All Chapters of พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง: Chapter 51 - Chapter 60

จวนอ๋องชาง จวนชิงเฟิงเมื่อได้ยินว่าหนานมู่เจ๋อให้รางวัลหลิ่วเซิงเซิงด้วยเงินหนึ่งร้อยตำลึง เสี่ยวถังมีความสุขมาก ล้อมรอบหลิ่วเซิงเซิงเฉลิมฉลองอย่างไม่หยุดหลิ่วเซิงเซิงกลับดูสงบมาก นั่งอยู่ข้างโต๊ะหนังสือ หยิบพู่กันและกระดาษ เขียนอะไรอย่างจริงจัง"ข้าน้อยรู้ว่าความพยายามของพระชายาจะได้รับการตอบแทนอย่างแน่นอน วันนี้ ท่านอ๋องตอบแทนพระชายาด้วยเงินหนึ่งร้อยตำลึง บางทีอีกไม่กี่วันท่านอ๋องก็จะยอมรับพระชายาจากก้นบึ้งของหัวใจ และต่อไปก็จะไม่หลบท่านอีกแล้ว การเข้าใจผิดก่อนหน้านี้มันคุ้มค่าจริง ๆ บางทีท่านอ๋องอาจจะรู้สึกผิดในใจ"หลิ่วเซิงเซิงฟังจนหูเป็นเสี้ยนแล้ว "เลิกฝันกลางวันได้ไหม? เขาจะรู้สึกผิด? เองคิดมากไปแล้ว""พระชายา พวกเราต้องคิดในแง่ดี ท่านดูสิหลายปีมานี้ ท่านอ๋องเคยให้รางวัลอะไรแก่ท่านที่ไหน?"เสี่ยวถังพูดอย่างมีความสุขและเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอีกครั้ง "ท่านกำลังวางแผนที่จะเขียนจดหมายถึงท่านอ๋องเหรอ? อายที่จะแสดงความดีใจในใจใช่ไหม ดังนั้น..."ก่อนที่จะพูดจบก็เห็นตัวหนังสือใหญ่ "หย่า" และรอยยิ้มบนใบหน้าเสี่ยวถังก็แข็งทื่อทันที"พระชายา ทำไมท่านถึง...""ถึงอะไร? เจ้ายังคิดว่า

หนานมู่เจ๋อชงชาแก้วหนึ่งให้ตัวเองด้วยสีหน้าสงบ แต่ขณะที่ชง แต่น้ําในแก้วกลับล้นเต็มโต๊ะทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดมาก และมือที่ถือกาน้ำชาก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้เสียงดัง "ปัง" เขาก็ทิ้งกาน้ำชาไปที่ทางเดินที่อยู่ห่างไกลรู้สึกร้อนไปทั้งตัว มือเท้าเริ่มอ่อนแรง และเวียนหัว...รู้สึกเหมือนโดนวางยา"หลิ่วเซิงเซิง เจ้ากล้าดีมาก!"เขาที่เคยถูกยามาครั้งหนึ่งแล้ว รู้ดีว่าตัวเองโดนวางยาจริง ๆเขาไม่เคยคิดเลยว่า รอดจากพิษร้ายแรง กลับไม่สามารถหลีกเลี่ยงยานี้ได้!ตอนนั้นเคยโดนวางยาที่จวนอ๋องครั้งหนึ่ง ตอนนี้ออกจากจวนอ๋อง คาดไม่ถึงว่าจะโดนวางยานี้อีก หนานมู่เจ๋อโกรธมาก!คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเริ่มกลับตัวกลับใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้า..."ท่านอ๋อง ตามไม่ทัน!"เสี่ยวเจียงกระโดดเข้ามาจากนอกหน้าต่างอย่างกระอักกระอ่วน แล้วเดินไปที่โต๊ะของเขาด้วยความหอบ"คนนั้นมีศิลปะการต่อสู้สูงมาก สันนิษฐานว่าเป็นคนของที่แก๊งอู่ชิวอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนนี้เขาวิ่งหนีไปอย่างกะทันหัน อาจเป็นเพราะคนที่พามาไม่พอ ไม่แน่ว่าอีกไม่นานอาจจะพาคนมา แต่ก็อาจจะเลิกแอบโจมตีหลังจากถูกพวกเราจับได้ หรือเรากลับไปก่อนดีไหม?"ขณ

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนภูมิใจมาก "ชู่ เจ้าเบาเสียงหน่อย วันนี้ละครใหญ่ต้องหาคนมาดูเพิ่มถึงจะสนุก ก็ให้เธอกลับไปทําตัวอัปลักษณ์ก่อน ข้าจะไปตามท่านพ่อมาด้วย ดูว่าหลังจากพ่อรู้ด้านที่น่าเกลียดของเธอแล้ว ยังจะตามใจเธอขนาดนั้นไหม""..."จริง ๆ แล้วหลิ่วเซิงเซิงสามารถเปิดเผยแผนการสมคบคิดของพวกเขาได้ในตอนนี้ เนื่องจากคนรอบข้างจํานวนมากเป็นพยานและสามารถพิสูจน์ได้ว่าคนในหอชมดอกไม้ถูกชายสองคนฆ่าแต่เธอกลับขี้เล่นและอยากจะทำให้ชะตากรรมของคนสองคนนี้แย่ลงเมื่อพวกเธอรู้ว่าแผนการที่จะเล่นงานตัวเองไปเล่นงานหนานมู่เจ๋อแทน ไม่รู้ว่าจะยังยิ้มออกไหมรอหนานมู่เจ๋อเห็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนมาฟ้อง ไม่รู้ว่าจะมีหน้าแบบไหนเพื่อที่จะทำให้พวกหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเชื่อว่าเธอถูกวางยา หลิ่วเซิงเซิงจึงแอบปัดแก้มบนใบหน้าเล็กน้อย แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนทั้งสองไม่ได้ตามมาทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไปหาคนมาดูความน่าเกลียดของเธอมากขึ้นดีมากหลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้ห้าม ตนกลับไปช่วยล้างหนานมู่เจ๋อก่อน ไม่งั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหนานมู่เจ๋อ ฉากนี้คงไม่น่าตื่นเต้นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนมั่นใจในชัยชนะในครั้งนี้ เนื่องจากหลิ่วเซิงเซิงถูกวางย

สําหรับหลิ่วเซิงเซิงนั่นเป็นประโยคธรรมดา ๆ แต่เสี่ยวเจียงฟังจบกลับเย็นลงทันที ป้อนยาปากต่อปาก?เขาจะกล้าได้ยังไง!โม่เล่าเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากด้วยความเขินอายและพูดอย่างสั่นเทา: "พระชายา ท่านพูดอะไรน่ะ?"หลิ่วเซิงเซิงจริงจังมาก "ข้าพูดไม่ถูกต้องเหรอ? ตอนนี้ท่านอ๋องดื่มยาไม่ได้เลย มีแต่วิธีนั้นเท่านั้นที่จะทําให้เขาดื่มยาลงไปได้ ถ้าไม่ป้อนยาเข้าไปอีก เขาจะตายหรือพังแล้ว ถึงเวลานั้นจริง ๆ พวกเราก็ต้องจบเห่แล้ว"นอกจากนี้การให้ยาต่อหน้าความเป็นความตายหมายเป็นอะไร?และเป็นผู้ชายทั้งหมดแล้วจะมีอะไร?เสี่ยวเจียงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างจริงจัง: "พระชายา ท่านพูดแบบนี้ได้อย่างไร ท่านอ๋องไม่ใช่ข้าน้อยที่จะสัมผัสได้! ต่อให้ให้ยาแบบนั้น ก็น่าจะเป็นท่านทถึงจะถูก!"เมื่อโม่เล่าได้ยินก็พยักหน้าทันที "เป็นเหตุผลแบบนี้..."หลิ่วเซิงเซิงกล่าวกับพวกเขาอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า "นี่มีอะไร ป้อนยาให้กินแค่นั้นเอง ถ้ายังชักช้าเกิดเรื่องจริง ๆ แล้ว"เมื่อเห็นทั้งสองคนลังเล หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: "ข้าเองข้าเอง"เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็เดินไปที่เตียงจิบยาเข้าปาก แล้วจูบริมฝีปากของหนานมู่เจ๋อด้วย

เสี่ยวเจียงอายมากที่หยิบยามาและเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิง "พระชายา นี่เป็นยาดีมาก...""ไม่ต้อง ข้ามี"หลิ่วเซิงเซิงมีจริง ๆ ไม่ว่ายาของพวกเขาจะดีแค่ไหนก็สู้ของตัวเองไม่ได้อีกอย่าง เวลาโบยเธอดุขนาดนั้น ตอนนี้มาแกล้งทําเป็นคนดีอะไรอีก?เสี่ยวเจียงรู้สึกผิด "พระชายาอย่าโกรธเลย ท่านก็รู้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมาก นอกจากนี้ท่านเคยวางยาท่านอ๋องมาก่อน เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะเข้าใจผิด""ข้ารู้ ข้าไม่ได้โทษพวกเจ้าสักหน่อย ตอนนี้เจ้าอยากจะบอกว่าเมื่อก่อนข้าเลวแค่ไหน ถึงแม้ว่าจะโดนจับโบยอยู่ที่นั่นกี่ทีข้าก็สมควรแล้ว?"เสี่ยวเจียงรีบพูดว่า: "ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..."หลิ่วเซิงเซิงแค่ยิ้ม แล้วก็เดินโซเซออกไปเดิมทีก็โดนโบยไปสามสิบที อาการบาดเจ็บยังไม่หายดีเลย ตอนนี้โดนโบยไปอีกหลายที เธอกลัวเธอเดินไปแล้วจะล้มแต่เธอล้มไม่ได้!มีคนรอดูเรื่องตลกของเธอมากมาย เธอต้องเดินกลับ แม้จะเจ็บแทบตายก็ตาม!เมื่อมองดูเธอถอยกลับ เสี่ยวเจียงก็รู้สึกผิดจริง ๆในห้องนอน หนานมู่เจ๋อนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง ยื่นมือออกมาลูบหัวเขาต้องบ้าไปแล้ว ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจในตอนนี้?ที่บ้ากว่านั้นคือ