บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 291 - บทที่ 300

ลู่เจ๋อนั่งเงียบๆ แต่จิตใจของเขากลับมืดมนยิ่งกว่าความมืดครึ้มของคุกเสียอีก ผ่านไปครู่ใหญ่เขาถึงได้เอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า: “ไม่ต้องแล้ว!”เขารู้จักนิสัยของเฉียวสือเยี่ยนเป็นอย่างดีเขาปฏิเสธการยื่นอุทธรณ์ ถ้างั้นก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขาอีก....ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเป็นอิสระ เขาแค่ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของลู่เจ๋อ เขาไม่อยากทำให้เขาต้องมีพระคุณต่อเฉียวซุนอีกจนถึงวันนี้แล้วนั้น ลู่เจ๋อถึงได้รู้ว่าการที่เขาคิดอยากที่จะชดเชยก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!คนของตระกูลเฉียว กีดกันเขาไว้อย่างชัดเจนเขาบินมาในยามดึกดื่น และต้องบินข้ามคืนกลับไปยังเมือง B ต่อ เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว......โรลส์-รอยซ์สีดำขับเข้ามาจอดที่ประตูทางเข้าอย่างช้าๆคนขับรถพูดขึ้นเบาๆ : “คุณชายครับ คุณย่าครับ”ลู่เจ๋อที่เดินทางมาตลอดทั้งคืนกำลังหลับตาพักสมอง ได้ยินดังนั้นจึงเปิดประตูแล้วลงรถในทันที และเอ่ยเรียกขึ้นว่า: “คุณป้าเสิ่นครับ”ยามเช้าตรู่ น้ำค้างจับตัวเป็นเกร็ดน้ำค้างแข็งเสิ่นชิงที่ได้ประสบเรื่องราวร้ายๆมา จนผมหงอกขาวในเวลาเกือบเพียงชั่วข้ามคืน ถึงแม้อย่างนี้เธอก็สงบสติอ

ลู่เจ๋ออยากเข้าไปกอดเธอ แต่เฉียวซุนปฏิเสธการเข้าใกล้ของเขา เธอพูดขึ้นเบาๆ ว่า: “ลู่เจ๋อ อย่าเข้ามานะ! คุณไม่ต้องเข้ามา!”เสียงของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าในตอนที่ลู่เจ๋อไม่ทันได้สังเกต เฉียวซุนป่วยเป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอด บ้านของเธอแตกสาแหรกขาด เธอไม่มีญาติพี่น้องอยู่ข้างกาย เธอไร้คนให้ระบาย แต่สามีของเธอกลับกักบริเวณเธอด้วยความรักและปากก็บอกว่าจะชดเชยอยู่ตรงนี้.....มันช่างน่าขำเสียจริง!ภาพอันวุ่นวาย และบรรยากาศอันน่าหดหู่ระหว่างพวกเขาก็เคยหวานชื่นมาก่อน ตอนนี้กลับเดินมาถึงจุดจุดนี้เฉียวซุนถูกลู่เจ๋อกักบริเวณไว้ในคฤหาสน์เสิ่นชิงไม่รู้จะทำอย่างไรดีหลินเซียวยิ่งคิดหาวิธีได้มากมาย ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง เธอต่างทำมันมาหมดแล้ว แต่เธอยังคงไม่มีทางที่จะได้เจอกับเฉียวซุน.....เวลานี้ เธอถึงได้รู้ว่าอำนาจและอิทธิพลของลู่เจ๋อมันใหญ่ขนาดไหน!……เฉียวซุนไปไหนไม่ได้ เธอทำได้เพียงแต่เย็นชากับลู่เจ๋อต่อไปอีกก็เท่านั้นความแตกร้าวของความสัมพันธ์ระหว่างสามีและภรรยาของพวกเขาเป็นที่รู้ดีในวงในหลังผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ คุณหญิงลู่ก็มาหาเจ้าหนูลู่เหยียนเจ้าหนูลู่เหยียนถูกเลี้ยงดูเป็นอย่าง

เพื่อการได้พบหน้ากันครั้งนี้ หลินเซียวเตรียมของไว้มากมาย มีเสื้อผ้าและของเล่นเด็ก และยังมีอาหารเสริมให้กับเฉียวซุนอีกด้วย...มีสิ่งของทั้งชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนเต็มรถหลินเซียวเตรียมสิ่งที่จะพูดไว้เยอะมาก แต่เมื่อได้เจอกับเฉียวซุน จิตใจของเธอก็ทนรับมันไม่ได้อีกต่อไปเฉียวซุนผอมแห้งซีดเซียวอย่างที่สุด!เธอผอมมากจริงๆ ใบหน้าเล็กเรียวแหลม ร่างกายก็มีแต่กลิ่นอายของอาการป่วย....มันเหมือนกับผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกที่ไหนกัน หลินเซียวเคยเห็นผู้หญิงที่คลอดลูกต่างบำรุงร่างกายจนมีน้ำมีนวลกันทั้งนั้นหลินเซียวปวดใจจนแทบจะขาดใจ เธอลูบคลำไปที่ร่างกายของเฉียวซุนแล้วถามด้วยเสียงสั่นเทาว่า: “เขาดูแลเธอไม่ดีใช่ไหม? ทำไมถึงผอมแบบนี้ได้? ไปหาหมอแล้วหรือยัง?”เป็นเรื่องยากที่เฉียวซุนได้เจอกับเธอ ทั้งสองต่างน้ำตาคลอเธอพูดเรื่องที่น่ายินดีกว่า: “แค่ไม่อยากอาหาร เรื่องอื่นดีหมดนะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน!”หลินเซียวจะเชื่อได้ยังไง?เฉียวซุนรู้ว่าความสามารถของเธอมีจำกัด เธอไม่ยอมให้หลินเซียวไปยุ่งกับลู่จิ้นเซิงเพื่อตัวเองหรอก....นั่นจะทำให้หลินเซียวต้องเดือดร้อนตามไปด้วยเธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนแล้วยื่นให้หลิน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถแลนด์โรเวอร์คันสีดำขับเข้าไปในโรงพยาบาลลู่ขณะที่ลงจากรถ เฉียวซุนไม่เคยคิดอยากที่จะเจอคนรู้จักเลยพ่อแม่ของไป๋เซียวเซียวพวกเขาไม่ได้มาเพียงสองคนเท่านั้น แต่ยังมีหญิงสาวที่ดูอายุน้อยกว่าไป๋เซียวเซียวอีกด้วย เธอมีใบหน้าที่สวยสะอาดราวกับดอกสนสีเขียวและดอกพลัมสีขาว ดวงตาของเธอคมชัดและเฉียบแหลม... ถ้าให้พูดตามตรง เธอดูสวยกว่าไป๋เซียวเซียวเลยทีเดียวหญิงสาวมองตรงไปที่ลู่เจ๋อเฉียวซุนเดาว่าคุณนายไป๋เตรียมสิ่งนี้มาเป็นพิเศษสำหรับลู่เจ๋อไม่แปลกใจเลยที่พวกเขากลับมาที่เมือง B อีกครั้งเฉียวซุนไม่ได้สนใจ เธอหลับตาลงและยิ้มบาง ๆ แล้วเดินผ่านพวกเขาไปยังอาคารผู้ป่วยนอก โดยมีคุณป้าของเธอเดินตามหลังอย่างใกล้ชิด...ลู่เจ๋อไม่สนใจครอบครัวของเขา ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเขาปิดประตูรถแล้วกำลังจะเดินออกไปไป๋เสวี่ยพูดเบา ๆ : "คุณชายลู่คะ นั่นคุณนายลู่หรือเปล่าคะ?”ไป๋เสวี่ยได้เห็นรูปถ่ายของเฉียวซุน เธอดูสวยงามและมีเกียรติมาก เธอตกใจมากเมื่อเห็นตัวจริงของเธอ จะพูดอย่างไรดี ในอดีตเธอคิดว่าคุณนายลู่อายุเท่าคุณชายลู่ แต่ตอนนี้เท่าที่เห็นเธอดูเป็นหญิงสาวที่ยังดูสง่า และย

หลังจากที่เธอรู้สึกตัว เธอก็ดูสับสนริมฝีปากสีแดงของเธอแยกออกเล็กน้อย และหายใจเข้าออกเบา ๆ ราวกับความรู้สึกยังไม่กลับมาทั้งหมด เธอดูเหมือนผู้หญิงที่เป็นสาวเต็มตัว แต่ก็ยังให้ความรู้สึกอันบริสุทธิ์จากนั้นเฉียวซุนก็ซุกหน้าลงบนหมอนเธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับลู่เจ๋อ และเธอก็ไม่ต้องการที่จะคิดถึงความสุขทางกายในตอนนี้ เพราะเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกบาป!ลู่เจ๋อจับไปที่ใบหน้าของเธอแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจูบเธอเขาถามเธอด้วยเสียงต่ำว่าเธอต้องการทำอีกครั้งหรือไม่ลู่เจ๋อกำลังต้องการ ร่างกายของเขากำลังร้อนรุ่ม และเขาต้องการที่จะมีอะไรกับเธออีกครั้ง เฉียวซุนกระซิบว่าไม่ แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายชายจะไม่ได้ยินมัน คนที่ความความต้องการสูง ขอเพียงต้องการคำปลอบใจจากฝ่ายหญิง จะไปได้ยินคำว่า“ไม่เอา” ได้อย่างไรเขารู้สึกสบายใจ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอก็รู้สึกสบายใจเช่นกันความเป็นชายของเขากับความอ่อนโยนของผู้หญิง... ขณะนั้นเองเฉียวซุนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นอาการความเจ็บปวดทางจิตใจเธอไม่ต้องการลู่เจ๋อ เธอไม่ต้องการให้เขาแตะต้องเธอ!นิ้วเรียวจับโคมไฟข้างเตียง เธอพูดไม