บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 931 - บทที่ 940

เขายังคงกินข้าวโดยมีเม็ดข้าวเต็มหน้า และข้าวจำนวนมากก็ร่วงจากโต๊ะ คุณนายซางและลูกสาวทิ้งปล่อยให้เขาจัดการด้วยตัวเอง คุณนายซางรู้สึกว่าเธอต้องปล่อยให้ลูกของเธอทำด้วยมือ แม้ว่าพวกเขาจะทำได้ไม่ดีในตอนแรก แต่เมื่อทำหลายครั้ง การฝึกฝนก็สมบูรณ์แบบ และพวกเขาจะค่อยๆ ทำได้ดีในอีกไม่กี่เดือน หยางหยางจะมีอายุครบสามขวบ ถึงเวลาที่เขาจะต้องกินข้าวคนเดียวหลังจากลูบหัวหยางหยางแล้ว จ้านหยินก็มองไปที่คุณนายซางและพูดเบาๆ : "คุณป้า"คุณนายซางพยักหน้าและพูดเบา ๆ “เอาล่ะ กินข้าวกันก่อน”คนรับใช้ได้เตรียมชุดชามและตะเกียบสำหรับจ้านหยินไว้แล้วหลังจากทักทายคุณนายซางแล้ว จ้านหยินก็มองไปที่ซางเสี่ยวเฟยซึ่งจดจ่ออยู่กับการกินเท่านั้นและไม่ตาเป็นประกายเมื่อเห็นเขาเหมือนเมื่อก่อน เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะพูด “ลูกพี่ลูกน้อง สวัสดี""พรืด...""แค่กๆ"ซางเสี่ยวเฟยพ่นข้าวก่อนแล้วจึงไอคนที่ใกล้เคียงที่สุดถัดจากซางเสี่ยวเฟยคือคุณนายซาง ซึ่งรีบหยิบชามซุปขึ้นมาแล้วส่งให้ลูกสาวของเธอ "ซดน้ำซุปก่อนสิ"ซางเสี่ยวเฟยหยิบชามซุปขึ้นมาและซดไปหลายครั้งก่อนที่จะหยุดไอเมื่อเห็นข้าวที่เธอพ่นออกมา ใบหน้าและหูของเธอก็แดง นี่เป

แม้ว่าจ้านหยินจะยังคงหวังว่า ไห่ถงจะรักษาชีวิตที่เป็นอยู่ เพื่อที่เธอจะได้มีความสุขและไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่รู้สึกเสียใจกับไห่ถงที่เปลี่ยนวิถีชีวิตของตัวเธอเพราะเขาปล่อยเธอไปเหรอ เขาทำไม่ได้เขา เข้าร่วมงานเลี้ยงเป็นครั้งคราวเท่านั้น และแม้ว่าเขาจะเข้าร่วม เขาก็ปรากฏตัวสั้นๆ และจากไปหลังจากนั้นไม่นาน อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามที่ผู้หญิงในครอบครัวของเขาเข้าร่วมงานดังกล่าว พวกเธอจะได้รับการปฏิบัติราวกับดวงดาวที่รายล้อมไปด้วยผู้ชื่นชม โดยไม่มีโอกาสถูกละเลยแต่มีสิ่งหนึ่งที่จ้านหยินไม่สามารถเพิกเฉยได้: แม่และป้าของเขาทุกคนเกิดและเติบโตในครอบครัวที่ร่ำรวยทั้งคู่แต่งงานกันในตระกูลจ้าน ซึ่งมีสถานะทางสังคมที่เท่าเทียมกันเมื่อนึกถึงสถานการณ์ของไห่ถง จ้านหยินก็ค่อยๆ เข้าใจความอุตสาหะของไห่ถงจ้านหยินจับมือของไห่ถงต่อหน้าป้าของเธอ ไห่ถงหันหน้าไปหาจ้านหยินและไม่สะบัดมือออกจ้านหยินไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่จับมือไห่ถงไว้แน่นหลังจากอยู่ที่ตระกูลซางได้สักพัก จ้านหยินจำเป็นต้องกลับไปที่ออฟฟิศ ดังนั้นเขาจึงต้องออกไป ไห่ถงจับมือหยางหยางเดินไปส่

"จู่ๆ เจ้านายของผมก็แสดงความเมตตาและดูแลงานสังคมทั้งหมด ผมมีความสุขและผ่อนคลายจึงมารับคุณหลังเลิกงาน ไปกินข้าวกันเถอะ ผมจองร้านอาหารที่โรงแรมกวนเฉิงและสั่งอาหารแล้ว เราสามารถไปที่และกินเมื่อเราไปถึงโดยไม่ต้องรอ"“ผมซื้อตั๋วหนังมาสองใบด้วย หลังอาหารเย็นเราจะได้ดูหนังสองเรื่องด้วยกัน มันหายากสำหรับผมที่จะมีเวลาว่างมากขนาดนี้”เนื่องจากเขาเป็นผู้ช่วยทั่วไปของจ้านหยิน ซูหนานจึงมีงานยุ่งมากจริงๆเวลาที่ไม่จำเป็นต้องเข้าสังคมตอนกลางคืน มันหาได้นานในช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์ของจ้านหยินกับไห่ถงกำลังร้อนแรง ซูหนานอยู่ในช่วงยุ่งที่สุดของเขา เนื่องจากจ้านหยินมักจะผลักภาระเรื่องบริษัทมาให้เขาและใช้เวลากับภรรยาของเขาแทนในขณะที่เซินเสี่ยวจวินกำลังจะพูด ซูหนานก็หันหลังกลับและวิ่งออกไปข้างนอกด้วยความตกตะลึง เซินเสี่ยวจวินถามป้าเหลียง "ฉันไม่คิดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย? ทำไมจู่ๆ เขาถึงวิ่งหนีไปล่ะ?"ป้าเหลียงตอบ "ก่อนหน้านี้ฉันยืนอยู่ข้างนอก เห็นประธานซูลงจากรถถือช่อดอกไม้ พอเห็นว่าคนแน่นร้านจึงนำดอกไม้กลับเข้าไปในรถ ถอดเสื้อสูทออก และเข้ามาข้างใน"“เขาคงจะไปเอาดอกไม้ตอนนี้”ป้าเหลียงยิ้ม “ป

เขาไม่ได้จริงจังกับเซินเสี่ยวจวินในเวลานั้นจริงๆจนกระทั่งเซินเสี่ยวจวินนอนลงในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณนายต้วนเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ป้าของเธอนัดบอด เขาจึงให้ความสนใจเธอและพบว่าเธอน่าสนใจมากหลังจากไปนัดบอดกับเซินเสี่ยวจวิน เขารู้สึกว่าเธอเป็นสเปคของเขาเลย เช่นเดียวกับเขา เธอยังชอบเรื่องสนุกและอ่านเรื่องซุบซิบ บังเอิญเขารู้เรื่องซุบซิบมากและมีคนมาแบ่งปันด้วย เขาเริ่มคิดที่จะแต่งงานกับเซินเสี่ยวจวินทีละน้อยและอยากทำให้เธอเป็นภรรยาของเขา“แต่ฉันอายุเกินสามสิบแล้ว แม้จะไม่เคยเลี้ยงหมูแต่ก็เห็นมันเดิน แถมคนที่เกี่ยวข้องก็มักจะสับสน ส่วนคนที่ยืนดูนั่นมองเห็นได้อย่างชัดเจน ฉันย่อมมองสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนกว่าจ้านหยิน ดังนั้นฉันจึงกลายเป็นที่ปรึกษาความรักของเขา น่าเสียดายแม้ว่าฉันจะเป็นที่ปรึกษาด้านความรักที่เก่งกาจ แต่ความสัมพันธ์ของเขากับไห่ถงก็ยังคงยุ่งเหยิง”เซินเสี่ยวจวินถอนหายใจและพูด "ถงถงก็ไม่ใจร้ายเช่นกัน จ้านหยินปิดบังตัวตนของเขาและหลอกลวงเธอ หลังจากที่ จ้านหยินอนุญาตให้เธออยู่ที่บ้านพี่สาวของเธอ ความโกรธนั้นก็ค่อยๆ หายไป""สิ่งที่ปมในใจของถงถงตอนนี้คือเธอรู้สึกว่ามีช่องว่างขนาดใหญ่ระ

เซินเสี่ยวจวินยิ้มและพูดว่า "ฉันว่าจะกลัวรบกวนคุณป้าค่ะ"“ไม่เป็นไร ฉันยินดีที่จะให้หนูมารบกวน”ดูเหมือนว่านางซูจะรู้ว่าห้องใดที่ซูหนานจะมาทานอาหาร เธอจึงพาเซินเสี่ยวจวินขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องที่บังเอิญเป็นห้องหรูหราที่ซูหนานจองไว้ล่วงหน้าหลังจากนั่งลงแล้ว คุณนายซูก็ถอดสร้อยข้อมือหยกที่เธอสวมซึ่งอยู่ในสภาพดีกว่ามากออกมา จากนั้นดึงมือของเซินเสี่ยวจวินที่สวมสร้อยข้อมือหยกขึ้น และถอดสร้อยข้อมือที่ซูหนานมอบให้กับเสี่ยวจวินออกจากนั้นเธอก็ใส่สร้อยข้อมือหยกในมือของเสี่ยวจวินแล้วพูด: "เสี่ยวจวิน นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน คุณป้าไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ ดังนั้นฉันจะให้สร้อยข้อมือหยกนี้แก่คุณ มันเป็นของขวัญจากซูหนานใช่ไหม? สภาพของมันไม่ดีเท่ากับของฉัน"เซินเสี่ยวจวินเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยและมีป้าคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย เธอได้เห็นเครื่องประดับหลากหลายชนิดและมีความสามารถบางอย่างในการระบุเครื่องประดับสร้อยข้อมือหยกที่ซูหนานมอบให้เธอนั้นมีราคาไม่เบา คาดว่าราคาหลายแสนสร้อยข้อมือหยกที่คุณนายซูมอบให้เธอนั้นอยู่ในสภาพที่ดีกว่ากำไลที่ซูหนานมอบให้เธอเสียอีก มันดูโปร่งใสและสวยงาม ไ