All Chapters of ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: Chapter 451 - Chapter 460

"บอสหลินเกรงใจไปแล้ว ต่อไปยังต้องส่งเสริมเพื่อนร่วมชั้นอย่างพวกเราให้มากขึ้น""ใช่แล้ว! ประธานหลิน ธุรกิจของคุณใหญ่ขนาดนั้น ต่อไปจะหาคุณ อย่าบอกว่าคุณไม่รู้จักเพื่อนยากจนอย่างเรา""ประธานหลิน ตอนนี้บริษัทยังต้องการคนอยู่ไหม? พวกเราหลายคนเรียนจบมัธยมปลายและไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย จนถึงตอนนี้ก็ยังหางานที่เหมาะสมไม่ได้""ทุกคนวางใจได้!!! ใครอยากหางาน อีกไม่กี่วันก็ติดต่อผมได้ มีโปรเจ็กต์ดี ๆ อะไรที่ต้องการให้ผมลงทุน ก็ติดต่อผมได้ ผมหลินตงจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด""งั้นพวกเราก็ต้องขอบคุณประธานหลินแล้ว!!! ทุกคนยกแก้วให้ประธานหลินร่วมกัน""โอเค!!! ไชโย!!!"ทุกคนยืนขึ้นและตะโกนพร้อมกันหลินตงก็ดื่มเครื่องดื่มแก้วในมือจนหมดแม้ว่าการดื่มแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อยก็จะไม่เกิดผลแต่อย่างใดแต่เนื่องจากอีกเดี๋ยวเขาต้องขับรถ เขาจึงคิดว่าไม่ดื่มจะดีกว่าหลักการขับไม่ดื่ม ดื่มไม่ขับเขายังเข้าใจและด้วยฐานะปัจจุบันของเขา เขาบอกว่าในแก้วเป็นเหล้าก็คือเหล้า ซึ่งไม่มีใครกล้าบอกว่าไม่ใช่ และไม่มีใครกล้ามาตรวจสอบหลินตงดื่มอวยพรเสร็จกำลังจะหันหลังกลับและจากไปประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออกฟางเจิ้งกั๋วเดินเข้

พวกหลู่เจี้ยนหกคนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่พวกหลินตงทั้งหกคนส่ายหัว แสดงให้ว่าไม่รู้จักพวกหลินตง"นายน้อยท่านนี้! ดูเหมือนเราไม่รู้จักกัน ไม่ทราบว่าเราทำให้คุณขุ่นเคืองตรงไหน? ผมขอโทษคุณมา ณ ที่นี้ด้วย" หลู่เจี้ยนกล่าว"ใช่ไหม? ถามลูกชายพวกคุณดูเถอะ! พวกเขาทำสิ่งเลวร้ายมากมายจนอาจจำไม่ได้ในเวลาสักพัก ให้พวกเขาคิดดี ๆ หน่อย" หลินตงกล่าว"ไอ้สารเลว!!! พวกนายทำอะไรลงไปกันแน่ ยังไม่รีบขอโทษอีก" หลู่เจี้ยนตบหัวหลู่จื่อเฉียงแล้วพูดเสียงดัง"ขอโทษครับ!!! นายน้อย พวกเราได้ทำให้ท่านขุ่นเคืองตรงไหน ก็ต้องขอโทษท่านด้วย และขอให้ท่านใจกว้างปล่อยเราไปสักครั้งด้วย" หลู่จื่อเฉียงโขกหัวไปพลางพูดไปพลางข่งฝานและพานเจี๋ยก็ก้มหัวและขอโทษเช่นกัน"ขอโทษฉันไม่มีประโยชน์ กอริลลา มอบให้คุณแล้ว อยากทำอะไรก็ได้ พี่ตงเป็นที่พึ่งให้คุณ แม้ว่าคุณจะฆ่าพวกเขาตอนนี้ พี่ตงรับประกันว่าคุณก็จะไม่เป็นไร!!!"กอริลลาก้าวไปข้างหน้าโดยได้รับการพยุงจากฟ่านถง"พวกนายยังจำฉันได้ไหม?" กอริลลาพูดด้วยรอยยิ้มกวนโอ๊ยหลู่จื่อเฉียงสามคนมองไปที่กอริลลา พวกเขาจำไม่ได้ว่ารู้จักคนนี้เมื่อไหร่ประการแรกกอริลลาเปลี่ยนไปมากจากครึ่งปี

หลินตงตกใจมากเขาไม่คิดว่าลุงซ่งจะเชื่อมั่นในตัวเขาขนาดนี้ตัวเขาเองมีความมั่นใจที่จะทำขั้นตอนนี้ได้ แต่นั่นเป็นเพราะเขารู้ว่าเขามีระบบตราบใดที่มีระบบอยู่ คนอื่นต้องพึ่งพาพรสวรรค์และความพยายาม เขาแค่ต้องใช้เงินก็พอเขาต้องการเพียงแต้มศักดิ์สิทธิ์ให้มากพอที่จะเพิกเฉยต่อปัญหาคอขวดที่อาจต้องใช้เวลาหลายปีหรือสิบปีกว่าจะทะลุผ่านได้ต่อไปบริษัทลงทุนตงไหลจะกระจายธุรกิจไปทั่วโลก เมื่อถึงเวลาเงินจะถูกใช้เร็วขึ้นมาก แต้มศักดิ์สิทธิ์จะยังคงเติบโตอย่างบ้าคลั่งอีกไม่นานเขาก็สามารถยกระดับทั้งร่างกายและจิตวิญญาณให้อยู่ในระดับเทพได้และสามารถปรับปรุงต่อไปได้ซ่งซือหมินก็จะถูกเขาแซงหน้าเช่นกันเพียงแต่เขาไม่เข้าใจ ซ่งซือหมินมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้?ไม่ว่าจะด้านใดก็ตามก็ไม่ควรถึงเขา"ลุงซ่งไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? ผมหลินตงจะทำได้ยังไง! ตอนนี้ผมเป็นแค่ระดับครึ่งเทพ อยากจะฝ่าด่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะปีเดือนไหน และต้าเซี่ยยังมีผู้พิทักษ์ระดับเทพสองคนไม่ใช่เหรอ? ยังไงก็น่าจะไม่ถึงผม" หลินตงพูดอย่างจริงจัง"หลินตง! คุณไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเอง ผมเคยรู้ประวัติย่อของคุณแล้ว คุณเป็นคนที่มีพรสวร

หลังจากที่หลินตงออกจากลานบ้านของซ่งซือหมินแล้ว ซ่งซือหมินก็โทรหาเลขาของเขาแล้วแจ้งให้สมาชิกสภาต้าเซี่ยทุกคนทราบว่าพรุ่งนี้เช้าจะมีการประชุมและเรื่องสำคัญจะประกาศให้ทราบในเวลาเดียวกัน ผู้ว่าราชการมณฑลทุกมณฑลในต้าเซี่ย ให้ชมการถ่ายทอดสดการประชุมเมื่อถึงเวลาการเพิ่มสมาชิกรัฐสภาต้าเซี่ยถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุดอย่างแน่นอนแม้ว่าเพื่อปกป้องหลินตง ให้เขาไม่จำเป็นต้องปรากฏตัว แต่ขั้นตอนอื่น ๆ ก็ยังต้องดำเนินการหลินตงขับรถไปตามถนนในจิงตู และพบว่าตัวเองไม่มีที่จะไปโรงแรมแกรนด์สตาร์ได้เช็กเอาต์แล้ว อาคารสำนักงานก็ซื้อแล้ว และพนักงานทุกคนก็ย้ายออกจากโรงแรมแกรนด์สตาร์แล้วหลินตงคิดอยู่พักหนึ่ง และดูเหมือนจะไม่เหมาะสมที่จะพักที่บ้านยุนซี เขาไม่ต้องการพักโรงแรมอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงหากุญแจหมู่บ้าน "ลอยฟ้าวิลล่า" ท่ามกลางกุญแจมากมายในหลังรถ เตรียมไปพักที่นั่นคืนหนึ่งหมู่บ้านนี้ดูเหมือนจะอยู่ใกล้กับเขามากตอนแรกที่ซื้อบ้านเหล่านี้ ล้วนตกแต่งอย่างประณีต และทุกสัปดาห์มีคนทำความสะอาด ห้องสะอาดมาก แต่ไม่มีแค่อาหารเท่านั้นหาอะไรข้างถนนกินก็ได้หลินตงมาที่หมู่บ้าน "ลอยฟ้าวิลล่า"เขาซื้อแฟล

ซุนหาวจ้องมองหลินตงอย่างหนัก เพราะความโกรธอย่างรุนแรงดวงตาจึงกลายเป็นสีแดงเลือดหลินตงรู้สึกถึงความผันผวนอย่างมากในอารมณ์ของซุนหาว เต็มไปด้วยความโกรธ และแม้กระทั่งร่องรอยของเจตนาฆ่า???ไอ้หมอนี่เกินไปหน่อยแล้ว!!!ตัวเองทำผิดไม่คิดว่าตัวเองมีปัญหา แต่กลับโยนสาเหตุไปที่ผู้เสียหายนี่เจอคนอย่างเขาถ้าเจอคนธรรมดาไม่แน่ว่าสุดท้ายอาจจะใช้เส้นทางสุดโต่ง แก้แค้นคนอื่นได้จริง ๆจิตใจแบบนี้ไม่ได้โดยเฉพาะคนที่ชื่อซุนหาวนี้ยังเป็นนักเรียนอยู่เมื่อกี้หลินตงได้ยินสิ่งที่คนเหล่านี้พูดพอจะเดาได้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นน่าจะซุนหาวรู้จากที่ไหนว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่ ได้กุญแจจากพนักงานทำความสะอาด แล้วเชิญเพื่อนมาเพื่ออวดจริง ๆ แล้วคนประเภทนี้มีอยู่มากในสังคมปัจจุบัน พูดตรง ๆ ก็คือตัวเองไม่มีปัญญาและความสามารถ แต่ก็ชอบอวดดีถึงแม้ว่าคนประเภทนี้จะมีจำนวนมาก แต่โดยทั่วไปแล้วถูกจับได้ก็จะยอมรับผิดอย่างแข็งขันและขออภัยจากผู้อื่นคนอย่างซุนหาวที่ไม่สำนึกผิด มีเจตนาฆ่าเช่นนั้นอยู่ในใจ และยังต้องการแก้แค้นผู้เสียหายนี่ไม่ใช่การอวดดีธรรมดาอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นจิตใจผิดปกติแม้แต่ความถูกต้องก็ย