All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 311 - Chapter 320

พวกเขามีความคิดเห็นต่างกันในเรื่องของเจ้าหนูลู่เหยียนลู่เจ๋อไม่เห็นด้วยเขามองเฉียวซุนอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่มีความผูกพันเหมือนอดีตอีกแล้ว จริง ๆ แล้ว เมื่อมองย้อนกลับไป เขาเพิ่งชดเชยให้เธอได้เพียงสี่เดือนเท่านั้น......หลังจากที่ลู่เจ๋อเดินออกไปเฉียวซุนก็พยุงร่างกายที่อ่อนแอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอจับอ่างล้างหน้าและมองดูตัวเองในกระจก......เธอดูอ่อนแอและซีดเซียวมากลู่เจ๋อไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอไม่รู้ว่าคราวนี้เธอจะอยู่รอดได้นานแค่ไหนเธอจะอยู่กับเจ้าหนูลู่เหยียนได้นานแค่ไหน......*หลายวันต่อมา เฉียวซุนได้ออกจากโรงพยาบาลและกลับบ้านไป เธอพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง ซึ่งเลือดไหลมากมาย!ในห้องน้ำมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาตามสายน้ำร้อน...... เฉียวซุนนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ เดิมทีแขนก็มีรอยแผลเป็นอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมีรอยบาดแผลลึกเพิ่มขึ้นมาอีกหลังจากที่เธอถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาล ลู่เจ๋อได้ถ่ายเลือดให้เธอจำนวน 800ccเขายืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวคุณหญิงลู่ได้ยินข่าวจึงรีบตามมาทันทีเธอมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของลู่เจ๋อ และอดไม่ได้ที่จะกระซิบ : "ตอนนี้ลูกต้องดูแลทั้งเธอและลูก

ใช่ เราแต่งงานกันมาหลายปีแล้วเธอเคยเจอกับความโหดร้ายของเขามาหลายครั้งเธอจะยอมได้อย่างไรล่ะ?คงเป็นเพราะเจ้าหนูลู่เหยียน!สถานการณ์ปัจจุบันของเธอไม่เหมาะสำหรับการเลี้ยงลูกอีกต่อไป เมื่อเจ้าหนูลู่เหยียนโตขึ้น เธออาจจะเกิดความกลัว...... เธอไม่อยากให้เจ้าหนูลู่เหยียนต้องอยู่ในความกลัว มีความทรงจำดี ๆ ในวัยเด็กพ่อแม่ที่รักลูก จะคิดถึงลูกอย่างลึกซึ้งเฉียวซุนรู้ว่าการไปสถานที่ดังกล่าวเป็นการพนัน คุณหญิงลู่อาจจะไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ แต่เธอยอมพนันเพื่อลูกของเธอ......เธอตอบตกลงโดยที่น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเธอไม่ได้มองเขา......เธอไม่อยากเห็นใบหน้าที่โหดร้ายของเขา ไม่อยากจะคิดว่าเธอได้ให้กำเนิดชีวิตลูกสาวกับผู้ชายแบบนี้ และเธอไม่ต้องการที่จะจำได้ว่าเธอใช้เวลาช่วงวัยรุ่นทั้งหมดเพื่อรักเขาลูกกระเดือกของลู่เจ๋อกลิ้งเล็กน้อย และเขาก็พูดด้วยเสียงแหบห้าว : "ไปหลังอาหารเย็นเถอะ! ผมจะไปกับคุณ!"เฉียวซุนลดสายตาลงและยิ้มเบา ๆเธอพูดเบา ๆ : "ทำไมต้องไปล่ะลู่เจ๋อ! ในเมื่อคุณจะส่งฉันไปแล้ว ทำไมต้องกินข้าวมื้อสุดท้ายด้วยท่าทีเสแสร้งด้วย? ในเมื่อกำลังจะไปแล้ว...... ก็ไปเลยสิ!"หลังจากเธอ

ไป๋เสวี่ยรู้สึกอับอายและโกรธมาก......ลู่เจ๋อบอกให้เธอออกไป ซึ่งถ้าเธอไม่ไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็จะมาลากเธอออกไป ไป๋เสวี่ยพูดทั้งน้ำตา : "ฉันรู้ว่าคุณยังรักคุณนายลู่อยู่"สิ่งที่ลู่เจ๋อคิดกับเฉียวซุน เขาจะบอกเธอไปทำไม? เขาเรียกให้เลขาฉินเข้ามาเพื่อพาผู้หญิงคนนี้ออกไป และจัดการเธอให้เรียบร้อย จนกระทั่งเดินออกมาแล้ว ไป๋เสวี่ยก็ยังไม่รู้ว่าตนแพ้เธอในด้านไหน เธอไม่รู้ว่าทำไมคุณชายลู่ถึงไม่ชอบเธอเลยสักนิด......เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของไป๋เซียวเซียว แถมเธอยังมีใบหน้าคล้ายคลึงกับคุณนายลู่ไม่ใช่เหรอ?เลขาฉินกดปุ่มหน้าประตูลิฟต์เธอพูดอย่างไม่แยแส : "คุณไป๋ การมีความสัมพันธ์กับผู้ชายอย่างประธานลู่ ก็เท่ากับกำลังเล่นกับไฟที่แผดเผาตนเอง! ถ้าประธานลู่อยากอยู่กับคุณจริง ๆ เขาก็ต้องเป็นเหมือนคุณสิ! คุณมีภาพลักษณ์ที่เลิศเลอหรือเปล่า? ไม่เลยสักนิด คุณมันด้อยกว่าคุณนายลู่เยอะเลยล่ะ คุณเก่งเหรอ? ไม่เลย ในวงการนี้คุณก็เป็นได้แค่ลูกกระต่าย เรื่องอะไรก็ต้องให้ประธานลู่จัดการ! ถ้าเขาต้องการคุณไว้ข้างกาย เขาคงแอบเลี้ยงดูคุณไปนานแล้ว...คุณลองคิดดูดี ๆ นะ ประธานลู่เคยเป็นฝ่ายไปหาคุณเองบ้างไหม?”

เขาไม่ได้ให้ความหวังกับหลี่ชิงเฉิงมากเกินไป และไม่ได้ให้เธอเข้าใจผิด เขาคิดว่ายังไงเขาก็ต้องจบความสัมพันธ์สามีภรรยากับเฉียวซุน ก่อนที่เขาจะสามารถมีผู้หญิงคนอื่นได้แม้ว่าเขาจะไม่รักเธอ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การหาผู้หญิงที่เหมาะสมมาดูแลเจ้าหนูลู่เหยียนก็ตามระหว่างทางกลับไปที่คฤหาสน์ ลู่เจ๋อนั่งอยู่ที่เบาะหลังและอุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนไว้ พลางครุ่นคิดเมื่อรถมาถึงประตูคฤหาสน์ คนขับก็เบรกรถกะทันหัน และเจ้าหนูลู่เหยียนก็น้ำตาไหลลู่เจ๋อปลอบโยนเธอก่อนจะถาม : “เกิดอะไรขึ้น?”คนขับจำหญิงสาวตรงหน้าได้ เขาหันไปหาลู่เจ๋อแล้วพูดว่า : "คุณไป๋ครับ! ปีใหม่แล้วไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วหรือไง เดี๋ยวผมลงไปดูเองครับประธานลู่"ลู่เจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งเจ้าหนูลู่เหยียนให้คุณป้า : "ให้ผมบอกเธอเองเถอะ!"บริเวณหน้ารถ ไป๋เสวี่ยมองลู่เจ๋อด้วยท่าทีมีความหวังเธอรู้ว่าหลี่ชิงเฉิงไปที่บ้านตระกูลลู่คืนนี้ และคงจะเป็นลูกสะใภ้คนต่อไปที่คุณหญิงลู่อยากได้ ดังนั้นเธอจึงแทบรอไม่ไหวที่มาหาเขาที่นี่ โดยหวังว่าจะใช้ลูกพี่ลูกน้องของเธอไป๋เซียวเซียว ดึงสติของลู่เจ๋อกลับมาเธอยืนอยู่ท่ามกลางหิมะเป็นเวลาสามชั่วโม

ภายใต้โคมไฟคริสตัล สีหน้าของลู่เจ๋อกลับไร้ความรู้สึก “แค่ให้มีชีวิตอยู่ก็พอ! ส่วนจะจัดการยังไง ก็แล้วแต่เธอเลย”หัวใจของเลขาฉินก็เกิดอาการใจสั่นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ตอบตกลงเธอมองตามลู่เจ๋อที่เดินลงไปชั้นล่าง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถที่ลานด้านนอก เธอรู้ว่าลู่เจ๋อกำลังจะไปรับเฉียวซุนดวงตาทั้งสองข้างของเธอก็มีน้ำตาไหลออกมาในที่สุดเฉียวซุนก็กลับมา......*ในวันส่งท้ายปีเก่า พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหิมะแลนด์โรเวอร์สีดำก็กำลังเคลื่อนที่ช้า ๆ ท่ามกลางหิมะ ใช้เวลาสักพักกว่าจะถึงวิลล่าส่วนตัว ยังคงเป็นอิฐสีแดงและกำแพงสีขาว และยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางความมืดราวกับปีศาจลู่เจ๋อขับรถเข้ามา สนามแทบไม่มีรอยเท้าหลงเหลืออยู่ และมีหิมะปกคลุมหนาทึบลู่เจ๋อสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นหัวใจของเขาก็จมดิ่งลงทันทีทันทีที่เขาลงจากรถ จู่ ๆ เขาก็สะดุดล้มและคุกเข่าข้างหนึ่งบนหิมะ หิมะก็ยุบตัวลงอย่างรวดเร็ว กางเกงของเขาเปียกโชก และความรู้สึกเย็นที่สัมผัสโดนผิวหนัง ก็เจ็บปวดเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้......เขาเดินทุลักทุเลเข้าไปในวิลล่ามีประตูพิเศษเพิ่มขึ้นมาตรงทางเดิน แต่กลั