บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 401 - บทที่ 410

“เจ้าเจ็ด ถึงแม้ว่าครั้งนี้เจ้าจะไม่ได้รับสาวงามกลับบ้าน แต่เจ้าก็ได้พบคนทรยศที่มีเจตนาชั่วร้ายแทนข้า ซึ่งถือได้ว่ามีผลงาน”ฮ่องเต้ครุ่นคิด บางทีอาจกำลังคิดว่าจะจัดการกับมหาดเล็กเซวี่ยอย่างไรในฐานะโอรสสวรรค์ สิ่งที่เขารังเกียจที่สุดคือผู้ใต้บัญชาที่มีความคิดที่ซับซ้อนมากเกินไป และรวมกลุ่มกันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวโดยเฉพาะครั้งนี้ มหาดเล็กเซวี่ยกล้าที่จะรวมตัวกับขุนนางคนอื่นๆ เพื่อกำหนดเป้าหมายไปที่เซียวเย่หลันนั่นคือองค์ชายสิ่งที่เขาทำ ถือเป็นการละเมิดข้อห้ามของฮ่องเต้เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วและพูดว่า “เสด็จพ่อ สิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปเป็นเพียงการคาดเดาของลูกสะใภ้เท่านั้น หากต้องการหาหลักฐานที่แท้จริง และค้นหาว่าใครสมรู้ร่วมคิดกับมหาดเล็กเซวี่ย เกรงว่าจะต้องใช้เวลาสักระยะ”“ข้าจะจัดการกับเขาตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน”ฮ่องเต้พูดอย่างเย็นชาประโยคนี้ทำให้เซี่ยเชียนฮวันได้สติขึ้นมาในทันทีใช่แล้ว...ชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า ควบคุมความเป็นความตายของคนในใต้หล้า หากเขาต้องการจะจัดการกับใครสักคน แค่ขยับมือแล้วประทับตราเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องแสดงหลักฐานเลยนี่คืออำนาจของฮ่องเต

“ตอนนี้หนาวแล้ว เจ้าจะไปไหนล่ะ”เซียวเย่หลันรู้สึกประหลาดใจฤดูหนาวมาถึงแล้ว และวันส่งท้ายปีเก่าก็กำลังใกล้เข้ามา ซึ่งเป็นเวลาที่หนาวที่สุดของปีทุกคนล้วนอยู่ในบ้านรอบกองไฟเพื่อให้ความอบอุ่น แต่อวี้เออร์กลับต้องการออกไปข้างนอกซูอวี้เออร์หน้านิ่งไม่เปลี่ยน น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวว่า “ได้ยินมาว่ามีสวนบ๊วยที่สวยงามแห่งหนึ่งในอำเภอถานใกล้เมืองหลวง ผู้รู้หนังสือหลายคนชอบไปที่นั่น เพื่อเพลิดเพลินกับดอกบ๊วยและดื่มชาในฤดูหนาว ข้าจึงอยากเห็นมันเหมือนกัน”“เจ้ายังคงสง่างาม”เซียวเย่หลันยิ้มน้อยๆ คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเขาชื่นชมความอ่อนโยน มีคุณธรรม และพรสวรรค์ของซูอวี้เออร์สตรีที่สูงส่งมีความสามารถควรเป็นเหมือนซูอวี้เออร์แทนที่จะเป็นเหมือนผู้หญิงบางคนที่พึ่งพาทักษะแพทย์ที่ไม่ธรรมดา และภูมิใจมากจนตาไปแปะอยู่บนศีรษะ แม้แต่สามีของตัวเองก็กล้าที่จะวิพากษ์วิจารณ์“ท่านอ๋องไปดูกับอวี้เออร์นะ”ซูอวี้เออร์จับแขนของเซียวเย่หลัน และแสดงท่าทีออดอ้อนเซียวเย่หลันพยักหน้า “ตกลง ช่วงนี้ข้าไม่ได้อยู่กับเจ้ามากนัก ข้าจะพาเจ้าไปชมดอกบ๊วยในอีกไม่กี่วัน”“เยี่ยมมาก”แผนการของซูอวี้เออร์ประสบค

“ไม่จำเป็น”เดิมทีเซียวเย่หลันคิดว่าอยากจะพูดกับเซี่ยเชียนฮวันหลังจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้เสร็จแต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดออกไปความทุกข์ทรมานของเซี่ยเชียนฮวันตอนอยู่ในคุกไม่สามารถลบล้างได้ ไม่ว่าเขาจะอธิบายให้นางฟังมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เคยเกิดขึ้นได้ยิ่งพยายามอธิบาย ก็ยิ่งกลายเป็นปกป้องตัวเองมากเท่านั้นแต่เย่ซิ่นคิดต่างออกไป เขาโน้มน้าวว่า “ที่ท่านอ๋องส่งทหารไปจับกุมตัวพระชายาเข้าสำนักคุมประพฤตินั้นเป็นทางเลือกสุดท้าย ถ้าหากท่านไม่ดำเนินการก่อน มหาดเล็กเซวี่ยจะรายงานต่อฝ่าบาท และให้ศาลต้าหลี่สอบปากคำ ถึงตอนนั้นพระชายาจะถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายมากขึ้นอย่างแน่นอน”“ภายนอก ท่านออกคำสั่งให้จับกุมพระชายา แต่จริงๆ แล้วท่านกำลังปกป้องนาง! ไม่ว่าสำนักคุมประพฤติจะเลวร้ายแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็อยู่ภายใต้อำนาจของฝ่าบาท ทว่าศาลต้าหลี่อยู่ภายใต้อิทธิพลของอัครมหาเสนาบดีหลี่ หากพระชายาเข้าไป เกรงว่านางอาจจะไม่สามารถออกมาได้อย่างสมบูรณ์”ดังที่เย่ซิ่นกล่าวไว้ เส่าชิงคนปัจจุบันของศาลต้าหลี่เป็นลูกศิษย์ของอัครมหาเสนาบดีหลี่เป็นที่ทราบกันดีว่าอัครมหาเสนาบดีหลี่ไม่

เซียวเย่หลันตัดสินใจที่จะไม่โต้เถียงกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกต่อไปเขาจากไปด้วยความโกรธเย่ซิ่นซึ่งยืนอยู่นอกประตูหันกลับมาสบตากับเสี่ยวตงที่อยู่ข้างใน ก่อนที่สองพี่น้องจะพากันถอนหายใจความขัดแย้งระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาคราวนี้ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการคืนดี…เซียวเย่หลันยังคงทานอาหารเย็นที่เรือนจิ่นซิ่วคืนนี้เขาไม่เคยไปเยี่ยมเซี่ยเชียนฮวันอีกเลยสองวันผ่านไปเมื่อเซี่ยเชียนฮวันได้ยินว่าตระกูลเซวี่ยเตรียมรถม้าพร้อมออกจากเมืองหลวงแล้ว จึงเรียกเซี่ยเหยียนไปนั่งรอพวกเขาที่โรงน้ำชาใกล้ประตูเมือง“ฮวันฮวัน ตอนที่เจ้าถูกส่งไปยังสำนักคุมประพฤติ อาหารที่ส่งให้เจ้าล้วนเป็นพี่ชายเป็นคนซื้อให้ ตอนนี้เจ้าออกมาแล้ว ไม่ควรเชิญข้ามาทานอาหารดีๆ สักมื้อหรือ”เซี่ยเหยียนฉีกยิ้มกว้าง และสั่งชากับผลไม้ที่แพงที่สุดในโรงน้ำชา ขณะแสร้งทำเป็นถูกเซี่ยเชียนฮวันทำร้ายจิตใจเซี่ยเชียนฮวันจับคางแล้วมองไปที่ถนน “เจ้าจะซื้อเยอะไปทำไม สุดท้ายพอมาถึงมือข้าก็เหลือแค่ซาลาเปาไม่กี่ลูก”“ถูกต้อง ข้าเดาออกแต่แรกแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ ดังนั้นข้าจึงซื้อของอย่างอื่นแบบส่งๆ มีเพียงซาลาเปาซึ่งข้าไปซื้อที่ร้านแม

“หม่อมฉันไม่อาจตอบแทนความเมตตาของพระชายาได้”หลังจากที่เซวี่ยจวิ้นรับยาทาแล้ว นางก็โค้งคำนับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันประคองนางขึ้น “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ จริงๆ แล้วข้าควรจะขอบคุณเจ้ามากกว่า เจ้าช่วยล้างชื่อเสียงให้ข้าตอนที่ฟื้นความทรงจำขึ้นมา หากไม่มีคำให้การของเจ้า ข้าคงตายในสำนักคุมประพฤติไปแล้ว”“เดิมทีพระชายาลำบากก็เพราะข้า”เซวี่ยจวิ้นถอนหายใจนี่เป็นสถานการณ์ที่พุ่งเป้าไปที่เซี่ยเชียนฮวันกับเซียวเย่หลันตั้งแต่ต้นส่วนนาง ในฐานะที่เป็นลูกสาว ก็เป็นแค่เบี้ยในกระดานเท่านั้นการช่วยล้างชื่อเสียงให้กับเซี่ยเชียนฮวัน ก็เป็นการต่อต้านของเบี้ยอย่างนางที่มีต่อผู้บงการเบื้องหลัง“ครั้งนี้เป็นการเดินทางที่ยาวไกล คุณหนูรองเซวี่ยโปรดดูแลตัวเองด้วย ข้าเชื่อว่าแม้จะยากลำบากในตอนนี้ แต่เจ้าจะมีความสุขและมีชีวิตที่ราบรื่นในอนาคต”เซี่ยเชียนฮวันไม่ค่อยเก่งในการปลอบโยนผู้คน นางจึงกล่าวอวยพรเซวี่ยจวิ้นแค่สองสามคำเท่านั้นเซวี่ยจวิ้นยิ้มเล็กน้อย “เมื่อกลับถึงบ้านเกิดข้าคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ แต่พระชายา ยังคงอยู่ศูนย์กลางของพายุน้ำวนนี้ ทรงระวังตัวเองให้มากขึ้น”“ข้าชินแล้วล่ะ” เซี่ย