แชร์

บทที่ 299

ผู้แต่ง: เฟเธอร์ในลมอ่อน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-29 19:42:56
หลังจากที่เธอรู้สึกตัว เธอก็ดูสับสน

ริมฝีปากสีแดงของเธอแยกออกเล็กน้อย และหายใจเข้าออกเบา ๆ ราวกับความรู้สึกยังไม่กลับมาทั้งหมด เธอดูเหมือนผู้หญิงที่เป็นสาวเต็มตัว แต่ก็ยังให้ความรู้สึกอันบริสุทธิ์

จากนั้นเฉียวซุนก็ซุกหน้าลงบนหมอน

เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับลู่เจ๋อ และเธอก็ไม่ต้องการที่จะคิดถึงความสุขทางกายในตอนนี้ เพราะเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกบาป!

ลู่เจ๋อจับไปที่ใบหน้าของเธอแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจูบเธอ

เขาถามเธอด้วยเสียงต่ำว่าเธอต้องการทำอีกครั้งหรือไม่

ลู่เจ๋อกำลังต้องการ ร่างกายของเขากำลังร้อนรุ่ม และเขาต้องการที่จะมีอะไรกับเธออีกครั้ง เฉียวซุนกระซิบว่าไม่ แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายชายจะไม่ได้ยินมัน คนที่ความความต้องการสูง ขอเพียงต้องการคำปลอบใจจากฝ่ายหญิง จะไปได้ยินคำว่า“ไม่เอา” ได้อย่างไร

เขารู้สึกสบายใจ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอก็รู้สึกสบายใจเช่นกัน

ความเป็นชายของเขากับความอ่อนโยนของผู้หญิง... ขณะนั้นเองเฉียวซุนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นอาการความเจ็บปวดทางจิตใจ

เธอไม่ต้องการลู่เจ๋อ เธอไม่ต้องการให้เขาแตะต้องเธอ!

นิ้วเรียวจับโคมไฟข้างเตียง เธอพูดไม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
พี่ชอบขอ น้องชอบเบิ้ล
เกลียดจริงๆอีพวกสกุลไป๋เลวทั้งโคตรจ้องแต่จะแย่งของคนอื่น เมื่อไหร่มันจะโดนถอนรากถอนโคนซะที ให้ผัวเมียพ่อแม่ลูกเขาได้อยู่กันดีๆสักทีเถอะ ชอบแต่จะทำลายครอบครัวคนอื่นอีครอบครัวโรคจิต
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 300

    ลู่เจ๋อโยนเอกสารข้อมูลออกไป บ่งบอกว่าเห็นด้วยเลขาฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะนั้นเอง ภาพถ่ายขนาด 7 นิ้วก็ได้หล่นออกมาจากเอกสาร ซึ่งเป็นรูปถ่ายประจำตัวของไป่เสวี่ย...เสื้อเชิ้ตสีขาวบนพื้นหลังสีแดง ผมยาวสีดำมัดเป็นหางม้า และมีออร่าเล็กน้อยในดวงตาของเธอเมื่อมองดูอย่างโง่เขลา เธอดูเหมือนเฉียวซุนในวัย 18 ปีมากเลขาฉินมีสายตาและมือที่รวดเร็ว เธอรีบหยิบมันขึ้นมา ยัดมันเข้าไปในแฟ้มข้อมูลและกำลังจะเอามันออกไปแต่ลู่เจ๋อกลับหยุดเธอ: "เดี๋ยวก่อน!"ลู่เจ๋อรับแฟ้มข้อมูลมา พร้อมกับหยิบรูปถ่ายออกมาดูสักพัก จากนั้นจึงวางมันกลับไปและพูดเบาๆ: "รับมาเถอะ! แต่ไม่จำเป็นต้องดูแลเป็นพิเศษ แค่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเด็กฝึกงานธรรมดาๆคนหนึ่ง"เลขาฉินขัดขืนอยู่ครู่หนึ่ง: "ประธานลู่คะ ถ้าคุณนายลู่รู้เข้าจะไม่มีความสุขได้ สถานะของผู้หญิงคนนี้พิเศษเกินไป ฉันเกรงว่า..."น้ำเสียงของลู่เจ๋อเข้มขึ้น : "ทำตามที่ผมบอก!"หลังจากที่เขาพูดจบ เลขาฉินก็ยังไม่ได้ขยับไปไหนลู่เจ๋อจึงเงยหน้าขึ้นมอง——เลขาฉินยิ้มเบา ๆ : "ประธานลู่ ฉันคิดมาตลอดว่าคุณรักเฉียวซุน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณหลงรักเฉียวซุนคนที่รักคุณอย่างหลงไห

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 301

    ลู่เจ๋อเลิกงานเร็วมากและออกจากบริษัทตั้งแต่สี่โมงเย็น เขาไปซื้อของขวัญวันคริสต์มาสให้กับเจ้าหนูลู่เหยียน และแน่นอน เขายังเตรียมของขวัญให้กับเฉียวซุนอีกด้วยช่วงนี้อากาศหนาวมาก ลู่เจ๋อจึงเลือกซื้อผ้าพันคอแคชเมียร์ LV สีชมพูอ่อนให้เฉียวซุนหลังจากซื้อของขวัญและขึ้นรถแล้ว รถ RV สีดำก็ค่อย ๆ ขับออกจากลานจอดรถใต้ดินของห้างสรรพสินค้า หิมะด้านนอกเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มเกาะตัวเป็นชั้นอยู่บนถนนแล้วมีไฟแดงที่สี่แยกข้างหน้าคนขับหยุดรถ ยื่นมือออกไปเช็ดกระจกมองหลังแล้วพูดว่า: "คืนนี้ถ้าหิมะตก เกรงว่าถนนอาจจะถูกปิดกั้น! ประธานลู่ พรุ่งนี้ผมจะมาแต่เช้าตรู่..."ลู่เจ๋อนั่งพิงเบาะหลัง พลางดูของเล่นที่เขาซื้อให้เจ้าหนูลู่เหยียน และพูดเบา ๆ : "พรุ่งนี้เป็นวันคริสต์มาส ฉันจะอยู่กับลูก"คนขับเห็นด้วย: "หลังจากมีลูก ประธานลู่ก็กลายเป็นคนติดบ้านไปแล้ว!"ลู่เจ๋อยิ้มเบา ๆขณะที่รถกำลังจะสตาร์ท ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถ พร้อมกับจับประตูเบา ๆ ด้วยสีหน้าระมัดระวังแต่แฝงไปด้วยความเขินอายเธอคือไป๋เสวี่ยลู่เจ๋อมองดูอย่างเงียบ ๆ สองสามวินาทีก่อนที่จะลดหน้าต่างลงไป๋เสวี่ยกัดริมฝีปาก เธอ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 302

    ลู่เจ๋อกลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบ 1 ทุ่มและเฉียวซุนก็ได้ทานข้าวไปแล้วช่วงนี้จิตใจของเธอเริ่มดีขึ้นบ้างแล้วแต่ลู่เจ๋อยังไม่ได้เลิกจ้างบอดี้การ์ดรอบคฤหาสน์ ในวันที่หิมะตก คนเหล่านี้ปฏิบัติหน้าที่อย่างซื่อสัตย์และกระจายไปทั่วคฤหาสน์พอรถหยุดลง และเมื่อลู่เจ๋อลงจากรถ เขาตั้งใจไม่หยิบของขวัญออกมาเขาต้องการเซอร์ไพรส์เฉียวซุนลู่เจ๋อเดินผ่านห้องด้านหน้า พลางถอดเสื้อคลุมสีดำออกแล้วยื่นให้คนรับใช้ที่บ้าน เขามองเข้าไปในห้องโถงแล้วถามอย่างเป็นกันเอง : "คุณนายกินข้าวหรือยัง?”คนรับใช้หยิบเสื้อคลุมแล้วยิ้มกว้าง : “คุณนายทานข้าวแล้วค่ะ! เธอเห็นหิมะตกในตอนบ่าย ตอนเย็นเธอยังอุ้มเด็กสาวลงมาชั้นล่าง แล้วมองดูหิมะผ่านหน้าต่าง หนูน้อยตัวเล็กขนาดนั้น มองดูหิมะโดยไม่กลัวสักนิด และยังหัวเราะคิกคักอยู่เลย ดูเหมือนเธอจะชอบหิมะมาก!"ใบหน้าของลู่เจ๋อเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขารีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วขึ้นไปชั้นบนห้องนอนใหญ่บนชั้นสองไฟเป็นสีเหลืองให้ความอบอุ่น ระบบทำความร้อนเปิดเต็มที่ และห้องก็อบอุ่นราวกับอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิเฉียวซุนสวมกระโปรงขนสัตว์สีชมพูอ่อนและโน้มตัวไปบนเปลเพื่อหยอกล้อกับเจ้าหนูลู

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 303

    ลู่เจ๋อวางเจ้าหนูลู่เหยียนไว้บนเปลเขากอดเฉียวซุนจากด้านหลัง จากนั้นวางริมฝีปากบางๆของเขาไว้ที่ใบหูของเธอ และถามด้วยเสียงแผ่วเบา : "ทำไมคุณไม่ลองดูของขวัญของคุณก่อนล่ะ? จะได้รู้ว่าชอบหรือเปล่า?"เฉียวซุนไม่ชอบการสัมผัสของเขาเธอค่อย ๆ แกะของขวัญออก ก่อนจะเห็นผ้าพันคอสีชมพูอ่อนลู่เจ๋อกอดเธอแล้วพูดเบา ๆ : "มันเหมาะกับคุณมาก!"จากครั้งที่แล้ว เขาไม่ได้สัมผัสเธอมาหลายวัน ช่วงนี้เธอค่อนข้างมีสภาพร่างกายที่ดี เขาจึงอยากใกล้ชิดเธอให้มากกว่านี้...อีกอย่าง คืนนี้คือคืนคริสมาสต์อีฟ ดังนั้นเขาจึงอยากจะแสดงความโรแมนติกและอ่อนโยนเขากอดเธอจากด้านหลังลมหายใจอันเร่าร้อนถูกพ่นไปที่ใบหูของเธอ และเสียงของเขาก็แหบแห้งมากขึ้น : "เฉียวซุน มาลองกันเถอะนะ หากคุณรู้สึกไม่สบายใจ ผมจะหยุดทันที"หลังจากพูดจบเขาก็อุ้มเธอไปที่โซฟาเขาใช้มือข้างหนึ่งจับพนักโซฟาแล้วใช้มืออีกข้างพลิกใบหน้าเธอเพื่อมารับจูบจากเขา เขาพึมพำกับเธออย่างอ่อนโยนว่า เขาจะทำให้เธอรู้สึกดี และเขาไม่รังเกียจที่จะทำให้เธอรู้สึกดีก่อน...ผมสีดำของเฉียวซุนสยายลงมาและแผ่ไปทั่วทั้งแผ่นหลังช่างดูน่าเย้ายวนเป็นอย่างมากเธอมองดูเขา มองดูท่า

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 304

    พวกเขาเลิกกันอย่างไม่มีความสุขหลังจากนั้น พวกเขาเฉยชาต่อกันมากขึ้น และดูเหมือนว่ามีเพียงลู่เจ๋อเท่านั้นที่หลงใหลในการรักษาความสัมพันธ์ของพวกเขาในฐานะสามีภรรยาเขาจะไม่ปล่อยเฉียวซุนไปอย่างแน่นอนแต่เขาแทบไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของไป๋เสวี่ย ทำให้ภาวะซึมเศร้าหลังคลอดของเฉียวซุนที่ดีขึ้นแล้ว เริ่มแย่ลง เธอเริ่มทานยาต้านซึมเศร้า หยุดให้นมลูก...เริ่มให้เจ้าหนูลู่เหยียนดื่มนมผงแทน ลู่เจ๋อไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้การชดเชยที่ฝ่ายชายเคยกล่าวไว้นั้นเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ที่แสนเย็นชาระหว่างสามีภรรยาบางทีเขาอาจจะยังใส่ใจเฉียวซุนอยู่ แต่เขาชอบความอ่อนโยน ความน่ารัก และการชื่นชมของหญิงสาวมากกว่า นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายอยากอยู่ข้างนอกและไม่อยากกลับบ้าน...เฉียวซุนป่วยหนักในช่วงปลายปีเธอนอนไม่หลับในทุกคืน และเริ่มทานยานอนหลับ... ตอนแรกเธอทานยาแค่วันละหนึ่งเม็ด ทว่าหลังจากทานมาเรื่อย ๆ กลายเป็นว่าเธอต้อนทานเพิ่มเป็นสามเม็ด ถึงจะนอนหลับได้ แต่ถึงแม้เธอจะทานยาไปแล้ว ถ้าเจ้าหนูลู่เหยียนร้องไห้ เธอก็จะตื่นขึ้นมาทันที เพื่อมากล่อมเจ้าหนูน้อย ร้องเพลงกล่อมอย่างอ่อนโยน ลู่เจ๋อก็ยั

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 305

    ไป๋เสวี่ยกำลังจะตอบ แต่ลู่เจ๋อก็เดินผ่านไปแล้วเธออดที่จะรู้สึกผิดหวังไม่ได้ เธอสัมผัสได้ถึงความประหลาดใจที่คุณชายลู่มีต่อเธอ เขาสนใจเธอ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มองเธอแบบนั้น และเขาคงจะไม่อนุญาตให้เธอนั่งรถของเขาในครั้งนั้นแต่ทำไม...เขาถึงไม่ต้องการเธอล่ะ?ความผิดหวังของไป๋เสวี่ย อยู่ในสายตาของคุณหญิงลู่ทั้งหมด เธอมองด้วยสายตาที่เฉียบแหลม พลางถามเลขาฉินที่อยู่ข้าง ๆ เธอว่า : "เด็กฝึกงานคนนี้เหรอ?"เลขาฉินตอบด้วยความเคารพ : "ใช่ค่ะ! เด็กสาวที่ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว! เธอมักจะหาข้ออ้างมาจะปรากฏตัวต่อหน้าประธานลู่ ประธานลู่... คุ้นกับเธอมาก!"คุณหญิงลู่หัวเราะเยาะ: "ไก่ฟ้าก็คือไก่ฟ้า เป็นนกฟีนิกซ์ไม่ได้หรอก!"ไป๋เสวี่ยได้ยินคำพูดของเธอและเธอก็รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง เธอรู้ด้วยว่าเธอไม่ควรพัวพันกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว...แต่เธอก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้เธอชอบคุณชายลู่!......สองวันต่อมา เลขาฉินมาที่คฤหาสน์เพื่อส่งเอกสารลู่เจ๋อจัดประชุมออนไลน์ในห้องหนังสือ เลขาฉินจึงได้มาส่งเอกสาร และสะดวกที่จะไปดูเฉียวซุนและเจ้าหนูลู่เหยียนอีกด้วยบังเอิญว่าเฉียวซุนอยู่ในห้องนั่งเล่นเลขาฉินได้

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 306

    หลังจากที่ลู่เจ๋อประชุมเสร็จ เวลาก็เดินมาถึงสองทุ่มแล้วเขาไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนทันที แต่เดินไปที่หน้าต่างฝั่งห้องหนังสือ และสูบบุหรี่สองมวนอย่างเงียบ ๆ... ควันเริ่มเยอะขึ้นและปกคลุมห้องหนังสือไว้อ่อน ๆหน้าต่างมุมห้องถูกปกคลุมไปด้วยหมอก เมื่อเอื้อมมือไปเช็ดออก ก็พบว่ามีหิมะหนาประมาณ 10 เซนติเมตรกองอยู่บนพื้นด้านนอกฤดูหนาวนี้ดูเหมือนหิมะตกหนักมากลู่เจ๋อคีบบุหรี่ไว้ระหว่างนิ้วเรียวของเขา และปล่อยควันช้า ๆ พลางมองไปที่วิวที่มืดมนด้านนอก... หลังจากสูบบุหรี่เสร็จแล้ว เขาก็บีบก้นบุหรี่แล้วเดินออกจากห้องหนังสือไปเมื่อเข้าไปที่นั่งเล่นของห้องนอน เขาก็เห็นหนังสือประจำปีอย่างรวดเร็ววางไว้อย่างไม่เป็นระเบีบยเมื่อลองพลิกดูเล่น ๆ ก็เห็นภาพที่เขายืนเคียงอยู่กับไป๋เสวี่ย ภาพบรรยากาศแบบนี้ไม่สามารถพูดได้ว่าบรรยากาศไม่ได้คลุมเครือเลย...ลู่เจ๋อเชื่อว่าเฉียวซุนเห็นแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาปิดหนังสือประจำปีแล้วเข้าไปในห้องนอนในคืนที่มีลมแรงและหิมะตก เฉียวซุนยืนอุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนข้างหน้าต่าง พลางเกลี้ยกล่อมให้เธอดื่มนมทีละนิด... ลู่เจ๋อเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยกมื

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 307

    ลู่เจ๋อไม่ลังเลเลยที่จะลุกจากเตียงเขาเปิดประตูแล้วเดินออกไป แต่ก็มีลมหนาวพัดเข้ามา เจ้าหนูลู่เหยียนที่อยู่บนเปลเปล่งเสียงเบา ๆ ... เฉียวซุนลุกขึ้น ก่อนจะตบตูดเกลี้ยกล่อมให้เธอนอนเบา ๆหลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็กลับมาเขาเหลือบมองเฉียวซุน ก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะมีเสียงดังมาจากข้างใน : "ผมต้องออกไปข้างนอก คุณกับลูกเข้านอนไปก่อนเลย"เฉียวซุนอุ้มลูกเดินไปที่ประตูห้องแต่งตัวลู่เจ๋อกำลังถอดเสื้อคลุมอาบน้ำ ก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงลำลอง แม้ว่าหิมะจะตกและมีลมแรง แต่เขาก็ยังไปพบเด็กสาวในตอนดึกเมื่อเห็นเฉียวซุนจากหางตา เขาก็ขมวดคิ้ว : "ทำไมคุณไม่นอนล่ะ?”เฉียวซุนมองดูเจ้าหนูลู่เหยียน : "ลูกกำลังร้อง! ลู่เจ๋อ ในเมื่อคุณใส่ใจเธอมากขนาดนั้น ทำไมคุณไม่ตั้งตำแหน่งให้เธอล่ะ?"เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เธอสู้กับลู่เจ๋อไม่ได้ เธอแค่ต้องการความโล่งใจภายใต้โคมไฟคริสตัลลู่เจ๋อค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าของเขาให้เป็นระเบียบ ตอนดึกเขาแต่งตัวดีซึ่งทำให้เธอดูซีดเซียวอ่อนแอมากหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เยาะเย้ย : "แล้วทำไมคุณไม่ขอร้องผม รั้งผมไม่ให้ออกไปข้างนอกล่ะ"เฉียวซุนจะไ

บทล่าสุด

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 445

    ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 444

    เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 443

    ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 442

    เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 441

    หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 440

    เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 439

    ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 438

    จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 437

    เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว

DMCA.com Protection Status