บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 921 - บทที่ 930

สามวันต่อมา อินชิงเสวียนก็ออกเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงสำหรับค่าอาหาร เครื่องดื่ม และชิ้นส่วนอะไหล่ต่างๆ ล้วนทิ้งไว้เหลือเฟือ จนตอนนี้อินชิงเสวียนกลายเป็นคนจนแล้ว อาหารส่วนใหญ่ในมิติก็นำออกมามากกว่าครึ่ง และยังมีคะแนนเหลือเพียงไม่กี่พันเท่านั้น เพื่อสนับสนุนความฝันของเย่จิ่งหลาน คราวนี้นางใช้ทรัพย์สินของครอบครัวไปแทบหมดจริงๆ ช่วงนี้ไม่มีเหตุบังเอิญอะไร คะแนนสะสมในมิติได้รับมาจากการปลูกพืชเท่านั้น เป็นเรื่องยากมากที่จะหาเงินเลี้ยงชีพได้ ถ้าขืนอยู่ต่ออีกสองสามวัน คงถูกเย่จิ่งหลานปล้นจนไม่เหลืออะไรแน่แม้ว่าเมล็ดพันธุ์ในมิติจะเติบโตได้ภายในไม่กี่วัน แต่เปลี่ยนจากความหรูหราไปสู่ความประหยัดเป็นเรื่องยาก เคยชินกับการเห็นคะแนนนับหมื่น แต่พอมองดูคะแนนไม่กี่ร้อยในตอนนี้ ก็ยากจะทนดูได้จริงๆเสียดายก็แต่ว่าในมิติไม่มีเสียงเตือนใดๆ จากระบบเลย แม้ว่าอินชิงเสวียนอยากจะลองดู แต่ก็ไม่รู้ทิศทาง จึงต้องหลบหนีในเวลากลางคืนบนภูเขาสูง เย่จิ่งหลานคาบบุหรี่ไว้ในปาก มองดูรถม้าที่มองเห็นได้เลือนลางในตอนกลางคืน แล้วถอนหายใจเบาๆ “ความเศร้าที่พรากจากเป็นเฉกเช่นวัชพืชยามวสันต์ ยิ่งไปไกลยิ่งงอกงาม!”หวังซ

หยวนเป่าคิดในใจ คนที่ไม่ใช่ตัวเองเสียหน่อย แต่เป็นคุณชายเองชัดๆ ที่ไม่อยากเข้าประตูในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฮ่อฉางเฟิงได้เข้าไปในป่าหมอกพิษขาวแล้วสองนายบ่าวเดินอย่างเร่งรีบ ไม่กล้าล่าช้า หลังจากผ่านไปสามสิบนาที ในที่สุดพวกเขาก็เดินออกจากป่าม่านพลังที่ซ่อนห้าธาตุแปดทิศอยู่ข้างในหากก้าวผิดพลาดเพียงครั้งเดียว กลไกนับไม่ถ้วนจะถูกกระตุ้นให้ทำงาน ไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีค่ายกลเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว แม้แต่ยอดฝีมืออย่างเฮ่อฉางเฟิงก็ไม่กล้าประมาทหลังจากออกจากป่าทึบ อาคารที่มีคานไม้แกะสลักอันวิจิตรงดงามตาก็ดึงดูดสายตาของทั้งคู่ ประหนึ่งเป็นแคว้นเล็กๆ เพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิงค่อนข้างแตกต่างจากสำนักวรยุทธ์ทั่วไป ไม่เหมือนสำนักอื่นๆ ที่ทุกวันต้องบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบาก ในทางกลับกัน ในขณะที่ผู้คนฝึกฝนวรยุทธ์ พวกเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไปในเมืองมีตลาด มีพื้นที่เพาะปลูก ผู้คนอยู่ดีมีสุข ราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์เฮ่อฉางเฟิงเดินกลับไปที่จวนเจ้าเมืองพร้อมกับหยวนเป่า ทันทีที่เข้าไปในเรือน ก็ได้ยินเสียงทุ้มลึกพูดว่า “ไปไหนกันมา”สีหน้าท่าทางของเฮ่อฉางเฟิงเปลี่ยนไปทันที ท่านพ่อออกจากการบำเพ็

ณ ตำหนักเทพหอทองคำฮั่วเทียนเฉิงคลายจุดที่ถูกจี้สกัดให้กับฉางเฮิ่นเทียนก่อนที่ฉางเฮิ่นเทียนจะสามารถตอบสนองได้ ฮั่วเทียนเฉิงใช้นิ้วที่เหมือนสายฟ้า จี้สกัดจุดสำคัญๆ ตามตัวของเขาฉางเฮิ่นเทียนยิ้มอย่างขมขื่น“ทักษะวรยุทธ์ของข้าต่ำต้อย เหตุใดผู้อาวุโสต้องทำถึงขนาดนี้”ฮั่วเทียนเฉิงกล่าวอย่างใจเย็น “นี่คือเคล็ดวิชาลับของสำนักของเราวิชาสะกดเส้นลมปราณพันเคล็ด ในเมื่อเจ้ามาจากอิ๋นเฉิง คงเคยได้ยินมาก่อนแน่ ตราบใดที่เจ้าเชื่อฟังข้าแต่โดยดี ข้ารับรองว่าเจ้าจะไม่ตาย ถ้าเจ้ามีความแค้นต่ออิ๋นเฉิง ตำหนักเทพเราจะช่วยให้เจ้าสำเร็จเอง มิฉะนั้นเส้นลมปราณของเจ้าจะถูกปิดกั้นและตายไป”ฉางเฮิ่นเทียนคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ โขกศีรษะกล่าวว่า “ผู้เยาว์อยู่ที่นี่ไร้ที่พึ่งพิง ยังต้องการการดูแลจากผู้อาวุโส ไม่กล้าพูดจาเหลวไหลแน่นอน จะทำตามผู้อาวุโสทุกอย่าง”ฮั่วเทียนเฉิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ“นับว่าเจ้าเป็นผู้รู้สถานการณ์ดีมาก ลุกขึ้นเถิด ข้าไม่ได้เรียกร้องอะไรจากเจ้ามากหรอก เมื่อได้พบกับเจ้าตำหนักในภายหลังห้ามพูดถึงฉุยอวี้ของสำนักเซียวเหยา และเฟิงเอ้อร์เหนียงเด็ดขาด”ฉางเฮิ่นเทียนพูดอย่างเชื่อฟัง

ผู้อาวุโสหันไม่เห็นฉางเฮิ่นเทียนอยู่ในสายตาเลย เขาได้เดินไปที่ประตูตำหนักแล้วฉางเฮิ่นเทียนเงยหน้าขึ้น แล้วก้มหน้าลงในเมื่อเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับธิดาเทพเหมยเชียนหลิ่ว ทำให้ตำหนักเทพหอทองคำมีความไม่พอใจอย่างมากต่อเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง หากเขาเปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะตู้เยี่ยน ไม่แน่ว่าอาจถูกฝ่ามือเขาจนตายในคราวเดียวก็ได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้เดือดร้อนเพราะเฮ่อยวน แต่ก็จะถูกบีบบังคับแน่นอน ถึงอย่างไรตัวเองก็เคยเป็นรองเจ้าเมือง สามารถเข้าออกจากคลังแสงของเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงได้อย่างอิสระ...เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉางเฮิ่นเทียนก็เก็บงำความคิดมากมายอีกครั้งตราบใดที่สามารถอยู่ในตำหนักเทพได้ การฟื้นฟูวรยุทธ์ให้เป็นเหมือนเดิม ย่อมมีโอกาสทุกอย่างไม่รีบ...ในเวลานี้ โลกภายนอกกลับตาลปัตร ชาวยุทธ์จำนวนมากได้รวมกลุ่มกันเดินทางไปที่เทือกเขาเชื่อมเมฆา ในบรรดาคนเหล่านั้นยังมีเหล่าพ่อค้าแม่ค้า ผู้คุ้มกัน และแม้กระทั่งขอทานที่ต้องการไปร่วมสนุกเมื่อเทียบกับตำนานหนังสือสวรรค์ไร้อักษรแล้ว ชัยชนะของเป่ยไห่เพียงครู่เดียวก็จางหายไปมากแม้ว่าอินชิงเสวียนและคนอื่นๆ จะไม่มีความคิดที่จะออกไปตรวจสอบ แต่ก็ยัง

มือของเย่จิ่งอวี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า นิ้วเรียวยาวของเขาได้จับข้อศอกของอินจ้งแล้ว“ท่านขุนนางไม่ต้องมากพิธี ราชสำนักช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง”อินจ้งรู้สึกถึงพลังเหมือนภูเขาที่มาจากนิ้วทั้งห้า ไม่สามารถขยับได้เลย แล้วจะคุกเข่าลงได้อย่างไร จึงต้องโค้งตัวลงอีกเล็กน้อยรู้สึกตงิดใจแปลกๆ วรยุทธ์ของฝ่าบาท แข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แต่กลับพูดว่า “ทูลฝ่าบาท ในราชสำนักเรียบร้อยดีทุกอย่าง ฝ่าบาท กุ้ยเฟย เชิญเสด็จเข้าไปดื่มชาสักถ้วย ให้กระหม่อมได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านอย่างดีที่สุด”เย่จิ่งอวี้พยักหน้า“ก็ได้”เขาถอดหมวกคลุมใบกว้างออก แล้วเดินนำเข้าไปในประตูห้องโถงไปก่อนอินสิงอวิ๋นส่งเป่าเล่อเอ่อร์กลับไปที่เรือนเล็กหลานซิน จากนั้นก็ควบม้าตรงไปที่พระราชวังณ ห้องหนังสือเย่จั้นยืนมองดอกไห่ถังอยู่ข้างหน้าต่าง ในช่วงต้นเดือนห้า อากาศยังไม่ร้อนนัก สายลมเย็นๆ พัดผ่านเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกสงบและสดชื่นกลีบดอกสีขาวนวลร่วงหล่นตามสายลม ท่วงท่าสง่างามที่ค่อยๆ ตกลงสู่พื้น ทำให้เย่จั้นรู้สึกปลงอนิจจัง อดไม่ได้ที่จะกระซิบ “บุปผาบานหรือร่วงโรยไม่นึกเสียใจ โชคชะตาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนดั่งกระแสธารา!