บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 341 - บทที่ 350

อินชิงเสวียนที่ได้ยินทั้งหมดนี้อย่างชัดเจน นางอดไม่ได้ที่เป็นกังวล หากนางออกจากต้าโจว ก็ไม่สามารถเห็นหน้าลูกได้อีกแล้วไม่ใช่หรอกหรือนางไปไม่ได้ ถ้าไม่ไหวจริงๆ นางจะเข้าไปซ่อนตัวในมิติก่อน แล้วค่อยคิดแผนตอบโต้จากนั้นก็ได้ยินฟางรั่วถามว่า “นายท่านจะกลับมาไปเมื่อใดหรือ”อา‍ซือ‍หลานพูดเรียบๆ “ข้ายังมีงานสำคัญที่ต้องทำ เจ้าพาชิงเสวียนกลับไปก่อน หากนางฟื้นขึ้นมาอีกก็ให้ใช้กู่หอมเมฆาของราชครู กู่ชนิดนี้สามารถทำให้คนหมดสติได้ แต่จะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย”เมื่อได้ยินอาซือหลานเปนห่วง็นห่วงสุขภาพของอินชิงเสวียนมาก นัยน์ตาของฟางรั่วก็ฉายแววริษยา นางโค้งคำนับและพูดว่า “ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง”อา‍ซือ‍หลานพูดอย่างรำคาญ “เช่นนั้นก็รีบไปลงมือเดี๋ยวนี้”“เจ้าค่ะ”ฟางรั่วหยิบหน้ากากผิวหนังมนุษย์ที่มีหนวดออกมา แล้วกดมันลงบนใบหน้าของอินชิงเสวียน จากนั้นจึงไขเชือกและหิ้วนางออกจากบ้านอินชิงเสวียนยังสัมผัสได้ถึงลมปราณของอา‍ซือ‍หลาน จึงไม่กล้าตุกติก จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองถูกพาเข้าไปในรถม้าเสียงของอา‍ซือ‍หลานดังมาจากนอกรถ กระแสเสียงนั้นทั้งชั่วร้ายและเย็นชา“ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องส่งนางกลับไปที่เจี

เป็นเสี่ยวเอ้อร์ที่ถืออาหารเดินเข้ามาจากข้างนอกอินชิงเสวียนรีบนอนลง จากนั้นสตรีสองคนก็ตามเข้ามาด้วยเมื่อเห็นพวกนางทั้งสองคน อินชิงเสวียนก่นด่าอีก “ออกไปซะ เห็นหน้าพวกเจ้าข้าก็รู้สึกไม่อยากอาหาร ถ้าพวกเจ้ากล้าเข้ามาอีก ข้าจะอดอาหารตาย”สตรีร่างท้วมที่อยู่ทางซ้ายพูดอย่างขุ่นเคือง “เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอกนักนะ”อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ก็ข้าอยากได้คืบเอาศอก แล้วจะทำไม”ฟางรั่วกระซิบ “พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ หลังจากให้นางกินอาหารแล้ว ข้าจะทำให้นางสลบทั้งสองมองไปที่ฟางรั่วอย่างเย็นชา แล้วจึงจะถอยกลับออกไปอินชิงเสวียนเอียงศีรษะแล้วถามว่า “เด็กกลับวังแล้วจริงๆ หรือ”ฟางรั่วพยักหน้า “ส่วนเรื่องอื่น ข้าจะไม่บอกเจ้า”จู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างข้างกายอาซือหลานน่าจะมีสาวใช้อีกคนตอนนี้หญิงคนนั้นไม่อยู่ หรือว่านางปลอมเป็นตัวเองแล้วนางก็เข้าวัง...ไม่ได้การแล้ว เกรงว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้อาจตกอยู่ในอันตรายอีกเมื่อนึกถึงเขาที่ไว้ใจตัวเองมาก และอีกฝ่ายก็กำลังอุ้มลูก อินชิงเสวียนรู้สึกกังวลทันทีสีหน้าของนางเยือกเย็น มองดูฟางรั่วแล้วพูดว่า “ถ้าข้าไปตอนนี้ พวกเจ้าก็หยุ

ณ วังหลวงเมื่อเสียงไก่ขันดังขึ้นสามครั้ง ในที่สุดเย่‍จิ่ง‍อวี้กค่อยๆ ตื่นขึ้นพอลืมตาขึ้น เขาเห็นหมอหลวงคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาลุกขึ้นนั่งทันที “เสวียน‍เอ๋อร์กลับวังแล้วหรือยัง”หมอหลวงเหลียงคลานไปข้างหน้าหลายก้าว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “พระสนมเหยาเฟยเป็นคนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครอง ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ฝ่าบาทได้โปรดเห็นแก่พระวรกายเป็นสำคัญด้วยเภิดพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากนั้นทันทีก็มีเสียงที่ชัดเจนและอ่อนโยนดังขึ้นในห้อง“กระหม่อมได้ส่งคนออกจากเมืองไปค้นหาแล้ว ฝ่าบาทโปรดอย่ากังวลเกินไปนัก”ครั้นแล้วใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏสู่คลองสายตา และเห็นเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะที่สะดุดตาเป็นพิเศษเมื่อเห็นคนผู้นี้ เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้น“เสด็จอามาตั้งแต่เมื่อไหร่”เย่จั้นมองเย่‍จิ่ง‍อวี้อย่างเป็นห่วง“หมอหลวงเหลียงส่งคนมาแจ้งให้ข้าทราบ ตอนนี้ฝ่าบาทรู้สึกอย่างไรบ้าง”“ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว”เย่‍จิ่ง‍อวี้ลุกจากเตียง สวมรองเท้าหุ้มส้นทรงสูงมังกรทองสีเหลืองอ่อนเขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสด็จอาได้ข่าวอะไรบ้างหรือไม่”เย่จั้นส่ายศีรษะ “ยังไม่มี”แม้ว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะรู้อยู่

“เจ้าอยู่ในวัง...สบายดีหรือเปล่า...”มีโอกาสไม่มากนักที่จะได้พบกันแบบนี้ สวีเม่าจึงใช้เวลาถามลูกสาวของเขาว่านางเป็นอย่างไรบ้างสวีจือย่วนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านพ่อไม่ต้องห่วง ลูกเรียบร้อยดีทุกอย่าง”สวีเม่าจับมือลูกสาว แล้วมองขึ้นลงอย่างสำรวจตรวจตรา รู้สึกภูมิใจจนหุบปาดไม่ลงด้วยซ้ำ“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี รู้ว่าเจ้าสบายดี ข้ากับแม่ของเจ้าก็สบายใจ”ความจริงที่ว่าฝ่าบาทอนุญาตให้พวกเขาสองพ่อลูกได้พบกันตามลำพัง ก็พิสูจน์ว่าเขาดีต่อสวีจือย่วนเพียงใด และการเลื่อนตำแหน่งจากอาลักษณ์ไปเป็นผู้ช่วยเจ้ากรม ก็มีมูลเหตุมาจากบุตรสาวสวีเม่าเป็นคนมีเหตุผล เขามองไปที่ลูกสาว และพูดด้วยสีหน้ายินดี “อยู่ในวังต้องประพฤติตัวดี ต่อไปหากเคราะห์ดีก็จะได้รับการแต่งตั้งยศเป็นสนมขั้นผินขั้นเฟย ตระกูลสวีของเราก็พลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย”ทันใดนั้นสวีเม่าก็นึกถึงการใกล้กลับราชสำนักของตระกูลอิน สีหน้าของเขาก็ดูกังวลเล็กน้อย“ตอนนี้เมื่อเจ้าเข้าวังแล้ว เจ้าเป็นสตรีของฝ่าบาท เจ้าต้องไม่คิดเรื่องอื่น แม้ว่าตระกูลอินจะได้รับการแก้ไขสถานะให้ถูกต้องแล้ว แต่เจ้ากับอินสิงอวิ๋นก็เป็นไปได้ได้อย่างแน่นอน”สวีจื

เย่‍จิ่ง‍อวี้ต้องการออกรบด้วยตัวเองงั้นหรือและเพื่อตัวนางเองอีกด้วย?อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกซาบซึ้งใจเช่นกันนอกจากย่าของนางแล้ว ไม่มีใครดีต่อนางอย่าที่สุดขนาดนี้เลยทันใดนั้นนางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป แล้วเดินออกจากทางเส้นเล็กไป“ฝ่าบาท หม่อมฉันกลับมาแล้ว”เสียงที่คุ้นเคยทำให้เย่‍จิ่ง‍อวี้ตกใจเล็กน้อยแล้วก็เห็นร่างอรชรในชุดผ้าโปร่งสีดำยืนอยู่กลางพุ่มไม้เขียวชอุ่ม ใบหน้าที่งดงามราวกับเครื่องกระเบื้องหยก ส่องแสงเจิดจ้าท่ามกลางประกายแดดคิ้วบนใบหน้าของนางปัดเบาๆ จมูกเป็นสีดอกกุหลาบ ริมฝีปากแดงระเรื่อ และดวงตารูปกลมโตคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความโกรธและเสียงหัวเราะ นั่นคืออินชิงเสวียนผู้ที่ทำให้เขาถวิลหาทั้งยามหลับยามตื่นเย่‍จิ่ง‍อวี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น แล้วหยุดลงเขากระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “ราชาสวรรค์เหนือกว่าพยัคฆ์ประจำถิ่น”อินชิงเสวียนยิ้ม “ผู้ถือเจดีย์สะกดปีศาจแห่งหนองน้ำ”“เป็นเจ้าจริงๆ!”เย่‍จิ่ง‍อวี้รีบก้าวไปข้างหน้าและกอดร่างผอมเพรียวไว้ในอ้อมแขนของเขาเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เค้นออกมาอย่างยากลำบาก “ข้า...เป็นห่วงเจ้ามาก”อุณหภูมิร่างกายอันอบอุ่นได้ห่อ