"เจ้าเป็นสตรีกลับแต่งกายเป็นชายมาที่นี่ ข้าก็รู้สึกประหลาดมากพอแล้ว บัดนี้เจ้ายังจงใจดึงดูดให้ทุกคนมาดูความน่าอับอายของซวี่เออร์ เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าคงจะกลัวว่าตนไม่ได้รับความโปรดปราน กลัวว่าหากซวี่เออร์แต่งเข้าไปในจวนอ๋องแล้วจะมีผลกระทบต่อตำแหน่งของเจ้าสินะ!" น้าเซี่ยกล่าวขึ้นอย่างมีเหตุมีผลราวกับว่านางและหลิวหรูซวี่คือเหยื่อที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เป็นแผนการของเซี่ยเชียนฮวันผู้คนที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูอดไม่ได้ที่จะมองมาทางเซี่ยเชียนฮวันพวกเขารู้สึกว่าฉางหย่วนป๋อกล่าวได้สมเหตุสมผลสตรีคนหนึ่ง จู่ๆ จะปลอมตัวเป็นชายเข้ามาในสถานที่แห่งนี้เพื่อเหตุใด?อีกอย่างจ้านอ๋องไม่ชื่นชอบพระชายาผู้นี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนในเมืองหลวงล้วนรู้ดีเมื่อน้าเซี่ยตะโกนออกมาแล้ว นางก็ร่ำไห้ปาดน้ำตา "เจ้าคงจะซื้อตัวคนขับรถม้าผู้นี้แน่ และสั่งให้เขาหลอกล่อซวี่เออร์มาที่นี่ ซวี่เออร์ผู้น่าสงสารของแม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ เพราะความอิจฉาริษยาของคนอื่น..." สตรีในหอนางโลมและแขกที่มาที่นี่ล้วนพากันวิพากษ์วิจารณ์"เป็นแผนของพระชายาจ้านอ๋องจริงหรือ" “จู่ๆ นางก็ปรากฏตัวขึ้นที่หอเทียนเซียง

เมื่ออาทิตย์ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า"นายท่าน พระชายาอ๋องเดินทางมาเจ้าค่ะ!" อวิ๋นซีรีบวิ่งเข้ามารายงานในห้องซูอวี้เออร์นั่งอยู่ตรงหน้ากระจกสีทองแดง นางกำลังเลือกสีผึ้งทาปากอยู่ แล้วยิ้มเยาะเมื่อได้ยิน"เมื่อวานนี้นางเพิ่งสูญเสียลูกพี่ลูกน้องไปคนหนึ่ง อัปมงคลยิ่งนัก อย่านำสิ่งชั่วร้ายมาปนเปื้อนข้า บอกนางไปว่าข้าไม่สบาย ไม่อาจพบแขกได้ ไว้ค่อยมาวันหลัง" "เจ้าค่ะ" อวิ๋นซีออกไปรายงานคำพูดของซูอวี้เออร์ให้กับเซี่ยเชียนฮวันฟังเซี่ยเชียนฮวันรู้ดีว่าซูอวี้เออร์คงไม่อยากเจอตน จึงหัวเราะด้วยความเยือกเย็นว่า “ทักษะด้านการแพทย์ของข้าสูงส่ง ให้ข้าดูอาการนางเถอะ" เมื่อกล่าวจบนางก็เดินตรงเข้าไปข้างใน อวิ๋นซีตกตะลึงแล้วรีบเข้าไปรั้งเอาไว้ "พระชายาอ๋องช้าก่อนเถิด บัดนี้คุณหนูซูไม่จำเป็นต้องให้ดูอาการ นางเพียงอยากพักผ่อน สักเล็กน้อย" "เจ้ารู้ว่าข้าคือพระชายาอ๋อง? และในจวนอ๋องแห่งนี้ข้าจึงจะเป็นนาย นางเป็นเพียงแค่อนุภรรยาผู้ต่ำต้อยซึ่งมาอาศัยอยู่ด้วย ในเมื่อข้าเดินทางมาที่นี่ ต่อให้นางป่วยก็ต้องออกมาต้อนรับข้า" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงดังลั่น ตั้งใจให้ซูอวี้เออร์ที่อยู่ในห้องได้ยินอวิ

“ข้าคิดอย่างไรกับคนแซ่เฟิงสำคัญหรือ ตอนนี้ที่สำคัญกว่าก็คือมีคนแอบวางแผนอันต่ำต้อยและใช้ชีวิตผู้คนตั้งหลายชีวิตในการบรรลุผล ส่วนเจ้าได้แต่ตาบอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงเพิกเฉยต่อข้อเท็จจริง" เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นมองไปยังดวงตาอันเย็นชาคู่นั้น ซึ่งดูดื้อรั้นอย่างไร้เหตุผล"พอได้แล้ว!" ด้วยความโมโห เซียวเย่หลันปัดมือเซี่ยเชียนฮวันที่ค้างอยู่กลางอากาศปิ่นหยกขาวที่เปื้อนเลือดในมือของเซี่ยเชียนฮวันประเด็นไปตกอยู่ในสวนดอกไม้ มันถูกดินโคลนห่อหุ้มหลักฐานเพียงชิ้นเดียว บัดนี้ก็หายไปแล้วเซี่ยเชียนฮวันนำมือกลับมาช้าๆ นางยิ้มตรงมุมปาก รอยยิ้มอันเย็นชาปรากฏขึ้นเล็กน้อย “ข้าบอกกับเจ้าแล้ว เมื่อวานนี้แม้เจ้าจะช่วยข้า แต่วันนี้เจ้าจะห้ามข้า”เมื่อได้ยินประโยคนี้เซียวเย่หลันก็ชะงักลงเล็กน้อยไม่รอให้เขาได้ครุ่นคิดไปมากกว่านั้น ซูอวี้เออร์น้ำตานองหน้าเอ่ยขึ้นว่า "ท่านพี่โกรธแค้นข้าจากก้นบึ้งของหัวใจ ข้าเข้าใจดี แต่ข้าไม่เคยคิดร้ายกับผู้ใด ข้าปฏิบัติดีกับทุกคนเสมอมา ไม่เคยคิดจะทำสิ่งใดที่ผิดขัดต่อคุณธรรม!”ประโยคนี้ของนางทำให้เซียวเย่หลันนึกถึงค่ำคืนที่ซูอวี้เออร์ช่วยชีวิตเขาเอาไว้หากนางไม่ใช

ที่หน้าประตูใหญ่เย่ซิ่นเดินทางจากไปอย่างเศร้าใจ เขาบังเอิญเจอเข้ากับเซียวเย่หลันซึ่งใบหน้าเศร้าหมองและถูกจับได้พอดี"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมมาหาเสี่ยวตง..." เย่ซิ่นรีบโค้งกายคารวะแล้วรีบหาข้ออ้างที่ตนแอบมาพบเซี่ยเชียนฮวันเซียวเย่หลันเพียงเหลือบตามองเขาเบาๆ "ถูกไล่ออกมาเร็วเพียงนี้เชียว ไร้ประโยชน์" "ข้าน้อยไร้ความสามารถ”เย่ซิ่นโค้งกายด้วยความนอบน้อมเขาไม่อาจปกปิดความคิดต่อเซียวเย่หลันได้ ไม่จำเป็นต้องเอ่ยสิ่งใดมาก เซียวเย่หลันก็รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อรายงานเรื่องให้แก่เซี่ยเชียนฮวันรับทราบเซียวเย่หลันเดินผลักประตูเข้าไปทั้งที่ศีรษะยังคงอาบเลือด เซี่ยเชียนฮวันจึงรีบเก็บรายชื่อเหล่านั้นลง"ท่านอ๋องเดินทางมาเพคะ!" เสี่ยวตงกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจแต่เซี่ยเชียนฮวันกลับก้มหน้ากล่าวเพียงว่า “อืม” เบาๆ ท่าทางเหม่อลอยไม่ได้โต้ตอบสิ่งใดนักความคิดของนางยังจดจ่ออยู่ที่ข่าวรายงานในมือตอนนี้นางกำลังวิเคราะห์ว่าใครกันที่เป็นเจ้าของหอเทียนเซียงเขากับชายสวมหน้ากากที่เคยเจอในตอนนั้นเป็นพวกเดียวกันหรือไม่? หรืออาจเป็นศัตรูกันก็ได้?"เจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ข้าพูดหรือ?" น้ำเสีย

ตอนนี้บาดแผลที่หน้าผากของเขาได้รับการจัดการแล้วเรื่องราวต่างๆ ก็หารือเรียบร้อยหากเซียวเย่หลันยังคงอยู่ที่นี่ต่อไป ก็คงชี้ให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเดินทางมาที่นี่เพียงเพราะต้องการเจอหน้าเซี่ยเชียนฮวันและไม่อยากจากไป"ทางที่ดี เจ้าอย่าทำเรื่องนี้ให้ผิดพลาด มิเช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้าร้ายแรงยิ่งกว่าการกักบริเวณ" ในใจของเซียวเย่หลันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาทิ้งประโยคท้ายนี้ไว้แล้วสะบัดแขนเดินหนีแต่เซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจกับคำพูดของเขาเหล่านั้นหลังจากที่ชายหนุ่มเดินทางจากไปแล้ว เซี่ยเชียนฮวันก็เรียกเสี่ยวตงเข้ามาแล้วกำชับว่า "เจ้าไปสืบหาข้อมูลให้ข้าสักหน่อย เรื่องสถานการณ์ในจวนอู่อันโหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างอู่อันโหวและบุตรชายของเขาทั้งหลาย" บรรดาบ่าวรับใช้มักจะมีข้อมูลเหล่านี้ไว้ในมือเสมอเรื่องบางเรื่อง พวกเขาจะบอกให้กับคนในสถานะเดียวกันรู้เท่านั้น หากนายไปเอ่ยถามด้วยตนเองคงไม่ได้ข้อมูลที่ถูกต้องมาจนกระทั่งเวลากลางดึกเสี่ยวตงเดินทางกลับมารายงานต่อเซี่ยเชียนฮวันว่า "บ่าวได้ไปสอบถามข้อมูลชัดเจนแล้วเพคะ อู่อันโหวมีบุตรชาย 3 คนที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่พวกเขาล้