All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2001 - Chapter 2010

เซียวหลันยวนจนใจ "ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอเขาออกมา""ขอบคุณใต้ฝ่าพระบาทที่เข้าใจ"ซางจื่อแอบถอนใจโล่ง เหมือนคิดถึงอะไรได้อีก "จริงด้วย ใต้ฝ่าพระบาท เจ้าอารามยังคำนวณไว้อีกเรื่องหนึ่ง""เรื่องอะไร?""เจ้าอารามบอกว่า พระชายาของท่านวันนี้จะได้เจอกับคนที่พิเศษมากสำหรับนางคนหนึ่ง"เซียวหลันยวนหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยในสมองเขามีภาพถังอู๋เจวี้ยนปรากฏขึ้นมาทันทีนี่ควบคุมไม่อยู่แล้วจิรงๆ พอได้ยินคำนี้ของซางจื่อ เขา็คิดถึงชายคนนั้นขึ้นมาเดิมทีก็หึงหวงไปแล้ว ประโยคนี้เป็นเหมือนก้อนหินใหญ่อีกก้อนที่ขวางมาในใจเขาเขาเองก็ค่อนข้างเชื่อการคำนวณของเจ้าอารามด้วย แม้หลายเรื่องจะยังดูน่าสงสัย แต่ส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อและเพราะเชื่อ พอได้ยินคำนี้เขาจึงหันมาสนใจเขารู้สึกว่าในใจลนลานขึ้นมา หมุนตัวเดินกลับไปทันทีถ้าเจ้าอารามคำนวณคนแบบนี้ออกมา เช่นนั้นเขาไม่มีทางปรากฏตัวแค่ที่ลานหินยื่นแน่นอน คงจะเข้ามาพัวพันน่าดูแล้วการที่เขาขึ้นมาก่อน ก็เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายพอดี...พอคิดถึงจุดนี้ เซียวหลันยวนก็ใช้วิชาตัวเบาทันที ไปถึงด้านนอกอารามอย่างรวดเร็วราวกลุ่มควันพอยืนอยู่นอกประตูใหญ่ก็มองเห็นฟู่จาวหนิงรีบ

เซียวหลันยวนสูดลมหายใจลึก อธิบายขึ้นมา อยากจะบอกว่าตนเองทำเพื่อมาดูท่าทีของเจ้าอารามก่อน..."อายวน!"เสียงของฮูหยินเฉิงก็ตัดบทคำพูดเซียวหลันยวนเข้าพอดีพวกเขาหันกลับไปมอง ฮูหยินเฉิงกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาถึงแล้ว"ท่านเข้าไปบอกกับเจ้าอารามก่อน ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็มาแล้วใช่ไหม? ให้เขาอย่าพูดว่าองค์หญิงใหญ่เหมาะสมกับท่านมากใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงย้อนถามไม่ใช่นะเขาไม่ได้คิดจะเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลยหญิงสาวคนอื่นไม่คู่ควรให้เขาเอ่ยถึงแม้แต่คำเดียวแต่ว่า องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้วปีนบันไดหินขึ้นมาพักหนึ่ง แม้เนินจะค่อนข้างราบเรียบ แต่สำหรับสตรีสูงศักดิ์ก็ถือว่าลำบากอยู่พอควรดังนั้นบนใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้จึงมีหยดเหงื่อบางๆ ขมับชื้นเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อ ลมหายใจหอบถี่นางยืนอยู่ตรงหน้าเซียวหลันยวน"อ๋องเจวี้ยน ท่านพบกับเจ้าอารามแล้วหรือยัง? ข้าอยากจะถามว่าเจ้าอารามมีนิสัยอย่างไร จะได้ไม่พูดอะไรที่ท่านผู้เฒ่าผู้แก่ไม่ชอบออกมา"คำถามนี้ อยู่กับฮูหยินเฉิงมาตลอดทาง ไม่ได้ถามนางหรอกรึ?ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากขำไม่รู้ว่านางเข้าใจผิดหรือเปล่า

อ๋องเจวี้ยนพักอยู่ที่หอเทาอวิ๋นด้านหลังอารามโยวชิง เป็นเรือนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เป็นเรือนสี่ห้องและมีลานสี่เหลี่ยมเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีสะพานทางเดินสั้นๆ ไม่กี่สิบก้าวเชื่อมที่นี่กับอารามโยวชิงอยู่ในอดีตตอนที่อ๋องเจวี้ยนเข้ามาพักที่นี่ ประตูสะพานทางเดินจะมีคนเฝ้าไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนการพักฟื้นของเขาได้โดยง่ายพูดได้ว่า สิบกว่าปีที่นี่ในยอดเขาโยวชิงของเซียวหลันยวน มีความเงียบสงบมากจริงๆคนทั่วไปจะไม่ให้ข้ามไปยังหอเทาอวิ๋นเลยจุดนี้ฮูหยินเฉิงน่าจะรู้อยู่ แต่ตอนนี้นางเห็นชิงอีจะพาฟู่จาวหนิงไปยังหอเทาอวิ๋นอย่างชัดเจน จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจหน่อยๆรู้สึกว่าการให้ฟู่จาวหนิงมาพักในหอเทาอวิ๋นเป็นกรณีพิเศษแบบนี้ เท่ากับยอมรับความสัมพันธ์ของนางกับเซียวหลันยวนในยอดเขาโยวชิงแห่งนี้แล้วนางเลยอดพูดขึ้นมาไม่ได้ "ให้องค์หญิงใหญ่เข้าไปดูด้วยสิ บนยอดเขาโยวชิงนี้ นอกจากหออู๋จิ้งที่เจ้าอารามอยู่แล้ว ก็มีหอเทาอวิ๋นนี่ล่ะที่อบอุ่นที่สุด องค์หญิงใหญ่เดินทางมานับพันลี้ พวกเราเองก็ต้องทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีสิ อายวนว่าใช่ไหม?"เซียวหลันยวนยังไม่พูดอะไร นางก็ต่อมาอีกคำหนึ่งว่า "จะว่าไป สถานที่อื่นเองก็ไม่มี

ของตกแต่งในห้องเรียบง่ายมากล้วนเป็นสีฟ้าคราม ดูสะอาดตามากทุกอย่างดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ได้ดูยุ่งเหยิงเลยฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกสงสารเซียวหลันยวนขึ้นมา เป็นถึงองค์ชาย อายุไม่กี่ขวบก็ถูกส่งมายังสถานที่ห่างไกลเย็นเยียบแบบนี้ แล้วยังอยู่มาตั้งสิบกว่าปี"หนิงหนิง เข้ามาสิ"เซียวหลันยวนเรียกนาง ฟู่จาวหนิงจึงเดินเข้าไป"ดูสะอาดดีจริงๆ" นางยื่นมือลากเบาๆ บนโต๊ะ จากนั้นก็มองที่นิ้วมือ ไม่มีฝุ่นเลยแต่ก็จริง ยอดเขาสูงขนาดนี้ บวกกับมีหิมะอยู่ตลอด ไม่ค่อยจะมีฝุ่นเท่าไรนัก"น่าจะเพราะซางจื่อบางครั้งก็คอยเข้ามาปัดกวาด""ซางจื่อ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "จะใช่สาวใช้ที่มีความคิดเป็นศัตรูกับข้าอีกคนหรือเปล่า? เซียวหลันยวน ข้าจะบอกท่านไว้นะ ข้าเริ่มหมดความอดทนแล้ว"ข้างกายนางถ้ามีคนแบบนี้กระโจนออกมาทำไม่ดีต่อหน้านางอีก มาเล่นแง่กับนางอีก นางก็จะไม่เกรงใจแล้วนะก่อนหน้านี้ที่นางไม่คิดเล็กคิดน้อยเพราะเห็นแก่หน้าเขา แต่ถ้าคนแบบนี้มีมากเกินไป หน้าของเขาก็ไม่พอรับไว้เหมือนกันนะ"ซางจื่ออายุไล่เลี่ยกับข้า เป็นทารกถูกทิ้งที่เจ้าอารามอุ้มกลับมาน่ะ ไม่ใช่สาวใช้ เป็นผู้ชาย"เซียวหลันยวนมองออกถึงอา

ฟู่จาวหนิงมองออกไป เห็นชายหนุ่มร่างสูงสง่าคนหนึ่งนางรู้สึกว่า นี่น่าจะเป็นซางจื่อเพราะเขามีความสง่าราศีที่ยากจะบรรยาย บางทีอาจมีสาเหตุจากการเติบโตและอยู่เป็นเวลานานในสถานที่แห่งนี้"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"เซียวหลันยวนพยักหน้า เขาสวมหน้ากากซางจื่อหันหน้ามองมาทางฟู่จาวหนิง คารวะให้เล็กน้อย"เชิญท่านอ๋องพาพระชายาไปด้วยกัน ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้าไปแล้ว""ได้"เซียวหลันยวนกวักมือมาทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเดินออกมา"คนนี้คือซางจื่อหรือ?""ใช่แล้ว""ดูสง่าราศีดี" ฟู่จาวหนิงมองแผ่นหลังซางจื่อที่จากไป"อื๋อ?" เซียวหลันยวนบีบมือนาง "เจ้านี่จริงๆ เลย อย่าชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าข้านักได้ไหม""ก็แค่ชื่นชมเท่านั้นไม่ได้หรือ?""อืม ไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกลั้นขำ "ท่านเองก็พอเถอะ นี่ขนาดคนข้างกายเจ้าอารามก็ยังหึงเนี่ยนะ"แต่ว่า ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปหาเจ้าอารามแล้ว ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าต้องรีบไป ไม่เช่นนั้นให้เจ้าอารามรอนานคงจะเสียมารยาท"เสี่ยวเยว่ ไป๋หู่ นำของขวัญติดไปด้วย"เซียวหลันยวนเห็นไป๋หู่กับเสี่ยวเยว่อุ้มกล่องไว้คนละใบ "เจ้าเตรียมของขวัญไว้สองชิ้นเลยหรือ?"