บทที่ 2004

นั่นเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก

พอก้าวเข้ามาก็รู้สึกโปร่งสบาย ราวกับลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านใบหน้า สติจิตใจก็เหมือนเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา

ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ พบว่าในอารามนี้ปลูกต้นต้นเหมยไว้หลายต้น

ต้นเหมยเหล่านี้ทุกต้นเหมือนถูกประดับไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดของพวกมัน ทำตอนที่คนมองไปยังมุมพวกนั้นจึงรู้สึกดูดีผิดปกติ ราวกับเป็นภาพวาดก็มิปาน

"รู้สึกว่าที่นี่แปลกหน่อยๆ ใช่ไหม?"

ฮูหยินเฉิงถามขึ้น ฟู่จาวหนิงมองไป ก็พบว่านางกำลังพูดกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น

"อารามโยวชิงนี้เจ้าอารามวาดแปลนขึ้นเองแล้วปรับสร้าง ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็มีอยู่ แต่ว่าเล็กและทรุดโทรมไปหน่อย หลังจากเจ้าอารามเข้ามาก็ปรับแก้ทีละนิดทีละน้อย ย้ายกำแพงตรงนี้ สร้างบันไดหินตรงนั้น ที่นี่วางเสาเพิ่มสองต้น ตรงนั้นปลูกต้นไม้เพิ่ม"

"เหล่านี้ ล้วนเป็นเขาที่ทำให้อารามโยวชิงเปลี่ยนมาเป็นแบบปัจจุบันนี้ด้วยมือของตนเอง"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเข้ามาก็อดหลับตาลงสูดหายใจลึกไม่ได้ นางเองก็รู้สึกเหมือนฟู่จาวหนิง

เดิมทีอารมณ์ที่กระวนกระวายไม่เป็นสุข รู้สึกสับสนอย่างมากต่ออนาคต แต่จังหวะที่ก้าวเข้ามา ความรู้สึกในใจนางก็โล่งสบาย เหมือนว่า