บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 631 - บทที่ 640

"เจ้าไสหัวออกไป" เซียวหลันยวนกวาดมองไปทางชิงอี"ข้าน้อยขอตัวก่อน!"ชิงอีเองก็รีบหนีไปเช่นกันจากนั้นจึงเจอเข้ากับผู้ดูแลที่ด้านนอก ทั้งสองคนล้วนถอนหายใจออกมาพร้อมกัน"พวกเราใจร้อนไปเสียแล้ว""คิดง่ายเกินไป ท่านอ๋องถ้าไหวจริงๆ คงไม่ต้องไปพักฟื้นที่ยอดเขาโยวชิงตั้งหลายปีหรอก คนอื่นพอสิบเจ็ดสิบแปดก็มีทายาทกันสองสามคนแล้ว เขายี่สิบต้นๆ กลับยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย" ชิงอีส่ายหัวผู้ดูแลเองก็ส่ายหัวตาม "เมื่อเป็นเช่นนี้ พระชายาเองก็ดีแสนดี นางไม่รังเกียจท่านอ๋องของพวกเราเลย""ใช่ใช่ใช่ พระชายาดีที่หนึ่งจริงๆ"ไม่ห่างไปนัก ฟู่จาวหนิงพาหงจั๋วกับเฝิ่นซิงยกของว่างเข้ามา ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสองอย่างชัดถ้อยชัดคำหงจั๋วกับเฝิ่นซิงล้วนก้มหน้าแดงลงไป จากนั้นก็แอบกันแลกเปลี่ยนสายตาพวกนางเองก็คิดว่าเมื่อคืนนี้ท่านอ๋องกับพระชายาน่าจะลงเอยกันเรียบร้อย คิดไม่ถึงเลยฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกนางเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมาได้ยินบทสนทนาโจ๋งครึ่มเช่นนี้เซียวหลันยวนพูดอะไรกับพวกเขากันแน่?"อะแฮ่ม!"พอได้ยินผู้ดูแลกับชิงอียังจะคุยกันต่อ ฟู่จาวหนิงจึงกระแอมหนักๆ ขึ้นเสียงหนึ่ง"อ๋า พระชายา?!"ผู้ดูแลรีบเผ

ยิ่งไปกว่านั้นสีหน้าก็ดีขึ้นมากแล้ว"วันนี้ตอนเช้าพวกเรายังพูดถึงท่านอยู่เลย" ท่านเฟิงจวินกุมมือฟู่จาวหนิง "คิดถึงท่านมาตั้งหลายวันแล้วคิดว่าท่านน่าจะมา จึงเหลือของอร่อยเอาไว้ให้ท่านด้วย ภรรยาผู้เฒ่าหกเอากลับมาจากบ้านฝ่ายหญิงที่เจียงหนาน เดิมทีคิดจะส่งไปให้ท่าน แต่ลู่ทงเจ้าเด็กนั่นเมื่อวานนี้เข้ามา บอกว่าท่านไม่รู้อยู่ที่จวนตระกูลฟู่หรือจวนอ๋อง"พอเห็นท่านเฟิงจวินยิ้มแบบอธิบายลำบาก ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกว่าพวกเขาน่าจะคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซียวหลันยวนดูไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นจึงไม่กล้าพูดออกมาตรงๆพระชายาที่หลังจากอภิเษกแต่ก็เอาแต่อยู่ที่บ้านฝ่ายหญิง มีใครเคยเห็นบ้าง?ทั้งเมืองหลวงกำลังวิพากษ์วิจารณ์ความสัมพันธ์ของนางกับอ๋องเจวี้ยนว่าเป็นอย่างไรกันแน่"ข้าก่อนหน้านี้อยู่แต่ในบ้านกับท่านปู่ ท่านก่อนหน้านี้สุขภาพไม่ค่อยดี ดังนั้นจึงอยู่ที่บ้านคอยดูแลรักษาเขา สองวันนี้ก็เพิ่งไปที่จวนฟู่"พอเห็นฟู่จาวหนิงตอบกลับอย่างไร้กังวล ท่านเฟิงจวินก็ผ่อนลมหายใจโล่ง"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านเองก็อย่าโทษคนแก่อย่างข้าที่ยุ่งมากนักเลย ตอนนี้เห็นท่านเป็นเช่นนี้ กับอ๋องเจวี้ยนน่าจะคืบหน้ากันบ้างแล

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? เมื่อคืนนี้เพิ่งได้รับรายงานด่วนจากเมืองหู!"นายท่านคนนั้นมองเฮ่อเหลียนเฟยสายตาเย็นชา หัวเราะเย็นเยียบออกมาเมื่อคืนได้รับรับงานด่วนจากเมืองหู วันนี้ในวังก็ออกคำสั่งให้จับคนเรียบร้อยสืออีพวกเขาเองก็เข้าใจขึ้นมา ในวังจะต้องรู้ตัวตนของเฮ่อเหลียนเฟยนานแล้ว พี่น้องจ้าวเฉินจ้าวหรูก่อนหน้านี้จะต้องนำไปบอกฮองเฮาแน่แต่ติดที่อ๋องเจวี้ยน ฮองเฮาจึงอดทนไม่ยอมลงมือ ตอนนี้พอสบโอกาส ก็ลงมือทันทีแม้แต่วันเดียวก็ไม่ยอมรอเมื่อเป็นเช่นนี้ เมืองหูจะต้องส่งรายงานด่วนเข้ามาจริงแน่ แต่เนื้อหาภายในเป็นอย่างไร พวกเขาเองก็ไม่อาจล่วงรู้"เรื่องนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจน จะว่าไป ต่อให้ราชาเฮ่อเหลียนจะทำเรื่องอะไรก็ตาม ก็คงไม่ถึงกับเป็นภัยต่อทั้งเผ่า และเด็กคนนี้ก็มาที่เมืองหลวงนานแล้ว เพียงพอที่จะอธิบายว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา" สือซานเอ่ยขึ้นผู้เฒ่าฟู่รีบเสริมเข้ามาประโยคหนึ่ง "ต่อให้เขายังไม่ออกไป เขาเองก็เป็นแค่เด็กอายุสิบสองสิบสาม เขาจะไปรู้อะไรได้? เรื่องนี้เป็นเรื่องของพวกผู้ใหญ่ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา""อะไรคือไม่เกี่ยวข้อง? นี่เป็นความผิดฐานก่อกบฎ! โทษนี้เดิมก็เป็

จงเจี้ยนยกฟู่จาวหนิงขึ้นมา นายท่านทางนันก็ลังเลขึ้นมาแล้วจริงๆ"ฮองเฮาออกคำสั่ง วันนี้พวกเราต้องพาเฮ่อเหลียนเฟยไป ไม่เช่นนั้นพวกเราคงไปอธิบายกับฮองเฮาไม่ได้"นายท่านกัดฟัน เอ่ยขึ้นมาตรงๆ กับจงเจี้ยน "องครักษ์จง ข้าพูดความจริงกับเจ้าแล้ว พวกเจ้าตอนนี้คิดจะต่อต้านก็ได้ เช่นนั้นพวกเราก็คงต้องโบกดาบเสียแล้ว อีกเดี๋ยวถ้าสู้กันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะบาดเจ็บไปถึงพวกเจ้ากับผู้เฒ่าฟู่หรือไม่ เรื่องนั้นคงจะพูดยาก""แล้วก็ พวกเราจะทุ่มสุดกำลัง พวกเจ้าต่อให้มีวรยุทธ์ดี นั่นก็อาจจะสังหารพี่น้องพวกเราได้บางส่วน ถึงตอนนั้นพวกเจ้าก็จะถือว่าก่ออาชญากรรมแล้ว พวกเจ้าลองคิดดู อ๋องเจวี้ยนจะไปงัดกับฮองเฮาเพื่อพวกเจ้าไม่กี่คนนี้จริงหรือ!"จงเจี้ยนนิ่งงันไปพวกของสืออีก็ล้วนมองเขาคนคุ้มครองเรือนเหล่านั้นล้วนมีสีหน้าตุ้มต่อมฟู่จาวหนิงเคยบอกไว้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องปกป้องความปลอดภัยในบ้าน แต่พวกเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกก็ต้องมางัดกับคนที่ฮองเฮาส่งมาเสียแล้วนี่ เป็นเช่นนี้ คุณหนูจะปกป้องพวกเขาไว้ได้จริงไหม?"ถ้าพวกเจ้าจะพาไป ก็พาข้าไปด้วย" ผู้เฒ่าฟู่แหวกเหล่าองครักษ์ที่ขวางอยู่ด้านหน

"น่าเสียดาย พี่สาวข้ามีฝีมือจนทำให้อ๋องเจวี้ยนช่วยนางนี่สิ เจ้าไม่ยอมรับหรือ?" เฮ่อเหลียนเฟยหัวเราะร่าขึ้นมาต่อเขาจะยั่วโมโหจ้าวเฉินสังหารเขาทิ้งที่นี่เสียให้จบๆ ไป ไม่เช่นนั้นถ้าพาเขาออกไปไกล ก็กลัวว่าพี่หญิงจะหาไม่เจอ ไม่ใช่แค่หาไม่เจอ ยังอาจจะถูกจ้าวเฉินล่อออกไปยังสถานที่ห่างไกลอีกด้วย อันตรายมาก"อ๋องเจวี้ยน โอ๊ะ ไม่สิ ควรจะเรียกว่าว่าพี่เขยมากกว่า พี่เขยข้าจะต้องมาช่วยหาตัวข้าแน่ ถึงตอนนั้นพวกเจ้าทั้งครอบครัวก็ไม่ต้องไปทวีปผิงอะไรนั่นแล้ว พี่เขยข้ากับพี่สาวข้าคงจัดการสังหารพวกเจ้าจนเรียบ""ฟู่จาวหนิงเองก็มีความสามารถนี้อยู่!"จ้าวเฉินจ้องเฮ่อเหลียนเฟย "เจ้าอยากตายนักหรือ? ข้าจะทำให้เจ้าสมอยากเอง! ก่อนหน้านี้ขาของเจ้าข้าก็เล่นงานมา ตอนนี้หายดีแล้วหรือไร?"สายตาเขาจับจ้องมาบนขาของเฮ่อเหลียนเฟย "ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง ให้เขาของเจ้าหักไปอีกรอบ!"พูดแล้วเขาก็เตรียมจะลงมือเฮ่อเหลียนเฟยม่านตาหดลงตอนนี้เอง ชายหนุ่มที่หน้าตาอึมครึมก็ยั้งจ้าวเฉินเอาไว้ "เจ้าตอนนี้ถ้าไปหักขาเขา อีกเดี๋ยวต้องแบกขึ้นเขาไปเองนะ?"จ้าวเฉินการเคลื่อนไหวชะงักงัน เลิกทำไปเฮ่อเหลียนเฟยฟังเข