บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 701 - บทที่ 710

ก่อนที่จะพูดจบ ทั้งสองก็ซัดฝ่ามือปะทะกันอีกครั้งการปะทะกันของกองกำลังภายในที่เกะกะระราน ทำให้กลุ่มทรายกระเด็นขึ้นมาทันที ชายสวมหน้ากากก็ถูกกระแทกถอยหลังสามก้าวเช่นกันคนผู้นั้นอุทานว่า “เอ๊ะ” ราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าเย่จิ่งอวี้จะมีกำลังภายในที่แข็งแกร่งเช่นนี้จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป ฝ่ามือนี้ จะทำให้เจ้าตายโดยไร้ดินกลบหน้าแน่นอน”เมื่อฟังเสียงที่บาดหูนี้ ความโกรธในใจของเย่จิ่งอวี้ก็เพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน จิตใจสับสนวุ่นวาย มีเพียงความคิดเดียวในใจ นั่นคือฉีกร่างคนที่อยู่ตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ เขางอนิ้วเป็นกรงเล็บ และคว้ากะโหลกศีรษะของคนผู้นั้นอย่างรวดเร็วปานอสุนีบาต คนผู้นั้นแค่นเสียงหึออกมาอย่างเย็นชาอีก แล้ววาดฝ่ามือมุ่งตรงไปที่เบื้องหน้าของเย่จิ่งอวี้มือทั้งสองประสานกันอีกครั้ง ทำให้เกิดเสียงอู้อี้ราวกับระเบิด พื้นดินใต้เท้าจมลงสามนิ้วพร้อมกันเลือดหยดหนึ่งไหลออกมาจากปกเสื้อของชายสวมหน้ากาก ซึ่งทำให้เขาเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง“ตายซะ เจ้าตายไปซะ!”เขาพูดสองประโยคติดต่อกัน ลมฝ่ามือก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นหลายเท่าสีแดงในดวงตาของเย่จิ่งอวี้เข้มขึ้นอ

“อาอวี้ ท่านเป็นอะไรไป”อินชิงเสวียนรีบไปที่น้ำพุวิญญาณ หน้าผากของเย่จิ่งอวี้มีเหงื่อผุดพรายเป็นเม็ดๆ“เหมือนฝันเลย”เย่จิ่งอวี้คุกเข่าลง ล้างหน้าด้วยน้ำพุวิญญาณ แล้วจึงรู้สึกสดชื่นในทันที“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”เขาหันไปหาอินชิงเสวียน เผยรอยยิ้มอันสดใสอินชิงเสวียนนั่งลงข้างๆ เขา มองดูเขาแล้วถามว่า “ความฝันอะไรหรือ”เย่จิ่งอวี้พูดอย่างสบายๆ “ฝันว่าข้าถูกจับไว้ในวงกลมสีแดง อาจเป็นเพราะช่วงนี้ต่อสู้กับคนตงหลิวตลอด เรื่องมีความคิดฟุ้งซ่านแล้ว”อินชิงเสวียนตอบอ้อ และถามว่า “คราวนี้ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วหรือ”เย่จิ่งอวี้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้า พูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “ไม่มี บางทีความทรงจำเดียวที่ข้าลืม คือความทรงจำที่เกี่ยวกับเจ้าสำนักเซี่ยว”อินชิงเสวียนปลอบใจเขา “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าคิดมาก ถึงอย่างไรเมื่อรถถึงหน้าภูเขาแล้วย่อมมีทางวิ่งต่อ เรือถึงสะพานย่อมมีทางไป”“อื้ม คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สู้ใช้เวลาว่างมาพักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่า”เย่จิ่งอวี้กระตุกมุมปากยิ้ม จากนั้นเอื้อมมือออกไปกอดอินชิงเสวียนเมื่อคิดถึงเหตุการณ์พัวพันเมื่อครู่ อินชิงเสวียนก็ดิ้นรนทันที“ท่านป

ทั้งสองนั่งศึกษาค้นคว้าอยู่ในห้อง โดยหลักการพื้นฐานได้พอสมควรแล้ว เหลือเพียงการติดตั้งในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์มีลูกศิษย์ไม่มีขาดแคลน เมื่อเซี่ยวอิ๋นหวนเรียนรู้ว่าพวกเขากำลังจะไปตั้งค่ายกลบนชายหาด เดิมทีก็คิดว่าเป็นค่ายกลสามพรสวรรค์อะไรเทือกนั้น จึงเรียกลูกศิษย์ที่เชื่อถือได้สิบห้าคนทันทีทุกคนช่วยกันนำอุปกรณ์ติดตั้งมาถึงชายฝั่งทะเลเป่ยไห่ในตอนกลางคืน อินชิงเสวียนหยิบไฟกลางแจ้งออกมาเพื่ออำนวยความสะดวกในการติดตั้งให้เย่จิ่งหลานลูกศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ต่างประหลาดใจกับสิ่งที่ส่องแสงสิ่งนี้มาก อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องโกหกตบตาพวกเขาไปก่อนซึ่งเย่จิ่งอวี้คุ้นเคยกับสิ่งแปลกประหลาดนี้อยู่แล้ว ทุกคนต่างก็ยุ่งกันจนดึกดื่น แล้วจึงลากแหไฟฟ้าลงทะเลไปหลายร้อยเมตร และติดตั้งกังหันลมกำลังสูงสามตัวข้างๆหลังจากต่อไฟฟ้าแล้ว ก็มีเสียงซู่ๆ อยู่ใต้น้ำ โชคดีที่น้ำทะเลมีขนาดใหญ่มาก ไม่นานก็กลบเสียงได้ลูกศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยเห็นเทคโนโลยีขั้นสูงเช่นนี้มาก่อน ไม่รู้ว่ามีไว้สำหรับอะไร แต่ถ้าบอกว่าเป็นค่ายกล ก็ดูไม่เหมือนเลย ทั้งหมดไม่กล้าถาม ดังนั้นจึงกลับไปพัก

อินชิงเสวียนตกใจ หันขวับกลับไปพลัน เจ้าสำนักเซี่ยวได้เหาะแขนเสื้อกระพือออกไปแล้วเย่จิ่งอวี้ก็มาที่ประตู คว้าข้อมือของอินชิงเสวียนไว้“เราก็ไปดูกัน”มืออันแข็งแกร่งโอบไหล่ แล้วก็เหาะออกไปจากลานบ้านหลังจากข้ามถนนเส้นหนึ่ง ทั้งสองได้กลิ่นคาวเลือดรุนแรงหัวใจของอินชิงเสวียนเต้นแรงหรือว่าผีแคระตงหลิวเหล่านั้นได้ร่อนลงบนเกาะแล้ว?ตอนที่ติดตั้งแหไฟฟ้า ก็มีการติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ด้วยหลายตัว อินชิงเสวียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที แล้วมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใครมาที่เกาะเลยหรือว่ามีคนตงหลิวอาศัยอยู่บนชายฝั่งทะเลเป่ยไห่มาโดยตลอด?ขณะที่คิดเรื่องนี้ เย่จิ่งอวี้ก็เหาะลงจอดที่พื้นแล้วนอกจากเจ้าสำนักเซี่ยวแล้ว ยังมีชายชราอีกสองคนที่อินชิงเสวียนไม่เคยเห็นยืนอยู่ข้างๆ มีเสียงเสื้อผ้าปะทะลมดังพึ่บพั่บอยู่เป็นระยะๆ เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังมาที่นี่อินชิงเสวียนรีบก้าวไปข้างหน้า ภาพตรงหน้านางเกือบทำให้นางอาเจียนอาหารทะเลที่นางกินตอนบ่ายออกมาชายวัยกลางคนสองคนนอนอยู่บนพื้น ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเลือดเกือบทั้งตัว ท้องถูกผ่าจากลำคอไปจนถึงเอว สามารถเห็นเลือดเนื้อที่กองอยู่บนพื้น และอวัยวะภายในก็ว

อินชิงเสวียนตกใจ กำลังจะเรียกเย่จิ่งอวี้เข้ามาดู แต่คนผู้นั้นก็หายตัวไปแล้วหรือว่าตัวเองตาลาย หรือคนใกล้เคียงถูกโจมตีทีละคน จึงเกิดความสงสัยไปเอง?อินชิงเสวียนเปิดกล้องวงจรปิดดูอีกครั้ง ซึ่งก็มีร่างหนึ่งจริงๆ นางไม่ได้ดูผิดจากนั้นก็คิดอีกครั้ง บนชายฝั่งเป่ยไห่มียอดฝีมือมากมาย บางทีอาจมีผู้อาวุโสจากยุทธจักรคนอื่นไปลาดตระเวนชายหาด ไม่น่ามีอะไรต้องห่วงเมื่อเห็นดวงตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้หลับลง ราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ อินชิงเสวียนก็ถือโทรศัพท์ปัดเล่นไปมา ไม่นานก็ม่อยหลับไปในที่สุดเมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้วเย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังเล่นอยู่กับโทรศัพท์มือถือถ้าเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าของข้าวต้าโจว อินชิงเสวียนคงจะคิดว่าตัวเองได้กลับไปสู่ยุคปัจจุบันแล้ว“ทำไมถึงตื่นเช้าขนาดนี้”อินชิงเสวียนหาว พลางมองไปที่เย่จิ่งอวี้เย่จิ่งอวี้ยืดนิ้วออก เกาสันจมูกของนางเบาๆ“สายแล้ว ถ้าอยู่ในเมืองหลวง ข้าคงไปประชุมเช้านานแล้ว”วันธรรมดาเย่จิ่งอวี้มักจะตื่นตอนตีสี่ ถ้าตามเวลาในเมืองหลวง เวลานี้เขาคงไปประชุมได้สองชั่วยามแล้ว“อาอวี้อยากกลับเมืองหลวงไหม” อินชิงเสวียนถาม