บททั้งหมดของ ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: บทที่ 791 - บทที่ 800

จ้าวซวนก็มองหลินตงอยู่แบบนี้ไม่ได้พูดอะไรแต่น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดไหลได้หลินตงทนบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้และเขาเห็นบางสิ่งที่แตกต่างออกไปในสายตาของจ้าวซวนเขาจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พี่ซวน ให้เวลาผมหน่อยเถอะ! หากพวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่หลังจากผ่านหายนะครั้งใหญ่ ผมจะให้คำตอบคุณแน่นอน ได้ไหม?""หายนะมีอยู่จริงเหรอ?" จ้าวซวนถาม"ตามบันทึกของกองกำลังโบราณบางแห่ง หายนะครั้งใหญ่มีอยู่จริง แต่รายละเอียดคืออะไร ไม่มีใครรู้!" หลินตงตอบ"หายนะครั้งใหญ่จะมาถึงเมื่อไหร่?""ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน!!!""ถ้าหายนะไม่เกิดขึ้นในอีกยี่สิบปีหรือห้าสิบปี คุณก็ถ่วงเวลาต่อไปแบบนี้เหรอ?""งั้นก็กำหนดไว้ภายในห้าปีเถอะ!""โอเค!!! สัญญาแล้วนะ!"จ้าวซวนหยุดร้องไห้แล้วพูดแค่มีความหวังก็พอสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือการที่หลินตงไม่ให้ความหวังเธอเลยให้เธอเข้าวังเย็นโดยตรงงั้นชาตินี้เธอก็จะมีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความหมายตอนนี้สำหรับเธอหลินตงคือความหมายของชีวิตของเธอและเวลาห้าปีเธอยังสามารถรอได้หลังจากห้าปี เธอจะเพิ่งอายุสามสิบแม้ว่าจะไม่ได้เป็นสาวน้อยแต่ก็เป็นช่วงที่โตเต็มไว"อืม! สัญญา!

"วันนี้เชิญคุณสองคนมาที่นี่ ก็เพราะอยากให้พวกคุณนำตระกูลของตัวเอง มาเป็นตระกูลในเครือของตระกูลคริสของผม ทุกอย่างเน้นตระกูลคริสของผมเป็นหลัก ไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีความคิดยังไง?"หลังจากคริสบีเบอร์พูดจบก็มองดูทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มโมเสสมาโลนและอ๊อกซิสกาซิวมีสีหน้าไม่พอใจพวกเขาสงสัยว่าหูของพวกเขาผิดปกติ ฟังผิดหรือหรือเปล่าคริสบีเบอร์กล้าดียังไงมาขอแบบนี้?ทั้งสามตระกูลได้ร่วมกันควบคุมจักรวรรดิอินทรีมาหลายปีแล้วแม้ว่าทุกคนจะไม่รู้เบื้องลึกของกันและกันก็ตามแต่พวกเขาก็มีความเข้าใจซึ่งกันและกันทุกคนมีพลังพอ ๆ กัน แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งกว่ากันมากนัก คริสบีเบอร์กล้าดียังไงมาบอกว่าให้พวกเขาไปเป็นตระกูลในเครือของตระกูลคริส เคารพตระกูลคริสเป็นตระกูลหลักนี่ถือเป็นการดูถูกสองตระกูลของพวกเขาพวกเขาเป็นกองกำลังห้าอันดับแรกของโลกเหมือนกันตระกูลคริสอยากกลืนพวกเขาเอาความกล้าหาญและความแข็งแกร่งนี้มาจากไหน?"บีเบอร์ นี่คุณล้อเล่นหรือเปล่า?" โมเสสมาโลนถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม"ผมไม่ได้ล้อเล่น! หมายความแบบนี้จริง ๆ อยากให้ทั้งสองท่านนำตระกูลของตัวเองมาเข้าร่วมผม ก็ขึ้นอยู่ก

"ที่แท้ก็คือท่านบอร์น ผมมีตาไม่มีแวว ล่วงเกินท่าน ขอให้ท่านบอร์นให้อภัยสิ่งที่พวกผมหยาบคายเมื่อกี้ด้วย"โมเสสมาโลนลุกขึ้นยืนทันที กำมือแน่น งอตัวเล็กน้อย แล้วพูดด้วยความเคารพ"ขอให้ท่านบอร์นให้อภัยสิ่งที่พวกผมหยาบคายด้วย" อ๊อกซิสกาซิวก็พูดด้วยความเคารพทั้งสองรู้ความแข็งแกร่งของคริสบอร์นและยอมรับความผิดพลาดอย่างรวดเร็วผู้แข็งแกร่งที่แซงหน้าจุดสูงสุดของระดับเทพไปแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถรุกรานได้สำหรับคนแบบนี้ แม้ว่าวันนี้อยากจะเก็บพวกเขาไว้ที่นี่ก็ง่ายมากทั้งสองก็ทำได้แค่ยอมรับผิดด้วยความเคารพเท่านั้นพวกเขาไม่รู้ว่าคริสบอร์นยังไม่ได้ฟื้นฟูสู่ช่วงรุ่งเรืองของเขาจริง ๆ และไม่ยอมลงมือด้วยไม่เช่นนั้นจะสามารถกำจัดตระกูลใหญ่ทั้งหมดในโลกและครองโลกได้โดยตรงยังต้องพูดเรื่องไร้สาระเพื่อดึงสองตระกูลนี้มาเป็นพวกเหรอ?แน่นอนว่าการไม่ได้ฟื้นฟูสู่ช่วงรุ่งเรืองนั้นก็ยังเก่งกว่าจุดสูงสุดของระดับเทพอย่างพวกเขามากเพียงแต่ว่าคริสบอร์นเพิ่งฟื้นขึ้นมาและมาจากสี่ร้อยปีก่อน เขาเสียดายชีวิตมากขึ้น ถ้าสามารถไม่ลงมือได้ก็จะไม่ลงมือเมื่อลงมือแล้วถึงจะชนะความเสียหายต่อร่างกายของตัวเองก็ไ

"หลินตง บอกผมหน่อยว่าตอนนี้โมเสสมาโลนคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน? ผมก็ไม่ได้เจอเขามาหลายปีแล้ว เพื่อลดการใช้พลังงานของตัวเองและเพื่อให้มีชีวิตยืนยาวมากขึ้น เขาน่าจะเก็บตัวฝึกฝนอยู่ตลอด!" ซ่งซือหมินถาม"เขาเก็บตัวฝึกฝนจริง ๆ ผมเกือบจะทำลายตระกูลโมเสสของพวกเขาจนหมดแล้ว เขาจึงออกมาจากดินแดนเก็บตัวใต้ดิน แข็งแกร่งมาก และประสบการณ์การต่อสู้ก็ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ ถ้าไม่ใช่ผมใกล้จะถึงขีดจำกัดของจุดสูงสุดระดับเทพแล้ว ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา" หลินตงตอบ"ประสบการณ์การต่อสู้ที่อุดมสมบูรณ์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ลงมือมาหลายสิบปีแล้ว แต่ก็ได้ก้าวขึ้นมาทีละขั้น จะเหมือนคุณที่ไหน ที่ระดับจะพัฒนาอย่างรวดเร็วเช่นนี้ สิ่งที่คุณขาดตอนนี้คือประสบการณ์การต่อสู้ ควรหาโอกาสฝึกฝน ไม่เช่นนั้นเจอคู่ต่อสู้ในระดับเดียวกันแล้วจะเสียเปรียบได้ง่าย""ลุงซ่ง สิ่งที่คุณพูดผมก็เข้าใจ แต่ไม่มีคู่ต่อสู้จะฝึกได้ยังไง? ประสบการณ์ต้องฝึกในการต่อสู้จริงถึงจะได้" หลินตงพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นจนถึงตอนนี้เขาได้ต่อสู้เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นและส่วนใหญ่เป็นการปราบปรามด้วยพลังแล้วฆ่าทันทีไม่มีโอกาสในการสะ

หลินตงไม่ได้ตอบทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้แต่มองไปที่ซ่งซือหมินแทนแล้วถามว่า "ลุงซ่งคิดว่าไง?""เห้อ... เก็บเถอะ! ปล่อยให้พวกเขาจากไป ผมกลัวว่าจะเป็นการปล่อยเสือกลับถ้ำ ปีนั้นผมมีความเมตตาและปล่อยตระกูลเห้อเหลียนไป แต่ผลที่ได้คุณก็เห็นแล้วว่าพวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ซาบซึ้ง แต่ยังร่วมมือกับกองกำลังอื่น ๆ เพื่อทำให้ต้าเซี่ยลำบาก คนเหล่านี้เห็นแก่ตัวไม่มีวันกตัญญูและแนวคิดก็ไม่สอดคล้องกับเรา ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ตลอดไป""คำพูดของลุงซ่งตรงใจผมพอดี! ผมก็คิดว่าควรเก็บพวกเขาให้หมด ครั้งนี้ถ้าเราเปิดเผยช้าอีกสองสามวัน รากฐานของต้าเซี่ยจะถูกพวกเขาสั่นคลอน คนธรรมดาจะถูกนักรบล่อลวงโดยการล้างสมองได้ ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ ครอบครัวนับไม่ถ้วนได้ถูกทำร้ายให้แตกเป็นเสี่ยง บ้านแตกสาแหรกขาด ในความเห็นของผม คนเหล่านี้สมควรตาย" หลินตงพูดอย่างจริงจัง"งั้นก็ได้! เรื่องนี้มอบให้เป็นหน้าที่ของคุณแล้ว จับผู้บงการที่มีอำนาจสูงพวกนั้นให้หมดก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องฆ่าจนหมด เหลือลูกสมุนบางคนที่ไม่สามารถพลิกสถานการณ์อะไรได้ ให้โอกาสพวกเขาได้กลับตัวกลับใจเถอะ!"ซ่งซือหมินยังใจดีเล็กน้อยและสั่งหลินตงสองสามคำ"ได้คร