บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 491 - บทที่ 500

อินจ้งยืนขึ้นโดยเร็ว“ฝ่าบาทอยากดื่มชาสร่างเมาก่อนเสด็จกลับหรือไม่”เย่‍จิ่ง‍อวี้ยิ้มจางๆ และพูดว่า “ไม่ต้อง สามารถแบ่งเวลาว่างมาได้ครึ่งวันก็ไม่ง่ายแล้ว ข้ายังมีงานอื่นต้องทำ ไม่รั้งอยู่นานดีกว่า”อินจ้งรู้ดีว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้ยุ่งงานกิจการบ้านเมือง เขาจึงรีบโค้งคำนับและพูดว่า “เช่นนี้แล้ว กระหม่อมก็ไม่รั้งฝ่าบาทแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เย่‍จิ่ง‍อวี้ส่งเสียงอืมรับคำ จากนั้นเสี่ยวอานจื่อก็พยุงไปที่ประตู อินชิงเสวียนก็อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้นมาเช่นกัน“ท่านพ่อ ท่านแม่รอง ข้าจะกลับวังแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่บ้าน ให้ส่งคนมาแจ้งข้าด้วย”อินจ้งพยักหน้าหงึกหงัก“เจ้าก็ต้องรักษาสุขภาพ ดูแลลูกให้ดีด้วย”ซูหมิงหลานก้าวไปข้างหน้า จับมืออินชิงเสวียนแล้วกระซิบ “ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ในบ้านเรียบร้อยดีทุกอย่าง เจ้าอยู่ในวังคนเดียวก็ไม่ง่าย ต้องระวังและคิดให้รอบคอบก่อนที่จะลงมือทำ”อินชิงเสวียนรู้สึกอบอุ่นในใจ นางพูดเบาๆ “ขอบคุณท่านแม่รอง ข้าจะจดจำคำสอนของท่านแม่รอง ในช่วงที่ข้าไม่อยู่ ท่านพ่อ พี่รอง และน้องหญิงเล็ก ต้องรบกวนท่านแม่รองให้ช่วยดูแลแล้ว”ซูหมิงหลานพูดด้วยใบหน้าเปี่ยมรัก “เราเป็นครอบครัวเด

เสี่ยวอานจื่อเงยหน้าขึ้นมองดูสีหน้าของอินชิงเสวียน โดยที่ไม่กล้าปริปากเอ่ยคำใด“ไม่ต้องแล้ว เรากลับกันเถอะ”ใบหน้าของอินชิงเสวียนเย็นชา หลังจากพูดจบนางก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเสี่ยวอานจื่อรีบไล่ตามหลังไป“พระสนม...”“ข้าไม่เป็นไร”อินชิงเสวียนไม่พูดอะไรอีก นางเดินกลับไปที่ตำหนักจินหวู นางมองซ้ายขวา แล้วเปิดโทรศัพท์ ทันใดนั้นฉากของหอซีอวิ๋นก็ปรากฏขึ้นเห็นเย่‍จิ่ง‍อวี้นั่งอยู่ตำแหน่งที่หนักหลักอย่างสง่าผ่าเผย ด้านล่างเป็นกลุ่มสตรีที่สวมผ้าคลุมหน้าบ้างก็กำลังเล่นเครื่องดนตรี บ้างก็กำลังร่ายรำ ดูน่าดึงดูดมากสตรีชื่อเหยียนหงนั่งอยู่ข้างๆ เย่‍จิ่ง‍อวี้ คอบปรนนิบัติรับใช้เขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นฉากนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกเปลวไฟที่คุกรุ่นอยู่ในใจไม่กี่ชั่วยามก่อนยังบอกว่าจะพานางไปชมภูเขาและแม่น้ำที่มีชื่อเสียง แต่เพียงพริบตาเดียวก็ไปฟังเพลงดูการร่ายรำกับสตรีจากเจียงวูเหล่านั้นปากของบุรุษ มีแต่คำโกหกพกลมจริงๆอินชิงเสวียนโกรธจัดจนแลกเปลี่ยนขนมมานั่งกินบนเตียงอาหารรสเลิศสามารถทำให้คนอารมณ์ดีได้จริงๆ พอกินจนรู้สึกสบายใจแล้ว ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก เวลานี้ เย่‍จิ่ง‍อวี้ที่

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เย่‍จิ่ง‍อวี้ที่สวมชุดคลุมมังกรก็เดินเข้ามาจากด้านนอก“เสวียน‍เอ๋อร์”อินชิงเสวียนหันกลับไปมอง พอเห็นมาลามงกุฎบนศีรษะของเขา ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ฝ่าบาท เหตุใดท่านจึงมาที่นี่”ในเวลานี้ เย่‍จิ่ง‍อวี้ต้องประชุมเช้าอยู่ในราชสำนัก เขาไม่เคยมาวังหลังโดยที่ไม่ถอดมาลามงกุฎ แต่วันนี้กลับดูเร่งร้อนขนาดนี้จู่ๆ จูอวี้เหยียนก็แสดงสีหน้ายินดี นางคลานไปข้างหน้าสองก้าว แล้วกอดขาของเย่‍จิ่ง‍อวี้“ฝ่าบาท กุ้ยเฟยบอกว่าพวกหม่อมฉันเป็นสายลับที่เจียงวูส่งมา มาถึงก็ทุบตีพวกหม่อมฉันโดยไม่ถามถูกผิด ขอฝ่าบาทช่วยให้ความเป็นธรรมกับพวกหม่อมฉันด้วยเพคะ”เย่‍จิ่ง‍อวี้อดทนต่ออาการปวดหัวแทบระเบิด พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เสวียน‍เอ๋อร์พูดถูก เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าเป็นสายลับ”จูอวี้เหยียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้างามเปื้อนน้ำตาดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝนพูดว่า “ฝ่าบาททรงปรีชา หม่อมฉันไม่ใช่สาบลับจริงๆ หม่อมฉันถูกใส่ร้าย”เมื่อสบตากัน เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ตะลึงงันเสียงในใจของเขาพูดว่า ใช่แล้ว สตรีที่อ่อนแอเช่นนี้จะเป็นสายลับได้อย่างไรเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น มองไปที่อินชิงเสวียน“เสวียน‍เอ๋อร์ เจ้าคงสับสนกร

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดของอินชิงเสวียน ยายหลี่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก นางโค้งคำนับแล้วถอยออกไปอินชิงเสวียนกำลังนั่งอยู่ในห้องโถง เล่นเกมไปด้วย มองกล้องวงจรปิดด้านนอกไปด้วยชั่วพริบตาก็ถึงยามไห้ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)อินชิงเสวียนกำลังเล่นเกมแคนดี้ครัชอยู่ลำพัง แต่ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงจากกล้องวงจรปิดแล้วมีคนตะโกน “นั่นใคร”ฟางรั่วและคนอื่นๆ ไม่คาดคิดว่าจะมีทหารองครักษ์เฝ้าอยู่ในตำหนักจินหวูจำนวนมาก พวกนางตกใจทันทีนางพลิกฝ่ามือแล้วกระแทกใส่คนหนึ่งในนั้นออกไป และกระซิบ “รีบสู้รีบกลับ จัดการกับพวกเขาโดยเร็ว”อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้นมา แล้วพาเขาเข้าไปในมิติจากนั้นก็เปิดประตู แล้วเดินออกจากเรือนอย่างสงบ“ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าคงเป็นฟางรั่วกระมัง ในเมื่อเจ้าชื่นชอบเจ้านายของเจ้ามากถึงเพียงนั้น ทำไมเจ้าถึงกลับมาที่ต้าโจวอีก”หัวใจของฟางรั่วเต้นรัว อินชิงเสวียนสามารถเดาตัวตนของนางได้!ขณะที่กำลังตกตะลึง ทหารองครักษ์ก็เข้าโจมตีแล้วฟางรั่วไม่กล้าวอกแวก ต่อสู้กับทหารองครักษ์ทันทีอินชิงเสวียนมองไปที่ฟางรั่วอย่างเย็นชา พูดเชิงสัพยอก “คิดว่าจูอวี้เหยียนคงไปที่ห้องห

จูอวี้เหยียนกลอกตา เหลือบมองหญิงสาวเหล่านั้น แล้วหัวเราะเบาๆ “พวกเจ้าจงรักภักดีต่อข้า?”ทุกคนคุกเข่าลงอย่างลนลาน “พวกบ่าวไม่มีทางคิดไม่ซื่อต่อราชครู”จูอวี้เหยียนยังคงยิ้มอยู่ นางหยิบยาลูกกลอนสีเขียวหลายเม็ดออกจากแขนเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะ“ในเมื่อพวกเจ้าภักดีต่อข้า เช่นนั้นก็กินยานี่ ต่อไปทุกวันที่หนึ่งของเดือน ข้าจะให้ยาแก้พิษกับพวกเจ้า”หญิงสาวเหล่านั้นต่างมองหน้ากัน แล้วทยอยเดินไปหยิบยาทุกคนจูอวี้เหยียนเงยหน้าขึ้นมอง“ฟางรั่ว ถึงตาเจ้าแล้ว”ใบหน้าของฟางรั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “บ่าวก็ต้องกินด้วยหรือ”จูอวี้เหยียนพูดด้วยรอยยิ้มแต่แววตาไม่ยิ้ม “ฟางรั่ว เจ้าไม่ใช่หน่วยกล้าตายของอา‍ซือ‍หลานอีกต่อไปแล้ว เป็นข้าที่ช่วยเจ้าไว้ เจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้าไปตลอดชีวิต เจ้าคิดว่าเจ้าควรกินหรือไม่เล่า”ฟางรั่วเม้มริมฝีปากแรงๆ แล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งใส่เข้าไปในปากในอีกด้านหนึ่งของหน้าจอโทรศัพท์ อินชิงเสวียนกำลังดูภาพในหอซีอวิ๋นสำหรับความคิดเห็นของเย่จั้น นางไม่มีความหวังมากนัก แต่ในตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเฝ้าจับตาดูจูอวี้เหยียนก่อน แล้วค่อยหาข้อพิรุธให้เจอ