All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 1161 - Chapter 1170

เมื่อเห็นว่าเหมยชิงเกอไม่ตอบ อินชิงเสวียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ร้องเรียกออกมาเบาๆ “ผู้อาวุโสเหมย?”เหมยชิงเกอจึงรู้สึกตัว นางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ในเมื่อเป็นฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ ก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับคนทั่วไปอย่างเรา”เย่จิ่งอวี้อึดอัดวางตัวไม่ถูก แต่ก็ไม่โกรธในเมื่อคนผู้นี้เป็นผู้อาวุโสในตำหนักเทพ เช่นนั้นคงช่วยเหลือเสวียนเอ๋อร์ไว้อย่างมาก ไม่เช่นนั้น เสวียนเอ๋อร์คงไม่ให้ความสำคัญกับคนผู้นี้มากนักเขาพูดด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปาก “ผู้อาวุโสคิดมากเกินไปแล้ว เมื่อได้เข้ามาในยุทธภพ ก็ควรลำดับความอาวุโสให้เหมาะสม เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อาวุโส ผู้เยาว์ย่อมไม่กล้าอวดดีอยู่แล้ว”เหมยชิงเกอเดินไปหาอินชิงเสวียน“ชิงเสวียน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”อินชิงเสวียนรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แม้ว่าเหมยชิงเกอจะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าของร่างเดิม แต่ในแง่ของความใกล้ชิด นางยังคงใกล้ชิดกับเย่จิ่งอวี้มากกว่าทั้งสองผ่านประสบการณ์เรื่องราวหลายอย่างด้วยกัน ไม่ธรรมดาเหมือนคู่รักทั่วไปอีกแล้ว แม้ว่าคราวนี้นางจะแอบเข้าไปในถ้ำเสือเพียงลำพัง แต่ก็เป็นสิ่งที่นางต้องการ ไม่เกี่ยวข้องกับเย่จิ่งอวี้เลย

เมื่อฟังเสียงนุ่มนิ่มไร้เดียงสาของเจ้าเด็กน้อย เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกปวดใจ รีบอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมาพูดเสียงละล่ำละลักว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของเสด็จพ่อเอง ทำให้เจ้ากับเสด็จแม่ของเจ้าลำบากแล้ว”เสี่ยวหนานเฟิงเหยียดแขนที่ป้อมๆ ออกเหมือนดอกบัวบาน กอดแขนของเย่จิ่งอวี้ไว้แน่น พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “ต้องโทษคนแก่ชั่วร้ายนั่น เด็จพ่อจะต้องล้างแค้นแทนพวกเรานะ”ในชั่วพริบตา อินชิงเสวียนก็ออกมาเป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้ว เสี่ยวหนานเฟิงที่ได้รับการบำรุงเลี้ยงจากน้ำพุวิญญาณ ย่อมเติบโตอย่างน่าอัศจรรย์แม้ว่าน้ำเสียงจะดูเด็ก แต่คำพูดก็ค่อนข้างชัดเจน ในหัวน้อยๆ ล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเองเย่จิ่งอวี้ลูบหน้าเล็กๆ ของเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จ้าวเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เสต็จพ่อได้ล้างแค้นให้กับเจ้าแล้ว”ดวงตาสีเข้มของเสี่ยวหนานเฟิงเบิกกว้าง“จริงหรือ?”เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “เสด็จพ่อจะโกหกเจ้าได้อย่างไร”เสี่ยวหนานเฟิงมีความสุขมากจนขยับเท้าเล็กๆ กระโดดโลดเต้นเหมือนปลาตัวน้อย มือเล็กป้อมก็ปรบมืออย่างแรง“ลูกรู้อยู่แล้ว เด็จพ่อเก่งกาจที่สุด”เขาเม้มปากนุ่มๆ อีกครั้ง และหอมที่ใบหน้าเย่จิ่งอวี้หลาย

“นี่...”เฟิงเอ้อร์เหนียงอึกอักอยากพูดบางอย่าง สุดท้ายก็เงียบแต่ไหนแต่ไรมานั้นเจ้าตำหนักคนเดิมมักจะมองว่าการต่อสู้ระหว่างตำหนักเทพและอิ๋นเฉิงนั้นเป็นการแข่งขันด้านทักษะ ไม่เคยคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากคนภายนอก จนให้มีใครในอิ๋นเฉิงต้องเสียชีวิตการตัดสินใจของผู้อาวุโสหันขัดแย้งกับความตั้งใจเดิมของเจ้าตำหนัก เดิมทีคิดว่าหลังจากที่เหมยชิงเกอเข้ารับตำแหน่ง ก็จะดำเนินตามรอยเดิมของเจ้าตำหนักคนเก่า แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้นเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานของเหมยชิงเกอที่ผาเฟิงเริ่นนับสิบปี จะกลายเป็นคนมีนิสัยรุนแรงก็ไม่แปลก จากนั้นนางก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“ในเมื่อศิษย์พี่ใหญ่ตัดสินใจเช่นนี้ น้องก็พูดอะไรไม่ได้มาก แค่รู้สึกอยู่เสมอว่าเรื่องระหว่างศิษย์พี่ใหญ่กับเจ้าเมืองเฮ่ออาจมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ เขารักศิษย์พี่ใหญ่อย่างสุดซึ้ง แล้วจะส่งคนไปตามฆ่าได้อย่างไร บางทีอาจเป็นแผนชั่วของผู้อาวุโสหัน เพียงแต่เสียดายที่ตอนนี้เขาตายจึงไร้หลักฐาน”เสียงของเฟิงเอ้อร์เหนียงอ่อนโยน พยายามระมัดระวังในการพูดใบหน้าของเหมยชิงเกอมืดลง“เรื่องที่ข้าเดินทางไปอิ๋นเฉิง มีเพียงเจ้าตำหนักและเฮ่

“เสวียนเอ๋อร์!”“อินหลี!”เย่จิ่งอวี้และเย่จั้นรีบถลันเข้ามาพร้อมกันแม้ว่าอินหลีจะสวมเสื้อผ้าอยู่ แต่เมื่อเสื้อผ้าเปียกน้ำยังคงมองเห็นส่วนโค้งได้ชัดเจน สองอาหลานไม่สนใจเรื่องนี้ คนหนึ่งวิ่งไปหาอินหลี และอีกคนวิ่งไปหาอินชิงเสวียนเย่จั้นกดไหล่ของอินหลี แต่ถูกกระแทกถอยหลังไปหลายก้าวด้วยกำลังภายในที่รุนแรงและทะลุทะลวงในร่างกายของอินหลี“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”เย่จั้นมองไปที่เย่จิ่งอวี้ที่ประทับฝ่ามือไว้ที่หัวใจด้านหลังของอินชิงเสวียนเดิมทีเขาต้องการช่วยอินชิงเสวียนรักษาอาการบาดเจ็บ แต่กลับถูกทำให้สะเทือนด้วยกำลังภายในมหาศาลจนข้อมือก็สั่นหรือว่าเสวียนเอ๋อร์ได้ดึงเอากำลังภายในของอินหลีออกมา?เดิมทีเสวียนเอ๋อร์ก็ได้รับบาดเจ็บภายในอยู่ แล้วผลกระทบของกำลังภายในนี้ จะทำให้อาการบาดเจ็บของนางแย่ลงอย่างแน่นอน แม้ว่าน้ำพุวิญญาณจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่ก็ต้องใช้เวลา เย่จิ่งอวี้ย่อมไม่ต้องการให้อินชิงเสวียนทนทุกข์ทรมานอยู่แล้ว“เสวียนเอ๋อร์อย่าตกใจ ใจเย็นมีสติ รวมพลังที่จุดศูนย์ ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”หลักการหลักการแห่งเต๋าโอบล้อมรอบทั้งร่างกาย พลังธรรมชาติไม่มีที่สิ้นสุดไหวเวียนในตันเถ

ร่างสูงสีขาวยืนอยู่นอกประตู คนผู้นั้นค่อยๆ หันกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเยือกเย็นเขาสวมเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะที่ปลิวไสวไปตามสายลม ไร้ฝุ่นแปดเปื้อน ผมยาวถูกปิ่นปักผมหยกสีขาวแลดูอ่อนโยน แม้จะเป็นเพียงการเคลื่อนไหวที่กะทันหัน แต่ก็เต็มไปด้วยความสูงศักดิ์อินหลีค่อยๆ มองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้อย่างชัดเจน คิ้วคมราวกับดาบ จอนก็คมเหมือนมีด จมูกโด่งเป็นสันดั่งยอดเขา ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ดูเย็นชามีเอกลักษณ์ของผู้บังคับบัญชาการทหารคือ...เขา!เป็นเขาจริงๆ!เมื่อเปรียบเทียบกับภาพในความทรงจำของอินหลีแล้ว คุณชายเย่ที่อยู่ตรงหน้านางดูมีผ่านเรื่องราวในชีวิตมากกว่าเล็กน้อย แต่โครงร่างยังคงชัดเจนและลึกซึ้งเช่นเดิมมุมปากของอินหลีเริ่มกระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้คุณ คุณชายเย่?เขามาที่นี่เพื่อตามหาตัวเองงั้นหรือผ่านไปหลายปีแล้ว เขายังไม่ได้แต่งงานหรือลูกและภรรยาของเขาจะยอมให้เขาออกมางั้นหรือถ้าเขามาตามหาตัวเองจริงๆ แล้วตัวเองจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรแม้ว่าอินหลีจะไม่รู้จักตัวตนของเขา แต่จากการแต่งกายและท่วงท่าของเขา ก็สามารถบอกได้ว่าเขามีภูมิหลังทางครอบครัวที่ไม่ธรรมดา ท