บททั้งหมดของ บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ: บทที่ 41 - บทที่ 50

ฮูหยินใหญ่เจียงส่งเสียงตกใจพร้อมพุ่งตัวเข้าไปหาเจียงป๋อเหนียน ไม่ให้ทหารรักษาพระองค์นำตัวเจียงป๋อเหนียนไป“อย่าจับตัวลูกชายข้า ของค้นออกมาจากเรือนของสกุลเฉา จะจับก็ไปจับนาง ปล่อยลูกชายข้า!”“ท่านแม่ ปล่อยท่านแม่ข้า ท่านแม่…”เจียงอวิ้นน้ำตาไหลพรากพุ่งเข้าไปหาเฉาหยูเฟิ่ง ในใจเกลียดชังฮูหยินใหญ่เจียงถึงขีดสุดที่โยนความผิดทั้งหมดให้กับท่านแม่สีหน้าของโหวเจี๋ยไม่สู้ดีนัก “หากยังกล้าขัดขวางงานหลวงอีก จะจับตัวไปทั้งหมด!”เฉาหยูเฟิ่งไม่คาดคิดว่าสกุลหลิ่วไม่เพียงแต่จะรอดพ้นจากเหตุการณ์นี้เท่านั้น แต่ตนยังต้องถูกจับคังคุกแทนด้วย“ท่านพี่ ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!”เฉาหยูเฟิ่งน้ำตาไหลขอความช่วยเหลือจากเฉาอวี้เจียงเฉาอวี้เจียงเป็นกังวลมาก กำลังจะเอ่ยปากพูด ทว่าถูกสกุลฉางห้ามเอาไว้ก่อนพร้อมกล่าวเตือนว่า“นายท่าน ท่านไม่ได้มีน้องสาวเพียงคนเดียว ท่านยังมีบุตรชาย แล้วก็ทั้งสกุลเฉาอีก คิดให้ดีก่อนตัดสินใจดีกว่าขอรับ!”เฉาอวี้เจียงกัดฟันแน่น แล้วกลับจวนไปปรึกษาหารือกับบิดาก่อน ดูว่าจะช่วยน้องสาวได้อย่างไร“ผู้บัญชาการโหวโปรดเมตตาด้วย!”แววตาของโหวเจี๋ยเฉียบคมและเยือกเย็น “กฎหมายไม่มีความเมตตา โ

สีหน้าของเจียงหวานหว่านกรุ่นโกรธพลางเอ่ยเสียงนิ่งขรึมว่า “สั่งสอนนั้นหรือ แม่นมหลี่ใจกว้างเกินไปแล้วกระมัง!”แม่นมหลี่ก้มศีรษะลง“คุณหนูพูดถูกเจ้าค่ะ เพียงแต่เรื่องนี้ต้องบอกฮูหยินใหญ่ให้ชัดเจนเสียก่อนค่อยลงมือจัดการ!”“แม่นมหลี่ ชุนฮว๋าทำเรื่องชั่วร้ายต่อเจ้านาย ไม่ต้องบอกท่านย่าหรอก ส่งตัวไปให้ทางหลวงจัดการเลย!”ชิวเยว์สาวใช้คนหนึ่งเล่าเรื่องชั่วร้ายที่ชุนฮว๋าทำให้กับแม่นมหลี่ฟังเบาๆแม่นมหลี่ตะลึงตกใจ คิดไม่ถึงว่าชุนฮว๋าจะบังอาจเช่นนี้ จึงรีบชี้สั่งให้เหล่าแม่เฒ่าลากตัวชุนฮว๋าออกไป“พวกเจ้า ลากตัวนางไปที่จวนข้าหลวงซะ”หลังจากที่ทุกคนจากไป เรือนเหมยก็กลับสู่สภาวะเงียบอีกครั้งเจียงหวานหว่านนอนอยู่บนเตียง ยังคงไม่สบายใจอยู่เนิ่นนานน้ำในจวนเจียงลึกยิ่งกว่าที่ตนคิดเอาไว้ ไส้ศึกมาที่นี่เพราะแผ่นที่การจัดกำลังทหารเช่นนั้นใครกันแน่ที่ซ่อนอยู่ในศาลบรรพบุรุษ!เผชิญหน้ากับเรื่องที่ไม่รู้เรื่องเช่นนี้ ทำให้เจียงหวานหว่านใจไม่ดีนางอ่อนแอเกินไปจริงๆ นางนึกย้อนถึงเรื่องราวในชาติที่แล้วต่างๆ มากมายพลันนึกถึงกู้ฉางชิงผู้เป็นถุงเงินของหรงมู่หานเมื่อพิจารณาตามกาลเวลาแล้ว หรงมู่หานยัง

กว่าจะพูดจบได้ประโยคหนึ่งไม่ง่ายนัก กู้ฉางชิงจับหน้าอกของตนไว้ เพื่อระงับอาการไอ“เจ้าได้พบกับข้าแสดงว่าชะตาของเจ้ายังไม่ถึงฆาต เจ้าควรจะขอบคุณน้องชายเจ้านะ!”กู้ฉางชิงรีบปฏิเสธ “ข้าไม่มีสิ่งของมีค่าใดๆ แถมยังป่วยหนัก คุณหนูกลับไปเถิด!”เจียงหวานหว่านหัวเราะหึๆ “คนรุ่นหลังของสกุลกู้มีชีวิตตกอับถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่ากู้เลี่ยงตายตาหลับหรือไม่”กู้ฉางชิงกอดกู้ฉางเกอไว้ให้ออกห่างจากเจียงหวานหว่าน แล้วถามอย่างป้องกันตัวว่า “เจ้าคือใคร”เจียงหวานหว่านหยิบขลุ่ยหยกของท่านอาจารย์ออกมา “สกุลกู้มีชีวิตตกอับถึงเพียงนี้ ไม่ทราบว่ายังสามารถรักษาสัญญาได้หรือไม่”“ปรมาจารย์หมอเซียนเป็นอะไร…กับเจ้า” กู้ฉางชิงเอ่ยถามเจียงหวานหว่านยิ้มเบาๆ “เป็นอาจารย์”“แม่นางตามหาที่นี่เจอได้อย่างไร”เจียงหวานหว่านหัวเราะแห้ง “หลายคนในเมืองหลวงจำสกุลกู้ได้ หากอยากรู้ว่าคนรุ่นหลังของสกุลกู้อยู่ที่ไหน เพียงแค่สืบดูก็รู้!”เมื่อชาติที่แล้วที่กู้ฉางชิงมุ่งมั่นช่วยหรงมู่หานทำงานหาเงินสุดชีวิต ก็เพราะนางท่านอาจารย์มีบุญคุณต่อสกุลกู้ ส่วนนางก็รักษาอาการป่วยของกู้ฉางเกอกู้ฉางชิงรู้สึกขอบคุณ จึงได้ช่วยหรงมู่หานทำเ

ท่านย่าเรียกพบตน เปลือกตาของเจียงหวานหว่านกระตุกเล็กน้อย รู้สึกว่าไม่น่าจะมีเรื่องดีเกิดขึ้นแน่นอนเป็นไปตามคาด สิ่งแรกที่ฮูหยินใหญ่เจียงทำเมื่อเห็นหน้าเจียงหวานหว่านคือการตั้งคำถาม“หวานเจี่ยเออร์ พ่อเจ้ากำลังลำบากอยู่ในคุก แต่เจ้ากลับยังมีใจออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเพิ่งจะกลับมากลางค่ำกลางคืนเช่นนี้อีกหรือ”เจียงหวานหว่านอธิบาย “ท่านย่าเข้าใจผิดแล้ว หวานหว่านเป็นห่วงท่านพ่อมาก จึงออกไปหาท่านอ๋องให้พระองค์ช่วยคิดหาวิธีดูถึงได้กลับมาช้าเจ้าค่ะ”ฮูหยินใหญ่เจียงตาเป็นประกาย “แล้วท่านอ๋องว่าอย่างไรบ้าง”เจียงหวานหว่านส่ายศีรษะเศร้าใจ “วันนี้หวานหว่านรออยู่ที่จวนอ๋องทั้งวัน แต่ไม่เห็นท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ ดูเหมือนท่านอ๋องจะไม่อยู่ในจวน”แสงสว่างในตาฮูหยินใหญ่เจียงหายไปในพริบตา“ท่านย่าอย่าได้กังวลไปเลยเจ้าค่ะ หวานหว่านจะไปหาท่านอ๋องอีกจนกว่าจะช่วยท่านพ่อออกมาได้”คำพูดหอมหวานใครจะพูดไม่ได้ เพราะอย่างไร เจียงป๋อเหนียนก็ไม่ถูกขังตัวไว้นานหรอกเมื่อรู้ว่าเจียงหวานหว่านออกไปหาทางช่วยเหลือเจียงป๋อเหนียน ฮูหยินใหญ่เจียงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก“พรุ่งนี้ค่อยไปขอร้องท่านอ๋อง ตราบใดที่ช่วยพ่อเจ้าอ

เซี่ยงหรงต้มยาเสร็จพลันยื่นให้กับเจียงหวานหว่าน ส่วนตนยืนเฝ้าอยู่นอกประตูห้องข้างในห้องมีเพียงเจียงหวานหว่านกับหรงซีสองคนเท่านั้นนางตักยาสมุนไพรมาช้อนหนึ่งแล้วป้อนเข้าปากหรงซี ทว่าน้ำต้มยาสมุนไพรไหลออกตามมุมปากนางลองอยู่หลายหนแต่ไม่เป็นผล เจียงหวานหว่านจึงอมยาสมุนไพรไว้ในปากจากนั้นใช้ลิ้นคลี่ฟันของหรงออก แล้วปล่อยยาสมุนไพรออกไปไหลสู่ลำคอของหรงซีเจียงหวานหว่านขวยเขิน หัวใจเต้นรัว สัมผัสอันนุ่มนิ่ม ทำให้นางสติหลุดนิ้วหัวแม่มืออันนุ่มนิ่มปาดผ่านริมฝีปากของหรงซี นางเช็ดคราบยาสมุนไพรบนริมฝีปากออก“หรงซี ใครหน้าไหนก็ไม่มีมีทางทำร้ายท่านได้ ชาตินี้ ข้าจะปกป้องท่านเอง”เจียงหวานหว่านเดินไปพูดคุยกับเซี่ยงหรงเสียงเบาตกดึก องครักษ์ในจวนอ๋องมาเดินสำรวจมีเงาร่างหนึ่งแอบเข้าไปในห้องหนังสือของหรงซี เริ่มค้นไปทั่วห้องเซี่ยงหรงซ่อนตัวอยู่ในที่ลับจึงเห็นบุคคลที่เข้ามาในห้องหนังสือของหรงซีเต็มตาสีหน้าของเขานิ่งขรึม คาดไม่ถึงว่าแม่นางเจียงจะพูดถูก มีคนทรยศอยู่ในหมู่คนสนิทของท่านอ๋องไม่คิดว่าคนที่ทรยศนั่นจะเป็นซุนอู่ พี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขของตนเพื่อต้องการให้ได้แผนที่การจัดกำลังท