บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 861 - บทที่ 870

วันถัดไปเสียงหัวเราะของเสี่ยวหนานเฟิงปลุกอินชิงเสวียนให้ตื่นเมื่อลุกขึ้นจากเตียง ก็เห็นสองพ่อลูกกระโดดเล่นบนเตียงทันทีเย่จิ่งอวี้ก็กระโดดขึ้นลงบนเตียงเหมือนเด็กตัวใหญ่ เสี่ยวหนานเฟิงถูกเขย่าจนล้มหงายหลัง อ้าปากหัวเราะไม่หยุดอินชิงเสวียนยกมุมปากยิ้มอย่างอดไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้หนุ่มจะมีด้านที่เป็นเด็กเช่นนี้ ผู้ชายเป็นเด็กเสมอ คำพูดนี้ว่าไว้ไม่มีผิดเลย”นางแปรงผม สวมรองเท้า แล้วเดินลงพื้น“พวกเจ้าตื่นนานแล้วหรือ”เย่จิ่งอวี้หยุดทันที“พวกเราปลุกเสวียนเอ๋อร์หรือเปล่า”อินชิงเสวียนเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนร้านค้าสะสมคะแนน ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว“เปล่า สายป่านนี้แล้ว ถ้าข้ายังไม่ตื่น คงกลายเป็นหมู”เย่จิ่งอวี้ก้มลงอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา ทันทีที่ดีดปลายเท้า คนก็มาอยู่ตรงหน้าอินชิงเสวียนแล้ว“ในโลกนี้มีหมูที่น่ารักเหมือนเสวียนเอ๋อร์ด้วยหรือ ถ้ามี ข้าอยากจะเลี้ยงไว้สักตัว”“เชอะ ไม่สนใจท่านแล้ว”อินชิงเสวียนร้องเชอะ แล้วนึกในใจ จากนั้นทั้งหมดก็ออกมาอยู่ในห้องบนโต๊ะมีกับข้าวสี่อย่างและโจ๊กสองชามตอนนี้ยังร้อนๆ อยู่ ดูเหมือนว่าเพิ่งถูกส่งมาไม่นานนี้เอง

“ได้สิ ขอแค่เจ้าบอกมา ข้าก็ทำให้เจ้าได้”หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็อดไม่ได้ที่จะบ่น“ทำไมพวกเจ้าแซ่เย่ถึงชอบกินนัก มีแต่พวกตะกละ”เย่จิ่งหลานเบะปาก“จริงๆ แล้วข้าแซ่โค่วสือเย่ ยกไปเทียบกับพวกเขาไม่ได้”เขายืดเส้นยืดสายพูดว่า “วันนี้ทำได้พอสมควรแล้ว กลับกันเถอะ ส่วนที่เหลือให้ช่างฝีมือเหล่านั้นติดตั้งก็เสร็จแล้ว”พอดีกับที่เป่าเล่อเอ่อร์ก็เล่นสนุกจนพอใจแล้ว ทั้งหมดจึงกลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ทันทีที่เข้าประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบิกบานของเจ้าสำนักเซี่ยวฮวาเชียนยกชามอาหารมาถึงลานบ้านพอดี อินชิงเสวียนถามทันทีว่า “เจ้าสำนักเฮ่อมาที่นี่หรือ”ฮวาเชียนยิ้มและพูดว่า “เป็นท่านฮั่ว กำลังดื่มสุรากับท่านตาของเจ้าแหนะ”หัวใจของอินชิงเสวียนเต้นเล็กน้อยหรือว่าที่เขามาที่นี่ มีเจตนาแอบแฝงจริงๆ?“อาอวี้ล่ะ?”“ออกไปลาดตระเวนกับคุณชายอิน”ฮวาเชียนพูดจบก็เดินเข้าไปอินชิงเสวียนส่งเป่าเล่อเอ่อร์กลับไปที่ห้อง กำลังจะไปดูที่ห้องโถง ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงคนตะโกนที่ประตู “แม่นางอิน!”อินชิงเสวียนหันกลับมา ก็เห็นว่าเฮ่อฉางเฟิงเดินเข้ามาจากประตูพร้อมกับหยวนเป่าในมือของเส

อินชิงเสวียนใช้ทักษะการช่วงชิงโชคลาภกับฮั่วเทียนเฉิงทันที เพียงครู่หนึ่ง ดูเหมือนในหัวจะมีอะไรเพิ่มขึ้นฮั่วเทียนเฉิงขมวดคิ้ว ร่างกายอ่อนแออย่างอธิบายไม่ถูก แต่ยังไม่ทันได้ไตร่ตรอง เขาก็ประกบมือคำนับลาเขาเดินกลับโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว กลับเข้าไปในห้องและใช้ประสาทสัมผัสเต็มที่ ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองถูกตัดกำลังภายในให้อ่อนแอลงอย่างอธิบายไม่ได้ทำไมเป็นเช่นนี้หรือว่าเจ้าสำนักเซี่ยววางยาพิษในอาหารและสุรา?ฮั่วเทียนเฉิงรีบนั่งขัดสมาธิ โคจรกำลังภายในตรวจสอบเส้นลมปราณของตัวเอง หลังจากโคจรกำลังภายในหนึ่งรอบ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเส้นลมปราณของเขาราบรื่น ไม่มีสัญญาณของพิษ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ หรือว่าตัวเองคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในตำหนักเทพ จนไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้อีก?ฮั่วเทียนเฉิงจิบน้ำ พยายามขจัดสุราในเลือด แต่กลับสำลัก ฮั่วเทียนเฉิงไอแค่กๆ แล้ววางแก้วน้ำกลับคืนที่เดิมวันนี้เขาไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เพราะอยากตรวจสอบว่าในนั้นมียอดฝีมือมากน้อยเพียงใด ซึ่งเขาสรุปได้ว่าพลังวิญญาณนั้นเกี่ยวข้องกับน้ำของอินชิงเสวียน และเขาต้องพานางกลับไปที่ตำหนักเทพเพีย

ทั้งสองจงใจชะลอความเร็วลง จนกระทั่งถึงชายทะเล แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงมองหน้ากันอย่างอดไม่ได้เย่จิ่งอวี้กระซิบ “หายไปแล้ว”อินชิงเสวียนพยักหน้า“หรือว่าไม่ได้มาเพราะเรา?”เย่จิ่งอวี้ตอบอืม“ก็อาจเป็นไปได้ สงครามใหญ่กำลังจะมาถึง พวกเสือสิงห์กระทิงแรดที่ซ่อนเร้นอยู่ในเป่ยไห่อาจนั่งไม่ติดแล้ว พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นหรอก เอาเรื่องตงหลิวเป็นหลัก”“ได้”อินชิงเสวียนก็ไม่อยากสร้างปัญหา สิ้นเปลืองพลัง นางเก็บเรือและกลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับเย่จิ่งอวี้ในเวลาเดียวกัน ร่างทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากันในความอ้างว้างสองคนสวมชุดพรางตัว ใบหน้าคลุมด้วยผ้าสีดำ สามารถแยกแยะความแตกต่างได้จากสายตาเท่านั้นคนซ้ายมือมีดวงตาสดใสเป็นประกาย เสื้อผ้าพลิ้วไหว ท่วงท่าทางสงบส่วนคนร่างสูงทางขวา สายตาเต็มไปด้วยด้วยความซับซ้อนและความสงบเยือกเย็นแบบผู้ใหญ่ ซึ่งก็คือฮั่วเทียนเฉิงจากตำหนักเทพหอทองคำหลังจากที่สร่างเมาแล้ว เขาก็กลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ซ่อนตัวอยู่ในตรอกตรงข้ามเพื่อรอโอกาส ไม่นึกว่าจะบังเอิญเจออินชิงเสวียนและสามี เขารู้สึกดีใจทันที รีบติดตามไปทันที ขณะที่กำลังจะลงมื

“เด็กหนุ่มที่เจ้าจับไปอยู่ที่ไหน พาข้าไปหาเขาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ข้าจะให้เจ้าหลั่งเลือดอยู่ตรงนี้”ร่างสูงยืนอยู่ในความมืด น้ำเสียงไม่เย็นชา แต่พลังรัศมีนั้นวางอำนาจอย่างยิ่ง“เจ้าเป็นใคร”น้ำเสียงของเฟิงเอ้อร์เหนียงสงบ นางอยู่ในยุทธภพมาหลายปีแล้ว จึงสงบสติอารมณ์ได้ดี“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”เฮ่อฉางเฟิงขยับปลายนิ่วเล็กน้อย ปราณกระบี่ก็พุ่งออกมาจากนิ้วของเขา เฟิงเอ้อร์เหนียงรู้สึกเจ็บแปลบที่ลำคอ แล้วก็มีเลือดไหลออกมามุมปากของเฟิงเอ้อร์เหนียงกระตุกเล็กน้อย ทว่าใบหน้ายังคงสงบราวกับน้ำ“เจ้าไม่บอกข้า ทำไมข้าต้องบอกเจ้า”“คิดจริงๆ หรือว่าถ้าเจ้าไม่บอก แล้วข้าจะหาคนไม่เจอ?”เฮ่อฉางเฟิงไม่ต้องการพูดไร้สาระกับนาง เขาจึงจี้สกัดจุดที่หว่างคิ้วของเฟิงเอ้อร์เหนียง ภาพเบื้องหน้าของเฟิงเอ้อร์เหนียงมืดลง และหมดสติล้มลงบนพื้นทันทีจากนั้นเดินออกจากห้อง สะกดกลั้นลมปราณ มองหากลิ่นอายของฉางเฮิ่นเทียนขณะที่ยืนนิ่ง ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายแปลกๆ ข้างหลังเขา ทันทีที่หันหลังกลับก็ปะทะฝ่ามือกันผู้มาใหม่เต็มๆน่าเสียดายที่คนผู้นี้คือฮั่วเทียนเฉิงอีกแล้วเดิมทีเขากลับไปที่โรงเตี๊ยม แต่กลับรู้สึกหงุดห