไม่รอให้หลินเสวี่ยฮุ่ยตั้งสติได้ พี่สยงก็เดินมาที่ด้านข้างของหลินเสวี่ยฮุ่ย เผยรอยยิ้มดีใจออกมา และยื่นมือออกมาเชิดคางของหลินเสวี่ยฮุ่ย“จุ๊จุ๊จุ๊ ไม่เลวไม่เลว ส

“หือ?!”ได้ยินเสียงของหลินเสวี่ยฮุ่ย หลินเฟิงตั้งตัวได้ทันทีดูท่าหลินเสวี่ยฮุ่ยถูกคนควบคุมตัวไว้!ในตอนที่บอดี้การ์ดได้ยินคำสั่ง แล้วกรูกันเข้ามาหาเขาหลินเฟิงก็ได้ยินอย่างชัดเจนว่ามีคนที่อยู่ในห้องด่าเป็นคำหยาบ และตบหน้าของหลินเสวี่ยฮุ่ยอย่างแรงทำไมคนที่ถูกตบคือหลินเสวี่ฮุ่ย?เพราะหลินเฟิงได้ยินเสียงครางของหลินเสวี่ยฮุ่ยตอนถูกตบ“พวกแกรนหาที่ตาย!”หลินเฟิงดวงตาเปลี่ยนไปแดงก่ำทันทีเขาระเบิดเสียงออกมา และเข้าไปบีบคอของบอดี้การ์ดคนนั้น เหมือนกับบีบเต้าหู้ก้อนหนึ่งจนเละและเติมพลังชี่แท้ลงในร่างไร้วิญญาณของบอดี้การ์ดคนนั้นโดยตรง เตะไปยังบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ที่พุ่งเข้ามา“ตู้ม!”ด้วยการระเบิดของร่างกายอย่างรุนแรง เลือดสดกระเด็นไปทั่ว บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ๆ ส่งเสียงกรีดร้องทันทีกระดูกที่ระเบิดออกมาจากศพพุ่งทะลุร่างกายของพวกเขา แต่ละคนร้องอนาถและล้มลงบนพื้น“อะไรกัน?!”บอดี้การ์ดคนอื่นๆ เห็นฝีมือที่น่าหวาดกลัวของหลินเฟิง สีหน้าซีดขาวทันที ทุกคนต้องการที่จะหลบหนีเหมือนคนคลุ้มคลั่งแต่ทว่าหลินเฟิงจะให้โอกาสพวกคนชั่วเหล่านี้ได้อย่างไรเขาตะโกนเสียงเย็นชา และพุ่งเข้าไปในหมู่