บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 381 - บทที่ 390

อาหารกระจัดกระจายไปทั่วพื้น กลิ่นเหม็นหืนก็แพร่กระจายออกไปและรุนแรงขึ้นโชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาวมิฉะนั้นหากยุงและหนูถูกดึงดูดจะยิ่งเจ็บปวดกว่านี้เซี่ยเชียนฮวันยังคงมีอาการแพ้ท้อง จึงเป็นเรื่องปกติ ที่พอได้กลิ่นเปรี้ยวและเหม็นหืนเหล่านี้ จะไม่สามารถควบคุมความอยากอาเจียนได้จริงๆนางยกผ้าห่มขึ้น วิ่งไปอีกมุมหนึ่งของห้องแล้วอาเจียนออกมา“แค่กๆ...”เซี่ยเชียนฮวันอาเจียนออกมาเป็นน้ำดี ปากของนางเต็มไปด้วยรสขมมันอึดอัดมากจริงๆก่อนหน้านี้นางมีอาการแพ้ท้อง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนี้ ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนจะตายจริงๆ“เฮ้ อย่าอ้วกออกมาข้างนอก!”ผู้คุมเห็นดังนั้น จึงใช้แส้ฟาดลูกกรงอย่างดุร้าย และหวิดจะโดนร่างเซี่ยเชียนฮวันอยู่หลายครั้งนางทำได้เพียงกุมท้องแล้วเดินกลับไปทันใดนั้นนางก็มีแผนในใจความแตกต่างระหว่างสำนักคุมประพฤติกับเรือนจำธรรมดาคือ จะมีคนคอยบันทึกทุกการเคลื่อนไหวของนักโทษ และสิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องรายงานต่อฮ่องเต้หากนางแสดงความเจ็บปวดมากขึ้น บางทีฮ่องเต้อาจจะใจอ่อนเพราะเห็นแก่สายโลหิตในท้องของนางเซี่ยเชียนฮวันเริ่มลงมือทันทีทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงกับพื้นโดยกุ

“พี่เย่หลัน ท่านควรเข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึง”หลี่จิ้งหย่ากล่าวเสียงเบานางต้องการฟื้นฟูความสัมพันธ์เก่ากับเซียวเย่หลัน“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้าไม่ใช่พระชายาขององค์ชายรองอีกต่อไป และข้ายังคงอาศัยอยู่ในจวนของเซียวฉง แม้ว่าข้าจะรับใช้ท่าน ก็ไม่มีอะไรที่ไม่สมเหตุสมผล”คราวนี้นางฆ่านกสองตัวด้วยธนูดอกเดียวบีบเซวี่ยจวิ้นให้เป็นบ้า และกำจัดเซี่ยเชียนฮวันจากนั้นข้างกายของเซียวเย่หลันก็เหลือแค่ซูอวี้เออร์คนเดียวนี่เกินไปหรือไม่?สำหรับนางแค่คนเดียว มันไม่พอเมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาอันเปี่ยมด้วยความรักของหลี่จิ้งหย่า เซียวเย่หลันก็ยังคงไม่มีสีหน้าใดๆ เลย เขาปัดมือของนางออกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แม้ว่าข้าจะถูกเหล่าขุนนางล้อมกรอบ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยชายกระโปรงของผู้หญิงมาช่วย”หลี่จิ้งหย่าหน้าแข็งทื่อนางเฝ้าดูเซียวเย่หลันยืนขึ้นและเปิดประตูแผ่นหลังของชายคนนั้นสูงใหญ่ และปล่อยกลิ่นอายอันเย็นออกมา ตอนที่เขามองย้อนกลับมา มุมหน้าของเขาก็สะท้อนกับเปลวไฟส่งผลให้ดูกดดันอย่างน่ากลัว“ครั้งนี้ มีข้อสงสัยในคดีของเซวี่ยจวิ้นมากมาย ถ้าเจ้ามีเบาะแส ข้าก็คงสนใจ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องอื่นอีก”

“ทูลเสด็จพ่อ รู้สึกแย่เพคะ”เซี่ยเชียนฮวันตอบตามตรงฮ่องเต้ร้องหึออกมา “หากรู้ว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมถึงต้องก่อเรื่องที่ยุ่งยากเช่นนี้ขึ้นมา เพราะความหึงหวงชั่วขณะ!”“เสด็จพ่อ ลูกสะใภ้บริสุทธิ์ ผู้บงการที่ทำร้ายคุณหนูรองเซวี่ยเป็นคนอื่น พวกเขาไม่ต้องการให้ลูกสาวของมหาดเล็กเซวี่ยแต่งงานกับเซียวเย่หลัน”เซี่ยเชียนฮวันรู้ว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้ออกจากสำนักคุมประพฤตินางต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้เผด็จการที่น่าสงสัยคนนี้เชื่อในตัวเองฮ่องเต้หรี่ตาลงและประสานมือไว้ด้านหลัง “เท่าที่ข้ารู้ สาวใช้ส่วนตัวของเซวี่ยจวิ้นระบุว่าเป็นเจ้า และพวกอันธพาลที่เจ้าเจ็ดจับตัวไปนั้น ก็สารภาพว่าเป็นเจ้าด้วย ตอนนี้เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเป็นคนอื่น?”“ลูกสะใภ้...ไม่มีหลักฐาน” เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก ก่อนเงยหน้าน้อยๆ มองตรงไปที่ฮ่องเต้ “แต่ลูกสะใภ้เชื่อว่า เสด็จพ่อก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อสงสัยมากมาย ไม่เช่นนั้นคงไม่มาเยี่ยมลูกสะใภ้”“เหอะ”ฮ่องเต้ส่งเสียงหัวเราะเย็นชาดวงตาของเขาลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง ทำให้เป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาความคิดที่แท้จริงของเ

เซี่ยเชียนฮวันและเซียวเย่หลันถูกคั่นกลางด้วยสวนขนาดใหญ่ พวกเขาอยู่ห่างกันมากจนมองเห็นหน้าไม่ชัดนางถูกล้อมรอบด้วยทหารองค์รักษ์และเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทันใดนั้น ก็มีเสียงของคนรับใช้ดังมาจากด้านหลัง “แม่นางหยุดก่อน ท่านอ๋องเรียกให้เจ้าไปเข้าเฝ้า”เข้าเฝ้า?เซี่ยเชียนฮวันหยุดเดิน“ยินดีด้วยแม่นาง ท่านโชคดีมากจริงๆ มีผู้หญิงมากมายขนาดนี้ แต่ท่านอ๋องกลับสนใจท่าน” คนรับใช้พูดอย่างเย่อหยิ่ง “ตราบใดที่แม่นางประพฤติตัวดี บางทีท่านอาจจะได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องในคืนนี้ และได้รับการยอมรับให้เป็นสาวใช้ต้นห้อง”ประโยคนี้ ทำให้เซี่ยเชียนฮวันอดหัวเราะออกมาไม่ได้อย่างไรก็ตาม คนรับใช้กลับคิดว่าเสียงหัวเราะของนางเป็นเพียงความสุขที่ได้รับความโปรดปรานจากจ้านอ๋องเท่านั้น จึงไม่ได้ใส่ใจ และทัศนคติก็ยังคงเย่อหยิ่งมาก“หยุดชักช้าได้แล้ว รีบตามข้ามา หากเดินผ่านหมู่บ้านนี้ไป ก็จะไม่มีโรงเตี้ยมแล้ว”สิ้นเสียงของเขา ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็หันหน้ากลับมา ดวงตาสุกสกาวคู่นั้นแสดงแววตาเย้ยหยันออกมา “เจ้าเพิ่งบอกว่า เซียวเย่หลันสนใจข้า และอยากรับข้าเป็นสาวใช้ต้นห้อง?” นางยกริมฝีปากขึ้นแล้วยิ้ม“

“เป็นเรื่องยากที่ท่านอ๋องจะเสพสุขเช่นนี้ ดังนั้นข้าไม่ควรสร้างปัญหา”นางไม่ต้องการผู้ชายคนนี้อยู่เป็นเพื่อนหลังจากพูดจบ เซี่ยเชียนฮวันก็ออกจากจวนจ้านอ๋องพร้อมเหล่าทหารองค์รักษ์ โดยไม่หันมามองสีหน้าของเซียวเย่หลันรถม้าพานางไปที่จวนของมหาดเล็กเซวี่ยอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามา ก็ไม่เห็นมหาดเล็กเซวี่ยหรือเซวี่ยจวิ้นเลย มีเพียงที่นั่งอยู่ในห้องโถงเพื่อรอพบนางด้วยท่าทางเฉยชา“จวิ้นเอ๋อร์ถูกส่งไปพักฟื้นที่ชนบท ถ้าพระชายาอยากจะรักษาจวิ้นเอ๋อร์จริงๆ เกรงว่าคงต้องออกจากเมืองหลวงสักเที่ยว” แม่เซวี่ยมีทัศนคติที่เย็นชา กระทั่งชาสักแก้วก็ไม่ให้คนนำมาให้เซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลามาใส่ใจกับมารยาทเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ นางรีบถามต่อว่า “ชนบทที่ฮูหยินพูดถึงอยู่ที่ใด?”“เล่อโจว”“ไกลเพียงนั้นเชียว?”เซี่ยเชียนฮวันตะลึงเล็กน้อยนางมีความเข้าใจเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของแคว้นต้าเซี่ยทั่วไปจากบันทึกทิวทัศน์ที่นางเคยอ่านมาก่อนเล่อโจวอยู่ทางตอนใต้ ห่างจากเมืองหลวงไปราวพันลี้ ถึงแม้จะใช้ม้าเร็วก็ยังต้องใช้เวลาหลายวัน ด้วยเวลาแค่สามวันเกรงว่าคงจะไม่ทัน“บิดาขอ