บททั้งหมดของ พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: บทที่ 251 - บทที่ 260

หมิงซีสังเกตความลังเลของพวกเขา เธอพูดต่อ "ถ้าพวกคุณอยากชดใช้ความผิด ตอนนี้ เตะโทรศัพท์ให้ฉันเลย!"“มึงเอาโทรศัพท์มือถือทำไม”หมิงซีไม่ได้พูดอะไร แต่เธอเอามือกดแก้วนั้นลงไปอีก และเลือดก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆชายร่างผอมยอมแล้ว เขาเตะโทรศัพท์มือถือให้หมิงซี เขาแอบซ่อนโทรสัพท์นี้โดยไม่บอกซ่งซินหมิงซีพยายามหยิบและกดเลขสามตัวด้วยมือเดียว แต่มืออีกข้างหนึ่งไม่ได้ผ่อนคลายความระมัดระวัง“ฮัลโหล ฉันโดนลักพาตัวไป ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน พวกคุณค้นหาตำแหน่งได้ไหม ฉันขอร้อง ช่วยเร่งหน่อย ฉันท้อง ลูกของฉัน...”หมิงซีสำลักและพูดต่อไม่ได้ น้ำตาหยดใหญ่ปนเลือดไหลลงมาหลังจากนั้นไม่นาน เธอจึงอ้าปากพูดต่อ "ลูกของฉันอาจจะอันตรายแล้ว ช่วยด้วย ช่วยลูกของฉันด้วย..."ดวงตาของของหมิงซีเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง และทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็กลายเป็นสีขาวขุ่น และเธอไม่สามารถมองเห็นลักษณะของชายทั้งสองได้ชัดเจนด้วยซ้ำแต่เธอไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมาเลย แก้วที่แตกในมือของเธอถูกกดทับไปที่หลอดเลือดแดง และฝ่ามือของเธอก็ชา ไม่ว่าจะลึกแค่ไหนก็ตาม เธอล้วนไม่รู้สึกเจ็บ เลือดที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องสามารถทำให้เธอตื่นได้เธอ

ฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกฝ่ามือชา มีอากาศเย็นพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้า และหลังของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นในทันที“คุณฟู่...”โจวมู่ไม่เคยเห็นฟู่ซือเยี่ยนเป็นแบบนี้แม้แต่กรุ๊ปฟู่ก็เคยเผชิญกับวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่สองครั้งมาก่อน และเรือก็จะล่มหากพวกเขาไม่ระวังเขาไม่เคยเห็นชายคนนี้หวาดกลัวหรือขมวดคิ้วด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เขาตื่นตระหนกจริง ๆ และเขาก็ตื่นตระหนกมากจนแม้แต่เด็กอายุสามขวบก็ยังมองออกได้โจวมู่รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเขา เมื่อเขาเห็นดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนหรี่ลง เขาก็เรียกผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง“คุณฟู่ คุณฟู่ครับ...”โจวมู่รู้สึกตกใจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขารู้สึกว่าชายผู้นี้ดูเหมือนจระเข้ยักษ์ในโลกธุรกิจดูเหมือนจะตัวสั่นดูเหมือนเป็นภาพลวงตาอีกครั้ง เพราะฟู่ซือเยี่ยนผลักเขาออกไปในไม่กี่วินาทีเขาสั่ง “คุณรอที่นี่และดูแลคุณหลิน”จากนั้นเขาก็จากไปอย่างไม่ลังเลเขามาที่ห้องฉุกเฉินของหมิงซีซูเนี่ยนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทางเดิน เธอกำลังอธิษฐานโดยประสานมือเข้าด้วยกัน เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็มองไปทันทีที่เธอเห็นฟู่ซือเยี่ยน ดวงตาของเธอก็เฉียบคม และเธอก็ตัดเข้าใส่เขาราวกับใบมีด“ค

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณหมอ หัวใจของฟู่ซือเยี่ยนก็กระตุกอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีใครบางคนทุบร่างกายของเขาอย่างแรงด้วยค้อน การทุบนั้นแรงกว่าเดิมเรื่อย ๆความเจ็บปวดทื่อที่ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้อวัยวะภายในของเขาขดตัวเป็นลูกบอล และไม่มีส่วนใดของเขาที่ไม่เจ็บปวดแพทย์เห็นว่าอาการของเขาไม่ค่อยดีนัก จึงปลอบใจ “คุณไม่ต้องกังวลมาก ตอนนี้คนไข้ยังแข็งแรงดี คุณไปพักผ่อนก่อน จะได้ดูแลคนไข้ได้” ”หลังจากหมอออกไปแล้ว ผู้ช่วยก็นำโทรศัพท์มือถือมาฟู่ซือเยี่ยนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหากู้เหยียนโจว เสียงของเขาแหบแห้งและแหบแห้ง "เหยียนโจว ช่วยฉันด้วย..."โทรศัพท์วางสายและโทรศัพท์เตือนมีข้อความเสียงฟู่ซือเยี่ยนคลิกมาฟัง เสียงแหบแห้งของหมิงซีก็ดังขึ้นในโทรศัพท์บรรยายถึงความสิ้นหวังของเธอทีละคำคำเดียวก็เหมือนมีดแทงหัวใจของเขาอย่างง่ายดายแต่มันเกือบจะฆ่าเขาดูเหมือนว่าเป็นเวลาหลายปีหลังจากที่เขาโตรู้เรื่อง ก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาร้องไห้แล้วแต่ในขณะนี้ ดวงตาของเขาแดงก่ำ และมีของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของเขาเมื่อเขาได้ยินหมิงซีพูดว่า เธอไม่อยากเจอเขาในชาติหน้า เธอจะขอซุปชามเพิ่มจ

ซูเนี่ยนไม่ทันได้ระวังลู่จิ่งสิงผลักเธอ และส้นเท้าของเธอก็ติดอยู่ที่ประตูหนีไฟ เธอสะดุดไปข้างหลังและล้มลงกับพื้นซีเมนต์มีเสียงดังกึกก้อง เห็นได้ชัดว่าเธอเจ็บมากซูเนี่ยนกำลังจะสาปแช่ง เสียงผู้หญิงที่ละเอียดอ่อนก็ดังมาจากด้านนอก“ จิ่งสิง ทำไมคุณถึงมาที่นี่”มันเป็นเสียงของเฉินเจียวลู่จิ่งสิงละสายตาจากประตูและมองเฉินเจียวอย่างอ่อนโยน“มาเยี่ยมเพื่อนจ้ะ ทำไมคุณถึงมาโรงพยาบาล รู้สึกไม่สบายตัวเหรอ”เฉินเจียวได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ เหมือนเจลอาบน้ำ และดวงตาของเธอมีความโหดเหี้ยม ซึ่งลู่จิ่งสิงสังเกตไม่ถึง“ฉันเวียนหัวนิดหน่อยเลยแวะมาตรวจ”เธอพิงลู่จิ่งสิง ลู่จิ่งสิงมองดูเธอแล้วพูดว่า "เหนื่อยเหรอ"ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอน“อ้าว มีคนมาเข้าออกเยอะเลยนะ...”ลู่จิ่งสิงเหลือบมองที่ประตูหนีไฟ ซึ่งประตูบานนั้นถูกปิดอย่างเงียบ ๆ และความเกลียดชังในใจของเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้งเขาพูดอย่างเมินเฉย “คุณกลัวอะไร ผมอุ้มภรรยาของผม ใครกล้ามาว่าผม”เฉินเจียวกอดคอของเขา เธอเขินอายมาก "คุณไม่รู้สึกอายเลยอะ"ลู่จิ่งสิงจับก้นของเธอแล้วยิ้ม “มีเรื่องที่น่าอายกว่านี้อีก ไม่เห็นคุณอายเ

คนแรกที่เข้าไปคือผู้สืบสวนคดี พวกเขารู้ว่าหมิงซีตื่นแล้วจึงเข้าไปถามคำถามวันนั้นเมื่อทีมกู้ภัยไปถึงหน้าเหตุการณ์ ผู้คนทั้งหมดพากันวิ่งหนีแล้ว เหลือแต่หมิงซีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่นั่นหมิงซีเพิ่งตื่นขึ้นและรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ลิ้นที่บาดเจ็บของเธอยังไม่หายและเธอพูดไม่ได้มากหลังจากที่ผู้สืบสวนออกไปแล้ว ซูเนี่ยนก็เข้าไปพบเธอซูเนี่ยนเห็นหน้าแดงสีม่วงบนแก้มของเธอที่ยังไม่จางหาย ซูเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่ต้องร้องไห้ เธออยากจะกอดหมิงซี แต่เธอกลัวสัมผัสบาดแผล เธอจึงทำได้แต่ร้องไห้ข้างเตียงสักครู่หนึ่งหลังจากที่เธอสงบอารมณ์ได้ ซูเนี่ยนอ้าปากและอยากปลอบหมิงซี แต่เธอไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดวงตาของหมิงซีแดงเหมือนกระต่ายเพราะเธอร้องไห้มากเกินไปตอนที่อยู่ในอาการโคม่าซูเนี่ยนเห็นหมิงซีเป็นอย่างนี้ จมูกของเธอแดงอีกครั้ง เธอจึงพูดว่า " เสี่ยวซี ถ้าเธอไม่สบายใจ ก็ระบายมันออกมาซะ"ความคาดหวังของเธอที่มีต่อทารกคนนี้ไม่น้อยไปกว่าความคาดหวังของหมิงซีพวกเธอต่างตกลงกันว่า เธอจะเป็นแม่อุปถัมภ์ของทารกหลังคลอดแต่ตอนนี้...เมื่อนึกถึงเด็กน้อยที่น่าสงสารคนนั้น ดวงตาของซูเนี่ยนก็เ