เมื่อได้ยินสิ่งนี้ อี้โจวก็โกรธมาก "พวกเขากล้าดี! ตัวเองล้มเองยังกล้าใส่ร้ายพวกเราอีก ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจและไร้ยางอายจริง ๆ เจ้าเมืองน้อยตาบอดเหรอ? เขาไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจน ก็บอกว่าจะทุบร้านเราเหรอ?"หมอเหอถอนหายใจ"ก็ไม่คิดว่าฮูหยินน้อยจะเป็นคนแบบนี้ แต่ทีแม่นางให้ฮูหยินน้อยคุกเข่าอยู่ข้างนอก เจ้าเมืองน้อยก็ค่อนข้างไม่พอใจ ตอนนี้ฮูหยินน้อยล้มแบบนี้ ทั้งร้องไห้ฟูมฟายว่าถูกพวกเราตี เจ้าเมืองน้อยโกรธก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าไม่ได้จริง ๆ แม่นางไปที่จวนเจ้าเมืองหน่อยดีกว่า? เราเปิดร้านที่เมืองเจียงเฉิง ไม่ควรที่จะรุกรานจวนเจ้าเมือง..."หลิ่วเซิงเซิงแค่ยืนขึ้นอย่างสงบ "พวกเขาน่ารังเกียจขนาดนี้ ยังอยากเชิญข้าไปอีกเหรอ? ล้อเล่นหรือเปล่า?"หมอเหอปาดเหงื่อจากหน้าผากแล้วพูดว่า "แต่ท่าทางของเจ้าเมืองน้อย น่าจะทุบร้านเราจริง ๆ...""งั้นก็ให้เขาทุบไป"หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า "เจ้ากลับไปบอกพวกเขาว่า ถ้าหย่งชุนถังถูกทุบ ต่อไปประชาชนในเมืองเจียงเฉิงนี้ทั้งหมด หมอหย่งชุนถังของเราจะไม่รักษา ถ้าประชาชนป่วยหนัก ก็ไปขอคำอธิบายที่จวนเจ้าเมือง อย่าหาว่าเราไม่ช่วยคน ต้องบอกว่าจวนเจ้าเมืองไม่ให้เราช่วยคน"

พอคำพูดนี้ออกมา เฉินโย่วและหรงหรงก็ตกใจอีกครั้งคนที่ช่วยชีวิตเด็ก ๆ?หรือว่าเป็นสองคนนั้นเมื่อกี้?ทั้งสองมองหน้ากันและตกใจมาก!"กลับเป็นพวกเขา! ตอนบ่ายที่พวกเขาบอกว่าจะไปดูท่านพ่อ ก็ถูกพวกเราเชิญออกไป..."หลังจากฟังคำพูดของเฉินโย่วแล้ว หลี่หงก็ตบหน้าผากเขาโดยตรง "ดูสมองโง่ ๆ ของเจ้าสิ คนอื่นมาถึงประตูบ้านแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่พวกเจ้าจะต้องคุกเข่า! ยังทุบร้านอีก ถ้านี่ทุบร้านคนอื่นจริง ๆ! เจ้าดูสิข้าจะทุบสมองเจ้าหรือเปล่า!"เฉินโย่วยิ้มอย่างเคอะเขินอีกครั้งแล้วพูดว่า "ลูกผิดไปแล้ว..."หลังจากพูดคุยกันอีกสองสามคำ พวกเขาก็หันหลังและจากไปแต่ออกมาไม่นาน เฉินโย่วก็พูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง "ถ้าเป็นพวกเขา ทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้ว ไม่แปลกใจเลย ไม่แปลกใจเลย""เมื่อกี้ข้าเห็นผู้ชายคนนั้นถือกล่องยาออกไป คิดว่าหมอเทวดาที่ท่านแม่พูด น่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นใช่ไหม?"หรงหรงกล่าวอย่างนี้เฉินโย่วถอนหายใจอีกครั้ง "ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่อไปเราเจอพวกเขาอีกครั้งก็ต้องเคารพพวกเขาบ้าง แม้ว่าเราเพิ่งรู้จักพวกเขา แต่ก็ดูออกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันมาก ไม่ใช่สามีภรรยาก็เป็นพี่น้องกัน หรือเป็นเจ้านายและคนรับ

ด้วยเสียงตะโกนของชาวบ้านเหล่านั้น ผู้คนนับไม่ถ้วนก็เข้าร่วมการหลบหนี อี้โจวรีบกล่าว "แม่นางดูเหมือนว่าเมืองเจียงเฉิงจะไม่ปลอดภัยแล้ว พวกเราถอนกำลังเถอะ"ในขณะที่กำลังพูดอยู่ จู่ ๆ กลุ่มชายร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นบนถนน"ถอนไปไหน?"อี้โจวมองย้อนกลับไปและเห็นว่ามีโจรยี่สิบหรือสามสิบคนปิดถนนข้างหน้า ผู้นำหน้าคนนั้นก้าวร้าวมาก "มีคนจ้างข้ามาเอาชีวิตพวกเจ้า พวกเจ้าจะนอนลงเองหรือให้ข้าลงมือ?"เมื่อเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของโจร ชาวบ้านบนถนนจึงถอยออกหากเมื่อเห็นเช่นนี้ โจรก็หัวเราะเสียงดัง"หัวหน้า ประตูเมืองมีการเริ่มทำสงครามแล้ว ทุกคนกำลังหนีเอาชีวิตรอดอยู่ ไม่มีใครสนใจพวกเราอีกแล้ว!""ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าวันนี้จะได้กำไลจริง ๆ ขวางคนโดยรอบไว้ให้หมด! หากต้องการหนี ก็เอาสมบัติทั้งหมดที่มีทิ้งไว้!""งั้นก็ไม่ต้องสนใจขี้เหร่นั่นแล้วไหม? อย่างไรก็จะเสียเมืองอยู่แล้ว นายจ้างของเราจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ไม่แน่นอน รีบฉวยโอกาสวุ่นวายเพื่อแย่งสมบัติกลับไปเถอะ!""...""ประเทศอื่นกำลังจะบุกเมืองแล้ว พวกเจ้ายังคงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อปล้นพวกเดียวกัน ยังเป็นพลเมืองของอาณาจักรเฟิงชิงอ

"ทหารเป็นแสนนายแล้วไง? เจียงเฉิงของเราใหญ่โตมาก และมีชาวบ้านในเมืองหลายแสนคน หรือว่าคนของเราไม่มีมือเหรอ?"หลิ่วเซิงเซิงพูดคำต่อคำชาวบ้าน "ใช่ ทุกคนที่นี่เป็นชาวบ้านที่ไม่มีอาวุธ แต่คนที่เฝ้าอยู่บนกําแพงเมืองเป็นกำแพงเหล็กเหรอ? ลองถามทหารเหล่านั้นว่าคนไหนไม่ใช่ลูกของชาวบ้านธรรมดา ถามหน่อยว่าพวกเขาสมควรตายอย่างโดดเดี่ยวและไร้ความช่วยเหลือที่นั่นเหรอ?""เราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้จริง ๆ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถปิดกั้นประตูเมืองและชะลอเวลาได้! แต่ถ้าเราหนีไปทั้งหมด เจียงเฉิงก็จะไม่มีความหวังจริง ๆ เจียงเฉิงแห่งนี้ไม่ใช่บ้านของข้า และไม่ใช่บ้านของคนคนเดียว แต่มันคือบ้านของทุกคนที่นี่!""พวกเจ้าสามารถหิ้วกระเป๋าแล้ววิ่งได้ แต่คนที่วิ่งหนีไม่ได้ล่ะ? พวกเจ้ามองย้อนกลับไปดูว่ามีคนแก่กี่คนยืนอยู่ที่ประตู มองพวกเจ้าอย่างว่างเปล่า พวกเจ้ามองย้อนกลับไปดูเด็ก ๆ และหญิงตั้งครรภ์เหล่านั้น แม้แต่ทหารที่เลือดท่วมตัวบนกำแพงเมืองแล้วแต่ยังยืนอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องทุกคน แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร?"คำพูดเหล่านั้นกระทบใจผู้คนโดยตรง และบางคนก็เริ่มมองย้อนกลับไปมีคนอุ้มเด็กสองคน สภาพร่างกายเละเทะ เหงื่อท่วมต

สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่วเฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็วเขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิงเห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไปในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน""ได้ ขอรับ...""..."จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง