LOGINShare
บทที่ 304
Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 305
ไป๋เสวี่ยกำลังจะตอบ แต่ลู่เจ๋อก็เดินผ่านไปแล้วเธออดที่จะรู้สึกผิดหวังไม่ได้ เธอสัมผัสได้ถึงความประหลาดใจที่คุณชายลู่มีต่อเธอ เขาสนใจเธอ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มองเธอแบบนั้น และเขาคงจะไม่อนุญาตให้เธอนั่งรถของเขาในครั้งนั้นแต่ทำไม...เขาถึงไม่ต้องการเธอล่ะ?ความผิดหวังของไป๋เสวี่ย อยู่ในสายตาของคุณหญิงลู่ทั้งหมด เธอมองด้วยสายตาที่เฉียบแหลม พลางถามเลขาฉินที่อยู่ข้าง ๆ เธอว่า : "เด็กฝึกงานคนนี้เหรอ?"เลขาฉินตอบด้วยความเคารพ : "ใช่ค่ะ! เด็กสาวที่ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว! เธอมักจะหาข้ออ้างมาจะปรากฏตัวต่อหน้าประธานลู่ ประธานลู่... คุ้นกับเธอมาก!"คุณหญิงลู่หัวเราะเยาะ: "ไก่ฟ้าก็คือไก่ฟ้า เป็นนกฟีนิกซ์ไม่ได้หรอก!"ไป๋เสวี่ยได้ยินคำพูดของเธอและเธอก็รู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง เธอรู้ด้วยว่าเธอไม่ควรพัวพันกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว...แต่เธอก็ยังควบคุมตัวเองไม่ได้เธอชอบคุณชายลู่!......สองวันต่อมา เลขาฉินมาที่คฤหาสน์เพื่อส่งเอกสารลู่เจ๋อจัดประชุมออนไลน์ในห้องหนังสือ เลขาฉินจึงได้มาส่งเอกสาร และสะดวกที่จะไปดูเฉียวซุนและเจ้าหนูลู่เหยียนอีกด้วยบังเอิญว่าเฉียวซุนอยู่ในห้องนั่งเล่นเลขาฉินได้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 306
หลังจากที่ลู่เจ๋อประชุมเสร็จ เวลาก็เดินมาถึงสองทุ่มแล้วเขาไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนทันที แต่เดินไปที่หน้าต่างฝั่งห้องหนังสือ และสูบบุหรี่สองมวนอย่างเงียบ ๆ... ควันเริ่มเยอะขึ้นและปกคลุมห้องหนังสือไว้อ่อน ๆหน้าต่างมุมห้องถูกปกคลุมไปด้วยหมอก เมื่อเอื้อมมือไปเช็ดออก ก็พบว่ามีหิมะหนาประมาณ 10 เซนติเมตรกองอยู่บนพื้นด้านนอกฤดูหนาวนี้ดูเหมือนหิมะตกหนักมากลู่เจ๋อคีบบุหรี่ไว้ระหว่างนิ้วเรียวของเขา และปล่อยควันช้า ๆ พลางมองไปที่วิวที่มืดมนด้านนอก... หลังจากสูบบุหรี่เสร็จแล้ว เขาก็บีบก้นบุหรี่แล้วเดินออกจากห้องหนังสือไปเมื่อเข้าไปที่นั่งเล่นของห้องนอน เขาก็เห็นหนังสือประจำปีอย่างรวดเร็ววางไว้อย่างไม่เป็นระเบีบยเมื่อลองพลิกดูเล่น ๆ ก็เห็นภาพที่เขายืนเคียงอยู่กับไป๋เสวี่ย ภาพบรรยากาศแบบนี้ไม่สามารถพูดได้ว่าบรรยากาศไม่ได้คลุมเครือเลย...ลู่เจ๋อเชื่อว่าเฉียวซุนเห็นแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาปิดหนังสือประจำปีแล้วเข้าไปในห้องนอนในคืนที่มีลมแรงและหิมะตก เฉียวซุนยืนอุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนข้างหน้าต่าง พลางเกลี้ยกล่อมให้เธอดื่มนมทีละนิด... ลู่เจ๋อเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยกมื
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 307
ลู่เจ๋อไม่ลังเลเลยที่จะลุกจากเตียงเขาเปิดประตูแล้วเดินออกไป แต่ก็มีลมหนาวพัดเข้ามา เจ้าหนูลู่เหยียนที่อยู่บนเปลเปล่งเสียงเบา ๆ ... เฉียวซุนลุกขึ้น ก่อนจะตบตูดเกลี้ยกล่อมให้เธอนอนเบา ๆหลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็กลับมาเขาเหลือบมองเฉียวซุน ก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะมีเสียงดังมาจากข้างใน : "ผมต้องออกไปข้างนอก คุณกับลูกเข้านอนไปก่อนเลย"เฉียวซุนอุ้มลูกเดินไปที่ประตูห้องแต่งตัวลู่เจ๋อกำลังถอดเสื้อคลุมอาบน้ำ ก่อนจะสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงลำลอง แม้ว่าหิมะจะตกและมีลมแรง แต่เขาก็ยังไปพบเด็กสาวในตอนดึกเมื่อเห็นเฉียวซุนจากหางตา เขาก็ขมวดคิ้ว : "ทำไมคุณไม่นอนล่ะ?”เฉียวซุนมองดูเจ้าหนูลู่เหยียน : "ลูกกำลังร้อง! ลู่เจ๋อ ในเมื่อคุณใส่ใจเธอมากขนาดนั้น ทำไมคุณไม่ตั้งตำแหน่งให้เธอล่ะ?"เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เธอสู้กับลู่เจ๋อไม่ได้ เธอแค่ต้องการความโล่งใจภายใต้โคมไฟคริสตัลลู่เจ๋อค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าของเขาให้เป็นระเบียบ ตอนดึกเขาแต่งตัวดีซึ่งทำให้เธอดูซีดเซียวอ่อนแอมากหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เยาะเย้ย : "แล้วทำไมคุณไม่ขอร้องผม รั้งผมไม่ให้ออกไปข้างนอกล่ะ"เฉียวซุนจะไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 308
รถของลู่เจ๋อจอดอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ในตอนเช้าหิมะสีขาวตกลงมาคนที่รออยู่ชั้นล่างดูวิตกกังวล ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อ เธอก็รีบเดินเข้าไปหาเขา อดไม่ได้ที่จะกอดเขาและพึมพำว่า : "คุณลู่คะ ฉันกลัวมาก! เมื่อกี้เหวินเหวินกินยานอนหลับไปสี่เม็ด ฉันคิดว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย……”ลู่เจ๋อปิดประตูรถด้วยหลังมือเขามองไปที่หญิงสาวในอ้อมแขนของเขา เธอล้ำเส้นเกินไปแล้ว แต่เขาไม่ได้ตำหนิเธอ ทำเพียงแค่ผลักเธอออกไปอย่างแผ่วเบา : "ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”ไป๋เสวี่ยเงยหน้าขึ้น ดวงตาเหมือนลูกกวางน้อยของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตาเธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วพูดว่า : "ครอบครัวของเธอมาหาแล้ว และกำลังปลอบเธอ... มันอาจจะไม่สะดวกในการไปพบเธอที่หอพักตอนนี้"เด็กสาวพูดจบด้วยความรู้สึกเขินอายและไม่สบายใจขณะที่เธอลังเล ลู่เจ๋อก็เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารออกแล้วพูดอย่างใจเย็น : “ขึ้นรถเถอะ!”ไป๋เสวี่ยมองเห็นความคิดของลู่เจ๋อไม่ชัดเจน เขารีบมาหาเธอกลางดึก แต่กลับผลักไสเธอออกไปทว่าตอนนี้เขากลับบอกให้เธอขึ้นรถอีกครั้งได้ยินมาว่ามีเพียงภรรยาและแฟนสาวเท่านั้นที่สามารถนั่งในตำแหน่งข้างคนขับของผู้ชายได้ คุณลู่ให้เธอนั่งในตำ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 309
ลู่เจ๋อไม่ได้ผลักเธอออกไปทันทีเขาก้มศีรษะลงและมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดูคล้ายคลึง เขาจำได้ลาง ๆ ว่าตอนเฉียวซุนยังเด็ก เธอจะเข้ามากอดเขาแบบนี้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง (ลู่เจ๋อ ฉันชอบคุณ เป็นแฟนกับฉันได้ไหม? ฉันมีข้อดีเยอะมากเลยนะ!)แต่หลังจากนับมาเกือบทั้งวัน เธอก็ไม่สามารถนับได้หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็กลับมามีสติอีกครั้ง เขาผลักหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาออกไป แล้วพูดอย่างใจเย็น : "ฉันแต่งงานแล้ว!"ไป๋เสวี่ยถูกปฏิเสธใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอกัดริมฝีปากและพึมพำ : "ฉันไม่ได้คิดอะไรน่าเกลียดแบบนั้น! ฉันจะไม่ทำลายครอบครัวของคุณ และฉันจะไม่ขออะไรมากมายเหมือนพี่สาวของฉัน... ฉันรู้ตัวเองดี"แค่เหมือนกับคืนนี้ มาอยู่เป็นเพื่อนเธอเป็นครั้งคราว เธอก็พอใจแล้วลู่เจ๋อจะไม่รู้ความคิดของเด็กสาวได้อย่างไร? คืนนี้เขาจะมาหรือไม่มาหาก็ได้ แต่สุดท้ายเขาก็มาอยู่ดีแต่คำพูดของไป๋เสวี่ยนั้นไร้ความสนุกแล้ว!ลู่เจ๋อเข้าไปนั่งในรถโดยไม่สนใจเธอขณะที่กำลังจะปิดประตูรถ ไป๋เสวี่ยก็จับประตูรถไว้ ริมฝีปากของเธอสั่นและพูดด้วยความเขินอาย : "คุณลู่ ฉันจะช่วยคุณหาฟิล์มนั่นให้เร็วที่สุด คุณไม่ต้องกังวลนะ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 310
ณ ห้องผู้ป่วย ในโรงพยาบาลลู่เฉียวซุนนอนเงียบ ๆ คุณหมอสามารถช่วยให้ผ่านช่วงวิกฤติไปได้อย่างปลอดภัย... แต่ร่างกายของเธอยังคงอ่อนแอมากและเธอต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกสองสามวันเพื่อรอดูอาการลู่เจ๋อยืนอยู่หน้าต่าง พลางมองดูหิมะที่ตกลงบนต้นไม้ด้านนอกคุณหมอที่อยู่ข้างหลังเขาพูดเบาๆ : "คุณนายลู่กินยานอนหลับไปมากกว่า 20 เม็ดในคราวเดียว น่าจะเป็นการคิดฆ่าตัวตายที่เกิดจากภาวะซึมเศร้าหลังคลอด ฉันแนะนำให้คุณนายลู่เข้ารับการรักษาทางจิตเวชอย่างเป็นระบบ และอยู่ห่างจากสาเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยของเธอ ในกรณีนี้อาการซึมเศร้าของเธอจะดีขึ้นได้อย่างรวดเร็ว!”หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็พูดอย่างใจเย็น: "ผมรู้!"คุณหมอเดินออกไปหลังจากบทสนทนาจบลงลู่เจ๋อหันกลับมาและมองดูคนที่นอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแม้ว่าตอนนี้หัวใจของเขาจะสั่นเทาก็ตามเฉียวซุนเกือบจะตายแล้ว ถ้าเขากลับบ้านช้าไปอีกครึ่งชั่วโมง เฉียวซุนอาจจะไม่อยู่และได้จากไปแล้ว ส่วนเจ้าหนูลู่เหยียนก็คงไม่มีแม่ในอนาคตทันใดนั้น ดวงตาของลู่เจ๋อก็เริ่มเปียกชื้นเล็กน้อย...ช่วงเวลาบ่ายสองโมงเฉียวซุนตื่นขึ้นมา และแสงแดดส่องผ่านกระจกบนใบหน้าของ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 311
พวกเขามีความคิดเห็นต่างกันในเรื่องของเจ้าหนูลู่เหยียนลู่เจ๋อไม่เห็นด้วยเขามองเฉียวซุนอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่มีความผูกพันเหมือนอดีตอีกแล้ว จริง ๆ แล้ว เมื่อมองย้อนกลับไป เขาเพิ่งชดเชยให้เธอได้เพียงสี่เดือนเท่านั้น......หลังจากที่ลู่เจ๋อเดินออกไปเฉียวซุนก็พยุงร่างกายที่อ่อนแอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอจับอ่างล้างหน้าและมองดูตัวเองในกระจก......เธอดูอ่อนแอและซีดเซียวมากลู่เจ๋อไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอไม่รู้ว่าคราวนี้เธอจะอยู่รอดได้นานแค่ไหนเธอจะอยู่กับเจ้าหนูลู่เหยียนได้นานแค่ไหน......*หลายวันต่อมา เฉียวซุนได้ออกจากโรงพยาบาลและกลับบ้านไป เธอพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง ซึ่งเลือดไหลมากมาย!ในห้องน้ำมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาตามสายน้ำร้อน...... เฉียวซุนนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ เดิมทีแขนก็มีรอยแผลเป็นอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมีรอยบาดแผลลึกเพิ่มขึ้นมาอีกหลังจากที่เธอถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาล ลู่เจ๋อได้ถ่ายเลือดให้เธอจำนวน 800ccเขายืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวคุณหญิงลู่ได้ยินข่าวจึงรีบตามมาทันทีเธอมองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของลู่เจ๋อ และอดไม่ได้ที่จะกระซิบ : "ตอนนี้ลูกต้องดูแลทั้งเธอและลูก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 312
คืนนั้นลู่เจ๋อไม่ได้นอนทั้งคืนห้องนอนที่เต็มไปด้วยเลือดถูกทำความสะอาดไปเรียบร้อยแล้ว แต่ในห้องยังคงมีกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ คอยย้ำเตือนให้เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้อยู่ตลอดในที่สุดเขาและเฉียวซุนก็มาถึงจุดจบเจ้าหนูลู่เหยียนร้องไห้ตลอดทั้งคืน จนกระทั่งถึงตอนดึก ลู่เจ๋อถึงกล่อมเธอได้ แล้วจึงส่งให้ป้าดูแลต่อช่วงเวลากลางคืนเงียบสงบลู่เจ๋อเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือและนั่งบนโซฟาเพื่อสูบบุหรี่ หลังจากนั้น ควันสีอ่อนก็ปกคลุมเขา ทำให้เขาดูมืดมนเขานั่งอย่างเงียบ ๆ พลางคิดถึงอดีตของตนกับเฉียวซุนห้องหนังสือห้องนี้ดูเหมือนจะเก็บความทรงจำอันเจ็บปวดมากมายไว้สำหรับเฉียวซุน เขาปฏิบัติต่อเธออย่างอัปยศอดสูที่นี่ และอาจเป็นเพราะฟิล์มแผ่นนั้นทำให้เขาตบเธอ หลังจากนั้นดวงตาของเฉียวซุนก็ดูหมดอาลัยถ้าหากความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาต้องจบลง ก็คงเริ่มมาจากการทำร้ายเธอครั้งนั้นเขาต้องการชดใช้ให้เธอแต่อย่างที่แม่ของเขาบอก เขามีความภาระหน้าที่มากเกินไปและเขาไม่สามารถอยู่ข้างเธอได้ตลอดเวลา เจ้าหนูลู่เหยียนก็ต้องการแม่ที่มีความมั่นคงทางอารมณ์เช่นกัน...... แต่มันก็เป็นเพียงแค่คำพูด ล
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
