All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: Chapter 671 - Chapter 680

ไห่ถง "ตามคำแนะนำของหมอ ต้องให้เขาอยู่ในโรงพยาบาลสักสองสามวัน และรอจนกว่าเขาจะฟื้นตัวจากเจ็ดหรือแปดในสิบของร่างกายก่อน จึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ งานของเขา... เงินเดือนของเขา..."จ้านหยินนอนโรงพยาบาล ไห่ถงหวังว่าจะได้มีโอกาสพักผ่อนอย่างเต็มที่สักสองสามวันบริษัทเป็นของเจ้านาย ไม่ใช่เขาสักหน่อย ป่วยขนาดนี้แล้วยังต้องทำงานหนักเพื่อเจ้านายอีกเหรอ?ผู้จัดการทั่วไปรีบพูดว่า "คุณหนูไห่ ไม่ต้องกังวล พวกเราจะรับช่วงต่องานของประธานจ้านเอง เมื่อประธานจ้านรับการรักษาในโรงพยาบาล พวกเราสัญญาว่าจะไม่รบกวนเขาในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับงาน ซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเดินทางทำงานต่างเมือง ซึ่งจะไม่กระทบต่อเงินเดือนของเขา”จ้านซื่อกรุ๊ปทั้งหมดเป็นของประธานจ้าน แต่ภรรยาประธาน กลับถามเกี่ยวกับเงินเดือนของประธานจ้านอย่างน่าประหลาดใจ เพราะกังวลว่าเขาจะไม่ได้รับเงินเดือน ช่วงที่เข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล"ขอบคุณค่ะ"ไห่ถงขอบคุณ และรู้สึกว่าผู้ชายได้ลาหยุดพักร้อนสองสามวัน โดยยังได้รับค่าจ้าง“คุณหนูไห่ พวกเรายังต้องดูแลประธานจ้านที่นี่อีกไหมครับ?”ไห่ถงถามว่า “เขาต้องให้น้ำเกลืออีกกี่ขวดคะ?”“อีกขวดเดียวครั

จ้านหยินพูดในใจว่า "บริษัทนี้เป็นของฉัน"ไห่ถงพูดต่อ "นั่นคือคุณตงเป็นผู้จัดการทั่วไปของสาขาที่นี่หรือเปล่า เขาแนะนำตัวเองแบบนี้"“เขาบอกว่า คุณต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลสักสองสามวัน ช่วงนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น พักผ่อนให้เพียงพอ ปกติคุณจะดูสุขภาพของตัวเองดีมาก แต่คุณมักจะยุ่งและเหนื่อยตลอด ซึ่งทำให้ภูมิคุ้มกันลดลง และความเจ็บป่วยง่าย"“ตอนนี้คุณกำลังลาโดยได้รับค่าจ้าง และคุณตงยังบอกอีกว่าฉันมาดูแลคุณ ก็จะคำนวณเงินเดือนของฉัน พวกเขาพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว”ไห่ถงรู้สึกควรที่จะทำงานในบริษัทใหญ่ และมีความรอบคอบมาก พวกเขาคำนวณเงินเดือนให้เธอ ดยไม่จำเป็นต้องให้คนในครอบครัวพูดออกมาจ้านหยินกำลังกินโจ๊กและพึมพำในใจว่าเป็นเงินของฉันแต่กลับไม่กล้าพูดออกไป“ต้องนอนโรงพยาบาลกี่วันครับ แค่เป็นหวัด มีไข้ ฉันจะออกจากโรงพยาบาลตอนรุ่งสางและพักผ่อนที่บ้านพัก แล้วฉันค่อยมาฉีดยาเข้าเส้นเลือดทุกวัน ฉันไม่อยากนอนโรงพยาบาล ฉันไม่ชอบมาโรงพยาบาลที่สุด”ไห่ถงพูดอย่างโกรธ ๆ “ ใครชอบมาโรงพยาบาลกัน? แต่คุณป่วยและไม่มาโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา แล้วจะหายไหม คุณดูนะ ถึงแม้จะกินยาเข้าไปก็ไม่ได้ผล เป็

ไห่ถงเห็นเขายังคงมองเธออยู่ เธอจึงวางมือถือลง ลุกขึ้น โน้มตัวแล้วจูบเขาที่หน้าผากอีกครั้งเธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา: "ไปนอนซะ"จากนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะแตะหน้าผากของเขาอีกครั้ง“มีปรอทวัดไข้ไหม ฉันจะช่วยวัดอุณหภูมิ แตะยังไงก็ยังร้อนอยู่ กินยาแล้วไข้ก็ยังไม่ลงเลย”จ้านหยินพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ผมไม่รู้ว่าที่นี่มีปรอทวัดไข้หรือเปล่า"“ฉันจะไปที่โต๊ะพยาบาลแล้วถาม”ไห่ถงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีที่เธอจากไป โทรศัพท์ของจ้านหยินก็ดังขึ้นเป็นสายจากซูหนานจ้านหยินรับสาย“ดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ?”“ฉันตื่นจากการงีบหลับและเช็คโทรศัพท์เป็นนิสัย เห็นข้อความจากภรรยานายบอกว่าเธอมาถึงอย่างปลอดภัย ในเมื่อฉันตื่นฉันก็เลยคิดว่าจะโทรมาเช็คดูอาการนาย นายไข้ลดลงหรือยัง?”จ้านหยินตอบอย่างเฉยเมย: "ไข้ยังไม่ลดลงเลย หมอบอกว่าฉันควรนอนโรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน พวกเขาแค่ต้องการหาเงินเพิ่ม"ผู้ป่วยมักจะมีความคิดเช่นนั้น โดยคิดว่าอาการของตนเองไม่ร้ายแรง และเมื่อแพทย์แนะนำให้เข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็เชื่อว่าเป็นเพียงการหารายได้นายน้อยจ้านไม่สนใจเรื่องเงิน เขาเกลียดการนอนบนเตียงในโรงพยาบาล

หลังจากที่หมอได้ตรวจคนไข้เสร็จแล้ว พยาบาลก็มาเปลี่ยนน้ำเกลือให้จ้านหยินอีกครั้งไห่ถงมองเขา ขณะที่คุณตงไปรับใบสั่งยาของจ้านหยิน แล้วเอาไปที่ร้านขายยาข้างนอกเพื่อจัดยาจ้านหยินจ้องไปที่ขวดยาและคิดว่าจะหลีกเลี่ยงการดื่มยาจีนได้อย่างไร?“จ้านหยิน คุณเป็นอะไรไป?”เมื่อเห็นจ้านหยินจ้องมองขวดยาอย่างไม่กระพริบตา เหมือนเหม่อลอย ไห่ถงก็ถามด้วยความเป็นห่วง: "คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?""ถงถง"จ้านหยินจับมือของเธอ แล้วพูดอย่างอ้อนวอน: "ฉันขอกลับไปใช้ยาแผนตะวันตกได้ไหม ฉันไม่ชอบดื่มยาจีน มันขมมาก"“หวานเป็นลม ขมเป็นยา นอกจากนี้ คุณไม่ได้บอกเหรอว่ายาแผนตะวันตกมีผลข้างเคียงมาก ก็เลยเปลี่ยนมาใช้ยาจีนแทนแล้วกัน”ไห่ถงดึงมือกลับมา บีบหน้าของเขาอย่างสนุกสนาน "แม้แต่คนอย่างจ้านหยินก็ยังมีสิ่งที่กลัว"จ้านหยินจับมือของเธออีกครั้งและมองเธอด้วยความรัก: "สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือคุณจะทิ้งผมไป"“เอาล่ะ หยุดเล่นละครได้แล้ว แกล้งทำเป็นพ่อหนุ่มนักรัก หรือจะทำตัวน่าสงสารก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะได้ขอให้หมอเปลี่ยนมาใช้ยาแผนจีน จะขมแค่ไหนก็ยังต้องดื่ม”จ้านหยิน "..."เขาอยากจะเป็นลมอีกครั้งจะได้ไหม?ซูห

จ้านหยินตกหลุมรักไห่ถงก่อน เขารักอย่างสุดหัวใจ แต่ไห่ถงเพิ่งจะก้าวเข้ามาและจะตัดใจเมื่อใดก็ได้จ้านหยินเงียบความขัดแย้งระหว่างเขากับไห่ถง ไม่ใช่เพียงเพราะความรู้สึกของพวกเขาไม่ลึกซึ้งพอ แต่ยังเนื่องมาจากบุคลิกและนิสัยของเขาด้วยไม่ควรคาดหวังว่าไห่ถงจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่เต็มใจพึ่งพาผู้ชายทุกเรื่อง เธอไม่บอกให้เขารู้ว่าเธอสามารถจัดการอะไรได้บ้างดังนั้นเขาจึงทำได้แต่เปลี่ยนแปลงเพื่อเธอเท่านั้น“ทำไมไม่พูดล่ะ? ทุกครั้งที่คุณยายสอนวิธีง้อภรรยาและสะสมความรู้สึกกับไห่ถง แกก็มักจะเงียบ”“ผมไม่รู้จะพูดอะไร”จ้านหยินตอบตรงๆคุณยาย : “...ทำไมฉันถึงมีหลานไม่เอาไหน? หากอีกแปดคนเป็นเหมือนแก ฉันคงอยากจะไปหาปู่แก เพื่อกลับมารวมตัวกันเป็นคู่รักมากกว่าที่จะกังวลเรื่องพวกแกทุกคน”ลูกชายและลูกสะใภ้ก็กังวลเช่นกัน แต่เมื่อเด็กพวกนี้เผชิญหน้ากับพ่อแม่ ไม่ว่าพ่อกับแม่จะพูดอะไร พวกเขาก็มักจะฟังหูซ้ายทะลุหูขวาเสมอ และไม่สนใจคำพูดของพ่อแม่เลยเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของหลานๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยเธอคงเคยเป็นแม่สื่อในชาติก่อน และถึงไม่ประสบค