บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 331 - บทที่ 340

สามปีต่อมาร้านอาหารระดับไฮเอนด์แห่งหนึ่งในเครือ THE ONEในตอนเย็น ลู่เจ๋อต้องรับประทานอาหารเย็นกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นรองประธานอาวุโสของบริษัทหุ้นส่วน และเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของประธานบริหารสกุลซ่ง ชื่อของเธอคือซ่งหร่วนซ่งหร่วนชอบลู่เจ๋อมาก และใช้ประโยชน์จากงาน เพื่อเชิญลู่เจ๋อออกมาทานอาหารเย็นด้วย และพูดคุยงานกันเมื่อลู่เจ๋อมาถึงร้านอาหารแห่งนี้ บรรยากาศที่ทั้งสวยและโรแมนติกมาก การแต่งกายด้วยชุดเดรสยาวสุดเซ็กซี่ของอีกฝ่ายทำให้เขาเดาความคิดของผู้หญิงคนนั้นได้ง่ายมากแต่ลู่เจ๋อก็ไม่ได้คิดว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่นในขณะที่เขากำลังรับประทานอาหาร ก็ได้พูดคุยถึงรายละเอียดของความร่วมมือกับอีกฝ่ายไปด้วย เขาไม่ได้แสดงความสนใจในกระโปรงสุดเซ็กซี่ของผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับหลิวเซี่ยฮุยที่นั่งอยู่นิ่ง ๆ อย่างสงบเมื่อเวลาผ่านไป หญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลใจซ่งหร่วนถือไวน์แดงขึ้นมา แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ลู่เจ๋อ “ถ้าคุยเรื่องธุรกิจกันเสร็จแล้ว พวกเรามาคุยเรื่องส่วนตัวกันดีกว่านะคะ! ลู่เจ๋อ ฉันรู้สึกสนใจชีวิตส่วนตัวของคุณมากเลยค่ะ! ”เธอแสดงจุดประสงค์ของเธอออกมา

ตอนที่หลู่เจ๋อกลับไป ฝนก็เริ่มตกลงมาเขาเปิดที่ปัดน้ำฝน ยกขึ้นมาบังกระจกหน้ารถ ไฟนีออนในเมืองก็ถูกสายฝนที่ตกกระทบกับกระจกหน้ารถจนทำให้เบลอไปหมดกลางคืนเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆรถขับมาได้ประมาณห้านาทีจากระยะไกล ก็เห็นรถมาเซราติสีขาวเสียหลักจอดอยู่ข้างถนน หญิงสาวยืนถือร่มเปิดฝากระโปรงรถ มองดูอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงกลับขึ้นรถไป......ที่แท้ก็เป็นเฉียวซุนลู่เจ๋อชะลอความเร็วของรถลง และค่อย ๆ จอดอยู่ข้าง ๆหน้าต่างของรถสองคันจอดขนานกันอยู่ เขามองเธออย่างเงียบ ๆเขามองดูท่าทางสิ้นหวังของเธอ และเห็นเธอกำลังมองหาบางอย่างในรถ อาจจะมองหานามบัตรหรืออะไรสักอย่าง......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็เงยหน้าขึ้น และแล้วเธอก็สังเกตเห็นเขาเมื่อทั้งสองมองหน้ากัน ก็ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรออกมาก่อน ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองยังคงจมอยู่กับความสุขและความเศร้าครั้งใหญ่เมื่อสองสามปีก่อนอยู่......ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นได้ด้านนอกกระจกรถ มีหยดน้ำหยดลงมา ราวกับเป็นน้ำตาของคนรักไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ลู่เจ๋อก็ลงจากรถพร้อมกับร่มหนึ่งคัน เขาเดินไปที่รถของเธอ แล้วเคาะที่หน้าต่างเบา ๆเฉียวซุนก็ดูเ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เฉียวซุนก็รู้สึกเป็นทุกข์มากเธอถอดเสื้อคลุมออก แล้วนั่งข้างเจ้าหนูลู่เหยียน แตะศีรษะของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เบา ๆ แล้วถามไปว่า “งั้นเหยียนเหยียนกินยาอย่างเชื่อฟังรึเปล่า? ”ขณะที่เฉียวซุนพูด เธอก็โน้มตัวไปเปิดไฟตรงหัวเตียง แสงไฟก็สว่างขึ้นมาเจ้าหนูลู่เหยียนถูกฝังอยู่ตรงกลางผ้าห่มอย่างเปราะบาง มีใบหน้าที่ขาวสวย ผมและดวงตาสีดำมันดูสวยงามและละเอียดอ่อนมากเธอพูดเบา ๆ “แม่บุญธรรมป้อนหนูแล้วค่ะ! มันขมนิดหน่อย”เฉียวซุนรู้สึกเป็นทุกข์มาก เธอสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ของเจ้าตัวน้อย และเกลี้ยกล่อมเธอเบา ๆ “เมื่อเหยียนเหยียนได้รับการผ่าตัดแล้ว เลือดกำเดาเธอก็จะไม่ไหลอีกต่อไป และเธอก็ไม่จำเป็นต้องกินยาอีก”เจ้าหนูลู่เหยียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟังเธอนอนในอ้อมแขนแม่ แล้วพูดอย่างติดตลกว่า “แม่คะ......หนูคิดถึงพ่อ! คุณป้าที่บ้านบอกหนูว่าจะได้เจอพ่อเร็ว ๆ นี้แล้ว จริงเหรอคะ? คุณป้ายังบอกอีกว่า แม่กับพ่อจะมีน้องชายให้หนูด้วย”เฉียวซุนสะดุ้งไม่ช้าเธอก็ตระหนักได้ว่า ป้าของเธอน่าจะได้ยินสิ่งที่หมอพูดที่บ้าน แล้วเธอจึงบอกแบบนั้นกับเจ้าหนูลู่เหยียนเธอรู้สึกไม่มีความสุขนิดหน่อยเธอคิ

เจ้าหนูลู่เหยียนจำพ่อของเธอได้เด็กน้อยรู้สึกน้อยใจ เพราะไม่มีพ่ออยู่ข้าง ๆ มานานมากแล้ว เดิมทีเธอควรจะกระโดดเข้าไปหาอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้เธอกลับกอดขาแม่ของเธอเอาไว้เท่านั้นลู่เจ๋อจับแขนเล็ก ๆ ของเธอ แล้วค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาหาตัวเองสุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ เขากอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น เขาได้กลิ่นหอมของเด็กอ่อน ๆ จากร่างกายของเธอ ในใจก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมา......ในปีนั้น ตอนที่เธอจากไป เธอมีอายุแค่ไม่กี่เดือนเจ้าหนูลู่เหยียนถูกพ่อของเธอกอดไว้ในอ้อมแขน เธอรู้สึกเขินอายนิดหน่อยแต่เด็กเป็นสิ่งที่อ่อนไหวง่ายที่สุดดูเหมือนพ่อกำลังร้องไห้......เจ้าหนูลู่เหยียนจับที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่เจ๋อ ดวงตาสีดำโตของเธอเป็นประกาย เธอเป่าไปที่ดวงตาของลู่เจ๋อ “ตาของพ่อเจ็บ หนูจะเป่าให้นะคะ เดี๋ยวพ่อก็จะไม่เจ็บแล้ว! ”ลู่เจ๋อลูบที่แขนและขาเล็ก ๆ ของเธอไม่ได้เจอกันนานมากขนาดนั้น เขาครุ่นคิดหนักมาก ในเวลานี้ ไม่ว่าจะสัมผัสเธอมากเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ เขาแทบจะยัดเจ้าหนูลู่เหยียนใส่กระเป๋าของเขาเอาไว้......หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็ถามขึ้นมาเบา ๆ “ลูกรัก จะมันจะทำให้หายเจ็บได้ยังไง? ”เจ้าหนูลู่เ

คำพูดของเขา ทำให้ดวงตาของเฉียวซุนเปียกชื้นเธอปิดประตู ขยับผ้าคลุมไหล่เบา ๆ แล้วพูดพึมพำออกมา “จะพูดถึงเรื่องที่ไม่มีความหมายพวกนั้นทำไม! ลู่เจ๋อ เรื่องพวกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว”จู่ ๆ ลู่เจ๋อก็ถามเธอออกไปว่า “แล้วเรื่องอะไรที่คุณคิดว่ามีความหมายบ้างล่ะ? ”เขาวางของเล่นของเจ้าหนูลู่เหยียนเอาไว้ข้าง ๆ ขณะที่เฉียวซุนยังไม่ทันได้ตอบสนอง ไม่ทันระวังเขาก็ดึงเธอเข้ามาทางเข้าแสงสว่างเจิดจ้า ส่องใบหน้าที่สวยงามของเธอลู่เจ๋อจ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างลึกซึ้งเป็นเวลานาน หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หมุดตัวของเธอกลับ และยื่นแขนของเขาเข้าไปโอบรอบเอวที่เรียบเล็กของเธอจากทางด้านหลัง และลูบไล้ตัวเธอช้า ๆ สองสามครั้งเสียงของเฉียวซุนก็ดังขึ้น “ลู่เจ๋อ! ”ร่างกายของเธอสั่นนิดหน่อย แต่เธอกลับไม่ได้ผลักเขาออก แน่นอนว่าลู่เจ๋อก็รู้เหตุผลอยู่แล้ว คราวนี้ที่เธอกลับมาก็เพื่อนอนกับเขา......เขาไม่ยอมให้เธอเห็นสีหน้าของเขาเขาซบหลังของเธอ แล้วถามด้วยเสียงต่ำเหมือนคู่รักทั่วไป “ครั้งนี้คุณจะกลับมานานแค่ไหน? ”“สองสามเดือน! เปิดร้านสองแห่งใกล้ ๆ แล้วฉันก็จะกลับเมืองเซียง”เสียงของเฉียวซุนสั่นเทา ทุกคำพ