บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 311 - บทที่ 320

เขาคิดถึงน้องสาวของเขาในรัฐหยานอยู่เสมอ และเขารู้ดีว่าคนเหล่านั้นในครอบครัวเลือดเย็นแค่ไหนในสถานการณ์ที่เขาเผชิญในขณะนั้น เขาไม่กล้าส่งใครไปสอบสวนกิจการของตระกูลหลัวเพียงลำพัง เขาทำได้เพียงสอบสวนกิจการของรัฐหยาน เท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาบอกฝ่ายของตระกูลหลัว เพรา หลัวชิเป่ยเป็นนายพลของรัฐหยานและความตายในการต่อสู้ของเขามีบทบาทสำคัญในสถานการณ์ราชวังการมาที่รัฐหยานครั้งนี้มีความเสี่ยงมากจริง ๆ โดยมีความเสี่ยงทั้งสองฝ่าย แต่เขาต้องมาด้วยเหตุผล 2 ประการ เหตุผลแรกคือเรื่องเหล็กดิบ และเจ้าชายหลู่ไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งวุ่นวายไม่ว่าราคาเหล็กดิบจะเพิ่มขึ้นหรือไม่ หรือจะเพิ่มราคาได้มากเพียงใดและอย่างไร เป็นสิ่งสำคัญสำหรับรัฐหยานเพราะรัฐหยานซื้อด้วยธัญพืชแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสมรู้ร่วมคิดระหว่างกษัตริย์หลู่และรัฐหร่งเพื่อใช้เหล็กดิบมาสิ้นเปลืองวัตถุดิบของรัฐหยานจุดประสงค์สูงสุดของการทำเช่นนี้คือส่งกองกำลังไปยังรัฐหยานอีกครั้ง ดังนั้นไม่ให้พวกเขาได้ทำแผนชั่วสำเร็จอย่างที่สองเพื่อดูว่าน้องสาวของตัวเองสบายดีหรือเปล่า คิดว่าสิ่งที่ยากที่สุดที่จะทําคืออย่าง

จินชูจำได้ว่าซินยี่บอกว่าใบหน้าของเขาเป็นของจริงและเป็นเรื่องจริง เขาใช้เทคนิคการเปลี่ยนผิวของเขาจริงๆเธอรู้สึกอึดอัดมากจนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ"ต่อมา ฉันไม่ได้ออกมาข้างหน้า แต่แอบช่วยเขาวางแผนองค์ชายเก้ายังเด็กและเราต้องการเวลามากกว่านี้ ดังนั้น ไม่กี่ปี กษัตริย์หลู่และองค์ชายรองก็มีอำนาจเหนือกว่า "“แต่ในตอนแรกก็ไม่สำคัญ เพราะยิ่งมีจุดเด่น ความผิดพลาดก็จะยิ่งมากขึ้น ยิ่งกว่านั้น ความปรารถนาสูงสุดของกษัตริย์รูหนานคือการล้างแค้นเจ้าชายองค์โตและลูกชายของเขา ดังนั้น เราทุกคนจึงอดทนในสมัยนั้นและเฝ้าดู นั่งกันวันแล้ววันเล่า รอองค์ชายเก้าเติบโตวันแล้ววันเล่า”ดวงตาของเขาค่อยๆอ่อนลง "ในตอนแรกกษัตริย์รูหนานและฉันเพิ่งมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน แต่พ่อและลูกชายเป็นที่รู้จักมานานแล้ว พวกเขามีความรักในครอบครัวจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชวังรูหนาน ปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี พวกเขาถือว่าฉันเป็นลูกของตัวเอง แบะจัดงานแต่งงานให้กับฉัน พี่สะใภ้ของเธอชื่อชียาจุน เป็นลูกสาวของวังผิงโบโฮ่ว และยังเป็นครูของเจ้าชายองค์ที่เก้า เธอไม่เคยทอดทิ้งฉันที่มีรอยแผลเป็นและความอัปลักษณ์บนใบหน้า เธอดีมา

จักรพรรดิจิงชางก็จำได้ว่าตอนนี้ราชินีอยู่ที่วังเซียวเขานั่งลงบนพื้นช้าๆ ราชินี แล้วถ้าเค้าเรียกราชินีจะทำอะไรได้ล่ะ ราชินีที่กําลังจะตาย ตายไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ปล่อยให้เรื่องใหญ่เกิดขึ้นในวังนี้เพื่อที่จะได้ซ่อนเรื่องนี้ความคิดนี้เติบโตและแพร่กระจายเหมือนเถาวัลย์เวทมนตร์สีแดงตลอดชีวิตของเขา กลายเป็นเส้นเลือดทั่วร่างกายและคว้าเอาหัวใจของเขาร่างกาย ของเขากระวนกระวายใจ เลือดของเขาพลุ่งพล่าน ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขาเกือบจะสูญเสียเสียงและพูดว่า:"ส่งคำสั่งไปยังจื่อหลิง ให้เธอ...รอโอกาสที่จะสังหารราชินีก่อน จากนั้นลงมือพรุ่งนี้ซะ”ใบหน้าของขันทีเหวิงเปาซีดลง แต่ก่อนที่เบาจะพูด ขันทีตู้ก็พูดว่า:"ฝ่าบาท จื่อหลิงถูกส่งโดยกษัตริย์เซียวเพื่อไปทำธุระที่เป่ยโจว และร่างของหลัวฉีเป่ยจะถูกย้ายไปที่สุสานจงลี่ภายในสิบวันนี้"จักรพรรดิจิงชางมีความคิดและคิดว่ามันเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยม มันเป็นตอนที่เลือดของเขาเดือด แต่เขาถูกสาดด้วยน้ําเย็นอย่างรุนแรง"ดังนั้นไม่มีคนของฉันในวังเซียวอีกต่อไปแล้วใช่ไหม นินจาอยู่ที่ไหน ค้นหานินจาและฆ่าราชินี ฉันค่อยถามวังเซียวเกี่ยวกับอาชญากรรมที่สังหารราชินี ""ฝ่าบาท ฐ

การเคลื่อนไหวในวังซู สามารถถ่ายทอดไปยังวังเซียวได้อย่างง่ายดายนายกัวรู้สึกอึดอัด เพราะเขาเป็นคนเขียนบทความนั้นเองเขาเข้าใจดีกว่าใครๆ ว่าความล้มเหลวของหยุนจินเฟิงในการเป็นองค์รัชทายาทนั้นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับทั้งรัฐหยานและตัวเขาเองมิฉะนั้นด้วยอารมณ์ที่ประมาทและรุนแรงของเขา เขาจะเสียหัวไม่ช้าก็เร็วทุกคนคิดว่าจักรพรรดิจิงชางรักเขามากและต้องการช่วยให้เขาขึ้นสู่ตำแหน่งองค์รัชทายาท คุณชายกัวรู้ดีว่าความรักของเขาคือความจริง แต่ในการส่งเขาไปดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาท จักรพรรดิจิงชางเห็นแก่ตัวเกินไปหยุนจินเฟิงเป็นเพียงตัวหมากรุกซึ่งเป็นตัวหมากรุกที่ใช้ในการรวมสถาบันกษัตริย์ของเขา หากเขาได้รับการสนับสนุนต่อไป วังดยุคเว่ยก็สามารถสร้างสุนัขที่เชื่อฟังต่อไปได้เมื่อหยุนจินเฟิงหมดความหวัง วังดยุคเว่ยจะต้องวางแผนสำหรับตัวเองก่อนอย่างแน่นอนหยุนจินเฟิงสามารถช่วยชีวิตเขาได้ด้วยการถอนตัวจากการแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทขณะเดียวกันก็มีการชี้ขาด เชาหยวนยังได้บรรลุข้อตกลงกับทูตของฮุ่ยให้เจรจาอีกครั้ง หลังจากผ่านไปห้าวัน ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มเตรียมการอย่างจริงจังการเจรจาครั้งนี้คือการเจรจาอย่

ตอนค่ำเธอออกไปเดินไปรอบๆต่อหน้าซินยี่สองสามครั้ง เธอกังวลเกี่ยวกับแบตเตอรี่ของซินยี่ และค่าใช้จ่ายขององค์ชายเป็นเวลาหลายวัน และ CPU ของเธอร้อนจนโอเวอร์โหลดหรือเปล่าซินยี่มองเธออย่างอธิบายไม่ถูก"คุณอยากอ่านรายงานไหม"“ไม่ฉันแค่สนใจลูกน้องของฉัน”“ถ้าอย่างนั้นคุณควรดูแลแอนดี้นะ มันคงอึดอัดมากสำหรับเขาที่จะลอกผิวหนังของเขาหลังจากการเปลี่ยนภาพลักษณ์”จินซูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองไปที่หลิวต้าอัน หลังจากทักทายไม่กี่ครั้ง ก็จากไปโดยเอามือไพล่หลังหลิวต้าอันตกใจมากจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ความอ่อนโยนของผู้บังคับบัญชาน่ากลัวกว่ามีดอีก“เธอเป็นอะไรไปนะ”หลิวต้าอันปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วถามซินยี่“คนจนก็รวยขึ้นทันใด โดยกังวลเรื่องกำไรและขาดทุนไงล่ะ”“เกี่ยวกับรายงานเหรอ?”หลิวต้าอันนั่งลง ถอดรองเท้าและถุงเท้าออกแล้วทายารักษาโรคแผลเปื่อย“เธอยังไม่เห็นเหรอ ฉันอยากเห็นนิดหน่อย เธอช่วยเปิดให้ฉันดูก่อนได้ไหม”""ฉันจะให้นายดูได้อย่างไร นี่คือความเป็นส่วนตัวของลูกค้านะ"ซินยี่มองดูเขาแล้วถามว่า"ทำไมนายถึงถูกน้ำแข็งกัดอีก""ฉันเดินเท้าเปล่ามา 2-3 วันแล้วไม่ได้ใส่รองเท้ามาสามปีแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ช