หนานมู่เจ๋อชงชาแก้วหนึ่งให้ตัวเองด้วยสีหน้าสงบ แต่ขณะที่ชง แต่น้ําในแก้วกลับล้นเต็มโต๊ะทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดมาก และมือที่ถือกาน้ำชาก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้เสียงดัง "ปัง" เขาก็ทิ้งกาน้ำชาไปที่ทางเดินที่อยู่ห่างไกลรู้สึกร้อนไปทั้งตัว มือเท้าเริ่มอ่อนแรง และเวียนหัว...รู้สึกเหมือนโดนวางยา"หลิ่วเซิงเซิง เจ้ากล้าดีมาก!"เขาที่เคยถูกยามาครั้งหนึ่งแล้ว รู้ดีว่าตัวเองโดนวางยาจริง ๆเขาไม่เคยคิดเลยว่า รอดจากพิษร้ายแรง กลับไม่สามารถหลีกเลี่ยงยานี้ได้!ตอนนั้นเคยโดนวางยาที่จวนอ๋องครั้งหนึ่ง ตอนนี้ออกจากจวนอ๋อง คาดไม่ถึงว่าจะโดนวางยานี้อีก หนานมู่เจ๋อโกรธมาก!คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเริ่มกลับตัวกลับใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้า..."ท่านอ๋อง ตามไม่ทัน!"เสี่ยวเจียงกระโดดเข้ามาจากนอกหน้าต่างอย่างกระอักกระอ่วน แล้วเดินไปที่โต๊ะของเขาด้วยความหอบ"คนนั้นมีศิลปะการต่อสู้สูงมาก สันนิษฐานว่าเป็นคนของที่แก๊งอู่ชิวอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนนี้เขาวิ่งหนีไปอย่างกะทันหัน อาจเป็นเพราะคนที่พามาไม่พอ ไม่แน่ว่าอีกไม่นานอาจจะพาคนมา แต่ก็อาจจะเลิกแอบโจมตีหลังจากถูกพวกเราจับได้ หรือเรากลับไปก่อนดีไหม?"ขณ
"พระชายายังกล้ามาอีก"เสี่ยวเจียงมองเธอด้วยความโกรธ พูดพลางเอื้อมมือไปผลักเธอไปข้าง ๆ ดูเหมือนจะรังเกียจเธอที่ขวางทางเมื่อมองดูท่าทางรังเกียจของเขา หลิ่วเซิงเซิงก็สับสน ทัศนคติของชายคนนี้เปลี่ยนไปเร็วเกินไปหรือเปล่า?เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว?ทำไมรู้สึกว่าตัวเองอยู่ดี ๆ ก็โดนรังเกียจ?เห็นเสี่ยวเจียงกำลังจะนั่งรถม้าออกไป หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างรวดเร็ว: "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าแค่อยากให้เจ้ามอบจดหมายนี้ให้กับท่านอ๋อง นี่คือ...""ท่านยังนิสัยแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยเหรอ?"เสี่ยวเจียงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคืองว่า: "พระชายา ไม่ใช่ว่าข้าน้อยไม่ไว้หน้าท่าน ท่านไม่รู้ความจริง ๆ ไร้ยางอายเกินไป ทุกอย่างต้องทําซ้ำแล้วซ้ำอีก ท่านไม่คิดว่าท่านปัญญาอ่อนมากและไร้ความปราณีเกินไปเหรอ?""ข้าทำอะไรอีก?""ท่านรู้อยู่แก่ใจ ข้าน้อยก็ไม่มีสิทธิ์พูดเยอะ ขอให้พระชายาโชคดีเถอะ!"พูดจบรถม้าก็มุ่งไปข้างหน้าหลิ่วเซิงเซิงถูกด่าจนสีหน้างงงวย เดินไปที่รถม้าก็ตะโกนว่า: "เห้ย ไม่จําเป็นมั้ง? พูดให้ชัดเจนสิ!""ไปให้พ้น!"เสียงของหนานมู่เจ๋อดังมาจากภายในรถม้า เสียงที่เย็นชาและโกรธเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าเมื่อเห็น
หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนภูมิใจมาก "ชู่ เจ้าเบาเสียงหน่อย วันนี้ละครใหญ่ต้องหาคนมาดูเพิ่มถึงจะสนุก ก็ให้เธอกลับไปทําตัวอัปลักษณ์ก่อน ข้าจะไปตามท่านพ่อมาด้วย ดูว่าหลังจากพ่อรู้ด้านที่น่าเกลียดของเธอแล้ว ยังจะตามใจเธอขนาดนั้นไหม""..."จริง ๆ แล้วหลิ่วเซิงเซิงสามารถเปิดเผยแผนการสมคบคิดของพวกเขาได้ในตอนนี้ เนื่องจากคนรอบข้างจํานวนมากเป็นพยานและสามารถพิสูจน์ได้ว่าคนในหอชมดอกไม้ถูกชายสองคนฆ่าแต่เธอกลับขี้เล่นและอยากจะทำให้ชะตากรรมของคนสองคนนี้แย่ลงเมื่อพวกเธอรู้ว่าแผนการที่จะเล่นงานตัวเองไปเล่นงานหนานมู่เจ๋อแทน ไม่รู้ว่าจะยังยิ้มออกไหมรอหนานมู่เจ๋อเห็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนมาฟ้อง ไม่รู้ว่าจะมีหน้าแบบไหนเพื่อที่จะทำให้พวกหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเชื่อว่าเธอถูกวางยา หลิ่วเซิงเซิงจึงแอบปัดแก้มบนใบหน้าเล็กน้อย แต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนทั้งสองไม่ได้ตามมาทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเธอไปหาคนมาดูความน่าเกลียดของเธอมากขึ้นดีมากหลิ่วเซิงเซิงก็ไม่ได้ห้าม ตนกลับไปช่วยล้างหนานมู่เจ๋อก่อน ไม่งั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหนานมู่เจ๋อ ฉากนี้คงไม่น่าตื่นเต้นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนมั่นใจในชัยชนะในครั้งนี้ เนื่องจากหลิ่วเซิงเซิงถูกวางย
เมื่อมองไปที่หนานมู่เจ๋อที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ตอนนี้อาการของท่านอ๋องไม่ดี ทางที่ดีอย่าโกรธเกินไป ยิ่งโกรธมาก เลือดก็ยิ่งไหลเร็ว ผลของยาก็จะทํางานเท่านั้น..."ก่อนที่หลิ่วเซิงเซิงจะพูดจบด้วย "ป๋อม" หนานมู่เจ๋อก็ดึงหลิ่วเซิงเซิงลงไปในน้ำโดยตรง และก่อนที่หลิ่วเซิงเซิงจะทันโต้ตอบ เขาก็รัดคอของหลิ่วเซิงเซิงเรียบร้อยแล้ว!ดวงตาของเขาแดงก่ำ "ข้าถามว่า ใครให้เจ้าเข้ามา?"หลิ่วเซิงเซิงตบมือเขาอย่างแรง ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจเหรอ เขายังคงแข็งแกร่งมากแม้จะเป็นแบบนี้ก็ตามเธอหายใจไม่ออก...หลังจากผลักมือเขาออกไปได้ในที่สุด หลิ่วเซิงเซิงก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ชายคนนี้บ้าไปแล้ว เขาอยากจะฆ่าตน!ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งหนี หนานมู่เจ๋อก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแรงด้วยเหตุผลบางอย่าง เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้มากในใจ แต่ในขณะนี้เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีกลิ่นหอมมากจริง ๆต้องเป็นผลของยา!หนานมู่เจ๋อในใจรู้สึกรังเกียจมาก แต่มือของเขากลับจับเธอไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเขาจะตายกะทันหันหากปล่อยเธอไปเขาก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่อึดอัดเกินไปจริง ๆ!ท
สําหรับหลิ่วเซิงเซิงนั่นเป็นประโยคธรรมดา ๆ แต่เสี่ยวเจียงฟังจบกลับเย็นลงทันที ป้อนยาปากต่อปาก?เขาจะกล้าได้ยังไง!โม่เล่าเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากด้วยความเขินอายและพูดอย่างสั่นเทา: "พระชายา ท่านพูดอะไรน่ะ?"หลิ่วเซิงเซิงจริงจังมาก "ข้าพูดไม่ถูกต้องเหรอ? ตอนนี้ท่านอ๋องดื่มยาไม่ได้เลย มีแต่วิธีนั้นเท่านั้นที่จะทําให้เขาดื่มยาลงไปได้ ถ้าไม่ป้อนยาเข้าไปอีก เขาจะตายหรือพังแล้ว ถึงเวลานั้นจริง ๆ พวกเราก็ต้องจบเห่แล้ว"นอกจากนี้การให้ยาต่อหน้าความเป็นความตายหมายเป็นอะไร?และเป็นผู้ชายทั้งหมดแล้วจะมีอะไร?เสี่ยวเจียงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างจริงจัง: "พระชายา ท่านพูดแบบนี้ได้อย่างไร ท่านอ๋องไม่ใช่ข้าน้อยที่จะสัมผัสได้! ต่อให้ให้ยาแบบนั้น ก็น่าจะเป็นท่านทถึงจะถูก!"เมื่อโม่เล่าได้ยินก็พยักหน้าทันที "เป็นเหตุผลแบบนี้..."หลิ่วเซิงเซิงกล่าวกับพวกเขาอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า "นี่มีอะไร ป้อนยาให้กินแค่นั้นเอง ถ้ายังชักช้าเกิดเรื่องจริง ๆ แล้ว"เมื่อเห็นทั้งสองคนลังเล หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: "ข้าเองข้าเอง"เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็เดินไปที่เตียงจิบยาเข้าปาก แล้วจูบริมฝีปากของหนานมู่เจ๋อด้วย
ทันทีที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดจบ แม่ทัพหลิ่วก็คุกเข่าลงบนพื้น "ฝ่าบาทอ๋องชาง เซิงเซิงไม่ได้ตั้งใจ! ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งอย่างเธอไม่สามารถฆ่าคนได้มากมายขนาดนั้น เรื่องนี้ต้องมีความเข้าใจผิดแน่ ๆ !"คำพูดของแม่ทัพหลิ่วทำให้หนานมู่เจ๋อหน้าดำทันทีเสี่ยวเจียงก็ขมวดคิ้วเช่นกัน "แม่ทัพหลิ่ว ท่านหมายถึงอะไร? พระชายาฆ่าใคร?"แม่ทัพหลิ่วมองดูหลิ่วเซิงเซิงด้วยความเกลียดชัง โดยไม่รู้ว่าร่างที่สั่นเทาของเธออ่อนแอเพียงใดแต่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนแสร้งทำเป็นพูดว่า: "พวกท่านยังไม่รู้เหรอ? ก็ใช่ เรื่องใหญ่ขนาดนั้น พี่สาวต้องไม่กล้าบอกท่านแน่ ๆ บางทีเธอยังใส่ร้ายว่าข้าวางยาให้นางไปพบผู้ชาย...""เฉี่ยนเฉี่ยน เจ้าหุบปากไปเลย เรื่องนี้ต้องมีความเข้าใจผิดแน่ ๆ พวกเรามาอธิบายให้เซิงเซิง!"แม่ทัพหลิ่วดุหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยน และเห็นได้ชัดว่าเขากังวลเกี่ยวกับหลิ่วเซิงเซิง จริง ๆก็ไม่เชื่อในความเป็นคนของเธอจริง ๆ…มีความรักของพ่อแต่ไม่มากหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดด้วยใบหน้าหน้าซื่อใจคด: "ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านต้องการปกป้องท่านพี่ แต่ครั้งนี้ท่านพี่ทําผิดจริง ๆ ข้าเห็นท่านพี่คบชู้ด้วยตาตัวเองจริง ๆ และยังคบคนกลุ่มใหญ่ด้
เสี่ยวเจียงอายมากที่หยิบยามาและเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิง "พระชายา นี่เป็นยาดีมาก...""ไม่ต้อง ข้ามี"หลิ่วเซิงเซิงมีจริง ๆ ไม่ว่ายาของพวกเขาจะดีแค่ไหนก็สู้ของตัวเองไม่ได้อีกอย่าง เวลาโบยเธอดุขนาดนั้น ตอนนี้มาแกล้งทําเป็นคนดีอะไรอีก?เสี่ยวเจียงรู้สึกผิด "พระชายาอย่าโกรธเลย ท่านก็รู้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมาก นอกจากนี้ท่านเคยวางยาท่านอ๋องมาก่อน เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะเข้าใจผิด""ข้ารู้ ข้าไม่ได้โทษพวกเจ้าสักหน่อย ตอนนี้เจ้าอยากจะบอกว่าเมื่อก่อนข้าเลวแค่ไหน ถึงแม้ว่าจะโดนจับโบยอยู่ที่นั่นกี่ทีข้าก็สมควรแล้ว?"เสี่ยวเจียงรีบพูดว่า: "ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..."หลิ่วเซิงเซิงแค่ยิ้ม แล้วก็เดินโซเซออกไปเดิมทีก็โดนโบยไปสามสิบที อาการบาดเจ็บยังไม่หายดีเลย ตอนนี้โดนโบยไปอีกหลายที เธอกลัวเธอเดินไปแล้วจะล้มแต่เธอล้มไม่ได้!มีคนรอดูเรื่องตลกของเธอมากมาย เธอต้องเดินกลับ แม้จะเจ็บแทบตายก็ตาม!เมื่อมองดูเธอถอยกลับ เสี่ยวเจียงก็รู้สึกผิดจริง ๆในห้องนอน หนานมู่เจ๋อนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง ยื่นมือออกมาลูบหัวเขาต้องบ้าไปแล้ว ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจในตอนนี้?ที่บ้ากว่านั้นคือ
มู่ชิงชิงสะดุ้ง "เซินเอ๋อ เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร? เด็กคนนั้นแข็งทื่อไปทั้งตัว แถมครอบครัวของเขายังร้องไห้แบบนั้นด้วย..."ขณะพูด เธอถอนหายใจ "ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนใจดีเช่นกัน แต่เราไม่สามารถจัดการกับเรื่องประเภทนี้ได้ ไปกันเถอะ"หลิ่วเซิงเซิงพูดว่า: "มีอะไรติดอยู่ในคอของเด็กคนนี้หรือเปล่า?"จู่ ๆ ก็ได้ยินคนข้างถนนเอ่ยปาก หลายคนที่อยู่ในความเศร้าโศกก็หันมามองเธอทันใดนั้นเธอหลิ่วเซิงเซิงก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และพูดอีกครั้ง "เขายังไม่ตาย"บางทีพวกเขาอาจจะเศร้าเกินไป คนเหล่านั้นขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจเธอ มีแต่คนแก่พูดว่า "กินของผิด แต่เมื่อกี้เขาหมดลมหายใจแล้ว"หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและนั่งยอง ๆ ข้างเด็ก เธอไม่สนใจการจ้องมองของทุกคน เธอสัมผัสได้ถึงชีพจรของเด็กโดยตรง จากนั้นตรวจดูคอของเขา"เขาเพิ่งหมดสติใช่ไหม? เพิ่งหมดลมหายใจ พวกท่านให้เขากินอะไร?"ผู้หญิงที่ร้องไห้สับสนกับเธอและยังคงนิ่งเงียบชายชราถามว่า: "แม่นางเป็นใคร?""ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามเรื่องนี้ ข้ากําลังถามพวกท่านอยู่!"หญิงคนนั้นร้องไห้และกล่าวว่า: "ไม่ได้กินอะไรเลย จู่ ๆ ก็ล้มลงก
"ชีวิตและความตายของคนคนหนึ่งไม่สำคัญเท่ากับชาวบ้าน ถ้าวันนั้นเป็นเจ้าและข้าสองคนไปช่วยที่ประตูเมือง ชาวบ้านทั้งเมืองมองด้วยสายตาเย็นชา งั้นวันนี้ข้าก็จะมองด้วยตาเย็นชา แต่วันนั้นชาวบ้านทั้งเมืองมาช่วยเหลือ พวกเขาเห็นแก่หน้าข้ามาก แม้ว่าพวกเขาจะเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาก็ไปแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนี้ข้าก็ไม่เข้าไปยุ่งไม่ได้ นี่จึงเป็นการไปมาหาสู่กันตามมารยาท"สายตาของหลิ่วเซิงเซิงแน่วแน่มาก "ถ้าไม่ใช่โรคระบาด การมาของเราก็แค่ไร้ประโยชน์ แต่ถ้าเป็นโรคระบาดจริง ๆ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ อย่างที่หมอเหอพูด นี่เป็นพื้นฐานที่สุดในฐานะหมอ"อี้โจวถอนหายใจ "ท่านเป็นแบบนี้มาตลอด คนที่ทำดีแก่ท่านก็จำได้ ก็เหมือนคนที่ทำไม่ดีแก่ท่าน ท่านก็จำได้ ท่านพูดมีเหตุผลอย่างนี้ ข้าจะได้ไม่กล้าพูดว่าท่านเป็นห่วงอ๋องชางแล้ว""แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า "อย่าเดาไปทั่ว"ขณะที่อี้โจวกำลังจะพูด หมอทุกคนที่อยู่ข้างหน้าก็เข้าไปแล้ว และในไม่ช้าพวกเขาก็ส่ายหัวออกมาหมอเหอกลับมาหาหลิ่วเซิงเซิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่นาง ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูเลย มันเป็นโรคระบาดจริง ๆ"เมื่อเห็นสีหน
หนานมู่เจ๋อเพียงมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ ร้านขายยาแห่งนี้ไม่ใหญ่นักและไม่ต่างจากร้านขายยาอื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่โดยบังเอิญ เขาเหลือบมองบันไดข้าง ๆ แล้วถามว่า "ชั้นสองเป็นที่พักผ่อนของพวกเจ้าเหรอ ?"หมอเหอยิ้มและกล่าวว่า "ตอบฝ่าบาท ชั้นบนเป็นห้องผู้ป่วย ให้ผู้ป่วยหนักบางคนได้พักผ่อน"เฉินเหลียงเฟิงพยักหน้าอย่างชื่นชม "มีห้องผู้ป่วยในร้านขายยา ค่อนข้างหายาก"หมอเหอกล่าวว่า "นี่คือความคิดของหมอเทวดาหลิ่วทั้งหมด เธอบอกว่าผู้ป่วยบางคนมีไข้สูงไม่ลด ถ้าอยู่บ้านตลอดเวลา ไข้นาน ๆ จะเผาสมอง ถ้ารุนแรงหน่อยก็ควรอยู่ที่ร้านขายยา มีอะไรก็แก้ไขได้ทันที""หมอเทวดาหลิ่วของพวกเจ้าอยู่ชั้นบนหรือเปล่า?"หนานมู่เจ๋อจู่ ๆ ก็ถามขึ้นหมอเหอพยักหน้า "ให้ข้าน้อยไปเชิญเธอลงมามั๊ย?""อ๋องชาง ท่านเจ้าเมือง มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกจากนอกประตู จากนั้นองครักษ์ก็รีบเข้ามา ทันทีที่เข้ามา ก็คุกเข่าลงบนพื้น "มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"หนานมู่เจ๋อหงุดหงิดเล็กน้อย "พูดมา""โรคระบาด โรคระบาดเข้ามาในเมืองแล้ว หลายคนในเมืองมีอาการอาเจียนด้วยกัน ริมฝีปากของพวกเขาเป็นสีม่วง กินอะไรก็
ราวกับว่าศรัทธาทั้งหมดของเขาพังทลายลงในขณะนี้ หรงหรงก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้นเธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความหวาดกลัว "เจ้า เจ้าวางแผนข้า?"หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ "จะพูดได้ยังไงว่าเป็นแผนการ? ทุกคำที่เจ้าพูดนั้นเจ้าเป็นคนพูดเอง และทุกการกระทำที่เจ้าทำนั้นถูกวางแผนอย่างรอบคอบด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าเองที่มาที่นี่เพื่อข่มขู่ข้า ข้าไม่ใช่พยาธิในท้องของเจ้า จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามาที่นี่แล้วจะทำเรื่องแบบนี้?"ขณะพูด เธอก็เอามือแตะหน้าตัวเองอีกครั้ง "ตบนั้นเจ็บใช่ไหม? เห้อ ครั้งที่แล้วเจ้าก็ทำแบบนี้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าคิดยังไง บางทีคนหน้าหนาตบยังไงก็ไม่เจ็บใช่ไหมล่ะ?"หรงหรงสั่นไปหมด "มันมากเกินไปแล้ว! พวกเจ้าทำมากเกินไปแล้ว...""พอแล้ว!"จู่ ๆ เฉินโย่วก็ขัดจังหวะเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา "ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? แล้วใครกันแน่ที่หลอกลวง? หรงหรง เจ้าไม่คิดจะอธิบายให้ข้าฟังหน่อยเหรอ?"หรงหรงตื่นตระหนก "สามี ท่านอย่าถูกหลอก นี่เป็นแผนการของพวกเขาทั้งหมด พวกเขาจงใจนัดข้ามา จงใจนำข้าให้พูดคำที่ไม่ดีเหล่านั้น แล้วจงใจพาท่านไปที่ประตู ทุกอย่างเป็นไปโดยเจตนา พวกเขาแค่คิดจะ
อี้โจวโกรธมาก ขณะที่กำลังจะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปอย่างเย็นชา "เดิมทีพวกเรากำลังจะไป ในเมื่อฮูหยินน้อยกระตือรือร้นมาก ข้าคิดว่าเราอยู่ต่อดีกว่า"สีหน้าสาวใช้เปลี่ยนไป "เจ้ารู้ตัวเองมั๊ยว่ากำลังพูดอะไรอยู่?""ในเมื่อเจ้านำคำพูดมาด้วยความกระตือรือร้นขนาดนี้ งั้นข้าก็ต้องกระตือรือร้นหน่อย เจ้าก็ช่วยข้าบอกฮูหยินน้อยด้วย นัดเธอไปพบที่หย่งชุนถังพรุ่งนี้เถอะ ถ้าเธอไม่มา เรื่องราวความเจ้าชู้ของเธอในเมืองหลวงในอดีตก็จะสะเทือนในเจียงเฉิง"เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลิ่วเซิงเซิง สาวใช้ก็โกรธมาก "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ฮูหยินน้อยของเจ้าเข้าใจก็พอ"หลังจากพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็ปิดประตูอย่างไม่เกรงใจและกลอกตา "อะไรวะเนี่ย"อี้โจวยังเยาะเย้ยว่า "ไม่ดูตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นยังไงยังกล้ามาขู่ ผู้หญิงคนนั้นช่างปัญญาอ่อนไม่รู้เรื่อง!""กลัวว่าสมองจะใช้ในการหลอกลวงผู้ชายอย่างเดียว"หลิ่วเซิงเซิงดูถูกเหยียดหยามและกระซิบคำพูดสองสามคำกับอี้โจว ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิ่วเซิงเซิงมาถึงหย่งชุนถัง หรงหรงก็รออยู่ที่ประตูมาน
ดวงตาหนานมู่เจ๋อกระตือรือร้น และหลังจากพูดแล้ว เขาก็เดินไปยังทิศทางที่หลิ่วเซิงเซิงจากไปหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ท่านเจ้าเมืองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา"ฝ่าบาท ฝั่งหยุนตูมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!"หนานมู่เจ๋อหายใจเข้าลึกและต้องหยุด "เกิดอะไรขึ้น?""ตอบฝ่าบาท รายงานจากแนวหน้า หยุนตูไม่ได้ถอนกำลัง แต่ตั้งค่ายอยู่บนทุ่งหญ้าไม่ไกลจากประตูเมืองของเรา เกรงว่าเขาจะต้องทำสงครามที่ยืดเยื้อกับเรา!"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็รีบถามว่า "ยืนอยู่บนกำแพงเมือง สามารถเห็นค่ายของพวกเขาไหม?""อยู่ค่อนข้างไกล แต่ถ้ายืนสูง ๆ ก็จะมองเห็นได้นิดหน่อย"เจ้าเมืองพูดอย่างจริงจัง "ฝ่าบาทจะเสด็จไปดูหรือไม่?"หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะฟุ้งซ่านเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินคำเตือนของเสี่ยวเจียง เขาก็พยักหน้า"ไปกันเถอะ""..."ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากจวนเจ้าเมือง ขี่ม้าและรีบไปที่ประตูเมืองด้วยเหตุผลบางอย่าง นับตั้งแต่เขาเห็นรอยแผลเป็นบนหลัง หัวใจของหนานมู่เจ๋อก็สับสน รู้สึกเสมอว่าร่างด้านหลังนั้นคุ้นเคยมาก...เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง พระชายาไม่อยู่
เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าหนานมู่เจ๋อ จะจำตัวเองได้หรือไม่เมื่อเขาเห็นตัวเอง...โชคดีที่หนานมู่เจ๋อไม่ได้มาทางพวกเขา แต่เลี้ยวไปทางแยกถนนข้างหน้า คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็ก้มหน้าลงและทำความเคารพ หลิ่วเซิงเซิงและอี้โจวก็ก้มศีรษะลงเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขาจนกระทั่งร่างของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป อี้โจวก็เงยหน้าขึ้น "ข้าไม่เคยเห็นท่านกลัวอะไรเลย ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะกลัวการพบกับอ๋องชาง…""ม่ใช่ว่ากลัว แค่ไม่อยาก""ได้ยินมาว่าอ๋องชางรักท่านมาก ดูออกว่าท่านก็มีเขาอยู่ในใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหลบหน้าไม่ไปพบ?"หลิ่วเซิงเซิงเงียบ "บอกไม่ถูก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าข้าไม่เคยคิดที่จะอยู่ในจวนลึกไปตลอดชีวิต พอคิดว่าอนาคตอาจจะต้องแบ่งปันสามีของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น ก็ยากที่จะยอมรับ แทนที่จะอยู่ที่นั่นและรอให้ตัวเองจมลึก สู้ใจร้ายหน่อย ไม่ต้องเจอกันอีก""แต่ข้าได้ยินมาว่า อ๋องชางขัดพระราชโองการ และไม่ได้แต่งงานกับนางสนมใด ๆ เลย…"อี้โจวกระซิบ "เป็นไปได้ไหมที่ระหว่างท่านสองคนมีความเข้าใจผิดมากมาย?""อาจจะ
มีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดื่มเฉลิมฉลอง หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการคุยกับพวกเขา แต่เธอกลัวที่จะดึงดูดความสนใจมากเกินไป เธอจึงพยักหน้า ยกแก้วขึ้นแล้วชนกับหรงหรงหรงหรงยิ้มแล้วจิบชา "ข้าคิดมาตลอดว่าคุณชายคือหมอเทวดาหลิ่ว แต่หลังจากได้ยินพวกเขาพูดในวันนี้ข้าจึงรู้ว่าที่แท้เป็นแม่นาง พูดตามตรง ข้าตกใจมาก ข้าไม่ไม่คิดว่าแม่นางจะเป็นวีรสตรี เคยทำไม่ดีมาก่อน หวังว่าแม่นางจะไม่ใส่ใจ"หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการสุภาพกับเธอ แค่อยากดื่มให้เสร็จและจากไปโดยเร็วแต่แก้วเหล้าสัมผัสริมฝีปาก ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นยา เป็นยาระบาย...เธอเยาะเย้ย เหลือบมองสาวใช้ที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ จากนั้นมองดูรอยยิ้มอันน่ายินดีของหรงหรง แล้วเธอก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีแต่ยังคงยกแก้วเหล้าและดื่มจนหมดคิดว่าครั้งนี้หรงหรงคือสำนึกผิดจากใจจริง ไม่คิดว่าจะอยากให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนอื่นเมื่อเห็นเธอดื่ม หรงหรงก็ดูมีความสุขมาก พูดจาสุภาพสองสามคำแล้วเดินไปที่ห้องโถงบางทีเธออาจตื่นเต้นเกินไป แม้ว่าจู่ ๆ จะรู้สึกเจ็บแปลบที่น่อง แต่เธอก็ไม่ได้จริงจังกับมันและปฏิบัติต่อมันเหมือนกับยุงกัดหลิ่วเซิงเซิงสะบั
สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่วเฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็วเขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิงเห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไปในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน""ได้ ขอรับ...""..."จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง
เชียงไชโย เสียงตะโกน ตะโกนออกมาทีละคน!นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าในเมืองจะมีทหารไม่ถึงสองหมื่นนาย แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าทหารแต่ละคนจะมีทหารหลายพันนายอยู่ข้างหลังพวกเขา!เมื่อมีชาวบ้านเข้าร่วม สงครามก็พลิกกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รักษาประตูเมืองได้เท่านั้น แต่กองทัพศัตรูที่หลงผิดปีนขึ้นไปบนกำแพงก็ถูกโค่นล้มทีละคนและพ่ายแพ้เหมือนภูเขา!แม้แต่หนานมู่เจ๋อที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ มีเพียงทหารเท่านั้นที่ปกป้องชาวบ้านมาตลอด เคยเห็นชาวบ้านช่วยเหลือทหารที่ไหน?ใครกันที่มีแรงดึงดูดอันทรงพลังเช่นนี้?บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจของทหารอยู่ในระดับสูง และชาวบ้านต่างเคลื่อนย้ายอาวุธและช่วยเหลือ เกือบทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านศัตรู!ใต้กำแพงเมืองชาวบ้านตะโกนเสียงดัง"ออกแรงหน่อย! ทุกคนอดทนไว้!""แม่งเอ๊ย ถ้าไม่กลัวว่าพวกเขามีโรคระบาด คงจะเปิดประตูเมืองและฆ่าเต่าพวกนี้!""ทุกคนสู้ ๆ!""..."สงครามยังคงดำเนินต่อไป และไม่มีใครสังเกตเห็นร่างทั้งสองยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ บนหลังคาในระยะไกล"ฉากนี้ ทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นจริง ๆ"เสี่ยวกงถอนหายใจและกล่าวเ