บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 1031 - บทที่ 1040

เฟิงเอ้อร์เหนียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แสงในดวงตาค่อยๆ จางลงนางจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า แล้วพูดเสียงเบาหวิว “ศิษย์พี่เหมยเป็นศิษย์พี่หญิงของเรา ครั้งหนึ่งตอนที่นางลงเขาไปทำธุระ ก็ได้พบกับเฮ่อยวนเจ้าเมืองหนุ่มแห่งอิ๋นเฉิง นางตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น มอบตัวให้กับเขา ต่อมาผู้อาวุโสหันทราบเรื่อง จึงกักขังศิษย์พี่เหมยไว้ในผาเฟิงเริ่น ต้องทุกข์ตรมต่อความเจ็บปวดจากการต้องลมหนาวเสียดกระดูกทุกวัน”ที่แท้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแบบนี้นี่เอง ดูเหมือนว่าแม้ว่าแม่ของเจ้าของร่างเดิมจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็มีชีวิตอยู่แบบอยู่มิสู้ตาย“เหตุใดผู้อาวุโสหันจึงทำเช่นนี้”อินชิงเสวียนถามอีกครั้งเฟิงเอ้อร์เหนียงพูดด้วยทื่อๆ “หันเจิงหมิงลูกชายของเขาชอบพี่หญิงใหญ่ เขาอยากได้ศิษย์พี่เป็นลูกสะใภ้มาโดยตลอด เมื่อเขารู้ว่าพี่หญิงใหญ่มอบกายให้คนอื่นแล้ว หันเจิงหมิงก็ธาตุไฟเข้าแทรก นี่จึงเป็นสาเหตุที่ผู้อาวุโสเกลียดศิษย์พี่มาก”เมื่อพูดจบ นางก็กล่าวเสริมอีกว่า“นี่เป็นการคาดเดาของข้าเอง”“ผาเฟิงเริ่นอยู่ที่ไหน แล้ว...ลิ่นเซียวอาศัยอยู่ที่ไหน”เฟิงเอ้อร์เหนียงชี้ไปที่บนหัวเหมือนหุ่นเชิด“ผาเฟิงเริ่นอยู่ท

ความรู้สึกที่ได้จากตัวนางมีเพียงสองคำเท่านั้น นั่นคือเฉยเมยเหมือนกำลังหลุดพ้นจากโลกมนุษย์ ทั้งยังเหมือนว่าไม่มีอะไรสามารถเข้าไปอยู่ในสายตาของนางได้เปรียบเหมือนสระน้ำนิ่ง ขว้างก้อนหินใหญ่แค่ไหนก็ไม่เกิดระลอกคลื่น“อวิ๋นลี่ เจ้ากับเฮิ่นเทียนอยู่กับชิงเสวียนให้มาก อย่าให้นางเศร้าเสียใจเกินไป เด็กจะไม่มีทางหายไปทั้งแบบนี้แน่ แล้วข้าจะให้คำอธิบายแก่นาง”เสียงของผู้อาวุโสหันดังขัดจังหวะความคิดของอินชิงเสวียน นางยิ้มเยาะในใจ ให้คำอธิบายกะผีน่ะสิ ถ้าเขาพบเสี่ยวหนานเฟิง ก็แสดงว่ามีผีอยู่ในโลกนี้แล้วแต่พูดอย่างคล้อยตาม “ขอบคุณผู้อาวุโส ตราบใดที่ผู้อาวุโสสามารถช่วยผู้เยาว์ตามหาลูกได้ ผู้เยาว์จะตอบแทนพระคุณด้วยชีวิต”ดวงตาของผู้อาวุโสหันกวาดไปทั่วใบหน้าของนาง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คนครอบครัวเดียวกันไยต้องพูดเกรงใจเช่นนี้ ตราบใดที่เจ้าเต็มใจที่จะแจกจ่ายน้ำพุวิญญาณให้กับศิษย์ของตำหนักเทพหอทองคำ ข้าก็จะซาบซึ้งใจอย่างสูงแล้ว”เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ยังเหลือเวลาอีกสองเดือน การประลองระหว่าง ตำหนักเทพหอทองคำและเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เฮ่อยวนในฐานะเจ้าเมือง

เมื่อมองดูวัตถุสีใสนี้ ความโลภก็แวบขึ้นมาในดวงตาของผู้อาวุโสหันอินชิงเสวียนสวมมันบนข้อมืออีกครั้ง แล้วพูดประชด “ดูเหมือนว่าคนในตำหนักเทพ อาจไม่ใช่ทุกคนที่มีความคิดแบบเดียวกับผู้อาวุโสหัน ต้องมีคนรู้ว่าเราสองแม่ลูกมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อผู้อาวุโสหัน จึงมาลักพาตัวคนไป ผู้อาวุโสหันไม่กวาดล้างภายในให้สะอาด แต่กลับมาสงสัยข้า ไม่คิดว่าจัดลำดับความสำคัญก่อนหลังผิดพลาดงั้นหรือ”ผู้อาวุโสหันหรี่ตาลง เป็นเรื่องจริงที่ในตำหนักแห่งนี้ไม่ได้มีแต่คนที่เขาไว้ใจได้ทั้งหมด แต่...ใครเล่าจะกล้าขนาดนั้นจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องยุแยงตะแคงรั่ว ข้ารู้ดีว่าศิษย์ของตำหนักเทพเป็นอย่างไร”“เช่นนั้นข้าก็จะไม่พูดอะไรมาก ถ้าเจอเด็ก ข้าสามารถรับปากได้ทุกอย่าง ถ้าหาไม่เจอ ท่านกับข้าก็ไม่ต้องคุยกัน”อินชิงเสวียนหันกลับมานั่งลงบนเตียงหิน หลับตาและไม่พูดอะไรผู้อาวุโสหันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ“อินชิงเสวียน เจ้าอย่าบีบคั้นกันเกินไป!”อินชิงเสวียนเลิกคิ้วขึ้น“ผู้อาวุโสหันไม่ใช่หรือที่บีบบังคับข้า ท่านบอกว่าจะปกป้องเราสองแม่ลูกอย่างดี แต่ตอนนี้เพิ่งขึ้นเขาได้วันเดียว เด็กก็หายไปแล้ว หรือว่า

เมืองหลวงเมื่อพระอาทิตย์ตกดินทางทิศตะวันตก แสงสีส้มของแสงอาทิตย์ก็ส่องให้เห็นทิวทัศน์อันเงียบสงบเย่จิ่งอวี้นั่งขัดสมาธิอยู่ด้านหลังฝูงชน กำลังฟังอย่างตั้งใจในช่วงหลายวันที่ผ่านมา หลังจากเลิกประชุมเช้าเขาก็จะมาฟังเทศน์ที่อารามซ่างชิง รู้สึกเสมอว่าตัวเองได้สัมผัสบางสิ่งบางอย่าง แต่ก็ขาดระดับความลึกซึ้งไปบ้างในขณะที่นั่งสมาธิอย่างเงียบๆ ในเวลากลางคืน เศษชิ้นส่วนความทรงจำสุดคณานับหลุดออกมาจากใจ ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นความฝันหรือความจริงหรือว่าเป็นอย่างที่เจวี๋ยอิ่งพูด ในช่วงสองปีที่ผ่านมานับตั้งแต่ขึ้นครองบัลลังก์เขาก็ทำงานหนักมาก ทำให้เหนื่อยล้าเกินไป?แต่เย่จิ่งอวี้ไม่รู้สึกเหนื่อย ร่างกายมีพลังท่วมท้น สดชื่นกระปรี้กระเปร่า ซึ่งน่าแปลกจริงๆ “เอาล่ะ วันนี้พอเท่านั้นก่อน”นักพรตเทียนชิงยืนขึ้นอย่างช้าๆ มองไปยังชาวบ้านทุกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มทุกคนก็ยืนขึ้น โค้งคำนับและกล่าวขอบคุณ แล้วจึงแยกย้ายออกจากอารามซ่างชิงกวนนักพรตเทียนชิงเป็นผู้ที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ ทุกวันนี้ ทุกคนได้รับประโยชน์มากมายจากการฟังเทศน์และพูดคุยเกี่ยวกับลัทธิเต๋า ทุกคนต่างก็ให้ความเคารพเขาอย

ในเวลาเดียวกัน ณ เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเฮ่อยวนประสานมือไว้ด้านหลัง มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยความประหลาดใจเฮ่อฉางเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็เบิกตากว้างเช่นกัน!“นี่คือ...”เฮ่อยวนพูดอย่างทอดถอนใจ “บางที คราวนี้ จะมีคนสามารถเปิดทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ได้จริงๆ”เฮ่อฉางเฟิงถามอีกครั้ง “การเปลี่ยนแปลงของดวงดาว เกิดขึ้นโดยฝีมือมนุษย์จริงหรือขอรับ”เฮ่อยวนพยักหน้า พูดอย่างสุขุมเยือกเย็น “อื้ม เดาว่าเจ้าจะสัมผัสได้ถึงพลังแห่งฟ้าดินนั่นแล้ว ทุกวันนี้ในยุทธภพเต็มไปด้วยผู้มากความสามารถจริงๆ ดูเหมือนว่าอิ๋นเฉิงของเราไม่ต้องการแสวงหาความก้าวหน้าแล้ว”จู่ๆ เฮ่อฉางเฟิงก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ“หรือว่าท่านพ่อเตรียมจะเปิดเมืองอิ๋นเฉิงแล้ว?”เฮ่อยวนพูดด้วยอารมณ์ทอดถอนใจ “ใช่ เนิ่นนานเพียงนี้พ่อก็คิดตกแล้ว ความผิดพลาดได้เกิดขึ้นแล้ว การไม่แสวงหาความก้าวหน้าไม่ช่วยอะไร จะยิ่งทำให้เจ้าดูเหมือนกบที่ก้นบ่อ ที่มองเห็นแค่ท้องฟ้าเหนือศีรษะเท่านั้น”“การตายของแม่นางฉี ท่านพี่ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าไม่ใช่เพราะนางใช้วิชาแปลงโฉมปลอมตัวเป็นนักฆ่า มายั่วยุที่อิ๋นเฉิง นางคงไม่ตายที่นี่ แม้ว่าความตั้งใจเดิมของนางคือก